An angel wrote down in the book of life a baby's birth and whispered as she closed the book: "Too beautiful for earth"...
Als ik naar de hemel kijk, zie ik een kleine ster. Hoe het zou geweest zijn, zal ik nooit weten, maar het uitkijken naar jouw komst zal ik nooit vergeten... Rust zacht kleine, lieve Mattis
Leuk, al die kaartjes, al die steun... Het doet ons deugd.
Verder zijn we vooruit aan het zien. Plannen aan het maken. Onze tweede jongensnaam staat al vast... Het zou maar eens moeten lukken, nog een schattig ventje op de wereld zetten...
Ik had een tijdje terug akelige voorgevoelen. - Altijd al zag ik ons tweetjes samen met 2 meisjes die hier nog zouden rondhuppelden... Toen Lien zwanger was, dan dacht ik net het omgekeerde: "het zal een jongetje zijn," zei ik toen plots. Mijn vermoeden werd bevestigd. Wat zou het toch freaky zijn moesten we nog 2 meisjes op de wereld zetten, hé... Dan lopen we hier inderdaad rond met 2 kleine meisjes... Mattis zal van boven een oogje in het zeil houden... - Ook had ik zo'n bang voorgevoel dat Mattis er heel vroeg zou komen. Eind augustus moest alles in orde zijn, om mij ergens 'gerust' te stellen, hij zou er toch eens moeten zijn in september, 2 maand te vroeg! De uitgerekende datum was 28 november, veel te vroeg dus, september... Maar mama wilde per se alles heel vroeg in orde... Nu, daar staan we nu, met onze geboortelijst en ons doopsuiker-idee... Nooit gedacht echter dat hij er zo vroeg zou zijn. - Een vriendin van ons moest in juli bevallen. Ik dàcht van een zoontje en ik had een groot, bang vermoeden dat het wel eens een Mattisje zou kunnen zijn. 24 juli was hij er, Mattis, zoontje van Vanessa! Ik had er zelfs over gedroomd. Dat was voor ons toch wel een shock. En dan nog exact hetzelfde geschreven! - Op reis, de laatste 3 dagen had ik een akelig voorgevoel, ik wilde naar huis, voelde een enorme angst toen we bij de B&B toekwamen, angst voor ons kleintje. Heb Lien dan ook die 2 nachten super goed vastgehouden... Wilde haar beschermen, dacht dat ik dat ergens moést doen... Vreemd hé ... Pff.
Och, die stomme voorgevoelen... Hopelijk heb ik er binnenkort nog eentje, maar dan iets positiever...
Na onze éérste kunstmatige inseminatie met donorsperma (KID, maart 2009) werden we zwanger. Ons geluk kon niet op! Lien droeg ons eerste kindje...
Op zondag 26 juli gebeurde echter het ondenkbare. Na 22 weken zwangerschap verloren we ons wondertje, ons zoontje Mattis. Hij was kerngezond, maar zijn longetjes waren er nog niet klaar voor. Ons engeltje, onze alles.
Onze eerste zwangerschap staken we niet onder stoelen of banken... Iedereen mocht weten dat we een kindje verwachtten. We mailden naar de Moreeltjes over onze plannen en deze wisten dan ook direct dat we twee streepjes op onze zwangerschapstest zagen. Er zou wel niets mislopen... Maar toen de cruciale 3 maanden voorbij waren, hadden we toch een gevoel van opluchting. Nu, dan, blijkbaar, ben je toch niet zeker dat alles goed blijft gaan.
Onze volgende zwangerschap zullen we wat voorzichtiger beleven. Facebook en MSN zal geen dienst meer doen als 'aftelkalender', want verder dan die 130 dagen zijn we niet meer geraakt... Die angst zal blijven... Daarom ook deze blog, met eigen adres, voor mensen die het écht willen weten. We kunnen ons hart luchten en tegelijk weten we wie aan het meelezen is.
Ik (Anke) zal ons tweede wondertje dragen. Onze kinderwens blijft groot en we willen weer 'uitkijken' naar die ene bijzondere dag. Hopelijk lukt het ook na 1 KID!
