Weer effe geleden. Wel het zit zo. Als je met gescheurde enkelligamenten naar je plafond ligt te staren en alleen buiten komt voor brood en sollicitaties...tja dan maak je niet veel mee om over te schrijven.
Zelfs niet in de city.
Maar vandaag had ik voor het eerst in weken weer genoeg energie over op het eind van de dag om toch maar naar een meeting te gaan.
Ik had er naar uit gekeken. Eindelijk nog eens sharen. Mijn zegje doen. Al mijn frustratie over mijn enkel lekker kunnen loslaten en oh wat een opdoffer.
Of zo leek het toch.
Chaos alom op de zondag meeting.
Iedereen te laat, een Engelstalige bezoeker van de States, niemand die weet welke taal hij nu moet spreken, de bezoeker die 3 pagina's uit de NA bijbel leest in plaats van 3 zinnen.
Tja, egocentrische , verslaafde ikke zat zich na 20 minuten dik op te boeien over het feit dat ze op hààr meeting, na bijna 3 weken afwezigheid, geen tijd zou hebben om te sharen.
Die verdomde verslaafden altijd, bende knoeiers. Maar goed, net op het moment dat mijn innerlijke controle freak op ontploffen stond viel alles in zijn plooi. De bezoeker bleek een ontzettend beleefde en eerbiedige gast. De stoelen stopten met schuiven. De neuzen waren gesnoten en die heerlijke stilte waarmee een meeting steeds begint viel over de groep. Het zal me de rest van mijn leven elke keer opnieuw verbazen. Dat gevoel van verbondenheid dat tussen die fuck ups aller landen waait , eeuwig als de wind buiten. Prachtig is dat gevoel. En toen de bezoeker een stuk over vergiffenis voorlas voelde ik de liefde even sterk door die groep trekken als de verbondenheid. De warmte die er dan hangt. Dat is wat ik mis in tijden van verstuikte enkels. Niet het sharen, niet het lekker egocentrisch kunnen uitlaten van mijn verslaafde ikke. Nee, het is de warmte die een meeting creëert. De warmte van een bende ongewenste misfits die toch elke dag weer proberen om er, ondanks hun gebreke, een goeie 24 van te maken.
Ja, vergiffenis, het was een goede topic, hetgene waar we allemaal naar snakken. Het was ook cruciaal voor mijn herstel.
De eerste persoon die ik moest vergeven was mijn vader. Ik had hem tot op mijn rock bottom punt altijd al mijn miserie verweten. Er nooit bij stilstaand dat hij al 11 jaar geen rol meer speelde in mijn leven.
Toen ik rock bottom haalde was het eerste dat ik dacht: "Mijn vader is in geen velden of wegen te bekennen, ik heb het gewoon verkloot, me, almighty, me, just royaly fucked things up"
En toen kon ik hem voor het eerst in 11 jaar vergeven. Hij was een klootzak, het was goed dat ik geen contact met hem had maar hij was niet verantwoordelijk voor mijn malaise. Het was dat inzicht dat me tot de eerste stap bracht. Het was toen dat ik voor het eerst controle nam over mezelf.
De tweede persoon die ik moest vergeven was mijn dealer. Had ik hem nooit tegengekomen was ik dan verslaafd geraakt, misschien niet, misschien wel. Maar wat ik zeker wist was dat hij me nooit fysiek bedreigd had. Hij had mind games gespeeld, die ik amusant had gadegeslagen om er dan met open ogen in mee te gaan. Hij had me emotioneel gemanipuleerd, ik had dat beseft en laten gebeuren. Hij misbruikte me maar ik liet dat gewillig gebeuren. Want het was makkelijker om een slachtoffer te zijn dan om voor mezelf te zorgen. Het kostte minder moeite.
Tot op de dag van vandaag vraagt hij me nog regelmatig waarom ik niet kwaad ben op hem. Dat beangstigd hem. In zijn bijgelovige, verslaafde geest lijk het alsof ik een bovennatuurlijke macht heb. Hij begrijpt het niet. Hij zou begrijpen dat ik hem aangaf bij de politie, dat ik hem op zijn gezicht sloeg, dat ik mijn geld terug eiste. Wat hij niet begrijpt is dat ik hem vergiffenis vraag voor mijn fouten. Dat beangstigt hem. Daar loopt hij van weg.
En hij beseft niet dat ik daarmee mijn doel bereik. Als hij me benadert tril ik op mijn benen, van angst wat ik mezelf ga aandoen als hij in de buurt blijft. Als ik hem vergiffenis vraag wordt hij bang en gaat hij weg. Vergiffenis is cruciaal voor herstel. Het geeft je inzicht, het geeft je tools om verder te gaan en het is een wapen tegenover mensen die bang zijn van liefde.
