Drugverslaafden zijn ongewenste individuen. Ze beliegen, bestelen en kwetsen andere mensen.
Op 1 januari 2012 besloot ik dat ik niet meer iemand wou zijn die loog, stal en kwetste.
Op 2 januari 2012 ging ik naar mijn eerste Narcotics Anonymous meeting.
Ik moest ervoor naar een grote stad, een grotere dan diegene waarin ik was opgegroeid.
De enkele reis naar de meeting duurde even lang als de meeting zelf. Maar het was het waard. Als nieuweling krijg je eigenlijk maar één advies van die absurd succesvolle oldtimers.
"90 meetings in 90 dagen"
Ik deed er 80 in 90 dagen en kickte af van mijn drug of choice. Toch voel ik me op datum van vandaag nog steeds een ongewenst individu.
En na bijna 3 jaar met een nuchter brein besef ik eindelijk waarom. Niet de drugs waren het probleem, nee een diep gewortelde manier van denken was het probleem.
Al zolang ik me kan herinneren ga ik er vanuit dat alleen een kracht van buitenaf mij energiek en gelukkig kan maken.
Daarom stampen getrainde herstellende verslaafden van in het begin een godsbesef in de newbies. Niet omdat ze zelf zo fucking religieus zijn. Nee. Ze doen het omdat ze de aard van een verslaafde begrijpen.
-Ze doen het omdat ze weten dat je niet gelooft in jezelf.
-Ze doen het omdat ze weten dat je lui bent en alles van iets of iemand anders wil krijgen.
-Ze doen het omdat ze weten dat je een hoopje ellende bent en dringend een straal hoop nodig hebt die je in jezelf niet vindt.
Want jij hebt het tenslotte verkloot. Al doet een verslaafde er alles aan om dat te ontkennen. Tot op het punt dat ie het zelf gelooft.
Maar wat op mij de grootste indruk maakte was dat ik daar mensen zag die ik als normaal beschouwde. Ik was toch op een meeting van eeuwige losers? Waarom zagen die er zo verdomd succesvol en gelukkig uit?
Ze gaven me hoop, ze motiveerden me om iets te proberen, ze overtuigden me om te stoppen met vluchten.
Nu, op de dag van vandaag heb ik mijn eerste volledige dag in die stad achter de rug. De stad die ik ooit vervloekt heb omdat ze zo ver weg was is nu mijn thuis.
De niet verslaafde medemens vraagt zich af waarom dit van belang is. Ik zal het je uitleggen. Als je verhuist naar een nieuwe stad doorloop je de eerste 3 stappen van het 12 stappen programma.
1) Je aanvaard dat je leven onhanteerbaar is geworden en dat je machteloos staat over je verslaving.
-Mijn appartement in mijn oude stad was te groot voor mij. Ik hanteerde niet mijn appartement , mijn appartement hanteerde mij.
-In mijn oude stad woonde ik ver van mijn werk. Ik stond machteloos als het erop aankwam mijn baas (het buitenaf staand element) te overtuigen naar een andere stad te verhuizen.
2) Je wordt klaar om je wil en leven over te dragen aan de zorg van god zoals jij hem begrijpt.
-Je begint te beseffen dat je dus misschien kleiner moet gaan wonen.
-Je begint te beseffen dat jij je zal moeten aanpassen aan de wil van je baas en niet andersom.
3) Je besluit je wil en je leven over te dragen aan god zoals jij hem begrijpt.
-Je verhuist naar een kleiner appartement, dat maakt je leven hanteerbaarder
-Je verhuist naar de stad waar je werkt, dat maakt je afstand tot god kleiner waardoor het makkelijker word om hem te dienen.
Voor mensen die hoofdschudden bij het idee om je baas god te noemen. Als verslaafde geloof je dat alleen je baas je werk kan geven. Dat alleen je baas je een loon kan geven en dat alleen je baas je stabiliteit kan geven.
Dus ja, voor een verslaafde is zijn baas god. Want zijn baas is cruciaal voor zijn overleven.
Dit doet begrijpen waarom ik in het begin van mijn herstel, toen drugs, alcohol en seks nog mijn goden waren, 80 keer op 90 dagen 2 uur reisde door bar winterweer om naar een meeting van een uur te gaan.
Het was de meeting die me clean hield. Niet mijn zelfdiscipline, niet mijn hoop en niet mijn diepe en oprechte wens om een gewenst individu te zijn.
