Eind november 2007 organiseerden voor de 4de maal op rij een halloweenwandeling doorheen ons dorpje.Ditmaal een zeer speciale wandeling door de steegjes van Membruggen!
Een tocht met enge taferelen, een griezeltunnel en een eigen Membrugs griezelverhaal.
De avond was zeer geslaagd en nu krijgen jullie de kans om alles nog eens opnieuw te beleven: lees, ril en beef maar vooral geniet van dit prachtige verhaal geschreven door Renilde Noelmans.
Heel lang geleden, zo lang geleden dat de opa van je opa diens opa nog niet geboren was, woonden er hier in Membruggen drie zussen. Heel bijzondere zussen waren het wel, het waren namelijk heksenzussen. Heksenwie, de oudste, Heksann, de middeste zus en Heksmem de jongste. Ze waren altijd al heksen geweest en deden alles samen. Ze hadden alle drie hetzelfde huisdier, een wrattenpad, ze dronken alle drie dolgraag groene slijmsnot met een nootje van oorsmeer en hun favoriete gerecht was "Kinderen omgetoverd in een dier". Want als er één ding was dat de heksen niet konden verdragen was het wel het gelach van spelende kinderen. Om dat gelach nooit meer te moeten horen hadden ze dan ook lang geleden besloten dat kinderen beter dadelijk opgegeten konden worden. Niet dadelijk natuurlijk, want op de leeftijd tussen 7 en 10 smaakten ze op hun best. Dan konden ze zo de pot in. Maar je kon ze ook al vroeger vangen, dan kon je ze omtoveren in een lammetje of in een konijn, voor drie boze heksenzussen was dat een koud kunstje, en dan later, als ze wat ouder waren, kon je ze toch nog opdienen. Het water liep de heksen al in de mond of beter gezegd eruit, want veel manieren hadden ze natuurlijk niet.....
Kom met ons mee en laat me je het hele verhaal vertellen van de heksen die bijna een heel dorp aan kinderen opaten totdat er twee helden dapper genoeg waren om de heksen te stoppen...
Hier zie je vandaag de steenbakkerij, in het vuur van de steenbakkerij worden vandaag de bakstenen gebakken. Maar wat veel mensen misschien al vergeten zijn, maar wat nog altijd waar is, is dat dit nog altijd hetzelfde vuur is dat brandde in het huisje van Heksenwie, Heksann en Heksmem. Hetzelfde vuur waarboven hun kookpot hing te pruttelen, met een takje tijm, 4 jenerverbessen, een lepel oud zweet en een oude sok, minimum vier weken gedragen. Het vuur blijft branden alsof het wacht tot de dag dat de heksen terugkomen en er weer meer gebakken zal worden dan alleen maar bakstenen.
Maar hoe deden die heksen dat dan allemaal? hoor ik jullie al denken. Het was het fruit kan ik je zeggen, eerst waren het de wilde aardbeien die je in de zomer langs de wegen in het veld kon vinden, die vervloekt werd. Maar toen het een paar jaren na elkaar een hele zomer lang regende en de wilde aardbeien maar weinig fruit voorbrachten, dachten de heksen het grootser aan te pakken en besloten ze voor de boomgaarden te gaan. Met een spreuk van de donkerste magie betoverden ze de appelbomen zodat die iedere nacht met een volle maan zouden zingen en 13 kinderen naar hun toe zouden lokken. Eens in de appel gebeten wandelden de 13 kinderen met ogen zo groot als schoteltjes naar het huisje van de heksen. Die verdeelden ze dan volgens leeftijd in groepjes. De oudste kinderen werden ééndagsvliegen die niet konden vliegen zodat ze dadelijk gebruikt konden worden om een overheerlijke vliegenpudding met zure melk van te maken. De volgende groep werden schapen zodat ze nog even konden grazen en dan als overheerlijke schapenbout overgoten konden worden met een saus van vleermuis en rotte eieren, de kleinsten werden lammetjes en mochten nog even doorgrazen in de wei hoewel er af en toe ook wel eens lamskortelletjes met kattenogen op krokante wijze op de tafels van de heksen stonden.
Omdat de heksen al heel snel veel knoken hadden verzamelden van al het lekkers dat ze oppeuzelden en omdat ze niet wilden opvallen in Membruggen, iedereen dacht dat het 3 zussen waren die een beetje bang waren van andere mensen en erg op zichzelf gesteld waren, besloten ze al gauw de knookjes ergens anders te begraven. Later werden de knookjes teruggevonden en werd dit een kerkhof. Er zijn er meerdere maar hier zie je alvast eentje. Volgens oud bijgeloof en als je heel goed luistert hoor je de heksen hier nog altijd ergens ronddwalen bij volle maan. Ze roepen voor meer eten en denken terug aan de dagen dat konijn met etterende vinger nog altijd op hun menu stond.
Maar ach, hebben jullie dat ook en worden jullie ook een beetje moe van al dat stappen. Willen jullie ook wel eens een heksendrankje proberen en wie is er moedig genoeg om op deze spookavond en nacht waarin alles kan nog in een appel te bijten?
Kom weer mee op tocht en laten we gaan kijken, niet alleen naar de schapen in de wei maar ook verder kijken naar de andere plekken in Membruggen waar je nog de stemmetjes hoort van de kinderen die toen verdwenen zijn.
Net zoals hier, bij de vijver. Nu zie je er misschien niet zoveel aan, maar wacht maar tot het vriest. Wanneer het drie dagen en drie nachten na elkaar vriest, kan je de dikke laag ijs op het water zien. Wanneer je de vierde ochtend echter naar de vijver komt kijken zie je de sporen van de schaatsen en kindervoetjes en het spoor van een slee. De kinderen die werden opgegeten feesten dan allemaal mee de heks is er dan niet en ze spelen dan ook honderduit niemand kan ze storen. Maar als de klok, hier heel dichtbij 3 uur slaat is hun feest alweer voorbij. Dan gaan ze weer weg en wachten ze tot het weer drie dagen en drie nachten vriest.
Maar merkten de mensen het dan niet? willen jullie nu wel vragen. Iedere familie in het dorp had wel een kind dat verdwenen was door de boze toverkunst van de heksen. Maar de mensen in Membruggen waren zelf betoverd. Het was pas toen Pieter en Emma die ver van hier woonden nu naar Membruggen bij hun tante kwamen logeren dat die iets begonnen te merken. Misschien was het wel omdat ze hier niet altijd gewoond hadden of misschien hadden ze wel ergens een oma gehad die een goed heks was en die hun beschermde tegen de vloek van de heksenzusjes. Maar Pieter en Emma merkten niets van de vloek. Ze hoorden de appels wel zingen, maar ze vonden het alleen raar. Net als toen ze zagen dat er kinderen plots uit het raam aan het klimmen waren en op hun blote voeten naar de boomgaarden liepen. Ze besloten samen te gaan kijken naar wat er nu aan de hand was en volgden de kinderen. Ze zagen hoe de ogen van de kinderen zo groot werden als schoteltjes en hoe ze naar het huis van de drie heksenzusjes begonnen te lopen. Snel trok Emma Pieter achter de haag. Niet doen zei ze! Toen zagen ze hoe de kinderen werden omgetoverd in dieren. En hoe sommige ééndagsvliegen al dadelijk als vliegenpudding opgediend werden. Ze zagen de heksen smikkelen en smullen. Heel stilletjes slopen ze weg. De dag erna vertelden ze alles aan hun tante en nonkel, die hoorden van de buren dat hun buurjongen was verdwenen ze moesten dan ook iets doen.
Zo kwam het dat de pastoor van het dorp, gewapend met zijn wijwatervat, de politieagent gewapend met zijn wapenstok en alle moedige mannen en vrouwen van het dorp gewapend met al het gereedschap dat ze maar konden vinden en een kaars die gezegend was aan het kappelletje bij de kerk en die ervoor moest zorgen dat ze niet betoverd konden worden, op zoek gingen naar de heksen. En dit is de plek waar ze ze vonden Net toen de heksen op zoek waren naar de stinkdieren die vroeger hier nog leefden, zagen ze de menigte aankomen. Heksmem was op dat moment een beetje verderop nog aan het zoeken naar een paar verse paardenvijgen. Vlug zei Hekswie tegen Heksann, we maken ze bang en we vinden onze zus we vertrekken en gaan ergens anders wonen, hier is ons geheim ontdekt..
Dit alles gebeurde al heel lang geleden maar nog altijd branden er op 24 november kaarsen langs deze weg. Om te herinneren wat er toen gebeurd is om verder te zoeken naar de heksen die hier op het einde van de weg veranderden in ratten en langs het hol van een vos wegvluchtten. De heksen zijn nooit meer gezien hier in Membruggen, maar soms hoor je ze nog dan komen ze even kijken. Mijn opa vertelde me dat hij van zijn opa gehoord had dat ze het liefst van alles in Membruggen woonden en dat ze gezworen hadden ooit terug te komen. Het verhaal zegt de heksen terugkeren wanneer niemand in Membruggen zich er nog aan kan herinneren dat ze hier ooit gewoond hebben. Daarom vertel ik jou dit verhaal en is het belangrijk dat jij het verder vertelt, want wanneer de heksen ooit vergeten worden was alle moeite om ze weg te jagen voor niets en begint de verhaal weer helemaal van aan het begin met het brandende vuur dat nog altijd op hen wacht.
Het verhaal werd op een schitterende manier gebracht door studenten regentaat uit Hasselt.
28 oktober 2006, een datum waar we allen naar hadden uitgekeken, want dan hielden we onze 4de halloween-wandeling. En ook dit jaar werd het opnieuw een enorm succes! We kregen heel wat positieve reacties en ook de organisatie stond deze keer goed op punt. Met 313 betalende wandelaars was de opkomst zeer goed en dankzij de vele versierde huizen was het plezierig wandelen en griezelen. Op het wedstrijdformulier stonden maar liefst 21 griezelhuizen. Onze inspanningen werden zeker beloond met een opbrengst van bijna 1000,--.
Ook de voorafgaande investeringen (theelichjes en prijzen) hadden hun effect. En dankzij onze opgebouwde reputatie kunnen we dit zeker nog verder zetten in de toekomst. Om toch niet in herhaling te vallen, kunnen we misschien wat aan ons concept veranderen en meer gaan in de richting van optredens of dergelijk: wordt vervolgd!
Enig terugkerend minpunt was de afstand van de wandelroute. In ieder geval allen bedankt voor de gedane inspanningen! En nog een dikke proficiat aan de winnaars van onze wedstrijd Brecht, Stiene, Sanne en Johan.
In de klas werd er geknutseld aan spinnen, spookjes, kaarsjes,... Door deze inspanningen zag ons schooltje er prachtig uit! Een beetje eng, maar dat zijn wij toch niet bang voor!
Onder het afdak werd er zelfs een heuse heksen- en tovenaarsschool ingericht. Want 's nachts, als jullie slapen, dan....
Wandelaars die onze heksenschool bezocht hadden, werden vakkundig begeleid door onze griezelleerlingen. Heel wat mensen verschrokken zich echt van deze griezels die speelden met spinnen en zo'n enge geluiden maakten dat zelfs de tovenaar er schrik van had.
Leerlingen 5de en 6de leerjaar.
Na de griezelwandeling kwamen we allen terug samen op de speelplaats waar twee kokken ons probeerden aan te leren wat er allemaal nodig is voor een lekker hekstensoepje. Ze hadden er zelfs een mooi liedje bij bedacht!
Geitenstaart of bokkenpoot, kikkersoep met kokend lood, spinnenweb brand okkernoot, drink en slok en val dan dood!
Roeren, roeren in de kom, heksen dragen neuzen krom, draai de lepels tweemaal om, dikke trollen slaan de trom.
Slangenvel en hagedis, brobbel, spetter en gesis, vinnen van een rotte vis, proef eens hoe dit drankje isssssss!
Dat jongens altijd vanalles opmerken, hebben ze ook nu weer bewezen. Roel, Brecht, Zeno en Jorg hadden een grote ontdekking gedaan. Ze hadden een BEEST gevonden en wilden wel eens weten wat dat was. Het was ook nog een groot beest. Je ziet meteen al het verschil tussen jongens en meisjes. Meisjes staan op de achtergrond te gillen en te joelen van: EEK, BWA, AAH. En de jongens komen stoer glimlachend met dat GROTE BEEST naar de meester, oh neen niet naar de juf want die gilt even hard mee. Allemaal laten ze dit beestje over hun hand lopen. Het kriebelt, het blijft plakken en zo heb je het over de weerhaken aan de pootjes. Hoeveel pootjes? Welke kleur? We zullen het diertje eens opzoeken op het internet, want daar kun je veel vinden. Het is een mestkever. Kijk wat die kan? Zo een groot balletje maken (mestpropje). Kun jij een sneeuwbal zo groot als jezelf vooruit duwen? Insecten zijn dus heel sterk. Kijk ook maar eens naar de mieren, die dragen ook prooien groter dan zichzelf. Wat moet de kever met dat propje? Daarin legt hij zijn eitjes, zodat de jonge beestjes lekker warm zitten. Slim zijn ze ook al die insecten. We vertelden dat verhaaltje van de mestkever en toen was ook voor de meisjes de grote angst voorbij.
Ieder jaar sluiten we het schooljaar af met een prachtig schoolfeest. Ook in juni 2006 was het een echt feest en op een echt feest moet er natuurlijk gedanst worden! Als eersten kwamen de vlindertjes, de kapoentjes en de kaboutertjes.Dit zijn onze kleutertjes per leeftijdsgroep maar dansen deden ze vooral samen en met een heel grote knuffelbeer!!
Dansen is soms heel gek maar ook heel leuk.
Ook de kinderen van het lager onderwijs lieten zien wat ze in hun mars hadden. Per studiejaar of allen te samen, het maakte niet uit!
De choreografie lag in handen van de juffen: Jeanine, Maria, Brigitte en Ilse.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Twaalf uur. De bel rinkelt. Een groep kinderen gaat naar huis of naar hun grootmoeder. De blijvers eten in school. De kleuters gaan eerst naar de eetzaal, de groten wachten in een rij buiten, zodoende kunnen onze kapoentjes zich rustig aan tafel zetten. De leerlingen van het lager volgen. Zoals u weet moeten we het zonder Mariette stellen. Zij geniet nu van haar welverdiende rust. Ik word nu geholpen door vrijwilligers. Zowel jongens als meisjes bieden zich aan. Hun taak begint bij het bedelen van drank. Er wordt water, melk, choco of soep aangeboden. Tijdens de wintermaanden zorg ik voor warme drank. Smakelijk eten voor iedereen. Soms moeten boterhammetjes aangepast worden na opmerkingen zoals: "ik lust dat beleg niet". "Veel te veel boterhammen...".
In de eetzaal mag gepraat worden, we proberen het wel gezellig te houden. Het fluistersignaal herinnert de kinderen eraan dat er teveel lawaai is. Na een klein half uurtje zijn de meesten klaar. Na een gezongen gebed eindigen we het eetmoment. Diegene die niet klaar zijn, blijven nog even binnen.
In de keuken wordt alles klaargezet voor de afwas. Samen met de vrijwilligers ruimen we alles netjes op, zonder de speelplaats uit het oog te verliezen. Bij slecht weer mogen de leerlingen in de eetzaal blijven. Er is spelmateriaal en tekengerief voorhanden. Tijdens de zomermaanden picknicken we buiten. De week voor het Kerstfeest aten we bij het kaarslicht. Geregeld trakteer ik met appels, koekjes, wortels, pudding... De traktatie wordt bekostigd door de winst van de verkoop van drank en foto's.
Smakelijke groetjes, Juf Jeanine en haar lekkerbekjes
Zegt de ene duizendpoot tegen de andere: "ik zou zo graag eens gaan schaatsen! "En waarom doe je dat dan niet?" "Als ik mijn schaatsen aan heb, dan is het alweer zomer!"
