Toch erg hè. Dan besluit ik om mijn laptop mee te nemen op het vliegtuig in de hoop dat er internet in mijn hotel gaat zijn. En het zou er ook moeten zijn. Ik heb de procedure mooi gevolgd maar het wil niet werken. Dus snel naar het internetpunt op de hoek. Die vindt je hier bij bosjes. Had ik dat geweten stak mijn laptop nu in de doos bij de vuile was. Vandaag heb ik de Sint-Pietersbasiliek bezocht. Twee keer om juist te zijn. De eerste keer heb ik alles eens bekeken en boven in het winkeltje mijn kaartjes gekocht, geschreven en gepost. Daarna wilde ik mijn credical gaan halen van mijn pelgrimstocht. Gisteren had de guard (een soort blanke zwarte piet) gezegd dat ik daarvoor aan de poort links van de baseliek moest zijn. En daar wisten ze mij te vertellen dat het IN de baseliek te doen is. Dat is even pijnlijk want dan kon ik terug in de rij gaan staat aan de andere kant van het plein. Gelukkig gaat het vlot vooruit. Na een uur stond ik terug buiten met een stempel in mijn boekje en een adres waar ik thuis een brief naar moet schrijven om aan mijn credical te geraken. Ja, de man die de credicals maakt was vandaag net niet aanwezig. Langs èèn kant was ik wel teleurgesteld. En toch voelden ik mij erg gelukkig wanneer ik terug buiten kwam. Ik kon ook niet meer dan mijn best doen. En dat had ik gedaan. Die brief ga ik zeker schrijven. Ondertussen was het wel al half vijf en werd het tijd om naar ergens anders te gaan kijken. Het Colosseum heb ik nog net kunnen doen. De rest is voor morgen. Al ga ik best wel een beetje minder rondstappen want ik ben blijnen an het krijgen. Ja, de voorbije weken was het een pijnlijk zitvlak en nu zijn de voeten aan de beurt. Ze moeten het nog èèn dag volhouden en dan kan mijn lichaam een beetje rusten en zal het hoofdje terug in actie moeten schieten.
Gisteren heb ik de fiets weggebracht. Die is misschien al onderweg naar huis samen met het grootste deel van mijn bagage. En overmorgen is het ook mijn beurt om naar huis te vliegen. Ik hoop dat alles goed gaat want maandagavond heb ik examen in de muziekschool. Eerst nog twee dagen van Rome genieten.
Meneer Reitsma. Ik vind dat je route naar Rome best goed in
elkaar zit. De stukken onverharde weg zijn meestal goed berijdbaar. Maar het
stuk vanaf Tuscania moet je echt veranderen! Hier valt niet met de fiets te
rijden! Die wegen zijn een lappendeken van stukjes asfalt met erg veel
vervelende putten erin. En de autos gaan in Lazio niet voor fietsers opzij.
Deze morgen was het stralend weer. Echt, geen wolkje te
bespeuren. En dus was ik bij een optieker gestopt in Tuscania om een goeie
zonnebril. Die optieker was een fervent mountainbiker en vertelde dat ik
gemakkelijk vandaag in Rome ging geraken, want dat was nog geen 100 km meer.
Aan de hand van mijn kaartje heb ik hem laten zien hoe de weg verliep, maar het
ging volgens hem beter langs Lago di Bracciano en is een pak korter. Ik heb nog
tijd tot zondag om die laatste 130 km te doen, dus ik volg de weg van mijn
boekje. Amai, eitjes moet je niet meebrengen hé. Die worden niet geklutst maar
opgeklopt om biscuit mee te bakken.
Tegen half twee had ik 27 km gereden. Ja, je leest het goed.
Verschrikkelijk. Het ging behoorlijk omhoog. En het ergste ging eraan komen. Na
het eten dus verder naar omhoog richting lago di Vico. Daar rij je in de
kraterwand van een oude vulkaan. Ik kan erg goed begrijpen dat Mr. Reitsma de
mensen langs hier stuurt want dit is echt fantastisch mooi. Er was echter een
klein probleempje. Wanneer je afdaalt in de krater rij je door een loofbos. Het
gaat daar behoorlijk stijl naar beneden en het was daar stikdonker. Iedereen,
inclusief mezelf, reed daar met de lichten op. Die van mij doen dat automatisch
als het te donker wordt. In de krater heb ik een foto genomen en hoorde ik het
donderen. Snel verder! Dacht ik. Maar het was al te laat. Enkele minuten
later zette ik mij aan de kant om mijn regenkleren aan te trekken, maar ook dat
bracht geen soelaas. Het begon ongelofelijk te onweren. Met dikke hagelbollen
en erg veel regen. Zo erg dat de autos aan de kant gingen staan omdat er niet
meer door te rijden was. Zelf heb ik ongeveer een half uur onder een scheef
hangende boom gestaan tot de hagelbui voorbij was. Tussen mij en mijn fiets
stond in die tijd meer dan tien cm water. En dat had ik niet gezien. Mijn
schoenen liepen meteen onder wanneer ik naar mijn fiets ging. Het is blijven
regenen tot vijf uur. Toen was ik doorweekt nat en had ik 65 km gereden. Ik ben
dan beginnen zoeken naar een plaats om te overnachten, maar vond niets. Om half
acht had ik een goeie 95 km gereden en ben ikin Sacrofano gaan vragen of er een hotel was. Maar ook daar hadden ze er
geen. Volgens de mensen die ik gesproken heb moest ik nog minstens 6 km rijden
voor een hotel. En dat lag dan buitende route. Toen heb ik besloten om een
droge vest aan te doen en gelijk door te rijden naar Rome. En zo ben ik vandaag
na 129 km fietsen en ongeveer 1650 hoogtemeters klimmen, om 21H30 mijn
hotelkamer binnengestapt in Rome. Bestemming bereikt.
Fotos ga ik er morgen opzetten want mijn oogjes vallen echt
wel dicht.
Voilà, Hier zijn we ermee. k heb niet echt heel goed geslapen
want die die romeinen toeteren veel te graag. Maar niet getreurd, daar komen de
fotos.
Aan het lago di Vico is het echt heel erg mooi. Het ziet er
echter niet zonnig meer uit.
Nog even een fotootje van de mooie omgeving waar ik vandaag
doorgefietst ben, voor het te donker wordt.
Want daar is het al wat laat voor mooie fotos. Dit is het
fietspad dat tot in het centrum van Rome gaat. Het is meer dan 12 km lang en
dit is het beginpunt. Onderweg volgt het ene mini-voetbalveld het andere op en
overal zijn die ook in gebruik. Hier wordt ongelofelijk veel gevoetbald. Een
fietser ben ik hier niet meer tegen gekomen.
Ik ga zeker nog een slot aan dit verhaal schrijven, maar wil
langs deze weg iedereen alvast bedenken voor het volgen van mijn blog. Hopelijk
hebben jullie er evenveel van genoten als ik aan mijn reis. Weet je, voor mij
komt nu het mooiste stuk De herinnering aan al de mooie momenten. De
moeilijke momenten vergeet ik toch.
Deze morgen zat ik nogal letterlijk met mijn hoofd in de
wolken. Er was niets anders te zien dan witte wolk. Dat maakt ook dat het nogal
frisjes was aan het begin van de rit. En het is heel moeilijk om dan de juiste
kleren te kiezen want ook vandaag gaat het alweer omhoog. Toch maar een vestje
met lange mouwen en een broek met korte pijpjes. Volgens het weerbericht voor
Rome gaven ze vandaag zeer slecht weer. Maar gelukkig zit ik nog een beetje van
Rome verwijderd. Na het optrekken van de mist bleven er nog wel wolken hangen,
maar er viel gelukkig geen regen uit.
Alhoewel ik deze morgen al om 9h30 op mijn fiets zat, had ik
om 13h30 nog geen 50 km gereden. Het ging dan ook nog goed omhoog. Dit is het
laatste stukje Toscane waar ik door moet. Maar ik vind het zeker niet minder
mooi. Het zicht op die vulkanisch bergen vindt ik prachtig. Rond half vier kwam
ik aan het Lago di Bolsena. Daar heb ik wel eens iets langer gepauzeerd. Het is
daar dan ook erg rustig. Alleen spijtig van die grote zwermen vliegjes die
overal rond het meer te vinden zijn. Van de moment dat je begint te fietsen
plakt je gezicht vol. Er zitten daar erg veel vissers in hun tentje naar hun
stokken te kijken. Maar die hebben daar ogenschijnlijk geen last van.
Na wat gemijmer en een vieruurtje heb ik besloten om er nog 25
km bij te fietsen vandaag tot Tuscania. En daar ben ik dan na 103 km fietsen
aangekomen. Nog 130 te gaan tot Rome. Had het plat geweest, dan was ik er
beslist morgen. Maar het gaat nog meer dan 1600 meter bergop. Ik denk dat het
dan beter is om het in twee dagen te doen. Ik zal eerst al eens zien waar ik
morgen geraak.
En daar komen ze weer; de sfeerbeelden van de dag.
Deze prachtige mastodonten tekenen nog steeds het beeld van
de dag. Het is een prachtige omgeving.
Wanneer ik hieraan begon kwam er een oudere man met zijn
wagen voorbijgestoken. Boven op de helling bleef hij staan. En wanneer ik bijna
boven was reed hij rustig verder. 100 meter verder stond hij alweer te wachten
om mij te feliciteren. Gek hé! Ne supporter!
Lago di Bolsena. Kraakhelder water en zwarte lavasteentjes.
Toscane ligt achter mij. Vanaf nu is het Lazio.
Ik heb vannacht 8 uur lekker doorgeslapen in een heel goed
bed. Al had ik niet dat gevoel wanneer ik deze morgen mijn bed uit kwam. Ik
stond niet echt te springen om aan deze dag te beginnen. Maar de weg gaat nog
even verder. Te beginnen met de routine van iedere dag. Ontbijten, alles weer
in de tassen proppen, mezelf klaar maken en hup, het was alweer tien uur door.
Tegen dat ik betaald had en klaar stond om te vertrekken was het ongeveer kwart
vóór elf.
Mijn voornemen was om te rijden tot een uur of vijf en dan
uit te kijken naar een hotel. Ik had gans de dag het gevoel dat het voor geen
meter liep. Tegen het eten om 1 uur had ik nauwelijks 27 km gereden. Dat is
ongeveer de helft van anders. Niet goed dus. Ook begon het wat meer te waaien vanuit
het zuiden en de schapenwolkjes van deze morgen begonnen te zwellen. Helemaal
niet zo goed. Gelukkig was de i-pod opgeladen en kon die mij een beetje
oppeppen. Ook op dit moment laad ik hem weer terug op aan mijlaptop want ik heb het gevoel dat hij mij de
komende dagen nog wel enkele keren gezelschap gaat kunnen houden. De laatste 2
uur van deze rit begon het al te druppelen. En nu is het hier goed aan het
regenen.
Om kwart voor zes kwam ik voorbij een alleenstaand
hotelletje en vond dat het wel genoeg geweest was voor vandaag. Maar de man die
achter de toog stond zie dat er geen plaats meer was. Het volgende plaatsje met
een slaapgelegenheid volgens mijn kaartje was nog tien km verder. In de
wegbeschrijving stond onder andere: 5 km onregelmatige klim, max. 9%. Daar ben
je dus niet op tien minuutjes hé. Een uurtje later ben ik aangekomen in Castel
del piano. Alhoewel ik het gevoel had dat het niet goed ging, verschiet ik toch
zelf een beetje van de cijfertjes die ik vandaag bij elkaar gefietst heb. Ik
heb 86 km gefietst. Ben 1665 meter omhoog gereden,had toch nog een gemiddelde snelheid van 15,6
km/h en omdat er een stukje dalen bij was van 15 % heb ik als maximum snelheid
74,7 Km/h gehaald. Daarmee heb ik zeker de zwaarste etappe van de reis achter de
rug. Natuurlijk niet te vroeg victorie kraaien. Er zijn nog 230 Km te fietsen
en 2620 hoogtemeters te overwinnen vooraleer ik in Rome zit.
Ten slotte nog wat sfeerbeelden van de dag.
Dit plaatsje met drinkwater stond ook in het boekje. Ik heb
hier ook water genomen en het was echt lekker. Toen ik hier aankwam stonden er
drie oude heren hun flessen en kruikjes te vullen. En na mij stond deze man een
bidonnetje van 25 liter te vullen. En daarna allemaal terug de auto in en met
hun levenselixirnaar huis.
Nog maar eens een vrij typische foto van Toscane.
Dat de heuvels hier zo hoog waren had ik mij toch niet
kunnen voorstellen vóór ik vertrok. Ergens op de helling van de berg inde
achtergrond slaap ik vannacht.
