Deze middag een follikelmeting laten doen... Waar ik voor 'vreesde': er zitten er een paar klaar (een stuk of 6, help!), maar nog geeneen die dominant is... Baarmoederslijmvlies is 6 mm, dus aan het 'dikken' :)
Dit wil zeggen: vrijdag opnieuw gaan meten ! En inseminatie zaterdag, zondag of maandag veronderstel ik...
Stilletjes hopen we dat de inseminatie zondag doorgaat, want dan zijn we exact 3 jaar samen !
Deze week had ik zwangerschapsverschijnselen: dikke buik, misselijkheid, maagzuur, moodswings en ga zo maar verder! Ik vroeg me al af hoe in godsnaam ik zwanger zou kunnen zijn Het leek er zo hard op ! Dinsdag moest ik zelfs bijna overgeven (maar ik laat dat gelukkig zo snel niet gebeuren...)! Ik vraag mij af hoe dat dan zal zijn als ik zwanger ben ...
MAAR ! Na 3 weken overtijd te zijn geweest, kunnen we eindelijk juichen: het hielp ! Na een kleine week thee van duizendblad te drinken, zijn de daar eindelijk ! Ons geluk kon niet op ! Vanavond eens lekker koken om het te vieren. Het is voor ons toch al een kleine overwinning om effectief te kunnen 'starten' !
Op 22 september staat een follikelmeting gepland, en normaal kunnen we dus onze eerste KID plannen op 23 september (of 24, hangt er van af).
Groen licht van de gynaecoloog... We kunnen terug starten... Ik verwacht mijn morgen of overmorgen. 10, 11 of 12 dagen later kijkt de gynaecoloog dan of er een follikel klaarzit en hoe groot die is en is dit OK dan vindt de dag erna normaalgezien inseminatie plaats...
Spannend! Nog nooit zo uitgekeken naar mijn duiveltjes!
Heb wel een heel goed voorgevoel... En normaal kan je op die 'voorgevoelens' rekenen...
We werken met hetzelfde donorsperma, dus zal hij/zij 'n genetische band hebben met onze kleine Mattis... Hopelijk doen de zaadjes hun werk even goed als bij 't vrouwtje...
Mattis, een naam die onze voorkeur kreeg, al 2 jaar stond hij op nummer 1. Maar ons manneke, die deze naam kreeg, blijft voor altijd onze nummer 1. We moeten verder. De parkwieg, het bedje, de maxicosi waren voor jou bedoeld. Helaas zal broer of zus ze als eerste mogen uitproberen. Wat ook komt, jij blijft altijd in onze gedachten. Op je wolkje zal jij alles wel goed in de gaten houden, hé. Beloofd?
Toen ik, samen met moeke een vallende ster zag, wenste ik dat je het daar goed hebt. Dat je rust hebt gevonden en de kracht bezit om met ons samen verder te gaan. Daar... Waar het ook moge zijn, wellicht op je wolkje, genietend van het mooie zomerweer, de lachende gezichten en het 'gejoel' daar beneden.
We missen je, maar ik zeg dat niet graag. Je zal er namelijk toch altijd zijn?! Niet alleen met je foto op de piano (kleine pianovingertjes die je hebt, lieverd), maar in ons hart, gedachten en nestje...
Met een bang hartje... Enerzijds de angst dat er iets mis zou zijn aan mijn eileiders/baarmoeder, anderzijds de pijn die met dit onderzoek gepaard gaat... Awel, het was geen lachertje. Het is een enorme druk die je kan vergelijken met heel erge regelpijn, na 5 minuutjes was het toch wel gepasseerd, gelukkig. Mijn ervaring met de contrastvloeistof (arthro-CT-scan) in mijn pols was véél pijnlijker... Ik krijg nog kiekevel als ik daaraan terugdenk. Alles ziet er in orde uit, mijn eileiders zijn perfect doorgankelijk en de baarmoeder ziet er mooi uit. De resultaten daarvan (specifieker) én van de bloedafname (toxoplasmose-immuun?) krijgen we volgende week maandag... Spannend...
Verder wachten we op nieuws van Gent. Als we niet meer op voorhand moeten gaan naar de gynaecoloog daar, dan starten we wellicht begin september met 'mijn' eerste KID... We zijn enthousiast.
Morgen eerste afspraak bij onze eigen gynaecologe... Wellicht enkel bloedafname. Hopelijk ben ik immuun voor toxoplasmose! Het hangt af van de dokter in Gent (Gynaecologisch centrum) wanneer we starten. Als we nog eens moeten gaan om een dossier aan te maken voor mij (Anke), dan starten we eind september met de eerste KID. Als hij zegt dat het niet direct nodig is om nog een afspraak te maken op voorhand (omdat hij in principe onze gegevens heeft), dan héél misschien begin september... Maar dit zien we nog wel... Gisteren floepte Lien dat eruit, in een zotte bui, waarop ik heel enthousiast reageerde... En dan is het niet meer uit da kopje hier te krijgen ;-) We verlangen er alletwee zoooo hard naar! En willen, als het aan ons ligt, direct starten... Ik begrijp dat mensen daar niet echt bij kunnen, zo snel na zo'n groot verlies terug zwanger worden... Maar het is en blijft ons toekomstbeeld! Broertje(s) of zusje(s) voor Mattis. Onze parkwieg staat hier gestationneerd in de living, daarnaast de luiertafel. Kamertje in orde en combi-wandelwagen in de kast...
We hopen dat het deze keer ook snel lukt, maar we houden er wel rekening mee dat het misschien pas eind dit jaar zal lukken...
Klein boeleke klein lief schoon boeleke lieve, kleine, nog tengere Mattis ons zoontje, ons kleinkind, ons petekind, ons metekind, ons neefje met de naam die al zo lang in alle stilte werd gezegd met het snoetje van een lernoetje, door onze tranen heen zijn we je zo dankbaar voor die vijf maanden vol intens geluk die jij ons allen hebt geschonken
met je handjes en voetjes, met je hele lijfje liet je ons voelen dat je er was, een atleetje in wording wellicht... vele handen op één bolle buik die je helaas te vroeg verlaten moest
moeke, mama, koester me verder in gedachten fluister me verder die lieve woordjes toe en ween niet langer om mij
ik ben er nog steeds in alles wat je voor mij met zoveel zorg, met zoveel liefde en tederheid hebt klaargezet en weet: straks komt er weer de échte zonneschijn niet alleen op tante en nonkels trouwfeest maar veel meer nog en vooral als m'n broertje of zusje er komt of - wie weet - broertjes of zusjes
maak weer plaats voor rust in jullie hart dat hart dat ik voelde en hoorde kloppen een hart als een koekebrood
en moeke, mama, en allen die jullie met liefde omringen laat mijn hartje nu verder kloppen in jullie herinnering
Een klein liefdesventje kwam in jouw leven in jullie leven en bracht jullie zo veel verwondering verlangen verwachting
te klein voor deze wereld kwam het afscheid nemen veel te snel - veel te vroeg zoveel vragen zoveel pijn...
Mondje en neusje had hij van moeke Lien Armpjes en lange beentjes om met mama Anke te stoeien Tenger, teder, tof jongetje Tranen te kort bij dit afscheid maar In jullie hart een blijvend plekje voor een Sterretje aan de eeuwige hemel
An angel wrote down in the book of life a baby's birth and whispered as she closed the book: "Too beautiful for earth"...
Als ik naar de hemel kijk, zie ik een kleine ster. Hoe het zou geweest zijn, zal ik nooit weten, maar het uitkijken naar jouw komst zal ik nooit vergeten... Rust zacht kleine, lieve Mattis
Leuk, al die kaartjes, al die steun... Het doet ons deugd.
Verder zijn we vooruit aan het zien. Plannen aan het maken. Onze tweede jongensnaam staat al vast... Het zou maar eens moeten lukken, nog een schattig ventje op de wereld zetten...
Ik had een tijdje terug akelige voorgevoelen. - Altijd al zag ik ons tweetjes samen met 2 meisjes die hier nog zouden rondhuppelden... Toen Lien zwanger was, dan dacht ik net het omgekeerde: "het zal een jongetje zijn," zei ik toen plots. Mijn vermoeden werd bevestigd. Wat zou het toch freaky zijn moesten we nog 2 meisjes op de wereld zetten, hé... Dan lopen we hier inderdaad rond met 2 kleine meisjes... Mattis zal van boven een oogje in het zeil houden... - Ook had ik zo'n bang voorgevoel dat Mattis er heel vroeg zou komen. Eind augustus moest alles in orde zijn, om mij ergens 'gerust' te stellen, hij zou er toch eens moeten zijn in september, 2 maand te vroeg! De uitgerekende datum was 28 november, veel te vroeg dus, september... Maar mama wilde per se alles heel vroeg in orde... Nu, daar staan we nu, met onze geboortelijst en ons doopsuiker-idee... Nooit gedacht echter dat hij er zo vroeg zou zijn. - Een vriendin van ons moest in juli bevallen. Ik dàcht van een zoontje en ik had een groot, bang vermoeden dat het wel eens een Mattisje zou kunnen zijn. 24 juli was hij er, Mattis, zoontje van Vanessa! Ik had er zelfs over gedroomd. Dat was voor ons toch wel een shock. En dan nog exact hetzelfde geschreven! - Op reis, de laatste 3 dagen had ik een akelig voorgevoel, ik wilde naar huis, voelde een enorme angst toen we bij de B&B toekwamen, angst voor ons kleintje. Heb Lien dan ook die 2 nachten super goed vastgehouden... Wilde haar beschermen, dacht dat ik dat ergens moést doen... Vreemd hé ... Pff.
Och, die stomme voorgevoelen... Hopelijk heb ik er binnenkort nog eentje, maar dan iets positiever...
Na onze éérste kunstmatige inseminatie met donorsperma (KID, maart 2009) werden we zwanger. Ons geluk kon niet op! Lien droeg ons eerste kindje...
Op zondag 26 juli gebeurde echter het ondenkbare. Na 22 weken zwangerschap verloren we ons wondertje, ons zoontje Mattis. Hij was kerngezond, maar zijn longetjes waren er nog niet klaar voor. Ons engeltje, onze alles.
Onze eerste zwangerschap staken we niet onder stoelen of banken... Iedereen mocht weten dat we een kindje verwachtten. We mailden naar de Moreeltjes over onze plannen en deze wisten dan ook direct dat we twee streepjes op onze zwangerschapstest zagen. Er zou wel niets mislopen... Maar toen de cruciale 3 maanden voorbij waren, hadden we toch een gevoel van opluchting. Nu, dan, blijkbaar, ben je toch niet zeker dat alles goed blijft gaan.
Onze volgende zwangerschap zullen we wat voorzichtiger beleven. Facebook en MSN zal geen dienst meer doen als 'aftelkalender', want verder dan die 130 dagen zijn we niet meer geraakt... Die angst zal blijven... Daarom ook deze blog, met eigen adres, voor mensen die het écht willen weten. We kunnen ons hart luchten en tegelijk weten we wie aan het meelezen is.
Ik (Anke) zal ons tweede wondertje dragen. Onze kinderwens blijft groot en we willen weer 'uitkijken' naar die ene bijzondere dag. Hopelijk lukt het ook na 1 KID!
Het leek er zo hard op ! Dinsdag moest ik zelfs bijna overgeven (maar ik laat dat gelukkig zo snel niet gebeuren...)! Ik vraag mij af hoe dat dan zal zijn als ik zwanger ben ... 
