Klein boeleke klein lief schoon boeleke lieve, kleine, nog tengere Mattis ons zoontje, ons kleinkind, ons petekind, ons metekind, ons neefje met de naam die al zo lang in alle stilte werd gezegd met het snoetje van een lernoetje, door onze tranen heen zijn we je zo dankbaar voor die vijf maanden vol intens geluk die jij ons allen hebt geschonken
met je handjes en voetjes, met je hele lijfje liet je ons voelen dat je er was, een atleetje in wording wellicht... vele handen op één bolle buik die je helaas te vroeg verlaten moest
moeke, mama, koester me verder in gedachten fluister me verder die lieve woordjes toe en ween niet langer om mij
ik ben er nog steeds in alles wat je voor mij met zoveel zorg, met zoveel liefde en tederheid hebt klaargezet en weet: straks komt er weer de échte zonneschijn niet alleen op tante en nonkels trouwfeest maar veel meer nog en vooral als m'n broertje of zusje er komt of - wie weet - broertjes of zusjes
maak weer plaats voor rust in jullie hart dat hart dat ik voelde en hoorde kloppen een hart als een koekebrood
en moeke, mama, en allen die jullie met liefde omringen laat mijn hartje nu verder kloppen in jullie herinnering
Een klein liefdesventje kwam in jouw leven in jullie leven en bracht jullie zo veel verwondering verlangen verwachting
te klein voor deze wereld kwam het afscheid nemen veel te snel - veel te vroeg zoveel vragen zoveel pijn...
Mondje en neusje had hij van moeke Lien Armpjes en lange beentjes om met mama Anke te stoeien Tenger, teder, tof jongetje Tranen te kort bij dit afscheid maar In jullie hart een blijvend plekje voor een Sterretje aan de eeuwige hemel
An angel wrote down in the book of life a baby's birth and whispered as she closed the book: "Too beautiful for earth"...
Als ik naar de hemel kijk, zie ik een kleine ster. Hoe het zou geweest zijn, zal ik nooit weten, maar het uitkijken naar jouw komst zal ik nooit vergeten... Rust zacht kleine, lieve Mattis
Leuk, al die kaartjes, al die steun... Het doet ons deugd.
Verder zijn we vooruit aan het zien. Plannen aan het maken. Onze tweede jongensnaam staat al vast... Het zou maar eens moeten lukken, nog een schattig ventje op de wereld zetten...
Ik had een tijdje terug akelige voorgevoelen. - Altijd al zag ik ons tweetjes samen met 2 meisjes die hier nog zouden rondhuppelden... Toen Lien zwanger was, dan dacht ik net het omgekeerde: "het zal een jongetje zijn," zei ik toen plots. Mijn vermoeden werd bevestigd. Wat zou het toch freaky zijn moesten we nog 2 meisjes op de wereld zetten, hé... Dan lopen we hier inderdaad rond met 2 kleine meisjes... Mattis zal van boven een oogje in het zeil houden... - Ook had ik zo'n bang voorgevoel dat Mattis er heel vroeg zou komen. Eind augustus moest alles in orde zijn, om mij ergens 'gerust' te stellen, hij zou er toch eens moeten zijn in september, 2 maand te vroeg! De uitgerekende datum was 28 november, veel te vroeg dus, september... Maar mama wilde per se alles heel vroeg in orde... Nu, daar staan we nu, met onze geboortelijst en ons doopsuiker-idee... Nooit gedacht echter dat hij er zo vroeg zou zijn. - Een vriendin van ons moest in juli bevallen. Ik dàcht van een zoontje en ik had een groot, bang vermoeden dat het wel eens een Mattisje zou kunnen zijn. 24 juli was hij er, Mattis, zoontje van Vanessa! Ik had er zelfs over gedroomd. Dat was voor ons toch wel een shock. En dan nog exact hetzelfde geschreven! - Op reis, de laatste 3 dagen had ik een akelig voorgevoel, ik wilde naar huis, voelde een enorme angst toen we bij de B&B toekwamen, angst voor ons kleintje. Heb Lien dan ook die 2 nachten super goed vastgehouden... Wilde haar beschermen, dacht dat ik dat ergens moést doen... Vreemd hé ... Pff.
Och, die stomme voorgevoelen... Hopelijk heb ik er binnenkort nog eentje, maar dan iets positiever...
Na onze éérste kunstmatige inseminatie met donorsperma (KID, maart 2009) werden we zwanger. Ons geluk kon niet op! Lien droeg ons eerste kindje...
Op zondag 26 juli gebeurde echter het ondenkbare. Na 22 weken zwangerschap verloren we ons wondertje, ons zoontje Mattis. Hij was kerngezond, maar zijn longetjes waren er nog niet klaar voor. Ons engeltje, onze alles.
Onze eerste zwangerschap staken we niet onder stoelen of banken... Iedereen mocht weten dat we een kindje verwachtten. We mailden naar de Moreeltjes over onze plannen en deze wisten dan ook direct dat we twee streepjes op onze zwangerschapstest zagen. Er zou wel niets mislopen... Maar toen de cruciale 3 maanden voorbij waren, hadden we toch een gevoel van opluchting. Nu, dan, blijkbaar, ben je toch niet zeker dat alles goed blijft gaan.
Onze volgende zwangerschap zullen we wat voorzichtiger beleven. Facebook en MSN zal geen dienst meer doen als 'aftelkalender', want verder dan die 130 dagen zijn we niet meer geraakt... Die angst zal blijven... Daarom ook deze blog, met eigen adres, voor mensen die het écht willen weten. We kunnen ons hart luchten en tegelijk weten we wie aan het meelezen is.
Ik (Anke) zal ons tweede wondertje dragen. Onze kinderwens blijft groot en we willen weer 'uitkijken' naar die ene bijzondere dag. Hopelijk lukt het ook na 1 KID!
