Na onze éérste kunstmatige inseminatie met donorsperma (KID, maart 2009) werden we zwanger. Ons geluk kon niet op! Lien droeg ons eerste kindje...
Op zondag 26 juli gebeurde echter het ondenkbare. Na 22 weken zwangerschap verloren we ons wondertje, ons zoontje Mattis. Hij was kerngezond, maar zijn longetjes waren er nog niet klaar voor. Ons engeltje, onze alles.
Onze eerste zwangerschap staken we niet onder stoelen of banken... Iedereen mocht weten dat we een kindje verwachtten. We mailden naar de Moreeltjes over onze plannen en deze wisten dan ook direct dat we twee streepjes op onze zwangerschapstest zagen. Er zou wel niets mislopen... Maar toen de cruciale 3 maanden voorbij waren, hadden we toch een gevoel van opluchting. Nu, dan, blijkbaar, ben je toch niet zeker dat alles goed blijft gaan.
Onze volgende zwangerschap zullen we wat voorzichtiger beleven. Facebook en MSN zal geen dienst meer doen als 'aftelkalender', want verder dan die 130 dagen zijn we niet meer geraakt... Die angst zal blijven... Daarom ook deze blog, met eigen adres, voor mensen die het écht willen weten. We kunnen ons hart luchten en tegelijk weten we wie aan het meelezen is.
Ik (Anke) zal ons tweede wondertje dragen. Onze kinderwens blijft groot en we willen weer 'uitkijken' naar die ene bijzondere dag. Hopelijk lukt het ook na 1 KID!
