Ik
heb de rechter gisteren voor het eerst gezien. Hij had zilverwit haar dat
achterovergekamd was, een matglimmende huid, geëpileerde wenkbrauwen, een putje
in zijn kin en hij had bijna geen lippen. Ik volgde het proces over een
autodiefstal nauwelijks, ik hield hem in gaten. Ik analyseerde zijn manier van
doen en daarna vertrok ik. In een kleine donkere winkel vol verkleedkleren
kocht ik een pruik en contactlenzen. Vandaag ga ik naar het openingsconcert van
het Festival van Vlaanderen. Via de advocaat van Walter heb ik vernomen dat hij
daar zou zijn. Hij gaf mij eveneens meer informatie over rechter Missiaen. Het
is een man van de wereld; gespierd, sportief en in het bezit van een Maserati.
Wat mij vooral interesseerde was het feit dat hij weduwnaar is. Ik ga hem
proberen te verleiden. Ik heb toch niets beters te doen nu Walter weg is.
Bovendien ben ik iets smerigs van plan (zowel letterlijk als figuurlijk).
Denise heeft mij capsules meegegeven waar laxerende poeder in zit. Dat wordt
lachen!
Vanmorgen
vertelde onze werkster Berthe mij dat een meisje uit onze straat veroordeeld is
tot 8 jaar effectieve gevangenisstraf. Ik was niet op de hoogte van de misdaad
en vroeg haar om meer uitleg. Ze verklaarde het hele gebeuren. Marianne Debodt,
een 26-jarige vrouw, had haar pasgeboren kind in een vuilniszak op straat
gezet. Mevrouw Goddemaer wandelde met haar hond toen ze het kind hoorde wenen
en ze gilde het uit. De andere buurtbewoners hadden toen de politie opgebeld.
Zij probeerden na hun aankomst op plaats delict de baby te redden, maar deze
had te veel water in de longen en overleed. Marianne ontkende dat het kind van
haar was. Niemand in de buurt had haar zwangerschap opgemerkt, ze was nog
altijd even slank. Bovendien zou ze zoiets nooit doen, we kenden haar als een
charmant meisje dat altijd netjes gekleed voor de dag kwam en deftig was. Daarnaast
kwam ik ook te weten dat het kind slechts een nacht oud was.
Ik las net in de krant over de moord. Ik vind 8 jaar cel best wel lang voor zon
jong meisje. Een zekere rechter A. Missiaen, van het Hof van Beroep, heeft het
proces geleid. Deze man wil ik wel eens bezig zien in de rechtzaal. Zou hij
altijd zo harteloos handelen?
Vandaag
is Walter vertrokken naar Minneapolis voor het werk. Hij gaat naar een congres
voor chemotherapie, waar hij gaat spreken over verbindingen van allerlei
stoffen die lepra voorgoed uit de wereld zouden helpen. Ik zie hem pas binnen
14 dagen terug en ik weet niet wat doen. Mijn zus Denise heeft amper vrije tijd
omdat ze de apotheek open moet houden. Ik heb ook geen hobbys meer sinds het
slechte nieuws over mijn vruchtbaarheid, en dus zie ik het niet zitten om weer
te gaan tennissen. Ik probeer het verleden achter mij te laten. Toch durf ik
niets nieuws beginnen. Ik voel me nog steeds zo breekbaar en ik heb de indruk
dat ik daar niets aan kan doen.
Misschien ga ik overmorgen een uurtje naar het fitnesscentrum om wat aan mijn
conditie te werken. Ik hoop dat de 2 weken zonder Walter snel voorbij zullen
vliegen. Zonder hem valt er niets te beleven, ik mis hem ontzettend hard
Ik
ben Diane en ik ben 41 jaar oud. Ik ben getrouwd, maar heb geen kinderen. Die
zal ik spijtig genoeg ook nooit hebben; geen biologische alleszins. 5 jaar
geleden wilden mijn man Walter en ik een gezin stichten. Na 2 jaar proberen,
werd ik nog steeds niet zwanger. We besloten onze vruchtbaarheid te laten
testen en toen bleek dat ik nooit in staat zou kunnen zijn om mijn eigen kind
te baren. Dat nieuws kwam hard aan. Ik sukkelde bijna in een depressie, maar
met de liefde van de mensen rondom mij, werd ik elke dag weer sterker. Ik had
het echter wel moeilijk om mijn oude leven weer op te pikken. Ik stopte met
tennissen en veranderde van job.
Toch zagen mijn echtgenoot en ik onze toekomst met kinderen. Walters zus, een
hulpverleenster in ontwikkelingslanden, raadde ons aan om een kind te
adopteren. Ze vertelde ons over de derde wereld en de achtergelaten kinderen.
We zagen het meteen zitten om een wees een warme thuis te geven. Walter wou
graag een kindje uit Korea omdat hij daar 10 jaar geleden gewerkt heeft om zo,
op een of andere manier, oude herinneringen op te halen. 2 maanden geleden
deden we een aanvraag om de 8-jarige Sim Tsjung te adopteren. Voorlopig hebben we nog geen
nieuws, maar hopelijk lopen we hier binnen de kortste keren met zn drieën in
huis!
