Hé, het is gelukt. Dan zal ik er nog enkele foto’s van week 2 opzetten.

Ongetwijfeld Heidelberg, met de brug over de Neckar. Prachtige stad en terecht gekozen als rustdag. Uiteindelijk was ik best blij dat de jeugdherberg volzet was, want die ligt aan de zoo op 5 km van de Altstadt.

Dan een sprongetje naar Sigmaringen. Ook best een leuk stadje aan de Donau.

De Bodensee met een zicht op Lindau. Het valt op de foto niet te merken, maar het was daar erg druk.

Het zwaarste stuk van de Arlbergpass. 

Bijna boven op de Arlbergpass. Mooi is het er zeker wel!

Pettneu. Welverdiende rust. Want de volgende dag…

Ja, ’s morgens gaat het eerst wat naar beneden.

Maar daarna is het klimmen en stampen tegen de wind om van dit uitzicht te kunnen genieten boven op de Reschenpass. Spijtig genoeg sta ik behoorlijk te zweten en staat er een koude wind.

Na dat ik iets droog en dikker heb aangetrokken, komt het mooiste fietspad ter wereld … Of ben ik misschien niet veel gewoon?

100 km aan één stuk appelboomgaarden. Prachtig toch!
Nog een Zalig Pasen aan iedereen.

24-04-2011 om 23:42 geschreven door Jan  

Rustdag! Dus dacht ik eens naar mijn foto’s te kijken. Het zijn er ondertussen al meer dan 400. Ik heb ook eens opgezocht hoe ik ze kan verkleinen en voilá, ze kunnen op de site.

Het dag verslag van vandaag is heel eenvoudig. Licht bewolkt, maar aangenaam weer. Goed hotel. De vogeltjes fluiten. Er moesten een hele hoop mensen recht staan tijdens de Paasviering deze voormiddag omdat er erg veel volk in de kerk zat. En vanavond was er een 7-gangen menu die begon om 18h30 met het aperitief en duurde tot aan het dessert om 21h30. Het eten was ronduit schitterend, maar om alleen te zitten duurde het voor mij net iets te lang.

En dan nu… De foto’s!

Te beginnen met enkele sfeerbeelden uit week één. Daarna stond mijn kaartje van 1GB bijna vol en ben ik maar aan een kaartje van 4GB begonnen.

Je moet ergens vertrekken natuurlijk. Dus hier een foto tijdens een droge periode naast het kempisch kanaal.

Twee dagen later nog meer water dat door de Rijn stroomt.

In Duitsland kom je dit soort fietspaden vaak tegen. Leuke wegen dwars door het bos. Een leuke plaats voor een picknick.

Maar ook dit is een weg waar normaalgezien geen gemotoriseerd vervoer is toegelaten. De boeren mogen er echter wel gebruik van maken om naar hun veld te rijden. En in deze tijd van het jaar kom je ze dan ook soms tegen. Of soms ook autootjes met mensen die van eht ene naar het andere veld worden gebracht om op het veld te werken.

Een gezellig Duits dorpje. Als ik het mij nog goed herinner was het Ladenburg.

24-04-2011 om 22:39 geschreven door Jan  

Oké, licht was het deze morgen. Maar het was behoorlijk bewolkt, de wind kwam nog steeds even hard vanuit Rome en daarboven op de Reschenpass was het behoorlijk koud. Niet echt waar ik gisteren avond op gehoopt had dus. De voltaren had ook zijn werk gedaan, want de knie deed al minder pijn dan gisteren.

Het ontbijt was super en de mensen erg vriendelijk. Bij het vertrek vraagt de eigenaar van het hotel waar ik vandaag naartoe wil. En ik zeg hem dat ik naar Meran ga fietsen en daar met Pasen blijf. Dat is onmogelijk zegt de man. Met Pasen zijn in Meran en aan het Gardameer al de hotels volgeboekt. Ik kon het proberen; maar hij vertelde dat het beter is om iets voorbij Meran een hotel te nemen en dan de bus te nemen naar Meran als ik zin heb om naar de stad te gaan.

Nog even langs de bakker en ik was alweer vertrokken voor dag 11. Dit is echt het mooiste stukje fietspad van heel Europa. Spijtig van het weer en de wind die in de verkeerde richting staat, want het is hier fantastisch. Op de stukken dat het vlakker gaat moet ik wel flink trappen. En soms gaat het allemaal vanzelf. Vanaf Glurns beginnen dan de boomgaarden. Duizenden en duizenden fruitbomen staan hier bij elkaar. En in het eerste deel, waar het nog wat hoger is, staan ze allemaal in bloei. Prachtig is dit.

Amper een dik uur na mijn vertrek kreeg ik de indruk dat er iets scheelde aan mijn fiets. Om twaalf uur ben ik gestopt om te kijken wat er mis zou kunnen zijn. En ja, het was ook mis. Er was een schakel van mijn ketting los gekomen. Vraag mij niet hoe dat kan komen, want ik weet het ook niet. Ik heb mij op mijn gemakje aan de kant gezet en er een andere schakel ingezet. Als ik dan toch bezig was heb ik ook gelijk mijn ketting gesmeerd en alles eens grondig nagekeken. Voilá, na een klein half uurtje was alles weer in orde. Nog eventjes gegeten en hup, verder naar Meran.

Al na 75 Km stond ik in het centrum van Meran. En effectief, het was daar erg druk. Ik heb geprobeerd naar het toeristenbureau te rijden, maar net voor ik er was had ik al besloten om door te rijden. In St. Pauls tegen Bolzano ligt een hotel waar ik al enkele keren heb geslapen. Dat ben ik al een beetje gewoon. Het is bijna als thuiskomen. En er was nog plaats voor mij. Hier wil ik gerust een dagje rusten op Paasdag. Ook mijn kleren laat ik hier wassen zodat ik terug met propere kleren kan vertrekken. Dat werd echt wel tijd.

23-04-2011 om 23:17 geschreven door Jan  

Ik weet dat er op een reis als deze altijd wel minstens één moeilijke dag komt. Wel, vandaag had ik er zo één. Het probleem was niet het weer of het uitzicht want dat was dik in orde. Geen wolk aan de lucht en dus op-en-top genieten van de prachtige zichten die het Oostenrijkse  Alpenlandschap te bieden heeft.

De eerste 20 Km was er nog helemaal geen probleem. Tot Landeck liep het als een trein. Daarna draaide ik het Oberinntal in, terug naar het zuiden. Wel,… volgens mij zijn de klokken deze morgen vertrokken richting België om daar zeker op tijd aan te komen en hun eitjes op tijd te droppen. Zelfs al sik stil stond, suisde de wind nog langs mijn oren. En hij kwam duidelijk vanuit Italië. En aangezien het overmorgen al Pasen is …

Wind-op dus. Op de vlakkere stukken richting Reschenpass haalde ik nog nauwelijks 16 km/h. En als het wat bergop ging stond ik op mijn kleinste verzetje.  Een beetje vóór Pfunds leek het plots of er in lijn knie iets scheurde. Eventjes was het erg pijnlijk en daarna zat er precies terug vocht in mijn knie. En dan moest het eigenlijk allemaal nog beginnen. Gelukkig is de Reschenpass niet de zwaarste. Het moeilijkste stuk is normaalgezien de zes kilometer aan 7% tussen Martina en Norbertshöhe. Maar deze keer was dat niet zo. Net daar, tussen de bomen en tegen de berg, stond geen wind. Het moeilijkste stuk van de dag was tussen Nauders en de Reschensee. Boven op de pas is er helemaal geen bescherming tegen de wind. Ik haalde geen 12 km/h meer. Aan het stuwmeer gekomen was de miserie bijna vergeten. Het uitzicht daar is zo mooi! Echt ongelofelijk. Had mijn knie daar ook geen pijn meer gedaan, dan was het geweldig geweest. Het probleemis niet echt het fietsen zelf, maar als ik even stop, bijvoorbeeld om een foto te maken, en ik moet dan terug vertrekken duurt het vijf minuten voor de pijn wegebt. En het fietspad naast de Reschensee is zo mooi dat ik iedere vijf minuten gestopt ben om er een foto van te nemen en van het uitzicht te genieten. En aangezien ik gestopt ben in St. Valentin auf der Haide (net voorbij de Reschensee), vertrek ik morgen terug met dat mooie uitzicht waar ik vandaag bijgestopt ben. Hopelijk kan een nachtje rust en het feit dat het morgen bergaf gaat, de knie pijn toch wel wat verminderen.  Morgen wil ik graag naar Meran en daar blijven met Pasen.

23-04-2011 om 22:14 geschreven door Jan  

Wat een dag! En dan heb ik het niet alleen over het nog steeds stralende weer. Alweer was ik pas om 10 uur vertrokken. De eerste 50 km waren indrukwekkend. Gans de tijd fietsen in de omgeving van de Rijn en de Ill. Sommige stukken door het bos en dan weer langs het water. Er was één constante en dat was de hoogte. Zalig plat! Maar het beste is het zicht op de alpen. Bergen met witte toppen en een zomers gevoel in het dal. Misschien heb ik wat te veel naar de bergen gekeken en te weinig naar de winkels, maar het werd tijd om te eten en ik had geen brood meer. In Bludenz passeerde ik een taverne en dacht snel een broodje of een pasta te gaan eten. Om het kort te houden. Ze hadden alleen nog schnitsel en dat varken leefde nog toen ik het bestelde. Iets na twee was ik dan eindelijk terug vertrokken. Op naar de Arlbergpass.

De eerste 25 Km waren nog te doen. Hier en daar een steviger stuk klimmen, en dan weer op het gemakje verder. Vooral niets proberen te forceren, op tijd iets eten en veel drinken. De laatste 10 Km waren echt heel zwaar. Vooral het stuk na Stuben am Arlberg. Eerst 2,2 Km met een stijgingspercentage tussen 8 en 10% waarin 5 haarspeldbochten liggen en daarna nog 3 Km rechtdoor aan 5 tot 6 procent. Daar komt precies geen einde aan. Dat was niet meer dan kijken naar de witte lijn aan de kant van de weg, trappen en wachten tot je boven bent. Daar ben ik wel regelmatig gestopt om te drinken en te genieten van het uitzicht. Er lag nog een heel klein beetje sneeuw vanaf 1600 meter, Maar niet dat je er last van had. De skiërs in Stuben moesten het vooral hebben van opgespoten pistes.

Wanneer ik eindelijk bovengekomen was op 1793 meter was het reeds 18h. Toch was ik erg blij dat ik het vandaag nog had gehaald. Voor ik terug begon af te dalen heb ik mijn nat vestje uitgetrokken en een droog dikker met lange mouwen aangedaan. Dat heb ik nog gedaan tot Pettneu en toen was de pijp uit. 100 Km en 1300 meter klimmen was voor vandaag echt wel meer dan voldoende. Als ik dat morgen ook doe dan ben ik al in Italië.

21-04-2011 om 22:58 geschreven door Jan  

Wat een dag! En dan heb ik het niet alleen over het nog steeds stralende weer. Alweer was ik pas om 10 uur vertrokken. De eerste 50 km waren indrukwekkend. Gans de tijd fietsen in de omgeving van de Rijn en de Ill. Sommige stukken door het bos en dan weer langs het water. Er was één constante en dat was de hoogte. Zalig plat! Maar het beste is het zicht op de alpen. Bergen met witte toppen en een zomers gevoel in het dal. Misschien heb ik wat te veel naar de bergen gekeken en te weinig naar de winkels, maar het werd tijd om te eten en ik had geen brood meer. In Bludenz passeerde ik een taverne en dacht snel een broodje of een pasta te gaan eten. Om het kort te houden. Ze hadden alleen nog schnitsel en dat varken leefde nog toen ik het bestelde. Iets na twee was ik dan eindelijk terug vertrokken. Op naar de Arlbergpass.

De eerste 25 Km waren nog te doen. Hier en daar een steviger stuk klimmen, en dan weer op het gemakje verder. Vooral niets proberen te forceren, op tijd iets eten en veel drinken. De laatste 10 Km waren echt heel zwaar. Vooral het stuk na Stuben am Arlberg. Eerst 2,2 Km met een stijgingspercentage tussen 8 en 10% waarin 5 haarspeldbochten liggen en daarna nog 3 Km rechtdoor aan 5 tot 6 procent. Daar komt precies geen einde aan. Dat was niet meer dan kijken naar de witte lijn aan de kant van de weg, trappen en wachten tot je boven bent. Daar ben ik wel regelmatig gestopt om te drinken en te genieten van het uitzicht. Er lag nog een heel klein beetje sneeuw vanaf 1600 meter, Maar niet dat je er last van had. De skiërs in Stuben moesten het vooral hebben van opgespoten pistes.

Wanneer ik eindelijk bovengekomen was op 1793 meter was het reeds 18h. Toch was ik erg blij dat ik het vandaag nog had gehaald. Voor ik terug begon af te dalen heb ik mijn nat vestje uitgetrokken en een droog dikker met lange mouwen aangedaan. Dat heb ik nog gedaan tot Pettneu en toen was de pijp uit. 100 Km en 1300 meter klimmen was voor vandaag echt wel meer dan voldoende. Als ik dat morgen ook doe dan ben ik al in Italië.

21-04-2011 om 22:58 geschreven door Jan  

Vandaag was ik naar mijn goesting iets te laat vertrokken. Het was alweer 10 uur wanneer ik op mijn fiets zat. Maar geen erg. Het zonnetje scheen en er was geen wolkje aan de hemel. Met mijn knie was het iets beter, maar ik had me voorgenomen om het kalm aan te doen vandaag en zeker niets te forceren. Al zat ik sinds gisteren toch wel een beetje gewrongen met mijn indeling voor de alpen.  

Gans de dag keek ik er naar uit om aan te komen aan de Bodensee. Wat bergop en bergaf, een mooie omgeving, de geuren en kleuren van de bloesems en dan plots, alsof het een fata morgana is, zie ik de contouren van de alpen. Een witten rand, pal tegen de zon. Ik wou er een foto van nemen, maar het staat er gewoon niet op. En toch zijn ze er. Terug kijken op het kaartje. De Bodensee is nog tien km rijden. Het grootste deel bergaf. En dan het lang verwachte moment. Het eerste dorp waar ik aankomtegen de bodensee is Langenargen. In het centrum is er heel veel volk. Tegen het water zijn al de bankjes bezet. Dan maar doorrijden naar het volgende dorp. Alweer krijg ik dat zelfde gevoel als in Zweden, waar ik de weg had uitgestippeld langs de zee en ze maar twee keer gezien heb. Tot Lindau krijg ik de zee maar enkele keren te zien. En overal is het best wel druk Aan het station van Lindau kan je naar het centrum, maar ik besluit om dat niet te doen. In het stuk tussen Lindau en Bregenz rij je dan gans de tijd langs de Bodensee, maar daar was het echt wel opletten dat ik niemand omver reed. In Bregenz heb ik een uurtje rondgereden en toch besloten om nog door te rijden tot Lustenau. Daar ben ik naar het centrum gereden en heb ik aan iemand gevraagd waar er ergens een hotel te vinden was. En die dame heeft mij aardig op weg geholpen om “het” hotel te vinden. Maar spijtig genoeg was het volzet. De behulpzame dame heeft dan gebeld naar een hotel in het volgende dorp en hoera, daar was er nog plaats. En zo kwamen er vandaag 144 km bij op de teller. Mijn beentjes hebben het geweten. En morgen komt na 55 km inrijden de Arlbergpas. En dat is met 1793 meter het hoogste punt van de reis. Een goeie massage had geen kwaad gekund.

20-04-2011 om 23:25 geschreven door Jan  

Het ontbijt viel al-bij-al nog best mee. 2 broodjes, een schoteltje met wat kaas en vlees, een eitje en thee. Alleen spijtig dat die vrouw in de keuken zo vreselijk stond te hoesten wanneer ze mijn eten aan het prepareren was. Dat maakt het iets minder smakelijk wanneer ze er mee langs komt.

Iets na negen was ik al vertrokken. Volgens mijn boekje zou het vandaag al flink bergop gaan, en ik weet ondertussen dat de kilometers dan eerder voorbij kruipen dan vliegen. Mijn doel was ongeveer 110 km te fietsen en dat is best veel in deze omstandigheden. Het zonnetje was alweer van de partij en de eerste 20 km ging het al lekker bergop. Niet te veel stoppen is de boodschap, anders loopt het zweet in mijn ogen en krijg ik het koud. De volgende 20 km ging het bergaf. “Hoera!” zou een normaal mens denken, maar het was door het bos op een kiezelweggetje. Op een aantal stukken ging ik vlot boven de dertig. Maar dan moest ik het wel alle aandacht naar de weg richten. Mijn maximumsnelheid was 56 Km/h vandaag. Daar was het wel geasfalteerd.

En dan kwam ik in Tübingen. Daar had ik eigenlijk wel naar uitgekeken omdat het ook een oude studentenstad is. Maar het was daar zo abnormaal druk dat ik direct door gereden ben. De studenten hebben hier duidelijk nog geen vakantie. Na Tübingen gaat het 20 km omhoog zoals deze morgen, maar dan is het een kilometer of zes echt wel zwaar klimmen. Boven stond het aangegeven als 8% en volgens het boekje iets minder. Wanneer ik daar boven kwam heb ik iets gegeten om terug wat kracht op te doen voor de laatste 45 km van de dag. Die gingen dan wel lichtjes naar beneden, maar daar draaide de wind soms een beetje en dan was het alweer stevig trappen.

Ik hoop dat ik mijn knie niet te zwaar overbelast heb. Tot nu toe heeft ze het al erg goed gedaan, maar vanavond had ik er niet echt een goed gevoel in. Stappen is geen probleem, maar als ik wat gezeten heb en ik begin terug te bewegen dat is ze precies wat stijf gezeten. Een nachtje slapen kan in dit geval goed, maar ook niet goed zijn. Dat ga ik morgen pas weten.

Vannacht slaap ik in “Hotel Gasthaus Traube”. Ik heb een kleine maar gezellige kamer en het eten was wel erg lekker. Morgen rijd ik naar de Bodensee en laat ik de Schwalbische Alb achter mij. Als alles goed gaat wordt het ook de laatste dag in Duitsland. In alle eerlijkheid ben ik er erg van geschrokken dat Duitsland zo een goed fietsnetwerk heeft. De wegen zijn vaak niet geasfalteerd, maar worden wel aangelegd alleen voor fietsers en wandelaars. Echt prachtig!

19-04-2011 om 23:05 geschreven door Jan  

Wat een leuk weertje vandaag. Veel warmer hoeft het voor mij niet te worden. Ik zag bij aankomst wit van het zout in mijn gezicht. Eens dat eraf gewassen was, zag ik er meer als een Indiaan uit. De eerste 65 km vandaag waren nog plat. Een groot deel daarvan was bos en daar was het lekker fris. Het grootste voordeel aan rijden door het bos voor mij is dat je daar weinig last hebt van de wind. En de fietswegen die de Duitsers gemaakt hebben door hun bossen zijn over het algemeen voortreffelijk. Zelfs als ze niet geasfalteerd zijn  rijden ze nog erg goed. Ik heb er welweinig foto’s genomen, want die zouden wel erg hard op elkaar gelijken. Veel bomen en weer veel dezelfde bomen. De volgende55 km die ik vandaag heb gereden was minder vlak. Uiteindelijk viel het best wel mee. Ik schat dat ik ongeveer 350 hoogtemeters ben gestegen. En over het algemeen gingen die langzaamaan omhoog. Soms zaten er wel pittige stukken bij (tot max 11%), maar die waren altijd kort. Geen enkel probleem dus tot nu toe.

Maar dan begon het zowat tegen de zessen te lopen en ben ik beginnen uitkijken naar een plaats om te overnachten. In Schafhausen passeer ik voorbij een hotel . De eigenares  komt net buiten. En ja, er is nog plaats. Maar als ik met al mijn gerief op mijn kamer ben begin ik toch te twijfelen. De douche staat achter het bed, het toilet is op de gang, er zit een grote barst in de muur en vlekken in het tapijt en op de stoelen. Het hotel staat nochtans in mijn boekje met de beschrijving “Hartelijke mensen met Grieks restaurant”. Euh, Grieks!!! Ik lust helemaal geen Grieks! Verdorie, wat nu. Oké, zulke zaken kom je toch iedere keer tegen wanneer je niets boekt en dus leg ik mij erbij neer. Het risico is te groot dat wanneer je verder rijdt er niets meer komt voor het donker wordt. En dan wordt ik pas radeloos. Dat heb ik vorig jaar één keer gehad en hoop ik nooit meer tegen te komen.  Wat het eten betreft heb ik de gyros geprobeerd omdat ik dat thuis ook al eens klaar maak. Maar dat ziet er toch heel anders uit. Dit was gewoon droog, hard vlees met rauwe ui en rijst. Nee, veel heb ik niet gegeten. Ik hoop dat het ontbijt morgen een beetje lekkerder is.

19-04-2011 om 23:03 geschreven door Jan