Met klamme handen, een hese stem en hopend op geluk maakte ik de afspraak. Maandag avond 19u30 Antwerpen. De afspraak komt totaal onverwachts, maar dit is 1 kans op duizend. Een rasechte. Een super mooie. Ik liet mijn man, die net nu helaas een paar dagen minder tijd heeft overdag, geen keuze. Na zijn verplichtingen richting Antwerpen. Onze zoon, ziekjes maar opeens heel erg aandachtig: "Ik ga mee'. En toen ik even verderop was en uit zijn vizier, hoorde ik het zieke kereltje met al zijn kracht een mooie intense kreet van geluk uitbrengen. Ik hoop. Hoop heel hard. Ik maak een kruisteken zozeer hoop ik. Dit is het moment waarop we uitkijken en de adrenaline voelen in iedere vezel van ons lichaam. Mijn man vraagt niets, hij meer dan anderen begrijpt hoezeer wij dit nodig hebben. Hoezeer ons geluk hiervan afhangt. Zonder lukt ons niet. Gek hoe zoiets kan nodig zijn in het leven van mens. Althans sommige mensen. Ik kan mijn geluk niet op en bel ons ma. Niet alleen om haar op de hoogte te brengen, maar ook om te vragen (gezien deze supervlugge heel erg onvoorziene wending) of zij ons deze week wil bijstaan indien het ons niet lukt om altijd aanwezig te zijn. Vooral de eerste weken is het van belang dat er iemand aanwezig is op ieder moment van de dag. Maar deze week kunnen we absoluut niet aan onze verplichtingen onderuit. Ons ma, gelukkig met dezelfde liefde, maakt zoals wel verwacht geen probleem van de onaangekondigde situatie en zal zoals een rasechte grootmoeder en moeder waken. Een geruststelling te weten dat ze er toch wel altijd is ons ma. Het gaat een rusteloze nacht worden, hopend, dromend en blijven hopen. En dan morgen. Een super lange dag. Tot wanneer ik morgenavond het hopelijk verlossende telefoontje zal plegen. Hopend dat we haar morgenavond eindelijk zullen vasthouden. Onze allereerste Rhodesian Ridgeback.
