De nachten zijn hier tegenwoordig heel erg kort wat slaap betreft. Boke hoesten en Zora speels. Veel slapen kent ons Zora niet. De dame die ik weken geleden contacteerde en eigenlijk de meest gekende kweker hier in België belde me gisteren even op om te zien of ik al een pupje had gevonden. Ik bevestigde in alle fierheid en vertelde haar over Zora. De dame moest lachen, typisch een Rhodesian zei ze. Een goed jaar doorbijten en je hebt een crême van een Rhodesian. Een jaar? Hoorde ik dat goed? Soms iets langer, soms iets korter maar een Rhodesian staat ervoor gekend heel erg lang te proberen. Ik vertel haar over die kreten. De vrouw moest lachen. Ongelooflijk maar ik sta er nog altijd naar te kijken als ze dat doet. Ik heb wel al honden horen jammeren en vertellen maar de holte waarmee Zora het doet hoorde ik nog nooit. Ik vertelde haar ook over een incident met de buur. De achterbuur maakte even een praatje vanop zijn ladder, want anders zien we die niet, en Zora werd enorm agressief. Ze kwam voor mij staan, nekharen recht en een zware diepe bas en gegrom kwam uit dat kleine spookje. Wat gaat dat worden als ze groot is? Van zodra de man zijn armen van de muur deed stopte ze. Maar toen hij de armen er terug oplegde was het 1 brok agressie en terwijl duwde ze mij met haar kont achteruit. De dame van de Rhodesian Club zei dat ze dat altijd gaat blijven doen. Mensen die jij toelaat geen probleem, mensen die ook nog maar aanstalte maken binnen te komen op een manier die niet hoort gaan er niet meer zonder brokstukken buiten. Toen de achterbuur weer weg was is gedurende een hele tijd nog blijven waken. Ik deed gisterenavond ook een eerste wandeling. Patrick was toen al thuis en kon op Boke letten en ik deed een wandeling met die kleine beer van ons. Ze loopt aan een bandje alsof ze nooit anders kende. Perfect doet ze het. Ze kan honden horen en zien zonder dat ze ook maar enige interesse heeft. Maar toen een oude hond haar richting al blaffend kwam afgelopen liet ze zich horen. Twee keer totdat de oude kerel haar stilletjes naderde. Ze doet niets, ze laat zich ruiken en ze ruikt ook. Maar als ze het beu is zet ze de borst recht en stapt ze verder. Super lang gras is haar ding. Daar laat ze zich inploffen om even uit te rusten. En van paarden is ze ook niet bang. Van de stier ook niet maar dat was ik wel vooral toen het grote monster zich rechtzette zag ik het even niet zitten om haar te laten snuffelen. De stier was thans kalm maar ik dacht toch even dat ik nooit rap genoeg weg kon komen mocht hij uitbreken. De plasjes minderen. Als Zora zin heeft gaat ze buiten. Heeft ze geen zin dan tja... Dan emmer en dweil. Ze maakte van Bo haar eigendom. Toen ik hem zat te knuffelen kwam ze met veel geluid zich ertussen duwen. Geen geknuffel zonder haar goedkeurend oog. Ik ben moe, heb bitter weinig geslapen de laatste dagen, zit nog heel weinig stil maar het is het absoluut waard. Ik hoorde de afgelopen weken heel vaak dat een Rhodesian niet zomaar een hond is, wel ze hebben gelijk al vond ik toen dat ze aan hoogwaanzin leden toen ze het mij vertelden of mailden. Je kan ze met geen enkele andere pup vergelijken. De grote luie trees die het ooit gaat worden is nog mijlen ver maar ze is een unieke knuffel. Ongelooflijk hoezeer ik hiervan geniet.
Ons Zora is verkouden en redelijk goed. Ze krijgt antibiotica en heeft een prik tegen ontstekingen gekregen. Binnen 15 dagen terug om de andere prikjes zodat onze meid een gezonde sterke dame wordt. Het is een koppig speelse meid. Er zit heel wat pit in. En jawel ze begint haar willetje heel sterk door te zetten. Krijgt ze haar willetje niet dan mag je zeker zijn dat zich laat horen. Ik moet het omschrijven tussen gejank, gejammer en kreetachtige geluiden. Als je haar ondertussen de les leest dan lijkt het wel of ze jou wil antwoorden met haar kreten. Ze pakt het niet meteen subtiel aan, ze laat haar horen zodat ook de buren kunnen horen hoezeer ze haar zin niet krijgt. Boos worden is quasi onmogelijk want eens je met de vinger wijst dan kijkt ze jou aan alsof je haar aan het mishandelen bent. Het is dus waar wat ze omschrijven en kenners vertellen. Een Rhodesian heeft een specifieke manier van aanpakken en ze zet jou helemaal naar haar hand. Onze andere honden waren daarin veel gemakkelijker. Die kon je als het ware afleiden van het probleem. Deze dame blijft bij haar probleem zitten tot wanneer ze denkt dat je het gaat oplossen. Los je het niet op dan gaat ze weg en mag je er tien keer op roepen ze moet eerst uitbokken. Pas dan komt ze kijken of er iets anders mogelijks is. Deze morgen zette ik door. Zora is enorm rap en ze was me dus weer voor. De eerste plas was weer op haar favoriete plaatsje binnen. Ik nam haar op zette haar buiten zodat ik rustig alles kon opkuisen en poetsen. Ondertussen was heel het gebuurte wakker want Zora moest persé beginnen vertellen wat ik haar aandeed. En dat vertellen moet je bijna letterlijk nemen. Ongelooflijk welke kreten dat meisje kan laten. Nadat alles terug netjes lag ben ik er gaan bijzitten. Onze Bo was uiteindelijk tussen alle gekte heen in slaap gevallen. Dus Joke buiten twee uur lang. Eerst onder luid protest, dan onder charme en na twee uur gaf ze haar koppigheid op. Ik wist dat ze niet was uitgeplast en ik zag al dat ze zich lang kan inhouden als het moet. Totdat ze binnen is. Dan ligt alles onder. Deze morgen was ze het waarschijnlijk zo beu dat ze uiteindelijk een paar druppels liet vallen. Direct kwam ze naar mijn broekzak gelopen, ze weet dat de snoepjes daar zitten. Dus ze moet weten dat ze dan een snoepje krijgt. Zoals de dierenarts al zei het zijn razend slimme dieren, maar je moet consequent zijn. Het zal moeten want deze koppige dame is terechtgekomen bij een andere koppige dame. Ik hoop dat ik de koppigste ben. De dierenarts vond haar een heel erg mooie. "Dit kom je weinig tegen" en "je kan niet ontkennen dat het een rasechte is" waren de twee leukste zinnen van ons gesprek. Ikke zo fier als een gieter en met een dikke nek buiten!
De rit naar "Antwerpen" (het was eigenlijk net tegen de Nederlandse grens maar mijn aardrijkskunde is nooit goed geweest) duurde lang een uur en een half voor een ziek kereltje is een uitdaging. Ik had al vlug spijt dat ik Bo meegenomen had. Het kereltje was ziek en moe. Maar uiteindelijk viel hij in slaap. Zora liep in de speelweide. Vrolijk, speels, fragiel en knabbelend op alles waar ze beter afbleef. Ik zag opeens glazende oogjes traantjes vormen van geluk. Ziek en koorts maar zijn Zora kwam naar huis. Hier wacht hij al zolang op. Dit is wat zijn hartje wou. Zora is geboren in Nederland. En je merkt aan Zora dat ze een gezin gewoon is geweest. Ze kent de keuken perfect, ze weet wie de keuken ingaat ook eten heeft. Alleen spijtig dat de man in "Antwerpen" haar niet verder verzorgde zoals hij zal afgesproken hebben met de kwekers van Zora. De rit terug leek minder lang. Bo wakker maar heel erg stil hield haar de hele tijd bij hem. Eén keer hoorden we: "Ik hou van jou Zora". En dan breekt het hart een beetje. Zozeer hij om een knuffel vroeg, zozeer heeft hij het gemist. Eenmaal terug thuis kruipt Bo terug in zijn zeteltje om naar Zora te kijken. Ze is onwennig. Snuffelend loopt ze rond en jawel het hele huis door waren druppels te vinden. En zoals meteen ook volgens de wetten van de puppy hoort, meteen ook een heel pakje erbij. Deze nacht horen we haar typische kreet, de allereerste keer ik dat hoor. Maar die knuffels staan ervoor gekend. Een jammerend vertellend iets. Heel eigenaardig. Maar als ze honger heeft moet het vlug gaan. Of ze begint u te vertellen. Onze Bo was super onrustig afgelopen nacht. Vertellen in zijn slaap, wakker worden van de koorts en geen idee hoe hij zich moet leggen om goed te liggen. Heel vroeg op de morgen werd hij wakker. Klaarwakker en dan natuurlijk ook ons Zora die meteen van haar kussen sprong om terplaatse haar eerste plasje te doen. Ik zag dat zijn gezichtje anders was. En jawel goed nieuws geen koorts maar nog niet volop in aktie zoals anders. Ik geef ons Zora eerst haar korrels. Als een gek is ze erop gesprongen en jawel eerst een mooie kreet. Na vier dagen zonder eten heeft deze morgen onze Bo zelfs een boterhammetje gegeten. Hij komt erdoor. Ik trek foto's hier en daar maar Bo ziet het nog niet zitten even te poseren. Ons Zora nog minder maar als ze de geur van snoepjes ruikt blijkt er al wat mogelijk te zijn. Het is een week de helemaal niet verloopt zoals gepland. Maar het is ondanks zijn ziek zijn toch een mooie week. Voor Bo hopelijk eentje waarvan hij hopelijk toch wat kan genieten. Voor mij evenzeer, alleen is de emmer en de dweil niet weg te denken. Ik zou het voor geen geld ter wereld anders willen. Want net zoals Bo had ook ik deze knuffel heel erg nodig!
Met klamme handen, een hese stem en hopend op geluk maakte ik de afspraak. Maandag avond 19u30 Antwerpen. De afspraak komt totaal onverwachts, maar dit is 1 kans op duizend. Een rasechte. Een super mooie. Ik liet mijn man, die net nu helaas een paar dagen minder tijd heeft overdag, geen keuze. Na zijn verplichtingen richting Antwerpen. Onze zoon, ziekjes maar opeens heel erg aandachtig: "Ik ga mee'. En toen ik even verderop was en uit zijn vizier, hoorde ik het zieke kereltje met al zijn kracht een mooie intense kreet van geluk uitbrengen. Ik hoop. Hoop heel hard. Ik maak een kruisteken zozeer hoop ik. Dit is het moment waarop we uitkijken en de adrenaline voelen in iedere vezel van ons lichaam. Mijn man vraagt niets, hij meer dan anderen begrijpt hoezeer wij dit nodig hebben. Hoezeer ons geluk hiervan afhangt. Zonder lukt ons niet. Gek hoe zoiets kan nodig zijn in het leven van mens. Althans sommige mensen. Ik kan mijn geluk niet op en bel ons ma. Niet alleen om haar op de hoogte te brengen, maar ook om te vragen (gezien deze supervlugge heel erg onvoorziene wending) of zij ons deze week wil bijstaan indien het ons niet lukt om altijd aanwezig te zijn. Vooral de eerste weken is het van belang dat er iemand aanwezig is op ieder moment van de dag. Maar deze week kunnen we absoluut niet aan onze verplichtingen onderuit. Ons ma, gelukkig met dezelfde liefde, maakt zoals wel verwacht geen probleem van de onaangekondigde situatie en zal zoals een rasechte grootmoeder en moeder waken. Een geruststelling te weten dat ze er toch wel altijd is ons ma. Het gaat een rusteloze nacht worden, hopend, dromend en blijven hopen. En dan morgen. Een super lange dag. Tot wanneer ik morgenavond het hopelijk verlossende telefoontje zal plegen. Hopend dat we haar morgenavond eindelijk zullen vasthouden. Onze allereerste Rhodesian Ridgeback.
