Ik heb me voorgenomen om eerdaags nog wat info te posten. De tijd die me hier rest begint te korten en ik heb heel wat ideeen opgedaan voorbije dagen in Msolwa (bij Udzungwa National park) en ik zou graag nog een en ander daarvan realiseren of op zn minst initieren en hopen dat mijn fantastische collega Ulla die zaken kan opvolgen. Ik heb zowaar het gevoel dat het geen pole pole meer zal zijn, wel haraka haraka Een goeie stap naar de westerse realiteit waarin ik binnenkort weer zal ondergedompeld zijn.
Ziezo, met uitzondering vd allerkleinsten en de meisjes in
het internaat (geen sprake dat ze hier elk week-end naar huis mogen), zijn alle
kids op uitstap geweest. Vorige zaterdag en zondag zijn we, mama Donata en
ikzelf, met de 8 oudste kids op safari geweest naar Tarangire National Park . Hoe
de kids het hebben ervaren laat ik hen zelf vertellen, dat verslag post ik
zodra het beschikbaar is. Ze werken er met enkelen aan. Elk had van Father
Josephat de opdracht gekregen om de antwoorden op 20 door hen zelf opgestelde
vragen mee te brengen. En wees ervan overtuigd dat ze nogal wat vragen gesteld
hebben !
Gisteren, woensdag 16/10 (dat weet ik omdat het op mn gsm verschijnt J) zijn we, mama Agnes,
mama Goodie, mama Ulla (de jonge volunteer v 70), Huruma (chauffeur) en ikzelf
met 13 kids tussen 3 en 9 naar Lake Duluti getrokken op aanraden van F Josephat
. Een dagje aan het meer, bootje varen, picknick, drankje En tochm alles is hier anders, het werd me
nog maar es duidelijk gemaakt. Stel je er maar geen Europese toestanden bij,
alles is hier zeer basic. Net als bij de safari begon de dag geweldig. Het
busje stond nog maar klaar of ze hadden zich allen een plaatsje uitgezocht,
bijna een half uur voor het vertrek J.
Ze waren echt wel gebrand om op stap te gaan en ze hadden zich dan ook navenant
uitgedost ! Hun mooiste kleren hadden ze bovengehaald, Ibrahim, 5 jaar, stond
me op te wachten in glanzend kostuum met bijpassend glimmend hemd. Enkel
manchetknopen ontbraken eraan J.
GEWELDIG ! Ook andere jongens hadden hun beste hemd uit de kast gehaald, de
meisjes hun mooiste kleedje/rokje. Op de safari was het niet minder: Jackson
leek wel de president in zn zwarte pak met koperen knopen en piekfijn wit
hemd!Jacqueline en Esther, beiden in
lang kleed/rok leken wel naar een huwelijksfeest te gaan. Ik stond er in mn
shortje maar petieterig bij J.
Na het bootje varen waar ze met volle teugen van genoten, en
de picknick (pastasalade met verse groentjes waar ze van gesmuld hebben) waren
er nog verse muffins en appels die Ulla had meegebracht. Nadien hebben we nog
wat gespeeld en gedanst (een DJ was zijn muziek voor het feestje van die avond
aan t voorbereiden) en nadien een wandeling gemaakt. De terugrit was heel
rustig heel wat slapende kindjes na een hele dag buiten spelen J.
Tijdens de wandeling waren we getuige van een bizar religieus
ritueel waarbij 2 mannen in kostuum (geen adams-) in het water stonden en een
jongen (adolescent of ouder) tussen hen beiden af en toe kopje onder duwden.
Een soortement inwijding in ? Gelijktijdig stonden, hingen, lagen enkele
vrouwen op het droge te wenen, te kermen en te janken (alsof ze de duivel aan
t baren waren) terwijl andere iets verder dan weer vrolijk stonden te
zingen. Tja, die religies ze doen iets met een mens (hier althans).
Zowel de safaritrip als het uitstapje naar Lake Duluti werd
door jullie gulle bijdragen/donaties betaald, waarvoor nogmaals oprechte dank.
Ik ben ervan overtuigd dat de kids ervan genoten hebben. Dagen hebben ze ernaar
uitgekeken, elke dag vroegen enkelen hoeveel dagen nog te gaan tot de uitstap,
en ze hebben het intens beleefd en echt genoten. Ik ben blij dat ik hen,
dankzij jullie, iets heb kunnen bieden wat andere kinderen met hun ouders/gezin
kunnen beleven.
Ik kan jullie nog vertellen dat pole pole, hakuna matata en
carpe diem hier echt geen loze woorden zijn, wat ik vandaag ga doen of beleven
wist ik gisteren nog niet, en dat is heel oke. Inmiddels weet ik het wel, ik
vertrek morgen voor enkele dagen naar Udzungwa (busrit v 11 h) op vraag van een
local (Patrick K) om mee te denken over de aanpak van de vele orphans die daar
zijn en niet op de opvang kunnen rekenen zoals ze in een stad als Arusha wel
kunnen.
Ik besef dat ik inmiddels over de helft van mijn verblijf ben, Dit noopt
me nog meer om van elke dag te genieten en dit maakt me ook nog maar es bewust
dat deze "break out" een superluxe is. Als ik eraan denk dat het op
heel korte termijn voorbij is dan word ik al wat triest .
Het leven is hier voor de meeste Tanzanianen niet makkelijk, Anderzijds,
mochten ze een beetje meer dynamiek hebben dan zou het er hier anders uitzien!
Maar ja, wie zijn wij om te zeggen dat zij moeten veranderen? Wie weet zijn ze
even gelukkig, of gelukkiger dan wij, westerlingen. Ik merk wel dat een deel
van de locals echt wel rekent op de goodwill van ons, rijke Eropeanen en dat ze
een serieus vervormd beeld hebben van ons leven, Begrippen als stress, hoge
kosten voor woningen en levensonderhoud, lijken ze niet te kennen of tenminste
niet te beseffen, Om dit gedachtengoed te doorbreken zal er heel wat water naar
de zee moeten stromen.
Tijdens mijn safaritrip is er een 2e vrijwilligster in Sam Vill aangekomen:
Ulla, een jonge 70-jarige Finse vrouw die sinds jaren in Zweden woont, Tijdens
haar verblijf hier woont ze echter in de stad, niet in het weeshuis zoals ik.
Sinds jaren engageert ze zich voor de kinderen en jongeren in Tanzania, vroeger
met haar man, sinds zijn overlijden, alleen. 't Was frappant te horen dat het
1e wat ze met mij wilde bespreken was: de mogelijkheid om de babies "uit
hun (donker) kot te halen". Toen ik haar over de play pen vertelde was ze
dan ook meteen enthousiast. Zonet heb ik de schrijnwerker gezien en heb alles
afgesproken: betere prijzen en nog 2 dubbele schildersezels zoals wij in
de kleuterschool hadden. Volgende week donderdag zou alles moeten geleverd
worden. Benieuwd of dat in orde komt.
De spaghetti hebben ze zich heel goed laten smaken. Ze willen dat ik het
nog es voor hen maak, ik zal de kokkin van dienst extra briefen zodat zij dit
voortaan ook kan. Bij die gelegenheid hebben ze ook ingezien dat de kinderen
gek zijn op rauwe wortelen .... vanaf nu weer wat extra healthy food op het
menu. Hopeljik houden ze dit ook vol na mn vertrek. Vandaag verjaren Paolo en
Josephat, tweelingbroertjes. Voor die gelegenheid gaan we straks ijsjes eten,
dat vinden ze altijd feest ! Vanmiddag heb ik ook boeken gekocht: voor Moses
(13 jr), die tour guide wil worden, 1 over de dieren in East Afrika,ik ben
ervan overtuigd dat hij in de wolken zal zijn. Ook voor enkele andere kids heb
ik leuke dingen gevonden.
Tot zover de nieuwsjes. Ik zend jullie allen hartelijke en warme
groeten
Sinds zaterdag ben ik terug in Samaritan Village na een indrukwekkende safaritrip doorheen Kenia en Tanzania. Naast de prachtige landschappen en impressionante wildlife was ook de groep een geweldige meevaller. Tel daarbij nog een toffe crew die ons van hot naar her bracht, de nodige info en vooral lekker eten en drinken verschafte. Voor de ambiance hebben we zelf gezorgd. Ik had het ook getroffen aangezien er naast 9 koppels ook nog een single was waarmee ik het heel erg kon vinden. Bij deze .... dank, Jose, voor je gezellige gezelschap.
Nu ik een beetje meer zicht heb op de noden van Sam Vill wil ik de koe bij de horens vatten en de "lange termijn" (het blijft Afrika) projecten en de korte termijnprojecten opstarten en/of verderzetten.
Vandaag heb ik Ian gesproken, hij zal de onderhandelingen met de schrijnwerker steunen. Hij heeft immers al vaker met hem gewerkt rn hij kent de Afrikaanse trukken van de foor veel beter dan ik ooit zal doen.Voor de safaritrip van volgende week heb ik inmiddels 2 goeie deals, morgen, maandag, wordt de knoop doorgehakt. A.s. week-end gaan we met 8 kids naar Tarangire.
Boekentassen bleek ook op de lijst van benodigdheden te staan, 4 degelijke rugzakken heb ik vanmorgen gekocht (dat is dus telkens "onderhandelen")
Ook wil ik elk kind apart iets bezorgen wat hij/zij graag heeft, zeg maar een soortement sinterklaaskadootje, dat ze niet met de anderen hoeven te delen. Zo kreeg Jacaueline een zijden rok in koningsblauw met roze print, met dank aan (mijn) mama die die ooit kocht, gedragen heeft en nadien aan mij bezorgde. John is superblij met de I-Pod die ik hem gaf voor mn tripje. Ik hoef immers geen 2 exemplaren te hebben. Of John ook de muziek kan waarderen die erop staat is nog de vraag want hij is stom (niet dom uitroepteken) en heeft nog een verstandelijke beperking, de communicatie verloopt moeizaam, via body language. Hij is echter heel snel tevreden, ik zie hem vaak lachen als ik hem nog maar een beetje aandacht geef. Gisteren hoorde ik dat hij qls baby in een toilet werd achter gelaten en blijkbaar duurde het nog een poos eer de brandweerlui hem uit zijn hachelijke situatie hebben gered. Tjam this is Qfrica. Gelukkig wordt dit door de locals niet als norm geaccepteerd. Jackson droomt al even van een zaklamp, die zal straks in zn nopjes zijn. Een uurwerk heb ik voor Catherine uitgekozen.
Nu de kids weten dat ze elk een kadootje krijgen willen ze dat liefst hier en nu. Een goeie aanleiding om hen de begrippen "promnise", "patience" en "confidence" bij te brengen. Vandaag lukte dit blijkbaar hoewel ik vermoed dat ik dit nog enkele keren zal moeten herhalen.
Dinsdag is kookdag, dan ga ik spaghetti bolognaise voor de hele bende maken. Benieuwd of ze even enthousiast zijn als voor de kippensoep. Morgenvroeg aankopen doen op de markt, dinsdag koken op het tanzaniaanse fornuis, ... komt helemaal in orde.
Ik probeer op korte termijn toch nog foto's te uploaden, die moeten echter eerst verkleind worden.
Zo, lieve lezers, dit was het tot op vandaag, binnenkort meer nieuws van het Samaritan Village front.
De volgende 3 weken zal ik jullie wellicht op jullie honger laten zitten want dan vertrek ik voor 3 weken op safaritrip door Kenia en Tanzania. Nadien keer ik terug naar Samaritan Village en hoop dan ook Neema House te bezoeken.
Tanzaniaanse groeten en tot in oktober !
Els (alias "mama Afrika", zo word ik genoemd sinds ik een Afrikaans kanga-achtige rok draag)
De gezangen en gebeden waar ik eerder al over sprak herhalen zich ... jawel ... elke dag, wat zeg ik ... elke ochtend, te starten vanaf 4h !!!! en ze stoppen niet voor 6h. Ze zijn zo indrukwekkend dat ik besuit ook es "midden in de nacht" op te staan want ik wil wel es zien waarom ze in godsnaam (letterlijk) zoveel lawaai maken ! De "gebeden" liijken meer op een toespraak van een rebellenleider. Ik heb mn wekker niet gehoord maar dankzij het ochtendritueel word ik automatisch iets na 4-en gewekt. Dan maar in alle haast mn lange broek en t-shirt aangetrokken om niks van het spektakel (of zo weinig miogelijk) te missen. Groot is mijn verbazing als ik enkel de "nachtwaker" in de verlichte kapel zie. Hij heeft tegen dan de 3 gigantische luidsprekers al aan de deur gezet, gericht naar o.a. mm kamer. Ik blijf wat rondhangen en als ik na 20 min. geen kat zie opduiken, besluit ik dan maar terug in mn bed te kruipen en me teinformeren over het werkelijke startuur. De slaap kan ik niet direct vatten en ik los dan maar wat sudoku's op. Tot ik plots, een half uurtje later, in het gebouw deuren hoor dichtklappen. Ik terug uit mn bed en zelfde scenario. Nu merk ik dat kinderen en volwassenen, incl.buurvrouwen binnenstromen in de kapel. Daar zijn ze inmiddels al aan 't zingen. Nadien volgt nog iets wat een preek zou moeten zijn en nadien begint iedereen door elkaar te bidden, elkaar overtreffend in volume. 2 mannen gebruiken er zelfs een microfoon voor en ik verdenkt de nachtwaker ervan dat hij de zijne het luidst heeft afgesteld. Het is een spektakel van jewelste. Inmiddels "loopt" op de binnenplaats een vrouw rondjes al biddend/smekend zeg maar. Een andere vrouw is met tegen de muur gaan staan met haar handen boven zich tegen die muur. 1 van de kinderen zit op zn knieen met zn hoofd tegen de grond te bidden. Wat een spektakel. Als je enkel op het geluid afgaat, zoals ik de voorbije dagen heb gedaan, denk je dus eerder aan het begin van een opstand. Ik maak wat foto's en zet ook 1 en ander ook op video. De video's en foto's probeer ik op de blog te plaatsen maar ik heb al ervaren dat het netwerk ook niet zo snel en sterk is als wij het kennen. Dus, mocht je nu nog niets terugvinden dan zal jullie geduld even op de proef worden gesteld tot ik terug in Belgie ben.
Na deze voorstelling kruip ik iets na 6h terug tussen de lakens. De kinderen zijn veel straffer dan ik, die blijven gewoon op, spelen wat.
Met Agnes, de assistente van Josephat, en Eliuruma, de chauffeur, ga ik later op de dag aankopen doen op de Central Market om morgen voor de hele bende soep te maken; es wat variatie in hun daglijkse kost kan geen kwaad. We kopen eerst 3 (levende) kippen, die Eliruma later zou slachten, en een hoop verse groenten (en fruit).
Op onze terugweg worden mama Agnes, mama Veronica, die we onderweg hebbeno opgepikt, en ikzelf gedropt in St. Thomas waar Catherine vandaag afstudeert (op de lagere school). Bizar moment volgens ons om het schooljaar te beeindigen, ik ben er nog niet achter hoe die schooljaren hier lopen (de rest van de kinderen blijft immers gewoon verder naar school gaan). Een hele ceremonie die omwille van, eerst een technisch mankemenent al zeker een uur vertraging oploopt, en later, omdat een van de leerlingen haar of zijn ceremonie-uniform niet heeft wordt het hele programma door elkaar gegooid. Iedereen is op z'n best uitgedost met heel veel glitter en glamour, vooral veel bling bling. Een aantal hoogwaarigheidsbekleders hebben plaatsgenomen op 2 van de 4 rijen die voor hen voorzien waren en de ene toespraak volgt de andere op. Tussendoor zijn er wat voorstellingen van verschillende klassen (niet alle want het programma is aangepast omdat er teveel vertraging was), te vergelijken met onze schoolfeestjes. Het wordt allemaal heel erg lang gerokken en doet me denken aan de proclamaties die wij kennen in het secundair en hoger onderwijs .... behoorlijk saai dus, maar in dit geval duurt het ook nog es vele en vele langer.
Zondagvormiddag ben ik zowat de hele tijd bezig met de bereiding van de kippebouillon, tja, de voorzieningen zijn nu eenmaal niet zoals wij ze gewoon zijn. In ieder geval is het meer dan de moeite waard want ze smullen van de "mzungusoepo".
Ik kan jullie ook vertellen dat het hier behoorlijk warm is, 'k wil jullie met plezier wat zon en warmte opsturen.
Op zaterdagochtend, na een nachtvlucht die aaneen hangt van
hazeslaapjes, is de zonsopgang boven Ethiopie mn eerste kennismaking met
zuidelijk Afrika. De diverse tinten groen wisselen elkaar af en vormen een
prqchtig geheel. De hutjes, sommige alleen, andere met enkele samen, maar
steeds in een kraal zoals ik het enkel ken uit de boeken. De blokkedozen net
buiten Addis Ababa vormen telkens een geometrisch geheel.
In Kilimanjaro Airport landen ze op het voorziene uur!
Grappig om te ervqren dat je er zonder gele boekje niet inkomt! Op de vraag
waarom van een engelse touriste antwoordt haar reisgenoot dat ze hier bang
zijn dat we vieze ziektes hun land zouden insmokkelen J.
De supervisor van Samaritan Village (Village) staat me
keurig op tijd op te wachten om memet
hun busje, na een tussenstop in Arusha City (waar ik de opbrengsten van de
benefiet veilig opberg) naar het weeshuis te brengen. Het laatste deel verloopt
over een onverharde weg vol putten en bulten, gewoon Afrikaans zeg maar. Ik
waan me in een documentaire. Nieuwsgierige blikken volgen ons zodra we de oprit
van de Village oprijden. De stoersten onder de kiinderen staan klaar om me te
verwelkomen, elk op zn eigen manier.
De eerste nachten zou ik in het Weeshuis blijven, nadien
zien we nog wel. De Village bestaat uit2
gebouwen:1 voor de kinderen (slapen,
eten, spelen, ) en 1 voor de mensen die er werken (vaste medewerkers en
vrijwilligers)en wwar ook de studeerruimtes ondergebracht zijn. De kamer die
bedoeld is voor 4 personen maar waar ik alleen logeer bevalt me best. Wanneer
Josaphat, de supervisor, me doorheen de Village loodst komen we automatisch
tussen de kinderen. De vragende blikken en woorden (die ik niet begrijp in hun
Swahili) spreken toch boekdelen. Elke kennismaking is voor hen welkom. Al gauw
halen ze hun beste Engels boven en vertellen (roepen) ze me hun namen). Hoe zal
ik die ooit onthouden !! Er zijn ook 3 babies op dit ogenblik: Lightness,
Sunday en Oisa. Vanaf morgen zou ik worden ingeschakeld in de dagelijkse werking,
zo zal ik hen zel beter leren kennen.
Inmiddels staat mn uitgestelde lunch op me te wachten. Niet
direct wat ik zelf zou uitkiezen, maar ik laat het me toch smaken en dit hoort
nu eenmaal bij het geheel. Ik meen saka saka te herkennen en een brijtje waar
gegarandeerd linzen of aanverwante in verwerkt zijn.
Inmiddels is het zondag geworden. Of het daaraan te wijten
is dat hier zowat van 5 tot 6 religieuze Afrikaanse liederen door de Village
galmden weet ik niet. Als t morgen weer zover is zal dit wellicht elke dag het
zelfde ritueel worden! Ik had er vanmorgen geen last van, ik vond het zelfs nog
genietbaar, zeker toen ik merkte hoe vroeg het was en ik besefte dat ik best
nog wat kon slapen. Na mn ontbijt dat door 1 van de oudere meisjes naar de
eetruimte van de vrijwilligers was gebracht zou ik ook aan de slag gaan.
Josaphat die me een programma zou bezorgen was in geen omtrekken te verkennen. He
is praying is steevast het antwoord op mn vraag waar hij vertoeft. Ik heb het
gevoel dat hij ze goed gedrild heeft,die kerel heeft tot na 2 PM gebeden !! J
Die komt nog in de hemel J
Mn eerste ervaring van het weeshuis is . grote chaos. Elke
vorm van structuur lijkt hier te ontbreken. Anderzijds valt het me op dat de
groten goed voor de kleintjes zorgen, ze helpen met het huishouden (wassen,
plassen, poetsen, koken, kinderen wassen, ) Eigenlijk is het hier (in het huis van de
kinderen) smerig. Vandaag werd hier al 2x gepoetst en binnen de kortste keren
is er niks meer van te merken! Er blijkt ook een hierarchie onder de kinderen
te heersen. De kinderen zien er gelukkig uit, of tenminste zeker niet
ongelukkig.
Na het middageten was het tijd om de speelgoedjes uit te
delen. Ik vroeg Josaphat hoe we dit best zouden aanpakken, bang dat ze allen
hetzelfde hondje of beer zouden willen en het in een grote ruzie zou eindigen.
Niks daarvan: ze kwamen allen samen in het kleine kantoortje van father
Josaphat die aangaf wat de kinderen konden krijgen. En zie zoveel blije
gezichten: een petje, een beertje, een bal, op dit eigenste moment zijn ze
helemaal ingenomen.
Een van de volgende dagen ga ik mee aankopen doen en wat
extra voor de kinderen kopen zodat ze net iets meer te eten hebben dan het
weinige vlees dat nog aan de kippeboutjes hangt. Rijst en groenten zijn er in
overvloed hoewel ik geen idee heb van wat die groentenbrij eigenlijk bevat.
Bananen en papaya komen uit eigen tuin net als wat groenten.
Maandag begint voor de meeste kinderen de schoolweek. Enkel
de babys en kleintjes, Eliah, Isaac en Baraka blijven thuis en houden zich
bezig/hangen wat rond. Ik help vandaag met poetsen van de leefruimte. Het was
me de voorgaande dagen al opgevallen hoe vaak hier gepoetst wordt: 2 x/dag met
nat! Resultaat: de tijd van het opdrogen en de volgende 5 min (bij wijze van
spreken, maar t z al niet veel langer zijn) zijn de enige momenten dat het
hier proper is. Dan begnt alles opnieuw:al het stof van buiten wordt bij de 1e
stappen binnen gebracht en binnen de kortste keren zie je niks meer van het
poetswerk. Dat zet me aan het denken. Met de supervisor bespreek ik het idee om
de kinderen te leren hun schoenen uit te doen wanneer ze binnen komen. Een
schoenenrek op de porche (open veranda) zou
handig zijn.
Wat later zil ik de vaat afdrogen en vind daarvoor 1 van de
4 of 5 handdoeken die het weeshuis rijk is. Op het boodschappoenlijstje dus te
noteren, net als vaatdoeken.
Tijdens de ochtendklussen laten de babys van zich horen, ze
zijn wakker en spelen wat in hun bedje. Die staan met 3 samen in het kleine
kamertje waar amper daglicht is. Geen kans voor een goed ronde(zo zijn de meeste mamas hier) mama om bij
het 3e bedje te geraken te klein dat kamertje. Ik opper het idee bij de aanwezige
mamas om een park te voorzien zodat de babys bij de andere kinderen en mamas
kunnen spelen en toch wat beschermd zijn. Dat concept is hun helemaal vreemd
maar kan rekenen op heel wat enthousiasme. Nu dus op zoek naar een schrijnwerker
die zowel dat park als de schoenrekken ineen kan timmeren.
In de namiddag ga ik opnieuw de stad in en ontmoet er in de
Via Via, David, een tour guide. Tour guides zijn er bijna op elke hoek van de
straat, althans in deze buurt, allen proberen ze je te winnen om een safari bij
hen te boeken. Als ik hem vertel dat ik met het idee speel om een excursie te
organiseren voor de oudste kinderen is hij nog steeds geinteresseerd. Op mijn
vraag wat ze later wilden worden kreeg ik van sommigen te horen dat ze tour guide
wilden worden. Toen ontstond het idee om met hen een game drive te maken. Voor
de jongeren blijkt een daguitstap naar een meer in de buurt een aanlokkelijke
uitstap. David heeft me beloofd een offerte te maken voor de 2-daagse excursie
waarbij we in tenten zullen overnachten, een kok zou ook meereizen. Als ik
Josaphat hierover spreek is hij helemaal mee.
Dinsdag, ik heb met Josaphat, de supervisor, afgesproken om
hem te vergezellen wanneer hij inkopen gaat doen voor het eten. Extra fruit en
groenten, wat koekjes, chocolade, ik zie wel wat we vinden. Toen ik
eergisteren terugkwam van de stad (Arusha dus) met een grote doos koekjes, straalden
ze. Het viel me op hoe 1 van de oudsten met de mama ging overleggen wat er met
de koekjes zou gebeuren. Conclusie: bewaren voor bij het ontbijt van s
anderendaags. Geen graaicultuur bij de kinderen te zien. Ik heb al mogen
ervaren dat de kinderen heel beleefd en dankbaar zijn. Hoewel op sommige vlakken
is er nog veel werk aan de winkel (volgens onze normen) maar dan denk ik vooral
aan hygiene (ik vind hier geen trema op dit qwerty-klavier).
Tot zover het eerste verslag, er volgt gauw meer hoewel ik
voor de update naar een internet café moet, in de Village is dit geen
evidentie. Ik probeer morgen of overmorgen tijd te maken om wat fotos te
posten.
.
