Toen ik besloot om een Rhodesian in huis te halen was ik heel erg bewust van het feit dat die knuffel ook heel wat beweging nodig ging hebben. Gezien ons "super groot" terras van een dikke 40m² "net iets te klein" is om voor de nodige beweging te zorgen wist ik op voorhand dat ik ging moeten instaan voor die beweging. Wandelen is geen probleem, dat doet een mens even tussendoor. Maar lopen is een ander paar mouwen. Gezien ik al sinds mijn jeugd niet echt nog moeite heb gedaan om te sporten was het dus even een kwestie van mentale voorbereiding. We kochten Zora een hele leuke sportband die niet om de nek en de keel zit maar stevige steun biedt om de borstkas. Het is een K9 band. Nog wat groot voor het kleine spookje maar het lukt al. Ik was al een paar keer "gaan lopen" met haar, maar super kleine stukjes (ik steek die kleine stukjes op Zora maar eigenlijk kon ik zelf niet meer). Gisteren was het menens. Het was om vol te houden. Wat was Zora in haar nopjes! Zoveel energie in zo een klein wezentje. Al kwispelend trok ze me letterlijk verder om me af en toe te laten struikelen als er iets interessants te ruiken viel op de weg. Met het start to run project zijn pauzes in de beginfase gelukkig toegelaten! Als excuus voor mezelf gebruik ik dan het feit dat ik Zora af en toe wel eens wil laten snuffelen. Halfweg begon het hevig te regenen en we liepen verder, ik met mijn laatste energie en adem, Zora met nog niet eens aan de helft van haar kunnen. Ik voelde me een topsporter, door weer en wind. Al was het maar voor twee minuten. Ik had reden om verder te lopen (de regen) maar de blaren op mijn hielen, de weinige zuurstof in mijn longen en de gloeiende kuiten lieten me begrijpen dat ik verdorie zogoed als niets meer aan conditie heb. Maar hey, we zitten nog maar aan het begin! Gezien Zora nog steeds niet elders wenst te plassen dan thuis, kon ze niet vlug genoeg terug buiten zijn om haar plasje te doen. Ik bijna blauw en op zoek naar adem sleepte mezelf verder en ben letterlijk moeten bekomen in een warm bad. Gelukkig heeft Zora vijf uur aan een stuk geslapen vorige nacht, waardoor ook ik een paar uur aan stuk heb kunnen slapen. Vandaag is Zora super aktief. Deze morgen toen we thuis kwamen van de makro vond ik een elfje (popje) stukgebeten en een dikke plas. Door de regen kan de deur niet openblijven en ook al was ze maar een tweetal uurtjes alleen we hadden prijs. Voor de rest van de dag heeft ze geen oog dichtgedaan. Normaal tijdens het poetsen gaat ze in haar bench en slaapt ze totdat ik gedaan heb, vandaag bleef ze zenuwachtig en wakker. Eens terug uit de bench terug heel erg aktief en hongerig. Ik ben benieuwd hoeveel er volgende week gaat bij zijn, maar dit meisje heeft blijkbaar een aardje naar mij. Ze loopt graag te knabbelen Gelukkig is het nu heel erg aan het regenen, waardoor we genoodzaakt zijn om binnen te blijven. Maar als ik heel eerlijk ben, ik heb helemaal die aktie niet in mij vandaag. De spieren doen pijn en verdorie wat ben ik heel erg moe. Toch ga ik volhouden. Ik kan die beweging meer dan een beetje gebruiken en wie weet hoeveel loop ik binnen zes maanden Maar vooral ons Zora heeft dit nodig. En na de grote toetsen start Tibo samen met ons. Maar voor vandaag... Bad, zetel en slapen!
Stilaan krijgen we de echte Zora te zien. Ze vreest ons op geen enkel moment meer en uit zich heel erg. Ze komt gewoonweg anders tegen of op ons aanliggen. Ze eist haar plekje door ons subtiel met de neus of de pootjes weg te duwen en er de nodige zuchtjes bij te laten. Toen Tibo gisterenavond in de zetel in slaap viel was ze er als de pinken bij om er gaan bij te liggen. Ze lag Tibo te bestuderen en te besnuffelen terwijl hij sliep om nadien dan heel erg dicht tegen hem aan te kruipen en mee te snurken. Maar eens Zora terug wakker is dan moet iedereen wakker worden en spelen. Ogen open en klaarwakker. Zo gaat het momenteel. Deze nacht verliep vrij rustig. Ze haalde het om drie uur aan een stuk door te slapen om dan jankend op te springen totdat je opstaat om haar buiten te laten. De koude temperatuur is absoluut niet haar ding. Je krijgt ze met moeite mee of buiten en dat ze helemaal geen zin heeft laat ze jou heel goed verstaan. Bedelen aan tafel is ze aan het afleren behalve bij Tibo, die ik er van verdenk haar stiekem toe te stoppen. "Mijn Zora", met de nadruk op MIJN, horen we meerdere keren op een avond van Tibo. Tv, internet, playstation, Wi, of Nintendo staan er tegenwoordig maar somber bij. Zijn Zora eist zijn aandacht. Af en toe, als er andere zaken moeten gebeuren zoals huiswerk of huishoudwerk kruipt ze uit eigen beweging in de bench. Eens je durft te gaan zitten is ze er om uw plaats te eisen of te spelen. De kleine magere meid is super vlug en ongelooflijk maar waar ze springt op alles zoals een kat. Eén van deze dagen zit ze op ons tafel. Vanboven op de zetel lijkt het haar niet ver meer. Ze valt te pas en te onpas (omdat ze niet zo lenig is als een kat) maar ze geeft geen kik. Ze staat op en blijft proberen totdat ze te moe is om nog een poging te doen. Uit de zetel tuimelen, tegen het raam oplopen of het tuinhuis of de deur... We gaan op een dag eens een gebroken pootje hebben vrees ik. Ze begint ook stilaan bij te komen (dankzij de gehaktballetjes van Patrick of de stukjes vlees of de koekjes en jawel de snoepjes iedere keer ze mooi meewerkt aan een trucje...) Het begint stilaan terug te wennen. Het veel opstaan, de drukte, de andere dagindeling. Je mag er dan wel geestelijk helemaal klaar voor zijn, het lichaam moet wennen! Maar dat kan allees maar positief bekeken worden! Ze houdt ons jong en fit
Anything your dog can do, my Rhodesian can do Better.
Zora is met geen enkel ander ras te vergelijken qua opvoeding. Het is de eerste keer dat ik een pup ervaar zoals een baby. Elke twee uur wakker om even te laten plassen. Langer lijkt onmogelijk. Ook haar reacties en handelingen zijn helemaal niet zoals ik ze vroeger bij pups meemaakte. Ze kan extreem maar dan ook heel extreem energiek zijn om dan een paar uur nadien haar te zien indommelen zoals een kind. Haar bijbrengen is een makkie, zolang deze kleine meid het zelf wil. Ze begrijpt veel vlugger dan andere pups alleen durft deze dame gewoonweg te weigeren indien ze geen zin heeft. Ze laat dit dan ook merken of loopt gewoon weg. Je ziet haar karakter er letterlijk doorkomen. Totaal anders dan andere pups. Maar indien mevrouwtje iets wenst te bereiken dan zal ze alle trucjes tonen en gebruiken die ze al kent. Op amper een tweetal weken de tijd kan deze kleine dame al veel meer zonder eigenlijk enige moeite, neem vijf minuutjes de tijd en ze weet hoe het zit. Ze weet ook dat ze buiten haar plasjes en pakjes moet achterlaten maar als het aan het regenen is dan heeft Zora simpelweg geen zin om de pootjes vuil te maken. Ze zucht en zal lichtjes grommen indien ze verplicht wordt buitengezet. Dan nog geeft ze niet op. Het zal pas geschieden wanneer zij wil. Het feit dat ze me al tientallen keren waarschuwden voor haar karaktertje hielp me haar handelingen te begrijpen. Het is moeilijk uit te leggen aan mensen die geen ervaring hebben met een Rhodesian hoezeer deze dame idd anders is dan andere rassen. Anderzijds is het ook een enorme charmeur. Overal waar we komen is het de lieveling. Ze laat haar graag opmerken en ook al weet ze dat het niet mag ze zal springen of spontaan een pootje geven tot wanneer de mensen haar aaien. Mensen die het ras wel kennen en dan eens zo een pup zien laten het niet om voor ons te springen en het knuffeltje te strelen en te bezichtigen. Gisteren hoorden we meerdere keren, "dat zie je zelden", "een echte Rhodesian?", "wat is dat?" En ons mevrouwtje speelt het spel graag mee. Eén keer werd ze heel erg bang gisteren. Een ouder koppel met een agressieve border collie vonden het normaal dat hun hond iedere andere hond aanviel. Het lag aan de andere bezitters niet aan hun hond. Wij moeten maar zien dat onze hond niet in de richting stapt of kijkt van hun agressieve collie. Natuurlijk was er ruzie. Je laat een dergelijke agressieve hond niet zonder muilband lopen waar tientallen andere honden rond zijn. We kregen naar ons hoofd dat we onze honden niet opvoeden zoals het hoorde maar de oude dame begreep wel niet dat omwille van haar laksheid en domheid zij een enorme agressieve hond had. Nu ja, Zora was nog ver genoeg af ze werd niet gebeten. En was dat zo geweest dan denk ik niet dat er nu nog een agressieve border collie zou rondgelopen hebben, nog minder een ouder echtpaar want Patrick was razend. Ook de andere slachtoffers opperden dat een muilband niet zou misstaan bij het dier, maar uiteindelijk weet de hond van niet beter en zouden ze beter de domme mondige baasjes aanpakken. Een mens is nooit te oude om te leren, alleen de koppigaards wel. Uiteindelijk leerden we gisteren ook heel veel bij. Een Rhodesian-eigenaar bracht ons heel wat tips bij. Zijn teefje is nu negen en jawel ook de eerste twee, drie jaar was het doorbijten. Ook het super veel plassen blijkt bij dit ras eigen te zijn het eerste jaar. We zijn al blij dat het niet bij ons alleen is. Bij onze andere pups was dat vaak maar nu is dat bijna de hele tijd door. Het blijkt eigen te zijn aan dit ras. Wat me ook opviel was de enorme rust die zijn Rhodesian uitstraalde. Ze was nieuwsgierig maar met de nodige gereserveerdheid. Zoals een Rhodesian gekend staat. Vreemden waren haar ding niet, maar uit beleefdheid liet ze zich strelen. Nadien trok ze zich terug. De man verwacht eind deze maand zijn nieuwe pup, eveneens een Rhodesian alhoewel hij nog andere rassen heeft die bij hem leven. Hij kijkt er naar uit om terug twee tot drie jaar de uitdaging aan te gaan, ipv een paar weken tot maanden. En wij, die middenin alle gekte en middenin dit avontuur staan kunnen alleen maar begrijpen waarom de man terug al die gekte en drukte erbij wil. Het is anders. Hoezeer ik dit eerder zag als hoogwaanzin, hoezeer ik nu alleen maar kan beamen. Het is een avontuur die niet voor iedereen geschikt is, niet iedereen heeft er dit voor over. Maar zij die het wel willen, die moeten het zeker doen!!! Zoals de veel voorkomende optekening weergeeft: Anything Your Dog Can Do ... My Rhodesian Ridgeback Can
Do Better
Gelukkig is het nu heel erg aan het regenen, waardoor we genoodzaakt zijn om binnen te blijven. Maar als ik heel eerlijk ben, ik heb helemaal die aktie niet in mij vandaag. De spieren doen pijn en verdorie wat ben ik heel erg moe. Toch ga ik volhouden. Ik kan die beweging meer dan een beetje gebruiken en wie weet hoeveel loop ik binnen zes maanden 
Maar vooral ons Zora heeft dit nodig. En na de grote toetsen start Tibo samen met ons. Maar voor vandaag... Bad, zetel en slapen! 
