Goh, dat waren twee nogal deprimerende posten hieronder.
Daarom wat goed nieuws. Voor iedereen die met zijn kop tegen de muur gelopen is. Er is hoop. What doesn't kill you makes you stronger. En dat is zoals de meeste gezegdes meestal waar.
In het vorige bericht sprak ik over een verloren vriendschap. Ik sprak niet over diegene die ik won. Met mensen die al in mijn leven waren en wel met onoplosbare pijn om konden. Mensen die de laatste 3 jaar wél aanwezig waren terwijl ik recht krabbelde.
En er kwamen nieuwe vriendschappen. Met mensen die niet gaven om mijn verleden maar alleen om het nu.
Nieuwe verbindingen in deze wereld. Oude verbindingen die sterker werden. En nieuwe gevoelens van verbondenheid.
Nieuwe mensen die ik beetje bij beetje terug probeer lief te hebben op de manier van voor de crisis. Want stoppen met liefhebben is natuurlijk geen optie. Ook al lost het niet alle pijn op. Je moet alleen zorgen dat de mensen die je liefhebt het waard zijn.
Een nuance die ik pas een paar dagen geleden op een meeting aanbracht in mijn denkpatroon.
Ik hoorde een fellow zeggen. "Ja , mijn ex heeft me in het zak gezet, ja, hij is een eikel, en ja ik ben diegene die iemand vertrouwt heeft, dus ik ben degene die de verantwoordelijkheid moet nemen." Dat was vanzelfsprekend een heel mooie oefening in verantwoordelijkheidszin van die fellow. Maar ik bracht meteen een nuance aan.
"Je kan die specifieke persoon niet vertrouwen, je fout was niet iemand te vertrouwen, het was hem te vertrouwen, je moet dat nuanceren, anders vertrouw je helemaal niemand meer en dat is ook geen leven."
Soms is het goed om te beseffen dat je ook naar je eigen raad moet luisteren. Mijn vrienden hebben het de laatste jaren te verduren gehad. It's time to give them a break.
Liefde...het was een woord dat ik, voor ik tegen de rock bottom te pletter sloeg, in elke zin 3 keer gebruikte.
Ik was er door geobsedeerd, ik dacht dat als ik maar genoeg lief had en mensen mij genoeg lief hadden niemand pijn zou hebben. 'De mensen" niet en ik niet. Want dat is wie ik ben , wie elke verslaafde is, kleinzerig. Dus ik had lief. Ik observeerde de mensen rond me en als ik zag dat ze iets nodig hadden of verlangden dat ik ze kon geven viel ik over mijn voeten om het hen snel genoeg te kunnen brengen. Of dat nu aandacht was, of een verzameling van hun favoriete hebbedingetjes of geld. Het maakte niet uit.
Ik heb ontelbare toekomstplannen mee helpen opstellen, heb veel ontroerde blikken gekregen bij geschenken en heb ooit 10000 euro schulden opgestapeld om mijn geliefde en mijzelf pijn te besparen.
En ik zou dat zijn blijven doen als ik niet te pletter was geslagen op die rotsige bodem. En die rotsige bodem was geen dakloosheid , iemands dood of de schulden. Nee, het was een idee dat genadeloos tot me doordrong en plots on ontkenbaar was geworden. Het hielp niet. Liefhebben was niet de oplossing.
Er was pijn die niet op te lossen viel, zoals die van verschillende van mijn familieleden. Mensen van wie ik me al lang afzijdig hield omdat hun pijn overweldigend en onoplosbaar was. Pijn die niet overging met een avond luisteren, een attent cadeau of een briefje van 100 euro.
Er waren mensen die weigerden lief te zijn hoeveel liefde ze ook kregen. Mensen die hard en koud wilden zijn. Voor wie het een keuze en een manier van leven was.
Alles waar ik ooit in geloofd had stortte in. En plots wou ik niets meer. Niets had nog zin. Alle betekenis was uit mijn leven verdwenen.
Ik verloor mijn soulmate en beste vriend omdat ik nu diegene was die een onoplosbare pijn had. Ik heb het hem toen heel kwalijk genomen. Maar ik had het moeten snappen. Hij kon alles verdragen en vergeven. Behalve onoplosbare pijn. Hij was niet voor niets mijn soulmate.
Verslaving is , zoals het programma zegt, een spirituele ziekte. Ze slaat toe bij mensen die hun geloof verloren zijn.
Triggers. Gevaarlijke dingen. Dingen die je hoofd op hol doen slaan. Die allerlei ongewenste gevoelens boven brengen en die je herinneren aan een verleden waar je afscheid van genomen had.
Ik had een goede dag vandaag.
Ik was met mijn moeder op wandel. Ze moest naar het ziekenhuis. En ik begeleidde haar.
Na een raadpleging met de dokter moest ze een maagonderzoek ondergaan. Je weet wel, zo'n onderzoek waar ze een tube in je keelgat stompen om hem door te duwen tot diep in je maag.
Ik keek toe hoe ze overgaf, hoe ze zich door de dokter de les liet spellen over het feit dat ze gegeten had die ochtend en hoe ze schokte bij iedere beweging die de tube in haar ingewanden maakte.
Het gaf me een gevoel van machteloosheid en schuld.
Machteloosheid omdat ik niet in de positie was om haar dokter eens goed door elkaar te schudden en te verklaren dat mijn moeder nooit iets fout doet. Dat het arrogant was om deze vrouw de les te spellen. Dat het wraakroepend was om een moeder die een, zwaar gehandicapte, dochter heel haar leven uit instellingen gehouden had, die 25 jaar getrouwd bleef met een depressieve en verbitterde man omdat ze alleen het goede in mensen zag en die haar oudste dochter door depressie, verslaving en stommiteiten steeds met evenveel empathie bleef opvangen de les te spellen omdat ze het lef had gehad te ontbijten met havermoutpap en kruidenthee.
En schuldig omdat ik deze moedige, fantastische en in en in goede vrouw zoveel verdriet heb bezorgd in haar leven. Ik probeerde het allemaal goed te maken met een hand op haar schouder.
We brachten de dag door en ik hoop dat ik bij ons afscheid een blik van hoop voor mij en haar in haar ogen zag. Al maak ik dat mezelf misschien wijs.
Toen ik daarnet op een meeting was kwam er tot mijn grote verbazing een grote groep nieuwkomers.
En tot mijn schok was daar een jongen bij die Redouan heette.
En die schok had niets met racisme te maken. Integendeel.
Het was gewoon een trigger.
Toen ik nog gebruikte had ik een relatie met mijn dealer, Redouan.
En gewoon door het horen van die naam, toebehorend aan een onschuldig iemand, zich van geen kwaad bewust dat hij net mijn hele emotionele wereld doorheen had geschud door zich voor te stellen.
De hele meeting door probeerde ik oogcontact te maken met de onschuldige newbie. De hele meeting sprak en gedroeg ik me op een manier waarvan ik hoopte dat ze hem zou doen terugkeren naar de meetings. Heel de weg naar huis dacht ik aan de schuldige Redouan. En nu moest ik wel een nieuwe entree schrijven. Want ik ben aan het denken aan Redouan.
De jongen met de mooiste ogen van de wereld, de jongen die ijs aan een Eskimo kon verkopen en de jongen die onlangs nog een trapje hoger steeg in de verkoperskant van het drugsmilieu. Want dat weet ik. Omdat ik hem na 2.5 jaar in herstel nog steeds van op afstand volg, zijn doen en laten in de gaten hou en zelfs vanuit een nieuwe stad er in slaag om via 1000 omwegen te weten te komen of hij nog leeft.
Ook al weet ik dat ik voor hem op zijn beste momenten een voorwerp van medelijden ben en op zijn slechtste een voorwerp van walging. Ook al weet ik dat hij nooit van mij heeft gehouden. Ook al weet ik dat ik geen enkele reden heb om van hem te houden.
De onschuldige Redouan triggerde een gevoel dat ik al heel lang ontken.
Dat ik bij elke meeting stiekem hoop dat dit de meeting is waarop de schuldige versie binnenloopt. Dat ik bij elke meeting hoop , wens en bid dat dit de meeting is waarop hij zijn vrijheid van verslaving vind. Dat dit de meeting is waarop hij ontdekt dat we beiden meer waard zijn dan hij denkt.
De schuldige Redouan is waarschijnlijk één van de meest ongewenste individuen in Vlaanderen. Een jonge man van Marokkaanse origine met een strafblad en zonder diploma. Een dealer en een verslaafde. Een gokker en een oplichter. Waarvan ik eeuwig zal blijven hopen dat hij binnenwandelt en beseft dat hij in ieder geval door één iemand gewenst is. Niet omwille van voorgaande maar om zijn levensvreugde, zijn mooie ogen en zijn onbegrensde doorzettingsvermogen. Dat er één iemand is die moeite moet doen om een totaal onbekende jongen niet aan zijn stoel te binden en hem daar te laten zitten tot hij beseft dat hij door minstens één iemand elke dag opnieuw innig in haar wereld gewenst wordt.
