De naam viel me direct op. Ik klikte onmiddellijk op 'meer info'. Ik las onmiddellijk het hele artikel. En besloot meteen te gaan. Maar toen ik een stap naar buiten wou zetten ging dat niet.
Wat ging ik daar doen, wat voor zin had het en ik had van zijn vorige tentoonstelling ook niets begrepen. Dus waar ging ik nu geld aan geven? Aan een naam die me opgevallen was?
Dus bleef ik thuis. Maar elke keer als ik surfte naar bezienswaardigheden was daar die naam weer. Panamarenko, renko, renko...
En elke keer stond ik in tweestrijd. Een deel van me zou zo op de fiets gesprongen zijn , een ander wou absoluut niets te maken hebben met de klinkende naam.
Tot het lot voor mij besliste. Toen ik naar familie belde liet iemand vallen dat mijn zus zo zou vertrekken naar de tentoonstelling van...Panamarenko. Het was mooi weer, ideaal voor de fiets en ik dacht. Fuck it, ik ga gewoon en we zien wel.
Ik zei tegen mijn zus: "Ik ga mee, maar jij moet me wel uitleggen wat het betekent, ik vind zijn werk altijd wel cool maar ik begrijp er niets van" Mijn zus lachtte en zei "Ik ook niet". Voor haar is dat blijkbaar geen bezwaar om zijn werk te bezichtigen, voor mij wel.
Om één of andere reden is voor mij alles zinloos en onbeduidend als ik niet begrijp waarom iets gebeurt. Het hoe interesseert me niet, de wie interesseert me niet, de wanneer nog minder en het waar maakt me helemaal niets uit maar de waarom moet ik begrijpen, anders werk ik niet.
Schoorvoetend trad ik dus binnen, om compleet uit mijn comfortzone te treden.
Ik zag zijn 'Brazil' werk en dacht 'hey, cool' en voelde me meteen weer schuldig én oppervlakkig omdat ik niet begreep waarom ik dat dacht.
Gelukkig kwam er vlak na dat werk een openbaring, in de vorm van een tv interview met de genaamde, die in dat interview uitlegde vanwaar de namen van zijn werken kwamen.
En tot mijn verbazing kwamen die voornamelijk uit films die hij had gezien. 'Close encounters of the third kind', 'Thunderbold' en 'Star trek' om er maar een paar te noemen. En plots begreep ik waarom hij deed wat hij deed.
Het was te simpel voor woorden. Hij wou helemaal geen verhaal vertellen of een boodschap brengen zoals ik altijd gedacht had. Nee , hij maakte gewoon dingen die hij zag en tof vond en die hij wou delen met anderen. Ik wist plots waarom ik bij zijn werk altijd dezelfde gedachte had 'hey, cool'. Omdat dat was wat hij zelf dacht toen hij zich het werk inbeelde.
Als er al een boodschap was die ik moest begrijpen was die heel simpel. "Hey , jij daar, ja, jij, met je blauwe trui, kijk eens hoe neig!?" Dat was alles wat ik nodig had om met een glimlach de tentoonstelling te bezichtigen en zonder schuldgevoel te denken. 'Hey, dit is zo cool!'
