Ik besef dat ik inmiddels over de helft van mijn verblijf ben, Dit noopt me nog meer om van elke dag te genieten en dit maakt me ook nog maar es bewust dat deze "break out" een superluxe is. Als ik eraan denk dat het op heel korte termijn voorbij is dan word ik al wat triest  .

 

Het leven is hier voor de meeste Tanzanianen niet makkelijk, Anderzijds, mochten ze een beetje meer dynamiek hebben dan zou het er hier anders uitzien! Maar ja, wie zijn wij om te zeggen dat zij moeten veranderen? Wie weet zijn ze even gelukkig, of gelukkiger dan wij, westerlingen. Ik merk wel dat een deel van de locals echt wel rekent op de goodwill van ons, rijke Eropeanen en dat ze een serieus vervormd beeld hebben van ons leven, Begrippen als stress, hoge kosten voor woningen en levensonderhoud, lijken ze niet te kennen of tenminste niet te beseffen, Om dit gedachtengoed te doorbreken zal er heel wat water naar de zee moeten stromen.

Tijdens mijn safaritrip is er een 2e vrijwilligster in Sam Vill aangekomen: Ulla, een jonge 70-jarige Finse vrouw die sinds jaren in Zweden woont, Tijdens haar verblijf hier woont ze echter in de stad, niet in het weeshuis zoals ik. Sinds jaren engageert ze zich voor de kinderen en jongeren in Tanzania, vroeger met haar man, sinds zijn overlijden, alleen. 't Was frappant te horen dat het 1e wat ze met mij wilde bespreken was: de mogelijkheid om de babies "uit hun (donker) kot te halen". Toen ik haar over de play pen vertelde was ze dan ook meteen enthousiast. Zonet heb ik de schrijnwerker gezien en heb alles afgesproken: betere prijzen en nog  2 dubbele schildersezels zoals wij in de kleuterschool hadden. Volgende week donderdag zou alles moeten geleverd worden. Benieuwd of dat in orde komt.

 

De spaghetti hebben ze zich heel goed laten smaken. Ze willen dat ik het nog es voor hen maak, ik zal de kokkin van dienst extra briefen zodat zij dit voortaan ook kan. Bij die gelegenheid hebben ze ook ingezien dat de kinderen gek zijn op rauwe wortelen .... vanaf nu weer wat extra healthy food op het menu. Hopeljik houden ze dit ook vol na mn vertrek. Vandaag verjaren Paolo en Josephat, tweelingbroertjes. Voor die gelegenheid gaan we straks ijsjes eten, dat vinden ze altijd feest ! Vanmiddag heb ik ook boeken gekocht: voor Moses (13 jr), die tour guide wil worden, 1 over de dieren in East Afrika,ik ben ervan overtuigd dat hij in de wolken zal zijn. Ook voor enkele andere kids heb ik leuke dingen gevonden.

 

Tot zover de nieuwsjes. Ik zend jullie allen hartelijke en warme groeten 

en geniet nog maar goed van jullie nazomer !

 

Els, alias mama Afrika

Sinds zaterdag ben ik terug in Samaritan Village na een indrukwekkende safaritrip doorheen Kenia en Tanzania. Naast de prachtige landschappen en impressionante wildlife was ook de groep een geweldige meevaller. Tel daarbij nog een toffe crew die ons van hot naar her bracht, de nodige info en vooral lekker eten en drinken verschafte. Voor de ambiance hebben we zelf gezorgd. Ik had het ook getroffen aangezien er naast 9 koppels ook nog een single was waarmee ik het heel erg kon vinden. Bij deze .... dank, Jose, voor je gezellige gezelschap.

Nu ik een beetje meer zicht heb op de noden van Sam Vill wil ik de koe bij de horens vatten en de "lange termijn" (het blijft Afrika) projecten en de korte termijnprojecten opstarten en/of verderzetten.

Vandaag heb ik Ian gesproken, hij zal de onderhandelingen met de schrijnwerker steunen. Hij heeft immers al vaker met hem gewerkt rn hij kent de Afrikaanse trukken van de foor veel beter dan ik ooit zal doen.Voor de safaritrip van volgende week heb ik inmiddels 2 goeie deals, morgen, maandag, wordt de knoop doorgehakt. A.s. week-end gaan we met 8 kids naar Tarangire. 

Boekentassen bleek ook op de lijst van benodigdheden te staan, 4 degelijke rugzakken heb ik vanmorgen gekocht (dat is dus telkens "onderhandelen")

Ook wil ik elk kind apart iets bezorgen wat hij/zij graag heeft, zeg maar een soortement sinterklaaskadootje, dat ze niet met de anderen hoeven te delen. Zo kreeg Jacaueline een zijden rok in koningsblauw met roze print, met dank aan (mijn) mama die die ooit kocht, gedragen heeft en nadien aan mij bezorgde. John is  superblij met de I-Pod die ik hem gaf voor mn tripje. Ik hoef immers geen 2 exemplaren te hebben. Of John ook de muziek kan waarderen die erop staat is nog de vraag want hij is stom (niet dom uitroepteken) en heeft nog een verstandelijke beperking, de communicatie verloopt moeizaam, via body language. Hij is echter heel snel tevreden, ik zie hem vaak lachen als ik hem nog maar een beetje aandacht geef. Gisteren hoorde ik dat hij qls baby in een toilet werd achter gelaten en blijkbaar duurde het nog een poos eer de brandweerlui hem uit zijn hachelijke situatie hebben gered. Tjam this is Qfrica. Gelukkig wordt dit door de locals niet als norm geaccepteerd. Jackson droomt al even van een zaklamp, die zal straks in zn nopjes zijn. Een uurwerk heb ik voor Catherine uitgekozen. 

Nu de kids weten dat ze elk een kadootje krijgen willen ze dat liefst hier en nu. Een goeie aanleiding om hen de begrippen "promnise", "patience" en "confidence" bij te brengen. Vandaag lukte dit blijkbaar hoewel ik vermoed dat ik dit nog enkele keren zal moeten herhalen.

Dinsdag is kookdag, dan ga ik spaghetti bolognaise voor de hele bende maken. Benieuwd of ze even enthousiast zijn als voor de kippensoep. Morgenvroeg aankopen doen op de markt, dinsdag koken op het tanzaniaanse fornuis, ... komt helemaal in orde.

Ik probeer op korte termijn toch nog foto's te uploaden, die moeten echter eerst verkleind worden.

Zo, lieve lezers, dit was het tot op vandaag, binnenkort meer nieuws van het Samaritan Village front.

groetjes

Els