Meneer Reitsma. Ik vind dat je route naar Rome best goed in elkaar zit. De stukken onverharde weg zijn meestal goed berijdbaar. Maar het stuk vanaf Tuscania moet je echt veranderen! Hier valt niet met de fiets te rijden! Die wegen zijn een lappendeken van stukjes asfalt met erg veel vervelende putten erin. En de auto’s gaan in Lazio niet voor fietsers opzij.

Deze morgen was het stralend weer. Echt, geen wolkje te bespeuren. En dus was ik bij een optieker gestopt in Tuscania om een goeie zonnebril. Die optieker was een fervent mountainbiker en vertelde dat ik gemakkelijk vandaag in Rome ging geraken, want dat was nog geen 100 km meer. Aan de hand van mijn kaartje heb ik hem laten zien hoe de weg verliep, maar het ging volgens hem beter langs Lago di Bracciano en is een pak korter. Ik heb nog tijd tot zondag om die laatste 130 km te doen, dus ik volg de weg van mijn boekje. Amai, eitjes moet je niet meebrengen hé. Die worden niet geklutst maar opgeklopt om biscuit mee te bakken.

Tegen half twee had ik 27 km gereden. Ja, je leest het goed. Verschrikkelijk. Het ging behoorlijk omhoog. En het ergste ging eraan komen. Na het eten dus verder naar omhoog richting lago di Vico. Daar rij je in de kraterwand van een oude vulkaan. Ik kan erg goed begrijpen dat Mr. Reitsma de mensen langs hier stuurt want dit is echt fantastisch mooi. Er was echter een klein probleempje. Wanneer je afdaalt in de krater rij je door een loofbos. Het gaat daar behoorlijk stijl naar beneden en het was daar stikdonker. Iedereen, inclusief mezelf, reed daar met de lichten op. Die van mij doen dat automatisch als het te donker wordt. In de krater heb ik een foto genomen en hoorde ik het donderen.” Snel verder!” Dacht ik. Maar het was al te laat. Enkele minuten later zette ik mij aan de kant om mijn regenkleren aan te trekken, maar ook dat bracht geen soelaas. Het begon ongelofelijk te onweren. Met dikke hagelbollen en erg veel regen. Zo erg dat de auto’s aan de kant gingen staan omdat er niet meer door te rijden was. Zelf heb ik ongeveer een half uur onder een scheef hangende boom gestaan tot de hagelbui voorbij was. Tussen mij en mijn fiets stond in die tijd meer dan tien cm water. En dat had ik niet gezien. Mijn schoenen liepen meteen onder wanneer ik naar mijn fiets ging. Het is blijven regenen tot vijf uur. Toen was ik doorweekt nat en had ik 65 km gereden. Ik ben dan beginnen zoeken naar een plaats om te overnachten, maar vond niets. Om half acht had ik een goeie 95 km gereden en ben ik  in Sacrofano gaan vragen of er een hotel was. Maar ook daar hadden ze er geen. Volgens de mensen die ik gesproken heb moest ik nog minstens 6 km rijden voor een hotel. En dat lag dan buitende route. Toen heb ik besloten om een droge vest aan te doen en gelijk door te rijden naar Rome. En zo ben ik vandaag na 129 km fietsen en ongeveer 1650 hoogtemeters klimmen, om 21H30 mijn hotelkamer binnengestapt in Rome. Bestemming bereikt.

Foto’s ga ik er morgen opzetten want mijn oogjes vallen echt wel dicht.

Voilà, Hier zijn we ermee. ‘k heb niet echt heel goed geslapen want die die romeinen toeteren veel te graag. Maar niet getreurd, daar komen de foto’s.

Aan het lago di Vico is het echt heel erg mooi. Het ziet er echter niet zonnig meer uit.

Nog even een fotootje van de mooie omgeving waar ik vandaag doorgefietst ben, voor het te donker wordt.

Want daar is het al wat laat voor mooie foto’s. Dit is het fietspad dat tot in het centrum van Rome gaat. Het is meer dan 12 km lang en dit is het beginpunt. Onderweg volgt het ene mini-voetbalveld het andere op en overal zijn die ook in gebruik. Hier wordt ongelofelijk veel gevoetbald. Een fietser ben ik hier niet meer tegen gekomen.

Ik ga zeker nog een slot aan dit verhaal schrijven, maar wil langs deze weg iedereen alvast bedenken voor het volgen van mijn blog. Hopelijk hebben jullie er evenveel van genoten als ik aan mijn reis. Weet je, voor mij komt nu het mooiste stuk … De herinnering aan al de mooie momenten. De moeilijke momenten vergeet ik toch.

05-05-2011 om 09:41 geschreven door Jan  

Deze morgen zat ik nogal letterlijk met mijn hoofd in de wolken. Er was niets anders te zien dan witte wolk. Dat maakt ook dat het nogal frisjes was aan het begin van de rit. En het is heel moeilijk om dan de juiste kleren te kiezen want ook vandaag gaat het alweer omhoog. Toch maar een vestje met lange mouwen en een broek met korte pijpjes. Volgens het weerbericht voor Rome gaven ze vandaag zeer slecht weer. Maar gelukkig zit ik nog een beetje van Rome verwijderd. Na het optrekken van de mist bleven er nog wel wolken hangen, maar er viel gelukkig geen regen uit.

Alhoewel ik deze morgen al om 9h30 op mijn fiets zat, had ik om 13h30 nog geen 50 km gereden. Het ging dan ook nog goed omhoog. Dit is het laatste stukje Toscane waar ik door moet. Maar ik vind het zeker niet minder mooi. Het zicht op die vulkanisch bergen vindt ik prachtig. Rond half vier kwam ik aan het Lago di Bolsena. Daar heb ik wel eens iets langer gepauzeerd. Het is daar dan ook erg rustig. Alleen spijtig van die grote zwermen vliegjes die overal rond het meer te vinden zijn. Van de moment dat je begint te fietsen plakt je gezicht vol. Er zitten daar erg veel vissers in hun tentje naar hun stokken te kijken. Maar die hebben daar ogenschijnlijk geen last van.

Na wat gemijmer en een vieruurtje heb ik besloten om er nog 25 km bij te fietsen vandaag tot Tuscania. En daar ben ik dan na 103 km fietsen aangekomen. Nog 130 te gaan tot Rome. Had het plat geweest, dan was ik er beslist morgen. Maar het gaat nog meer dan 1600 meter bergop. Ik denk dat het dan beter is om het in twee dagen te doen. Ik zal eerst al eens zien waar ik morgen geraak.

En daar komen ze weer; de sfeerbeelden van de dag.

Deze prachtige mastodonten tekenen nog steeds het beeld van de dag. Het is een prachtige omgeving.

Wanneer ik hieraan begon kwam er een oudere man met zijn wagen voorbijgestoken. Boven op de helling bleef hij staan. En wanneer ik bijna boven was reed hij rustig verder. 100 meter verder stond hij alweer te wachten om mij te feliciteren. Gek hé! Ne supporter!

Lago di Bolsena. Kraakhelder water en zwarte lavasteentjes. Toscane ligt achter mij. Vanaf nu is het Lazio.

03-05-2011 om 23:11 geschreven door Jan  

Ik heb vannacht 8 uur lekker doorgeslapen in een heel goed bed. Al had ik niet dat gevoel wanneer ik deze morgen mijn bed uit kwam. Ik stond niet echt te springen om aan deze dag te beginnen. Maar de weg gaat nog even verder. Te beginnen met de routine van iedere dag. Ontbijten, alles weer in de tassen proppen, mezelf klaar maken en hup, het was alweer tien uur door. Tegen dat ik betaald had en klaar stond om te vertrekken was het ongeveer kwart vóór elf.  

Mijn voornemen was om te rijden tot een uur of vijf en dan uit te kijken naar een hotel. Ik had gans de dag het gevoel dat het voor geen meter liep. Tegen het eten om 1 uur had ik nauwelijks 27 km gereden. Dat is ongeveer de helft van anders. Niet goed dus. Ook begon het wat meer te waaien vanuit het zuiden en de schapenwolkjes van deze morgen begonnen te zwellen. Helemaal niet zo goed. Gelukkig was de i-pod opgeladen en kon die mij een beetje oppeppen. Ook op dit moment laad ik hem weer terug op aan mij  laptop want ik heb het gevoel dat hij mij de komende dagen nog wel enkele keren gezelschap gaat kunnen houden. De laatste 2 uur van deze rit begon het al te druppelen. En nu is het hier goed aan het regenen.

Om kwart voor zes kwam ik voorbij een alleenstaand hotelletje en vond dat het wel genoeg geweest was voor vandaag. Maar de man die achter de toog stond zie dat er geen plaats meer was. Het volgende plaatsje met een slaapgelegenheid volgens mijn kaartje was nog tien km verder. In de wegbeschrijving stond onder andere: 5 km onregelmatige klim, max. 9%. Daar ben je dus niet op tien minuutjes hé. Een uurtje later ben ik aangekomen in Castel del piano. Alhoewel ik het gevoel had dat het niet goed ging, verschiet ik toch zelf een beetje van de cijfertjes die ik vandaag bij elkaar gefietst heb. Ik heb 86 km gefietst. Ben 1665 meter omhoog gereden,  had toch nog een gemiddelde snelheid van 15,6 km/h en omdat er een stukje dalen bij was van 15 % heb ik als maximum snelheid 74,7 Km/h gehaald. Daarmee heb ik zeker de zwaarste etappe van de reis achter de rug. Natuurlijk niet te vroeg victorie kraaien. Er zijn nog 230 Km te fietsen en 2620 hoogtemeters te overwinnen vooraleer ik in Rome zit.

Ten slotte nog wat sfeerbeelden van de dag.

Dit plaatsje met drinkwater stond ook in het boekje. Ik heb hier ook water genomen en het was echt lekker. Toen ik hier aankwam stonden er drie oude heren hun flessen en kruikjes te vullen. En na mij stond deze man een bidonnetje van 25 liter te vullen. En daarna allemaal terug de auto in en met hun levenselixir  naar huis.

Nog maar eens een vrij typische foto van Toscane.

Dat de heuvels hier zo hoog waren had ik mij toch niet kunnen voorstellen vóór ik vertrok. Ergens op de helling van de berg inde achtergrond slaap ik vannacht.

03-05-2011 om 23:07 geschreven door Jan  

Alweer een korte nacht dus. Maar het bed sliep wel veel beter. Ik had deze morgen dan ook nog een beetje in te pakken want na de was van gisteren had ik alles nog niet terug bij elkaar gestoken. Het was elf uur vooraleer ik vertrokken was. En het ging gelijk al goed omhoog. Eerst naar Plazza Michelangelo waar zijn “David” staat. Van daar had ik nog een laatste blik op Firenze.

En dan hup, Toscane in. Op enkele wolkjes na was het schitterend weer. En de uitzichten zijn prachtig. Maar iedere medaille heeft ook een keerzijde. En die is vaak minder fraai. In dit geval zijn dat vooral de hoogteverschillen. Om een mooi uitzicht te hebben klim je best wat omhoog. En dat heeft mijnheer Rietsma, van wie het boekje is, goed gezien. En dan staan er naast de kaartjes van die dingen als 1,4 km 8-11%, 500 m 5%, 600m 9%, 1,4 km 5%, 600 m 9%, 700 m 10%, 200 m 14%. Dit zijn er enkele van vandaag. Het oogt allemaal mooi, tot als je ervoor staat. Dan kan zo een kort stukje erg lang duren. Vandaag ging het dik 1150 meter bergop over een afstand van 82 km.

Deze middag had ik dan tijdens het eten eens naar mijn kaartje gekeken. En heb eens goed nagedacht over de indeling van de volgende week. Als ik in Siena een dag blijf rusten, zoals ik oorspronkelijk in mijn gedachten had, dan zou ik in drie dagen naar Rome willen rijden. Ik zou namelijk op vrijdag mijn fiets willen inleveren. Daarvoor moet ik ongeveer 60 km fietsen tot het lago di Bracciano en dan terug naar Rome keren met de bus. Aangezien in het weekeind de bussen minder frequent rijden, lijkt het mij meer aangewezen dit in de week te doen. Maar het is nog 320 km tot Rome en dus zou ik iedere dag gemiddeld iets meer dan 100 Km moeten rijden. In de eerstvolgende 100 km gaat het ongeveer 2100 meter bergop en 1700 meter bergaf. Zelfs als ik ga wandelen in de bergen zou ik daar tegenop kijken. En dus heb ik besloten om morgen te fietsen en de laatste etappe in 4 dagen te doen. Toscane is te mooi om zonder rond te kijken door te moeten vliegen en het zalop 4 dagen al meer dan zwaar genoeg zijn.

Daarnet ben ik eens gaan wandelen en iets gaan eten in Siena. Ik moet zeggen dat het wel een gezellige, oude stad is. Veel smalle, autovrije straatjes, enkele prachtige gebouwen en natuurlijk “Il Campo”, het schelpvormige plein is echt wel mooi. Maar een extra dag hoeft niet speciaal. Na een avond heb ik het wel gezien. Bepaald groot is deze stad ook niet. Dus morgen zonder veel pijn in het hart verder.

Steden komen er tot Rome niet meer tussen. Ik hoop iedere dag wel een berichtje de wereld in te sturen, maar durf niet met zekerheid zeggen of dit wel gaat lukken.

Alvast nog enkele sfeerbeelden van de dag.

Wijn! Voor mij een druivensappeke a.u.b.

Het is misschien nog wat vroeg voor een vers druivensapje, maar van het uitzicht valt al zeker te genieten.

Druiven en olijfjes. En dan daar uw huisje hebben. T zal voor straks zijn, wanneer ik aan het dromen ben.

Il Campo! Een prachtig plein.

De Duomo in Siena. Ook een enorm mooi gebouw.

01-05-2011 om 23:28 geschreven door Jan  

Nog snel een berichtje de wereld insturen. Het is al 1 uur en ik ben klaar om te gaan slapen. Mijn collega’s zullen nu ongeveer gaan eten, want die staan met de nacht. Deze voormiddag heb ik voor 7,6 euro mijne was gedaan. Dat is ongeveer 100 euro goedkoper dan vorige week. Op de middag ben ik gaan winkelen en wanneer ik daar van terug kwam was mijn kamer in orde en kon ik verhuizen naar een andere kamer. Nr 13 wordt blijkbaar alleen gebruikt als de rest vol is en dat was gisteren het geval. Nu heb ik een veel betere kamer. In het bed van gisteren heb ik erg slecht geslapen.

Om 14 uur ben ik vertrokken om de stad eens te bezichtigen en het is zeker de moeite om hier een dagje halt te houden. Het was vandaag dus witte nacht en dan zijn niet alleen een groot aantal musea ’s avonds gratis open, maar er is ook randanimatie. Het lijkt een beetje op de Gentse feesten, maar dan één dag, minder optredens en nog meer volk. Ja, ik dacht dat het niet kon, maar het is echt nog erger. Maar ik vond het wel leuk.

En nu moet ik echt wel gaan slapen want morgen wil ik naar Siena en dat is veel bergop.

01-05-2011 om 01:09 geschreven door Jan  

Als dit maar geen trend wordt. Vandaag heb ik mij meer omgekleed dan het gemiddelde model op een defilé tijdens de modeweek van Milaan. Deze morgen waren het lange mouwen. Een dik kwartier later kreeg ik het te warm en heb ik maar korte mouwkes aangetrokken. Komen mij daar twee oude mannekes op een racefiets voorbijgestoken, gekleed alsof het hartje winter was. Dienen tweede zegt iets tegen mij in de trend van “krijgt ge ’t al te warm” en weg was hij. Ja, dat ging daar bergop en dan begin ik te zweten. Blijkbaar hadden die daar geen last van. Zij sleurden dan ook wel heel wat gewicht minder mee dan ik. Een half uur later … Dikke grijze wolken. Ik kom in een dorp voorbij een café. Wie zit daar aan de toog. Ja, die twee oudjes. Als ’t is om op café te gaan zijn ze zeker niet versleten. Maar ik rij dapper door. Het is nog ver en het gaat vandaag 1100 meter omhoog. Waarschijnlijk zijn die gewoon gaan schuilen voor de nakende regen, want geen kwartier later was het zover. Korte mouwkes uit en alles tegen de regen aan. En verder omhoog. Eindelijk boven op het eerste topje van de dag is het even wat minder aan het regenen en lukt het mij toch om er een foto te nemen. Er is echter geen, euh…, niets te zien dus. Dan maar verder bergaf. Het water loopt samen met mij van de straat naar beneden. Ik rem niet graag al te veel in een afdaling, maar deze keer lijkt me dat geen overbodige luxe. Wanneer ik terug omhoog moet is het gestopt met regenen. Hoera! Al de regenspulletjes terug in de tas, korte mouwen en iets tegen de wind aan.

Om half twee ga ik mijn brood opeten dat ik deze morgen heb gekocht. Amai! Wat heb ik nu gekocht. Niet te verschieten dat die bakker zo raar naar me keek toen ik dit vroeg. Ik had een plat en vetrijk brood besteld dat je, bij nader inzien, best opwarmt vooraleer het op te eten. Dit was er een zonder olijven, maar er lagen er ook met olijven.  Ik had zo twee kwartjes gekocht en wellicht had ik het beter eerst latenweken, want het was beenhard. Nochtans ben ik zeker dat het vers was. Het was het enige dat ik had dus was ik al lang blij dat ik eten had. Deze morgen was het ook al ongezouten wit brood … Wat zal het goed doen om terug mijn eigen brood te eten.

Ondertussen was de zon er nog eens doorgebroken en kon ik terug wat factor 50 smeren. Een dik uur heeft ze het volgehouden. Toen kwamen er weer wolken. Bij de voorlaatste grote afdaling van de dag stop ik op een kruispuntje om een foto te nemen. En hup, ik rij weer verder. 13% naar beneden. Dat ging vlot. Tot ik op mijn GPS zag dat ik aan die afslag eigenlijk had moeten afdraaien. Oeps, dat ging minder vlot. Dat is gelijk van de grootste naar de kleinste versnelling.

Alé, terug langs de goeie weg beneden gekomen kon ik beginnen aan de laatste beklimming van de dag. 8 Km aan ongeveer 5%. Gelukkig bleef het daar wat droog, want eenmaal boven komt er een enorm mooi uitzicht (toch zeker bij goed weer) op de vallei waarin Firenze ligt en een stukje van Toscane. Ik zag in de verte dat de regen er met bakken uitviel boven Firenze. In de bergop had ik zo hard gezweet dat ik door en door nat was geworden.  Korte mouwkes en onderlijfje uit, lange mouwen weer aan en alweer alles tegen de regen aan. Net op tijd! Het begon daar te gieten. Met mijn gewone bril zie ik dan niets meer, en zonder bril kan je in de regen je ogen niet open houden. Dus heb ik mijn flashy geel zonnebrilleke opgezet en dat ging verbazingwekkend goed. Voor ik het goed en wel besefte reed ik met mijn fietske in de drukte van Firenze. Daar werd ik echt slecht van. Wanneer ik eindelijk het informatiepunt gevonden had dat in mijn boekje stond, stuurde die mij door naar ergens anders voor hotelreservering. Dat doe ik dus ook niet meer. Volgende keer wil ik eerst mijn kamer gezien hebben en dan beslissen of ik ze al dan niet neem. Voor 75 euro per nacht heb ik een piep klein kamertje gekregen met nummer dertien in een hotelletje aan het station. De douchekraan staat naast het toilet en het water loopt gewoon op de grond. Maar aangezien het morgen “witte nacht” is in Firenze zijn bijna alle hotels volgeboekt. En “witte nacht” betekent dat morgenavond en nacht een groot deel van de musea gratis open zijn. Het wordt morgen een korte nacht denk ik. Dat noemt men dan een “rustdag”. En overmorgen wordt alweer een zware dag, want dan wil ik naar Siena om ook daar zo een rustdag te nemen. Ik zal zeker wat meer moeten drinken, want daarnet voelde ik mij niet zo goed, en ik denk dat het daardoor komt.

Veel foto’s heb ik niet genomen vandaag. Eventjes selecteren..

Fotootje op de splitsing waar ik mis reed. Het zijn de Alpen niet, maar ik vind de Apennijnen ook wel iets hebben.

Zoals bijvoorbeeld deze afdaling.  Dat vond ik echt wel mooi.

30-04-2011 om 01:04 geschreven door Jan  

In de jeugdherberg sliep ik onder het dak en waren er twee dakvensters die vanmorgen lieten blijken dat het regende. Na het toch wel erg triestige ontbijt had ik terecht geopteerd voor een vestje met lange mouwen, een regenjas, hoezekes over mijn schoenen, een korte broek en mijn regenbescherming voor mijn broek. Om toen uur was ik weg. Om elf uur stopte het gedruppel en kon het jasje en de beschermbroek uit. Om 12h30 stond ik alweer aan de kant om mijn vestje met korte mouwen aan te trekken en factor 50 te smeren. Om 14h … Terug lange mouwen aan de armkes want het werd alweer bewolkt. Er vielen nog enkele druppels, maar niet genoeg om voor te stoppen.

Er was echter één constante en dat was de wind. Vooral constant in de verkeerde richting. Om 13h had ik niet mijn normale 50 km gereden maar amper 40km. Eerlijk gezegd had ik er niet veel zin in om na mijn eten terug te vertrekken. Tijd voor de i-pod dus. Het gevoel dat ik daarna had kan ik moeilijk omschrijven, maar het is een beetje als volgt: Ik trap en volg een route op de GPS, met het idee dat ik rondfiets op het beste festival ter wereld waar ieder liedje wordt gespeeld door een andere artiest. Dat het maar tegen 17 km/h meer ging kon mij niets meer schelen. En dat ik daarvoor best goed moest trappen al evenmin. En dan plots …

Ben je 40 km verder, gaat het bergop en valt de wind weg. De Apennijnen zijn er. Of euh, ik ben in de Apennijnen. Bologna heb ik gelaten voor wat het was. Het zal best wel mooi zijn, maar de komende dagen komen er nog 2 mooie steden aan. Morgen hoop ik in Firenze te zijn waar ik zaterdag ga blijven en zondag ga ik waarschijnlijk doorfietsen naar Siena om daar maandag eens rond te kijken. Na Siena is het nog 316 km tot Rome. En daar hoop ik 3 à 4 dagen over te doen.

Jaja, ik moet maar een kwart meer doen. Het is dan wel het zwaarste stuk van de ganse reis met morgen de rest van de Apennijnen en daarna Toscane. Maar (na de Alpen) zeker wel het mooiste. En dan maar hopen dat mijn knie het goed blijft doen want daar heb ik nu het meeste bang van.

Nog enkele foto’s van de 105 km lange dagtocht van vandaag.

Alweer een foto van een plat stukje Italië. Het zal waarschijnlijk de laatste zijn van deze reis dus zal ik er nog maar eens goed naar kijken. Binnen een paar dagen zal ik misschien hopen dat het er daar ook zo uit kon zien.

Want dit is een fotootje uit de Apennijnen. Vandaag heb ik al 700 hoogtemeters overwonnen. Morgen gaat het gans de tijd omhoog en naar beneden en komen er nog eens 1100 hoogtemeters bij.

30-04-2011 om 00:53 geschreven door Jan  

28-04-2011 om 09:47 geschreven door Jan  

De extra rustdag dus. Ik heb precies meer gesport dan al die andere dagen. Deze morgen na het ontbijt ben ik vertrokken met de kaart van Verona in de hand. Het weer type was terug hetzelfde als de voorbije twee dagen. Deze voormiddag stralend mooi weer en om 16h was het 10 graden minder, stond er een vrij sterke wind en begon het te regenen. Alweer maar voor even.  Ik ben benieuwd of dit zich gaat blijven herhalen. Mijn voornemen voor morgen is alvast om goed op tijd te vertrekken.

Ik denk dat ik De belangrijkste dingen in Verona toch wel gezien heb. Plazza Bra met de arrena, Plazza Erbe en de 80 meter hoge Lamberti toren, de Dome en de Anastasia kerk, Castelvecchio, plazza signori en natuurlijk Giulietta en het beroemde balkon. Om 18h was ik pas terug in het hotel. Ik had eigenlijk gans de dag zin in pannenkoeken, maar die heb ik niet gevonden. En straks wordt het pasta.

Ik ga mijn site niet vol zetten met foto’s van Verona, maar twee ga ik er toch op zetten.

Eén van de twee meest bekende bezienswaardigheden van Verona is de Arena op de Plazza Bra.

De tweede is het bekende balkon van Jiulietta en haar beeld. En iedereen maar wringen om op de foto te taan met hun hand op haar borst.

26-04-2011 om 19:35 geschreven door Jan  

Gisteren avond wanneer ik op mijn kamer kwam, lag er een groot Paasei op mijn bed. De klokken waren dus ook hier geweest. En ook mijn kleren waren gewassen. Zei het niet dat er maar de helft van mijn kleren terug gekomen waren. Na wat zoekwerk kwam dan alles toch goed. Ik heb ze nog allemaal opgevouwen, maar terug in de zakken stoppen was voor deze morgen. Daardoor was ik dan ook maar om tien uur klaar om te vertrekken. Ik moest alleen nog gaan betalen. De receptioniste gaf me de rekening en zag direct dat het wassen van mijn kleren niet aangerekend was. Dus na wat informeren krijg ik een nieuwe rekening. 105 Euro voor de was. Eigenlijk was ik allang blij dat alles terug ontzilt was, maar ik vond het toch erg veel.

Om 10h30 ben ik dan eindelijk kunnen vertrekken. Ik had me voorgenomen om zo ver mogelijk te rijden richting Verona en dan zou ik morgen de rest fietsen en de stad bezoeken. Uiteindelijk heb ik morgen terug een rustdag. Na 171 Km ben ik omstreeks 20h in Verona aangekomen.

Het was vandaag warm weer en toch heeft het eventjes geregend. Maar tegen dat het gevallen was, droogde het al terug op. Geen enkele fietser of wandelaar die er van opkeek dat het regende. Zij zetten allemaal hun weg rustig verder. Er was zelfs een madammeke dat ik de regen rustig haar boek verder aan het lezen was. In Italië is het vandaag een feestdag. Op heel veel plaatsen waren ze dan ook aan het barbecueën met de hele familie . En er waren vandaag ook opvallend veel mensen aan het fietsen.

Tussen 12h en 18h had ik weer stevig wind op de kop. Ook gisteren had ik al gemerkt dat gedurende de voormiddag het weer hier goed kan zijn, om dan in de namiddag wat minder te worden en ’s avonds terug wat beter. De “Bochetteweg” (een bekende via-ferrata) die ligt hier rechts in het gebergte. Toen ik die een aantal jaren geleden aan het voorbereiden was, stond ook in de informatie dat het in de voormiddag vaak goed weer is, maar dat er na de middag vaak wolken komen. Toen had ik pech want het was drie dagen regen en potdichte mist.

Omdat ik het nu toch ken, komen er dan nu nog enkele sfeerbeelden.

De omgeving van St. Pauls.

Onderweg op een stukje dat even van de Adige weg gaat.

De winkelwandelstraat in Verona om 22h15.

26-04-2011 om 19:31 geschreven door Jan  

Hé, het is gelukt. Dan zal ik er nog enkele foto’s van week 2 opzetten.

Ongetwijfeld Heidelberg, met de brug over de Neckar. Prachtige stad en terecht gekozen als rustdag. Uiteindelijk was ik best blij dat de jeugdherberg volzet was, want die ligt aan de zoo op 5 km van de Altstadt.

Dan een sprongetje naar Sigmaringen. Ook best een leuk stadje aan de Donau.

De Bodensee met een zicht op Lindau. Het valt op de foto niet te merken, maar het was daar erg druk.

Het zwaarste stuk van de Arlbergpass. 

Bijna boven op de Arlbergpass. Mooi is het er zeker wel!

Pettneu. Welverdiende rust. Want de volgende dag…

Ja, ’s morgens gaat het eerst wat naar beneden.

Maar daarna is het klimmen en stampen tegen de wind om van dit uitzicht te kunnen genieten boven op de Reschenpass. Spijtig genoeg sta ik behoorlijk te zweten en staat er een koude wind.

Na dat ik iets droog en dikker heb aangetrokken, komt het mooiste fietspad ter wereld … Of ben ik misschien niet veel gewoon?

100 km aan één stuk appelboomgaarden. Prachtig toch!
Nog een Zalig Pasen aan iedereen.

24-04-2011 om 23:42 geschreven door Jan  

Rustdag! Dus dacht ik eens naar mijn foto’s te kijken. Het zijn er ondertussen al meer dan 400. Ik heb ook eens opgezocht hoe ik ze kan verkleinen en voilá, ze kunnen op de site.

Het dag verslag van vandaag is heel eenvoudig. Licht bewolkt, maar aangenaam weer. Goed hotel. De vogeltjes fluiten. Er moesten een hele hoop mensen recht staan tijdens de Paasviering deze voormiddag omdat er erg veel volk in de kerk zat. En vanavond was er een 7-gangen menu die begon om 18h30 met het aperitief en duurde tot aan het dessert om 21h30. Het eten was ronduit schitterend, maar om alleen te zitten duurde het voor mij net iets te lang.

En dan nu… De foto’s!

Te beginnen met enkele sfeerbeelden uit week één. Daarna stond mijn kaartje van 1GB bijna vol en ben ik maar aan een kaartje van 4GB begonnen.

Je moet ergens vertrekken natuurlijk. Dus hier een foto tijdens een droge periode naast het kempisch kanaal.

Twee dagen later nog meer water dat door de Rijn stroomt.

In Duitsland kom je dit soort fietspaden vaak tegen. Leuke wegen dwars door het bos. Een leuke plaats voor een picknick.

Maar ook dit is een weg waar normaalgezien geen gemotoriseerd vervoer is toegelaten. De boeren mogen er echter wel gebruik van maken om naar hun veld te rijden. En in deze tijd van het jaar kom je ze dan ook soms tegen. Of soms ook autootjes met mensen die van eht ene naar het andere veld worden gebracht om op het veld te werken.

Een gezellig Duits dorpje. Als ik het mij nog goed herinner was het Ladenburg.

24-04-2011 om 22:39 geschreven door Jan  

Oké, licht was het deze morgen. Maar het was behoorlijk bewolkt, de wind kwam nog steeds even hard vanuit Rome en daarboven op de Reschenpass was het behoorlijk koud. Niet echt waar ik gisteren avond op gehoopt had dus. De voltaren had ook zijn werk gedaan, want de knie deed al minder pijn dan gisteren.

Het ontbijt was super en de mensen erg vriendelijk. Bij het vertrek vraagt de eigenaar van het hotel waar ik vandaag naartoe wil. En ik zeg hem dat ik naar Meran ga fietsen en daar met Pasen blijf. Dat is onmogelijk zegt de man. Met Pasen zijn in Meran en aan het Gardameer al de hotels volgeboekt. Ik kon het proberen; maar hij vertelde dat het beter is om iets voorbij Meran een hotel te nemen en dan de bus te nemen naar Meran als ik zin heb om naar de stad te gaan.

Nog even langs de bakker en ik was alweer vertrokken voor dag 11. Dit is echt het mooiste stukje fietspad van heel Europa. Spijtig van het weer en de wind die in de verkeerde richting staat, want het is hier fantastisch. Op de stukken dat het vlakker gaat moet ik wel flink trappen. En soms gaat het allemaal vanzelf. Vanaf Glurns beginnen dan de boomgaarden. Duizenden en duizenden fruitbomen staan hier bij elkaar. En in het eerste deel, waar het nog wat hoger is, staan ze allemaal in bloei. Prachtig is dit.

Amper een dik uur na mijn vertrek kreeg ik de indruk dat er iets scheelde aan mijn fiets. Om twaalf uur ben ik gestopt om te kijken wat er mis zou kunnen zijn. En ja, het was ook mis. Er was een schakel van mijn ketting los gekomen. Vraag mij niet hoe dat kan komen, want ik weet het ook niet. Ik heb mij op mijn gemakje aan de kant gezet en er een andere schakel ingezet. Als ik dan toch bezig was heb ik ook gelijk mijn ketting gesmeerd en alles eens grondig nagekeken. Voilá, na een klein half uurtje was alles weer in orde. Nog eventjes gegeten en hup, verder naar Meran.

Al na 75 Km stond ik in het centrum van Meran. En effectief, het was daar erg druk. Ik heb geprobeerd naar het toeristenbureau te rijden, maar net voor ik er was had ik al besloten om door te rijden. In St. Pauls tegen Bolzano ligt een hotel waar ik al enkele keren heb geslapen. Dat ben ik al een beetje gewoon. Het is bijna als thuiskomen. En er was nog plaats voor mij. Hier wil ik gerust een dagje rusten op Paasdag. Ook mijn kleren laat ik hier wassen zodat ik terug met propere kleren kan vertrekken. Dat werd echt wel tijd.

23-04-2011 om 23:17 geschreven door Jan  

Ik weet dat er op een reis als deze altijd wel minstens één moeilijke dag komt. Wel, vandaag had ik er zo één. Het probleem was niet het weer of het uitzicht want dat was dik in orde. Geen wolk aan de lucht en dus op-en-top genieten van de prachtige zichten die het Oostenrijkse  Alpenlandschap te bieden heeft.

De eerste 20 Km was er nog helemaal geen probleem. Tot Landeck liep het als een trein. Daarna draaide ik het Oberinntal in, terug naar het zuiden. Wel,… volgens mij zijn de klokken deze morgen vertrokken richting België om daar zeker op tijd aan te komen en hun eitjes op tijd te droppen. Zelfs al sik stil stond, suisde de wind nog langs mijn oren. En hij kwam duidelijk vanuit Italië. En aangezien het overmorgen al Pasen is …

Wind-op dus. Op de vlakkere stukken richting Reschenpass haalde ik nog nauwelijks 16 km/h. En als het wat bergop ging stond ik op mijn kleinste verzetje.  Een beetje vóór Pfunds leek het plots of er in lijn knie iets scheurde. Eventjes was het erg pijnlijk en daarna zat er precies terug vocht in mijn knie. En dan moest het eigenlijk allemaal nog beginnen. Gelukkig is de Reschenpass niet de zwaarste. Het moeilijkste stuk is normaalgezien de zes kilometer aan 7% tussen Martina en Norbertshöhe. Maar deze keer was dat niet zo. Net daar, tussen de bomen en tegen de berg, stond geen wind. Het moeilijkste stuk van de dag was tussen Nauders en de Reschensee. Boven op de pas is er helemaal geen bescherming tegen de wind. Ik haalde geen 12 km/h meer. Aan het stuwmeer gekomen was de miserie bijna vergeten. Het uitzicht daar is zo mooi! Echt ongelofelijk. Had mijn knie daar ook geen pijn meer gedaan, dan was het geweldig geweest. Het probleemis niet echt het fietsen zelf, maar als ik even stop, bijvoorbeeld om een foto te maken, en ik moet dan terug vertrekken duurt het vijf minuten voor de pijn wegebt. En het fietspad naast de Reschensee is zo mooi dat ik iedere vijf minuten gestopt ben om er een foto van te nemen en van het uitzicht te genieten. En aangezien ik gestopt ben in St. Valentin auf der Haide (net voorbij de Reschensee), vertrek ik morgen terug met dat mooie uitzicht waar ik vandaag bijgestopt ben. Hopelijk kan een nachtje rust en het feit dat het morgen bergaf gaat, de knie pijn toch wel wat verminderen.  Morgen wil ik graag naar Meran en daar blijven met Pasen.

23-04-2011 om 22:14 geschreven door Jan  

Wat een dag! En dan heb ik het niet alleen over het nog steeds stralende weer. Alweer was ik pas om 10 uur vertrokken. De eerste 50 km waren indrukwekkend. Gans de tijd fietsen in de omgeving van de Rijn en de Ill. Sommige stukken door het bos en dan weer langs het water. Er was één constante en dat was de hoogte. Zalig plat! Maar het beste is het zicht op de alpen. Bergen met witte toppen en een zomers gevoel in het dal. Misschien heb ik wat te veel naar de bergen gekeken en te weinig naar de winkels, maar het werd tijd om te eten en ik had geen brood meer. In Bludenz passeerde ik een taverne en dacht snel een broodje of een pasta te gaan eten. Om het kort te houden. Ze hadden alleen nog schnitsel en dat varken leefde nog toen ik het bestelde. Iets na twee was ik dan eindelijk terug vertrokken. Op naar de Arlbergpass.

De eerste 25 Km waren nog te doen. Hier en daar een steviger stuk klimmen, en dan weer op het gemakje verder. Vooral niets proberen te forceren, op tijd iets eten en veel drinken. De laatste 10 Km waren echt heel zwaar. Vooral het stuk na Stuben am Arlberg. Eerst 2,2 Km met een stijgingspercentage tussen 8 en 10% waarin 5 haarspeldbochten liggen en daarna nog 3 Km rechtdoor aan 5 tot 6 procent. Daar komt precies geen einde aan. Dat was niet meer dan kijken naar de witte lijn aan de kant van de weg, trappen en wachten tot je boven bent. Daar ben ik wel regelmatig gestopt om te drinken en te genieten van het uitzicht. Er lag nog een heel klein beetje sneeuw vanaf 1600 meter, Maar niet dat je er last van had. De skiërs in Stuben moesten het vooral hebben van opgespoten pistes.

Wanneer ik eindelijk bovengekomen was op 1793 meter was het reeds 18h. Toch was ik erg blij dat ik het vandaag nog had gehaald. Voor ik terug begon af te dalen heb ik mijn nat vestje uitgetrokken en een droog dikker met lange mouwen aangedaan. Dat heb ik nog gedaan tot Pettneu en toen was de pijp uit. 100 Km en 1300 meter klimmen was voor vandaag echt wel meer dan voldoende. Als ik dat morgen ook doe dan ben ik al in Italië.

21-04-2011 om 22:58 geschreven door Jan  

Wat een dag! En dan heb ik het niet alleen over het nog steeds stralende weer. Alweer was ik pas om 10 uur vertrokken. De eerste 50 km waren indrukwekkend. Gans de tijd fietsen in de omgeving van de Rijn en de Ill. Sommige stukken door het bos en dan weer langs het water. Er was één constante en dat was de hoogte. Zalig plat! Maar het beste is het zicht op de alpen. Bergen met witte toppen en een zomers gevoel in het dal. Misschien heb ik wat te veel naar de bergen gekeken en te weinig naar de winkels, maar het werd tijd om te eten en ik had geen brood meer. In Bludenz passeerde ik een taverne en dacht snel een broodje of een pasta te gaan eten. Om het kort te houden. Ze hadden alleen nog schnitsel en dat varken leefde nog toen ik het bestelde. Iets na twee was ik dan eindelijk terug vertrokken. Op naar de Arlbergpass.

De eerste 25 Km waren nog te doen. Hier en daar een steviger stuk klimmen, en dan weer op het gemakje verder. Vooral niets proberen te forceren, op tijd iets eten en veel drinken. De laatste 10 Km waren echt heel zwaar. Vooral het stuk na Stuben am Arlberg. Eerst 2,2 Km met een stijgingspercentage tussen 8 en 10% waarin 5 haarspeldbochten liggen en daarna nog 3 Km rechtdoor aan 5 tot 6 procent. Daar komt precies geen einde aan. Dat was niet meer dan kijken naar de witte lijn aan de kant van de weg, trappen en wachten tot je boven bent. Daar ben ik wel regelmatig gestopt om te drinken en te genieten van het uitzicht. Er lag nog een heel klein beetje sneeuw vanaf 1600 meter, Maar niet dat je er last van had. De skiërs in Stuben moesten het vooral hebben van opgespoten pistes.

Wanneer ik eindelijk bovengekomen was op 1793 meter was het reeds 18h. Toch was ik erg blij dat ik het vandaag nog had gehaald. Voor ik terug begon af te dalen heb ik mijn nat vestje uitgetrokken en een droog dikker met lange mouwen aangedaan. Dat heb ik nog gedaan tot Pettneu en toen was de pijp uit. 100 Km en 1300 meter klimmen was voor vandaag echt wel meer dan voldoende. Als ik dat morgen ook doe dan ben ik al in Italië.

21-04-2011 om 22:58 geschreven door Jan  

Vandaag was ik naar mijn goesting iets te laat vertrokken. Het was alweer 10 uur wanneer ik op mijn fiets zat. Maar geen erg. Het zonnetje scheen en er was geen wolkje aan de hemel. Met mijn knie was het iets beter, maar ik had me voorgenomen om het kalm aan te doen vandaag en zeker niets te forceren. Al zat ik sinds gisteren toch wel een beetje gewrongen met mijn indeling voor de alpen.  

Gans de dag keek ik er naar uit om aan te komen aan de Bodensee. Wat bergop en bergaf, een mooie omgeving, de geuren en kleuren van de bloesems en dan plots, alsof het een fata morgana is, zie ik de contouren van de alpen. Een witten rand, pal tegen de zon. Ik wou er een foto van nemen, maar het staat er gewoon niet op. En toch zijn ze er. Terug kijken op het kaartje. De Bodensee is nog tien km rijden. Het grootste deel bergaf. En dan het lang verwachte moment. Het eerste dorp waar ik aankomtegen de bodensee is Langenargen. In het centrum is er heel veel volk. Tegen het water zijn al de bankjes bezet. Dan maar doorrijden naar het volgende dorp. Alweer krijg ik dat zelfde gevoel als in Zweden, waar ik de weg had uitgestippeld langs de zee en ze maar twee keer gezien heb. Tot Lindau krijg ik de zee maar enkele keren te zien. En overal is het best wel druk Aan het station van Lindau kan je naar het centrum, maar ik besluit om dat niet te doen. In het stuk tussen Lindau en Bregenz rij je dan gans de tijd langs de Bodensee, maar daar was het echt wel opletten dat ik niemand omver reed. In Bregenz heb ik een uurtje rondgereden en toch besloten om nog door te rijden tot Lustenau. Daar ben ik naar het centrum gereden en heb ik aan iemand gevraagd waar er ergens een hotel te vinden was. En die dame heeft mij aardig op weg geholpen om “het” hotel te vinden. Maar spijtig genoeg was het volzet. De behulpzame dame heeft dan gebeld naar een hotel in het volgende dorp en hoera, daar was er nog plaats. En zo kwamen er vandaag 144 km bij op de teller. Mijn beentjes hebben het geweten. En morgen komt na 55 km inrijden de Arlbergpas. En dat is met 1793 meter het hoogste punt van de reis. Een goeie massage had geen kwaad gekund.

20-04-2011 om 23:25 geschreven door Jan  

Het ontbijt viel al-bij-al nog best mee. 2 broodjes, een schoteltje met wat kaas en vlees, een eitje en thee. Alleen spijtig dat die vrouw in de keuken zo vreselijk stond te hoesten wanneer ze mijn eten aan het prepareren was. Dat maakt het iets minder smakelijk wanneer ze er mee langs komt.

Iets na negen was ik al vertrokken. Volgens mijn boekje zou het vandaag al flink bergop gaan, en ik weet ondertussen dat de kilometers dan eerder voorbij kruipen dan vliegen. Mijn doel was ongeveer 110 km te fietsen en dat is best veel in deze omstandigheden. Het zonnetje was alweer van de partij en de eerste 20 km ging het al lekker bergop. Niet te veel stoppen is de boodschap, anders loopt het zweet in mijn ogen en krijg ik het koud. De volgende 20 km ging het bergaf. “Hoera!” zou een normaal mens denken, maar het was door het bos op een kiezelweggetje. Op een aantal stukken ging ik vlot boven de dertig. Maar dan moest ik het wel alle aandacht naar de weg richten. Mijn maximumsnelheid was 56 Km/h vandaag. Daar was het wel geasfalteerd.

En dan kwam ik in Tübingen. Daar had ik eigenlijk wel naar uitgekeken omdat het ook een oude studentenstad is. Maar het was daar zo abnormaal druk dat ik direct door gereden ben. De studenten hebben hier duidelijk nog geen vakantie. Na Tübingen gaat het 20 km omhoog zoals deze morgen, maar dan is het een kilometer of zes echt wel zwaar klimmen. Boven stond het aangegeven als 8% en volgens het boekje iets minder. Wanneer ik daar boven kwam heb ik iets gegeten om terug wat kracht op te doen voor de laatste 45 km van de dag. Die gingen dan wel lichtjes naar beneden, maar daar draaide de wind soms een beetje en dan was het alweer stevig trappen.

Ik hoop dat ik mijn knie niet te zwaar overbelast heb. Tot nu toe heeft ze het al erg goed gedaan, maar vanavond had ik er niet echt een goed gevoel in. Stappen is geen probleem, maar als ik wat gezeten heb en ik begin terug te bewegen dat is ze precies wat stijf gezeten. Een nachtje slapen kan in dit geval goed, maar ook niet goed zijn. Dat ga ik morgen pas weten.

Vannacht slaap ik in “Hotel Gasthaus Traube”. Ik heb een kleine maar gezellige kamer en het eten was wel erg lekker. Morgen rijd ik naar de Bodensee en laat ik de Schwalbische Alb achter mij. Als alles goed gaat wordt het ook de laatste dag in Duitsland. In alle eerlijkheid ben ik er erg van geschrokken dat Duitsland zo een goed fietsnetwerk heeft. De wegen zijn vaak niet geasfalteerd, maar worden wel aangelegd alleen voor fietsers en wandelaars. Echt prachtig!

19-04-2011 om 23:05 geschreven door Jan  

Wat een leuk weertje vandaag. Veel warmer hoeft het voor mij niet te worden. Ik zag bij aankomst wit van het zout in mijn gezicht. Eens dat eraf gewassen was, zag ik er meer als een Indiaan uit. De eerste 65 km vandaag waren nog plat. Een groot deel daarvan was bos en daar was het lekker fris. Het grootste voordeel aan rijden door het bos voor mij is dat je daar weinig last hebt van de wind. En de fietswegen die de Duitsers gemaakt hebben door hun bossen zijn over het algemeen voortreffelijk. Zelfs als ze niet geasfalteerd zijn  rijden ze nog erg goed. Ik heb er welweinig foto’s genomen, want die zouden wel erg hard op elkaar gelijken. Veel bomen en weer veel dezelfde bomen. De volgende55 km die ik vandaag heb gereden was minder vlak. Uiteindelijk viel het best wel mee. Ik schat dat ik ongeveer 350 hoogtemeters ben gestegen. En over het algemeen gingen die langzaamaan omhoog. Soms zaten er wel pittige stukken bij (tot max 11%), maar die waren altijd kort. Geen enkel probleem dus tot nu toe.

Maar dan begon het zowat tegen de zessen te lopen en ben ik beginnen uitkijken naar een plaats om te overnachten. In Schafhausen passeer ik voorbij een hotel . De eigenares  komt net buiten. En ja, er is nog plaats. Maar als ik met al mijn gerief op mijn kamer ben begin ik toch te twijfelen. De douche staat achter het bed, het toilet is op de gang, er zit een grote barst in de muur en vlekken in het tapijt en op de stoelen. Het hotel staat nochtans in mijn boekje met de beschrijving “Hartelijke mensen met Grieks restaurant”. Euh, Grieks!!! Ik lust helemaal geen Grieks! Verdorie, wat nu. Oké, zulke zaken kom je toch iedere keer tegen wanneer je niets boekt en dus leg ik mij erbij neer. Het risico is te groot dat wanneer je verder rijdt er niets meer komt voor het donker wordt. En dan wordt ik pas radeloos. Dat heb ik vorig jaar één keer gehad en hoop ik nooit meer tegen te komen.  Wat het eten betreft heb ik de gyros geprobeerd omdat ik dat thuis ook al eens klaar maak. Maar dat ziet er toch heel anders uit. Dit was gewoon droog, hard vlees met rauwe ui en rijst. Nee, veel heb ik niet gegeten. Ik hoop dat het ontbijt morgen een beetje lekkerder is.

19-04-2011 om 23:03 geschreven door Jan  

Ik heb wat zitten rekenen. Als ik met Pasen in Verona wil zijn, moet ik de komende 6  dagen elke dag 120 km fietsen. Vanaf morgen gaat het gans de tijd bergop en dan moet ik nog over de Arlbergpass en de Reschenpass. Ik denk dat Verona voor na Pasen zal zijn. In die zin ga ik voorlopig mijn doel een beetje bijstellen. ’T Zal zo al moeilijk genoeg worden.

Vandaag heb ik dus niet gefietst. Tot 14h heb ik tevergeefs geprobeerd om aan mijn computer wat verbeteringen aan te brengen. Maar zoals ik had verwacht heb ik meer achteruitgang geboekt dan vooruitgang. Ik dacht namelijk dat ik om een andere versie van MapSource op mijn PC te zetten de oude eerst moest verwijderen en nu heb ik er helemaal geen meer. En van Microsoft krijg ik iedere keer een bericht als ik “word” open dat ik gevaarlijk bezig ben want dat deze office niet geregistreerd is. Ik hoop dat ik die boodschap nog drie weken kan negeren.

Om twee uur vond ik het echt wel genoeg. Het was of ik, of de computer die buiten ging! … Ik ben dan maar vertrokken. Eerst heb ik het Kurpfalz museum bezocht in de altstadt. Daar waren vooral bezittingen te zien die komen uit de tijd dat Duitsland nog een Koninkrijk was. (Als ik het goed verstaan heb toch) Daarna ben ik naar het beruchte Heidelberg Schloss geweest. Dat vond ik wel indrukwekkend. Na de rondleiding moest ik mij haasten om op tijd te zijn voor een concert van Caroline Adomeit. Dat is een violiste begeleid door een pianiste. Zij traden om 18h op in één van de kerken die de altstadt rijk is. Ik had daar gisteren reclame van zien hangen en ben best wel blij dat ik geweest ben. Daarna was het tijd voor een pizza en was de rustdag weeral om. Eén ding staat vast. Wanneer ik er nog eens tegenop zie om van Oostenrijk of Italië in een keer naar huis te komen, dat doe ik het in twee keer en stop ik hier!

Nu wordt het tijd om te gaan rusten. Morgen wordt het weer trappen. Daardoor ben ik hier ook beland.

17-04-2011 om 22:28 geschreven door Jan