|
Meneer Reitsma. Ik vind dat je route naar Rome best goed in
elkaar zit. De stukken onverharde weg zijn meestal goed berijdbaar. Maar het
stuk vanaf Tuscania moet je echt veranderen! Hier valt niet met de fiets te
rijden! Die wegen zijn een lappendeken van stukjes asfalt met erg veel
vervelende putten erin. En de autos gaan in Lazio niet voor fietsers opzij.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Deze morgen was het stralend weer. Echt, geen wolkje te
bespeuren. En dus was ik bij een optieker gestopt in Tuscania om een goeie
zonnebril. Die optieker was een fervent mountainbiker en vertelde dat ik
gemakkelijk vandaag in Rome ging geraken, want dat was nog geen 100 km meer.
Aan de hand van mijn kaartje heb ik hem laten zien hoe de weg verliep, maar het
ging volgens hem beter langs Lago di Bracciano en is een pak korter. Ik heb nog
tijd tot zondag om die laatste 130 km te doen, dus ik volg de weg van mijn
boekje. Amai, eitjes moet je niet meebrengen hé. Die worden niet geklutst maar
opgeklopt om biscuit mee te bakken.
Tegen half twee had ik 27 km gereden. Ja, je leest het goed.
Verschrikkelijk. Het ging behoorlijk omhoog. En het ergste ging eraan komen. Na
het eten dus verder naar omhoog richting lago di Vico. Daar rij je in de
kraterwand van een oude vulkaan. Ik kan erg goed begrijpen dat Mr. Reitsma de
mensen langs hier stuurt want dit is echt fantastisch mooi. Er was echter een
klein probleempje. Wanneer je afdaalt in de krater rij je door een loofbos. Het
gaat daar behoorlijk stijl naar beneden en het was daar stikdonker. Iedereen,
inclusief mezelf, reed daar met de lichten op. Die van mij doen dat automatisch
als het te donker wordt. In de krater heb ik een foto genomen en hoorde ik het
donderen. Snel verder! Dacht ik. Maar het was al te laat. Enkele minuten
later zette ik mij aan de kant om mijn regenkleren aan te trekken, maar ook dat
bracht geen soelaas. Het begon ongelofelijk te onweren. Met dikke hagelbollen
en erg veel regen. Zo erg dat de autos aan de kant gingen staan omdat er niet
meer door te rijden was. Zelf heb ik ongeveer een half uur onder een scheef
hangende boom gestaan tot de hagelbui voorbij was. Tussen mij en mijn fiets
stond in die tijd meer dan tien cm water. En dat had ik niet gezien. Mijn
schoenen liepen meteen onder wanneer ik naar mijn fiets ging. Het is blijven
regenen tot vijf uur. Toen was ik doorweekt nat en had ik 65 km gereden. Ik ben
dan beginnen zoeken naar een plaats om te overnachten, maar vond niets. Om half
acht had ik een goeie 95 km gereden en ben ik
in Sacrofano gaan vragen of er een hotel was. Maar ook daar hadden ze er
geen. Volgens de mensen die ik gesproken heb moest ik nog minstens 6 km rijden
voor een hotel. En dat lag dan buitende route. Toen heb ik besloten om een
droge vest aan te doen en gelijk door te rijden naar Rome. En zo ben ik vandaag
na 129 km fietsen en ongeveer 1650 hoogtemeters klimmen, om 21H30 mijn
hotelkamer binnengestapt in Rome. Bestemming bereikt.
Fotos ga ik er morgen opzetten want mijn oogjes vallen echt
wel dicht.
Voilà, Hier zijn we ermee. k heb niet echt heel goed geslapen
want die die romeinen toeteren veel te graag. Maar niet getreurd, daar komen de
fotos.
Aan het lago di Vico is het echt heel erg mooi. Het ziet er
echter niet zonnig meer uit.
Nog even een fotootje van de mooie omgeving waar ik vandaag
doorgefietst ben, voor het te donker wordt.
Want daar is het al wat laat voor mooie fotos. Dit is het
fietspad dat tot in het centrum van Rome gaat. Het is meer dan 12 km lang en
dit is het beginpunt. Onderweg volgt het ene mini-voetbalveld het andere op en
overal zijn die ook in gebruik. Hier wordt ongelofelijk veel gevoetbald. Een
fietser ben ik hier niet meer tegen gekomen.
Ik ga zeker nog een slot aan dit verhaal schrijven, maar wil
langs deze weg iedereen alvast bedenken voor het volgen van mijn blog. Hopelijk
hebben jullie er evenveel van genoten als ik aan mijn reis. Weet je, voor mij
komt nu het mooiste stuk
De herinnering aan al de mooie momenten. De
moeilijke momenten vergeet ik toch.
|
