Ik
ben Diane en ik ben 41 jaar oud. Ik ben getrouwd, maar heb geen kinderen. Die
zal ik spijtig genoeg ook nooit hebben; geen biologische alleszins. 5 jaar
geleden wilden mijn man Walter en ik een gezin stichten. Na 2 jaar proberen,
werd ik nog steeds niet zwanger. We besloten onze vruchtbaarheid te laten
testen en toen bleek dat ik nooit in staat zou kunnen zijn om mijn eigen kind
te baren. Dat nieuws kwam hard aan. Ik sukkelde bijna in een depressie, maar
met de liefde van de mensen rondom mij, werd ik elke dag weer sterker. Ik had
het echter wel moeilijk om mijn oude leven weer op te pikken. Ik stopte met
tennissen en veranderde van job.
Toch zagen mijn echtgenoot en ik onze toekomst met kinderen. Walters zus, een
hulpverleenster in ontwikkelingslanden, raadde ons aan om een kind te
adopteren. Ze vertelde ons over de derde wereld en de achtergelaten kinderen.
We zagen het meteen zitten om een wees een warme thuis te geven. Walter wou
graag een kindje uit Korea omdat hij daar 10 jaar geleden gewerkt heeft om zo,
op een of andere manier, oude herinneringen op te halen. 2 maanden geleden
deden we een aanvraag om de 8-jarige Sim Tsjung te adopteren. Voorlopig hebben we nog geen
nieuws, maar hopelijk lopen we hier binnen de kortste keren met zn drieën in
huis!
