De rit naar "Antwerpen" (het was eigenlijk net tegen de Nederlandse grens maar mijn aardrijkskunde is nooit goed geweest) duurde lang een uur en een half voor een ziek kereltje is een uitdaging. Ik had al vlug spijt dat ik Bo meegenomen had. Het kereltje was ziek en moe. Maar uiteindelijk viel hij in slaap. Zora liep in de speelweide. Vrolijk, speels, fragiel en knabbelend op alles waar ze beter afbleef. Ik zag opeens glazende oogjes traantjes vormen van geluk. Ziek en koorts maar zijn Zora kwam naar huis. Hier wacht hij al zolang op. Dit is wat zijn hartje wou. Zora is geboren in Nederland. En je merkt aan Zora dat ze een gezin gewoon is geweest. Ze kent de keuken perfect, ze weet wie de keuken ingaat ook eten heeft. Alleen spijtig dat de man in "Antwerpen" haar niet verder verzorgde zoals hij zal afgesproken hebben met de kwekers van Zora. De rit terug leek minder lang. Bo wakker maar heel erg stil hield haar de hele tijd bij hem. Eén keer hoorden we: "Ik hou van jou Zora". En dan breekt het hart een beetje. Zozeer hij om een knuffel vroeg, zozeer heeft hij het gemist. Eenmaal terug thuis kruipt Bo terug in zijn zeteltje om naar Zora te kijken. Ze is onwennig. Snuffelend loopt ze rond en jawel het hele huis door waren druppels te vinden. En zoals meteen ook volgens de wetten van de puppy hoort, meteen ook een heel pakje erbij. Deze nacht horen we haar typische kreet, de allereerste keer ik dat hoor. Maar die knuffels staan ervoor gekend. Een jammerend vertellend iets. Heel eigenaardig. Maar als ze honger heeft moet het vlug gaan. Of ze begint u te vertellen. Onze Bo was super onrustig afgelopen nacht. Vertellen in zijn slaap, wakker worden van de koorts en geen idee hoe hij zich moet leggen om goed te liggen. Heel vroeg op de morgen werd hij wakker. Klaarwakker en dan natuurlijk ook ons Zora die meteen van haar kussen sprong om terplaatse haar eerste plasje te doen. Ik zag dat zijn gezichtje anders was. En jawel goed nieuws geen koorts maar nog niet volop in aktie zoals anders. Ik geef ons Zora eerst haar korrels. Als een gek is ze erop gesprongen en jawel eerst een mooie kreet. Na vier dagen zonder eten heeft deze morgen onze Bo zelfs een boterhammetje gegeten. Hij komt erdoor. Ik trek foto's hier en daar maar Bo ziet het nog niet zitten even te poseren. Ons Zora nog minder maar als ze de geur van snoepjes ruikt blijkt er al wat mogelijk te zijn. Het is een week de helemaal niet verloopt zoals gepland. Maar het is ondanks zijn ziek zijn toch een mooie week. Voor Bo hopelijk eentje waarvan hij hopelijk toch wat kan genieten. Voor mij evenzeer, alleen is de emmer en de dweil niet weg te denken. Ik zou het voor geen geld ter wereld anders willen. Want net zoals Bo had ook ik deze knuffel heel erg nodig!
Met klamme handen, een hese stem en hopend op geluk maakte ik de afspraak. Maandag avond 19u30 Antwerpen. De afspraak komt totaal onverwachts, maar dit is 1 kans op duizend. Een rasechte. Een super mooie. Ik liet mijn man, die net nu helaas een paar dagen minder tijd heeft overdag, geen keuze. Na zijn verplichtingen richting Antwerpen. Onze zoon, ziekjes maar opeens heel erg aandachtig: "Ik ga mee'. En toen ik even verderop was en uit zijn vizier, hoorde ik het zieke kereltje met al zijn kracht een mooie intense kreet van geluk uitbrengen. Ik hoop. Hoop heel hard. Ik maak een kruisteken zozeer hoop ik. Dit is het moment waarop we uitkijken en de adrenaline voelen in iedere vezel van ons lichaam. Mijn man vraagt niets, hij meer dan anderen begrijpt hoezeer wij dit nodig hebben. Hoezeer ons geluk hiervan afhangt. Zonder lukt ons niet. Gek hoe zoiets kan nodig zijn in het leven van mens. Althans sommige mensen. Ik kan mijn geluk niet op en bel ons ma. Niet alleen om haar op de hoogte te brengen, maar ook om te vragen (gezien deze supervlugge heel erg onvoorziene wending) of zij ons deze week wil bijstaan indien het ons niet lukt om altijd aanwezig te zijn. Vooral de eerste weken is het van belang dat er iemand aanwezig is op ieder moment van de dag. Maar deze week kunnen we absoluut niet aan onze verplichtingen onderuit. Ons ma, gelukkig met dezelfde liefde, maakt zoals wel verwacht geen probleem van de onaangekondigde situatie en zal zoals een rasechte grootmoeder en moeder waken. Een geruststelling te weten dat ze er toch wel altijd is ons ma. Het gaat een rusteloze nacht worden, hopend, dromend en blijven hopen. En dan morgen. Een super lange dag. Tot wanneer ik morgenavond het hopelijk verlossende telefoontje zal plegen. Hopend dat we haar morgenavond eindelijk zullen vasthouden. Onze allereerste Rhodesian Ridgeback.
