FOTO'S

SILK WAY RALLY 2011

8 juli

Na een rustige vlucht komen we om 17 uur in Moskou aan. Geen problemen met papieren, douane of bagage gelukkig. Overal correcte ambtenaren, maar lachen kunnen ze hier wel niet. Nog een rit van 35 km met de taxi moeten we doen tot ons hotel. Als we de chauffeur de naam van ons hotel doorgeven kijkt de man ons verbaasd aan. “Het Radisson? Echt? Jullie allemaal?” Vol van respect voor ons brengt hij ons door Moskou tot bij het hotel. Inderdaad, het ziet er indrukwekkend uit! De parking zegt genoeg: Ferrari, Porsche, Mercedes en Bentley! Ooit al in een hotel gelogeerd waar een showroom van Rolls Royce in de inkomhal is? Een bediende in smetteloos donkergroene livrei en kepie laat ons met een buiging binnen. En hier wacht ons een overvloed aan marmeren vloeren, koperen trapleuningen en de edelste houtsoorten en leder. Ook boetieks van Gucci en Dior en de betere juweliers ontbreken hier niet, en allemaal even onbetaalbaar. Omdat bijna alle deelnemers hier logeren zijn er shuttlebussen ingelegd naar het park waar de auto's staan. Als we daar aankomen kunnen we gelijk beginnen sleutelen: een nieuwe kabelboom voor de achterlichten, nieuwe hoofdpomp op de koppeling, de bestickering opkleven, allemaal dingen waarvoor we thuis geen tijd meer gehad hadden. Nog één probleem, de nieuwe stuurdoos voor de motor die we mee hebben is slechter dan de vorige waarmee de motor enorm rookte. We kunnen het probleem "vlug" oplossen door nieuwe en kleinere injectoren in de motor te steken.

Om half drie kunnen we na een superluxe douche en een slaapmutsje in onze zachte luxe donsbedden kruipen, een boek lezen zit er wel niet meer in nu. De wekker staat om half zeven, want morgen is de technische controle om 8 uur voor ons.

9juli  - het nachtleven in Rusland

Vanavond zijn we naar het Rode Plein gereden, daar was de voorstelling en de pré start van de Rally. Heel het plein was afgesloten en er was parking voorzien voor alle wedstrijdwagens. Wij konden dus op het plein parkeren, wel gemakkelijk. Er is een massa volk ondanks het twijfelachtige weer ( het is hier wel warm maar om het uur komt er een buitje langs), een groot podium is opgesteld voor optredens van de lokale Clouseau en er is een podium voor de voorstelling van iedere wedstrijdwagen. We zijn hier ruim op tijd dus lopen we even overal langs, op zoek vooral naar iets om te eten. En waar je bij ons op zo een evenement 30 eettentjes tegenkomt is hier niks, geen terras of zelfs maar iets om te drinken. We willen te voet naar de stad op zoek naar een restaurant, maar de politie aan de uitgang verteld ons dat als we buitengaan we niet terug naar binnen mogen! Een maatregel om de drukte op het rode plein in de hand te houden, maar wel een tegenvaller voor ons.  Niets geeft meer inspiratie dan een rommelende maag, en we vinden natuurlijk ( we zijn en blijven Belgen) een achterpoortje. Er staan podiums op het Rode plein, en de groepen die daar optreden komen niet via de hoofdingang binnen. Hahaaa!!! We klimmen op het podium, en via de artiesteningang en door de kleedkamers komen we toch op de andere kant van het plein uit –in twee gedeeld door de podia- en in een winkelstraat waar we  iets vinden. We zijn nog maar net buiten het Rode plein en de glamour stopt al, niks dan grauwe betonblokken hier. Er zijn eigenlijk maar een handvol mooie plaatsen in Moskou krijg ik de indruk. In het restaurantje willen we een spaghetti bestellen, maar gelijk wordt ons het volgende probleem duidelijk. Hoe doe je dat in het Russisch? Engels, Duits, Frans en Spaans proberen we, maar zonder resultaat. Houston, we have a problem! Maar weer leidt onze rommelende maag  tot een oplossing. Ik blader in een tijdschrift dat ik daar vind, en ik kom uit bij een advertentie voor spaghetti. Die toon ik aan de ober, en de man glimlacht kamerbreed, en steekt zijn duim in de lucht. Universele taal om ons duidelijk te maken dat het in orde komt. Even later kan onze rommelende “raadgever” gevuld worden met lekkere warme pasta! Daarna wandelen we terug naar het Rode plein, en via de artiesteningang komen we bij het podium. Met een sprong zijn we weer bij onze auto.

Dan begint de karavaan van de wedstrijdwagens door Moskou. Alle auto’s doen een rondje rond het centrum onder politiebegeleiding, en dat is het dan. Het showelement is nu ook voorbij. Het is weer na twaalven als we in het hotel terugkomen en de Ginaf tussen de Bentleys geparkeerd word.  Wij laten ons nog even verwennen door het voordeel van het luxehotel: de bar sluit nooit schijnbaar!

10 juli  Het andere nachtleven in Rusland

Deze morgen zijn we weer om 6 uur op, nog even een goed ontbijt, de aanhanger weer ophalen op het service park en samen met de andere service truck van Hans en Ada ( eigenlijk doen ze vooral koffievoorziening J ) beginnen we aan de eerste etappe. Wel eerst nog even mazout gaan leveren bij Mike en Katrien, want die zouden direct na de start tanken maar zelfs dat was al te ver. Gisteren konden we niet tanken want de auto’s stonden in het park fermé en daar mag je niet meer bij de wagen komen. Langs “snelwegen” met onder andere bushaltes en meer putten dan asfalt zakken we af naar Lipetsk. Onderweg passeren we dorpjes van enkele huizen groot, meestal uit hout, maar ook enkele prachtige kerken met de typische ajuinkoepels.

Maar hier kunnen de mensen wel lachen en er staan er heel wat foto’s te nemen van de voorbijrijdende auto’s. Rond 16.00 uur komen we in het bivak aan dat al bijna vol geparkeerd is want iedere servicetruck houd natuurlijk zijn plaats vrij. We zijn net het restaurant binnen als er plots een echte hoosbui overkomt. In geen tijd loopt het water onder de tent door en overspoelt de vloer. Gelukkig zijn deze buien even snel over als ze komen en 5 minuten later is het weer goed warm.

Nu wachten op de buggy, de ander deelnemers komen maar mondjesmaat binnen. Het was een etappe door velden en bossen over zandwegen, en die zijn door het weer de afgelopen dagen in modderpoelen herschapen. De auto’s die binnenkomen hebben dan ook uniform hetzelfde bruine kleurtje. Dat wordt leuk sleutelen vanavond. De rij wachtenden bij de hogedrukreiniger wordt alsmaar groter.

Maar wij moeten nog wachten tot 21uur voor we kunnen beginnen. De buggy komt binnen op sleep achter de Toyota van Harmen met een defecte motor. Het overhaaste vertrek vanuit België eist al direct zijn tol omdat we de nieuwe motor niet hebben kunnen inrijden. Ook zit de buggy volledig onder de modder, maar er staat  nog een lange rij aan te schuiven aan de hogedrukreiniger, dus beginnen we zo maar. In de achterkant zit zo veel modder dat hij kraakt onder het gewicht als we hem afnemen. We hebben een reservemotor mee dus die moet er in. Maar wel nog eerst alles overbouwen van de ene motor op de andere en ook weer de injectoren die we zondag pas verzet hebben. We zijn wel niet de enigen met pech, van de pakweg 100 teams zijn er een twintigtal uitgevallen..

Het wordt weer licht als we de motor op zijn plaats schuiven, en tegen dat hij draait beginnen de eerste deelnemers al te vertrekken.  7 uur in de morgen, onze eerste blanke nacht zit er op. Tegen dat wij klaar zijn met opruimen is de keuken ook al opgeruimd, dus geen eten voor vandaag.

11 Juli

Ada heeft als een goede moeder  voor ons gezorgd en heeft nog wat restjes uit de keuken voor ons kunnen redden. We ruimen alles op en kruipen de Ginaf in voor een etappe van 750km langs kleine wegen. Want wat als snelweg op de kaart staat is  in werkelijkheid maar een gewone tweebaansweg in erbarmelijke staat.  Rond de middag stoppen we ergens om te tanken en kopen meteen iets om te eten, als je een zak chips met krabsmaak en een pak chocolade eten kunt noemen.  Tanken gaat niet zoals bij ons hier. Eerst betalen aan een kassa in een loketje met tralies ervoor, en dan kan je voor dat bedrag gaan tanken.  Als ze het hier zo niet doen dan rijden de meeste Russen weg zonder betalen, horen we van de kassier. We hobbelen verder, en van het geplande slapen in de truck komt niks in huis, gewoon onmogelijk zoals we door elkaar geschud worden.

Rond 16 uur krijgen we telefoon van Hans dat de buggy in panne staat, alsook de Nemesis van Roeland, een ander team dat met ons meereist. Harmen en Werner gaan de buggy naar de straat slepen en wij krijgen een waypoint waar we ze kunnen oppikken. Gelukkig amper 18 kilometer van waar we nu staan. Dichtbij, dachten we toen nog. Daar wij geen detailkaarten van deze streek hebben, enkel een punt op de GPS waar we naartoe moeten, nemen we de eerste weg die in hun richting leid. Al na 3 kilometer versmald die, en uiteindelijk is hij afgesloten met een slagboom. Hoe Marc de hele truck met aanhanger hier gekeerd krijgt is mij een raadsel, maar toch lukt het hem. De volgende weg dan maar. Die loopt 10 kilometer perfect in de goede richting en gaat dan in een dorpje over in een aardeweg. Weer niks dus. De dorpelingen hebben eens iets anders gezien dan een koe die passeert, wij hebben eens een typisch boerendorp gezien met houten huizen, maar verder zijn we niet gekomen.

Volgende afslag idem, met dit verschil dat we nu 18 kilometer rijden voor de weg doodloopt. Uiteindelijk blijkt de vierde keuze de goede, en na 130 kilometer rondrijden komen we bij de buggy. Die is niet te herstellen, de splinternieuwe, speciaal gebouwde bak heeft het begeven. We hoeven de buggy niet mee te slepen, want er komt een eigen sleepdienst van de organisatie om. Terug naar de hoofdweg dus, en verder naar  het bivak in  Lipetsk.

Daar komen we als eerste aan, en zetten alles klaar.  Eens dat gebeurt is nog een douche en dan het bed in. Al is het maar voor even, het zal deugd doen na een blanke nacht. Zover komt het niet, want net als ik de rits van mijn tent opendoe komt Hans met de Nemesis van Roeland toe op sleep, en Werner en Harmen met hun Toyota. Daarvan is de voorwieltractie stuk dus er is werk voor ons. Marien ligt pas 3 minuten neer maar ik heb al moeite om hem wakker te krijgen.  Na demontage zien we dat het voorste differentieel een paar tanden mist, dus daar moet een nieuw in, een vrij omslachtige operatie. Als  we eindelijk een heel stuk gevorderd zijn met de montage kijk ik naar de horizon en zie de zon weer opkomen, de tweede blanke nacht op rij is een feit. Met het ochtendgloren komt een koude wind opzetten en dat maakt het niet aangenamer. Als Marc komt overnemen loop ik even om een vlug ontbijt en wat koffie en ik voel me weer een stuk beter.  Tegen 9 uur kan de Toyota netjes op tijd weer aan de start verschijnen. Nu komt ook de sleepwagen binnen met de buggy. We ruimen het bivak op en tegen elven gaan we weer de baan op, Volgograd is het volgende doel.

12 juli

Ik neem het eerste deel van de navigatie voor mijn rekening, dan kan Marien toch al een voormiddag slapen in de truck. Door het hevige schokken vliegt zijn hoofd alle kanten uit en geven we hem het koosnaampje “headbanger”.  Een saaie rit wordt het door een eentonig landschap, zoals meestal hier. We passeren uitgestrekte vlakke stukken met niets dan velden, half vervallen fabrieksgebouwen, en dorpjes waar de tijd de afgelopen eeuw heeft stilgestaan. De weg is volgens het roadbook  200 km “tout droit” (maar dan in het Russisch), en dat verhoogd de eentonigheid nog aanzienlijk. Even stoppen aan een tankstation is een verademing. Ook voor de financiële toestand: diesel kost hier amper 60 cent per liter.

In de namiddag slaap ik in het bed van de truck. Een ervaring die best omschreven word als schokkend. Bij iedere hobbel wip je echt omhoog, en je schud van voor naar achter. Ondanks schaafplekken op mijn ellebogen van het schokken slaag ik er in om 4 uur te slapen hier, zonder moeite.

Het bivak in Astrachan is op een actieve militaire vliegbasis. Stel je dat eens voor enkele jaren geleden, dat zou onmogelijk geweest zijn!  De hele startbaan wordt door de rally ingenomen, wij staan helemaal achteraan omdat we laat zijn toegekomen. De Toyota komt rond 9 uur toe met weinig werk aan gelukkig. Alles uitkuisen, en weer eens alle losse stukken netjes vastleggen is voldoende naast de normale controlepunten. Half één zijn we klaar en eindelijk hebben we eens tijd om die Ricard te proberen, het smaakt. Dan de tent in en eindelijk echt slapen.

13 juli

Om 6 uur gaat de wekker. Verdorie, vergeten afzetten. De zon zit al goed op de tent, dus doe ik ze open, kruip uit de slaapzak en steek mijn voeten buiten, ik wil bijlange nog niet opstaan. Pas om 9 uur kom ik er uit, net als de Toyota vertrekt. Voor hen wordt het een lange dag in de duinen, voor ons gelukkig een rustdag die ik vooral doorbreng met slapen. Lekker in de schaduw naast de truck want in de voormiddag is het al boven de 30 graden. Zo merk ik niet dat de zon verder draait met als gevolg dat ik nu eindelijk een kleurtje heb. Armen, benen en hoofd rood, en mijn scheenbeen blauw van gisteren ergens tegenaan te schoppen. Tijd ook om eens de truck uit te kuisen, want als je 4 dagen lang met drie mannen in een cabine leeft komt er wel wat rommel in. Tegen de avond wachten we lang op Harmen en Werner want ze rijden nog altijd. Het ziet er naar uit dat het weer nachtwerk wordt.

Rond 10 uur komen ze binnen, en de schade lijkt mee te vallen. Een zetel die los staat en een bevestiging van een remleiding op de vooras afgescheurd. Dit kwam doordat de vooras zo diep is ingeveerd dat ze tegen het carter kwam, en gelukkig is daaraan niks stuk gegaan. De remleiding is ook volledig platgedrukt en moet vervangen worden. We hebben ze niet mee, maar met wat improvisatie lukt het best. De as wordt aangepast zodat ze niet meer te ver kan inveren. Volgende probleem is een geplooide stuurstang die Werner ter plaatse al heeft moeten rechten en verstevigen door er een sleutel aan vast te lassen. Die wordt ook nog vervangen en na controle van de wagen zijn we klaar tegen zonsopgang, het wordt een gewoonte dit jaar. Nog een douche en om kwart over 4 kan ik in bed.

14 juli

Om 7 uur wordt ik gewekt, en het ontbijt staat al klaargezet door Ada die ons echt verwend. Niet dat het ontbijt op zich zo schitterend is in de bivaks, maar nu hoeven we tenminste niet naar de andere kant van de basis te lopen. Alles wordt ingeladen en rond half negen gaan we weer de weg op voor een rit van 590 km naar Stavropol. De weg is zoals altijd enorm eentonig, steeds hetzelfde landschap, kilometers ver uitgestrekte akkers en een kaarsrechte weg vol putten en bulten. En om de 10 kilometer politiecontrole, maar gelukkig vallen wij daar buiten. We komen nog een autotransporter van de organisatie tegen die in schaar geslagen is, niet zo verwonderlijk als je ziet hoe die mannen hier vliegen.

We arriveren om half zeven ’s avonds bij het bivak, de luchthaven van Stavropol, en zoeken een goede plaats. En nu weer afwachten. Later op de avond ga ik informeren bij de organisatie en de Toyota zit om 21h 30 nog op 15 km van het einde van de proef en rijd 65km per uur. Oef. Dan nog 10 kilometer verbinding en ze zijn hier. Weer nachtwerk dus, hopelijk valt de schade mee.

Rond half elf arriveren ze, uitgeput, dat is duidelijk. Ze hebben voor de laatste kilometers in het donker iemand van de streek gevonden die hen heeft voorgereden om de weg te tonen en de man wil hen als aandenken persé een Russisch boek meegeven. Dat zal zeker nuttig zijn, we gaan een tolk moeten vinden daarvoor.

De schade aan de auto valt gelukkig voor ons mee, eigenlijk niks. Gewone service wil dat zeggen, netjes uitkuisen en voltanken. En als hij volgetankt is zie ik diesel op de grond druppen, toch nog extra werk dus! Even later vind Marien de oorzaak: een gat in de tank door steenslag. Een volle dieseltank hier repareren is bijna onmogelijk, dus moeten we improviseren.  Omdat de etappes voor morgen heel kort zijn besluiten we om de tank gewoon niet te vol meer te doen, daar het gat redelijk hoog in de tank zit. Pas halfdrie en we kunnen in bed, het begint te beteren naar het einde toe!

15 Juli

Om acht uur ontbijt en dan gelijk weer de baan op. We hebben een korte rit van 256 kilometer en omdat we toch tijd genoeg hebben gaan we even kijken bij de start van de tweede dag etappe voor Harmen en Werner. Ze hebben een paar plaatsen verloren, dus zal er wel iets fout gegaan zijn op deze snelle etappe. Maar ze rijden heel goed en stuiven voor ons de berg op. Bij de start is een hele show georganiseerd, en een plaatselijke traditionele dansgroep laat het beste van zichzelf zien. En dat doen ze uitsluitend voor zichzelf, want niemand kijkt. Zonde, want ik geniet van de traditionele dansen en gezangen! Ze proberen het later nog door over te gaan op een soort mix van disco, hard rock en traditionals, maar dat loopt al helemaal fout. Wij zetten onze weg verder naar het bivak en tanken nog even onderweg. Hier staan wel een paar belangstellenden voor de rally en worden we als koningen ontvangen door het personeel van het station. Ik vraag of we er kunnen eten, en ze knikken heftig “Da!” (ja). Wat later blijkt dat hun eten bestaat uit een zak chips met zout. Trots melden ze dat er ook paprika chips zijn!  Als ik hen via een plaatselijke vrijwillige tolk vraag of ze geen vlees en groente hebben moeten ze ontkennen. Dat zijn echte luxeproducten, en die hebben ze niet… Van de dame aan de kassa krijg in nog een fotoboek van de streek als aandenken. Alleen hun koffie is niet te zuipen. Nog een foto willen ze van ons samen met de eigenaar. Die foto zal allicht ook aan de muur komen naast de foto’s van de rally van vorig jaar die al de hal sieren. Dat gaat mooi worden! Na enkele dagen rally in een truck zien we er niet meer op ons best uit.

Als we in het bivak komen arriveren Harmen en Werner net achter ons. Ze hebben een vlotte tweede etappe gehad maar Harmen was iets te enthousiast in het jumpen waardoor de stuurstang die we gisteren vervangen hebben weer geplooid is, en deze keer ook een stuk van de vooras. Een tweede reserve is er niet dus wordt het rechten. Voor de rest doet de Toyota het prima zonder mankementen dus hebben we weer vroeg gedaan, om 9 uur kunnen we al gaan douchen en eten, dit wordt nog een luxevakantie.

Voor morgen is de laatste etappe een rit naar Sochi, een tocht van 350 kilometer. Een peulenschil, ware het niet dat de organisatie 9,5 uur voorziet voor die afstand. Dit laat het ergste vermoeden voor de toestand van de wegen. Omdat iedereen ten laatste om 5 uur ’s morgens het bivak moet verlaten hebben besluiten we om nu al te vertrekken om de drukte wat voor te zijn. Kwart voor elf is alles opgeruimd en beginnen we er aan.

De eerste 50 kilometer vallen goed mee, dan wordt de toestand van de weg steeds slechter. Op sommige plaatsen is er zelfs geen weg meer of is hij dik 30 cm verzakt. Mark kan slechts stapvoets rijden met de Ginaf met grote aanhanger. Op een kruispunt worden we door een van de tientallen politiecontroles tegengehouden en we mogen de weg van het roadbook niet volgen, die zou veel te smal zijn voor een grote truck. De man toont ons een omleiding waarlangs het veel beter zou gaan.

Die omleiding kan het best omschreven worden als “the road to hell”. Enorme kuilen in de weg, het wegdek weggespoeld, het wegdek afgegraven om ooit eens te herstellen als er weer geld is, wasbordpistes… Over een afstand van 40 kilometer rijden we anderhalf uur. Gelukkig betert de weg daarna en kunnen we wat vlotter verder rijden op de hoofdweg. En die is dan weer niet toegankelijk voor trucks van meer dan 8 ton, waardoor we weer een omleiding op de omleiding nemen. Gelukkig komt een man ons helpen en stelt voor om ons de weg te tonen met zijn auto. Zo komen we dan weeral eens op de juiste baan uit. We bollen nog verder tot aan de kust en daar houden we het voor gezien. Het is kwart voor drie, we hebben 145 kilometer afgelegd sinds gisteravond kwart voor elf en het is nog beginnen regenen ook. Slapen in de cabine dus en morgen zien we verder.

Zaterdag 16 juli

Om 7 uur staan we op en weer tovert Ada enkele dingen voor het ontbijt tevoorschijn. De eigenaar van het tankstation komt ons ondertussen in het Russisch duidelijk maken dat we zo snel mogelijk moeten opkrassen. Dat waren we toch al van plan, dus auto’s in en rijden maar. We passeren nu vlak langs de Zwarte zee, een geliefd vakantieoord bij de Russen zo te zien.  Er staan volop campings, pretparken en winkeltjes, allemaal een beetje “vergane glorie” stijl. Wat verder komen we het stad in en daar komt plots een politiewagen voor ons gereden en laat ons stoppen. We mogen hier niet verder met auto’s langer dan 11 meter luid het. Geen discuteren aan, en de noodnummers van de organisatie die we bellen zijn onbemand. Een agent belt nog om een tolk, en een jong meisje komt daarna af met de wagen. Maar die houd het na enkele minuten al voor gezien, stapt terug in haar wagen en rijd weg. Wij moeten weg van de baan en met begeleiding van politie gaan we naar een parking een paar kilometer terug. Nu beginnen ook langzaam andere deelnemers toe te stromen, en het is duidelijk dat weer niemand van iets weet. We bezweren de agenten dat ze straks overspoelt zullen worden door al de trucks die hier langs gaan komen maar ze geloven ons niet erg. Ze blijven wel enorm vriendelijk en correct en bieden zelfs iets te drinken aan. Een van hen vraagt mij nog een T shirt van Dakar, en ik stel hem de ruil voor: zij T shirts, wij vrije doorgang. Zonder succes overigens. Ondertussen moeten ze al versterking laten komen om al de trucks die toekomen geparkeerd te krijgen en het is dan ook een kwestie van tijd voor ze zwichten: we mogen doorrijden. Twee en een half uur vertraging, dan rijd een mens al eens vroeg door. Nu ja, niet te voorzien natuurlijk en jammer, maar het geeft kleur aan de reis. We rijden de stad door, en hebben eigenlijk nergens problemen om te passeren. Meer zelfs, de lokalen rijden met nog grotere bussen en opleggers hierdoor.

Het word later, en ook drukker. Heel druk zelfs. We staan meer stil dan we rijden en moeten overal drummen om door het verkeer te raken. De Russische rijstijl is er ook niet vreemd aan uiteraard. Hun manier van een truck inhalen: steek gewoon voorbij in een blinde bocht zonder nadenken, en als je ziet dat je het niet haalt claxonneer dan hevig en hoop dat de truck vertraagd om je voor te laten of snij hem de pas af. Dit gaat meestal goed, maar even veel ook enorm fout. Later horen we dat je een rijbewijs hier niet haalt, maar gewoon gaat kopen bij de politie, vandaar dus.

Eens de steden voorbij wordt het iets rustiger, maar de slechte wegen blijven. Geen honderd meter gaat het rechtuit, Marc moet constant op en afschakelen en door haarspeldbochten kruipen.

Dit blijft zo tot Sochi, waar met het oog op de hier te houden Olympische winterspelen in 2014 de wegen gemoderniseerd zijn. De laatste 60 kilometer gaan een stuk rustiger en we komen rond 15 uur de parking voor trucks opgereden even voor het hotel. Einde van de rit, bagage uitladen en een shuttlebus brengt ons naar het hotel. Weer geen klein pensionnetje! Er is een enorm uitgestrekt domein gespecialiseerd in wintersport met alles op en aan.

’s  Avonds is de slotceremonie in een grote tent op het terrein met buffet en optredens en nog een vuurwerk ter afsluiting. Toch 1 van de 2 wagens heeft het gehaald, gezien het grote aantal uitvallers geen slecht resultaat. We kunnen het altijd nog eens proberen.