16-12-2020 om 00:00 geschreven door Roland Vanwolleghem  

Dakar 2007 - deel 2

FOTO'S

maandag 15 januari 2007

Om 5.30 uur word ik wakker van de plaatselijke pastoor die zijn gelovigen oproept. De tijd dat die mannen vanop de top van een minaret riepen is al lang voorbij, ze hebben nu gewoon een goede geluidsinstallatie. Heel lang duurt dit gelukkig niet, en ik blijf nog wat liggen.

Langzaam wordt het licht, en zien we dat we toch niet op zo’n verlaten stuk grond staan als we dachten. Op een paar honderd meter van ons staat een gebouwtje dat me direct doet denken een de hoes van “ Hotel California” voor de jongeren; van The Eagles. Een enorm luxe gebouw, vlak naast de lemen gebouwtjes van het dorp. Als onze overlevingspakketjes worden geleegd, en, we stellen er een rijkelijk ontbijtbuffet van samen. Tonijnsalade met een pakje chips en smeerkaas, meer moet dat niet zijn. En de laatste  appelsienen  die we nog hebben van de Belgen uit Portugal smaken ook nog goed. Gelieve nieuwe te sturen, dank u.

We ruimen het bivak op en vertrekken naar onze piste. De vooruitgang staat hier ook niet stil, en wat op de vijf jaar oude kaart nog als piste staat, is nu een kaarsrechte asfaltweg geworden. Weeral kaarsrechte asfaltweg. Die wordt gelukkig afgewisseld door kadavers van koeien die langs de weg zijn doodgereden, in alle mogelijke staten van ontbinding.Nog bloedend, al opgezwollen van de gisting in de darmen, opengescheurd en leeggegeten, enkel nog het vel, of een hagelwit skelet, je vind het hier allemaal. We vergapen ons ook aan de camions die we tegenkomen. Stuk voor stuk Mercedessen van begin jaren 60, enorm overladen, scheef hangend van gebroken bladveren, met de cabine onder hoek met de aanhanger wegens krom gereden assen, pick-up trucks met naar schatting een dertigtal mensen in de laadbak, en dat alles over wegen met gaten in waar gerust een emmer in past. ’s Middags stoppen we in een dorpje om te eten,, op aanwijzing van een agent het beste restaurant in de stad. Een zijstraatje in waar de truck nauwelijks doorkomt, de zandweg is zwart van de olie die er in getrokken is, een beetje vergelijkbaar met een autokerkhof een 20 tal jaar geleden bij ons. Autowrakken en onderdelen liggen langs de kant, en zoals altijd is de rommel hier alomtegenwoordig. We worden binnengeloodst in iets wat mij doet denken aan de schuur van de boer waar ik als kind naast woonde, vol met vliegen, maar met enkele tapijten op de grond. Er worden nog kussens gebracht, men wil het ons comfortabel maken. Stefan besteld eten, en in afwachting komt de “kelner” rond met een teil en een ketel water om onze handen te wassen, bestek is hier onbestaand natuurlijk. Het eten komt in een grote schotel, stukken gebakken vlees met brood, dat goed in de smaak valt, binnen geen tijd is de pan leeggegeten. En dan begint het grootste probleem hier, de rekening. Lachend wordt een rekening gepresenteerd van meer dan 100 euro, hier is dat meer dan een maandloon. Stefaan bied  20, en het spel van bieden en tegenbieden begint. Een half uur en veel geroep en gebaar later vertrekken we na betaling van 30 euro, nog veel te veel eigenlijk.

We hebben nog een 400 km voor de boeg, nog steeds langs bijna kaarsrechte weg, met als grootste probleem niet in slaap te vallen van verveling. Een 100 km voor het bivak valt de motor van de buggy stil, mazouttanks leeg. Geen probleem, we pompen over van de truck. We staan echt langs een verlaten stuk weg, ver weg van alles, en toch staan er binnen de minuut een hoop volk naast ons. Van waar ze komen, ik weet het niet.

We rijden het bivak binnen,, en hier wordt goed gecontroleerd, zodat de Toyota ‘s jammer genoeg niet mee naar binnen kunnen. Geen probleem natuurlijk, de truck wordt weer even naar buiten gereden, zogezegd om te gaan tanken, de mensen opgepikt en in de laadruimte naar binnen gesmokkeld. Eens binnen is er geen controle meer, en blijven we samen. Aan de buggy is geen werk meer, en we lopen dus maar wat rond, even gaan kijken bij de andere teams. Ik hoop stiekem dat er ergens iemand problemen heeft, zodat we kunnen helpen, alles is beter dan hier te lopen. Als een godsgeschenk komt Stefaan plots af: iemand goesting in actie? Steve ( deelnemer uit Knokke en oude bekende van Dakar) is binnengekomen met het voorste differentieel kapot, en heeft hulp nodig. Chris haalt de truck zodat we alles bij hebben, en we beginnen te sleutelen, samen met de twee techniekers van Steve. Die heeft een reserve differentieel mee, maar dat blijkt een ander type te zijn, en een derde reserve, en dat is nog eens een ander type. Wat rondlopen en vragen in het bivak, en hij raakt aan het juiste model, dat we kunnen inbouwen. De ploeg van VTM komt Steve interviewen, en ik zie ze verwonder naar ons kijken, zo van zitten die gasten hier nu ook? Ondertussen helpen we nog een motorrijder die ernaast staat, iemand uit Manchester. Hij heeft wat materiaal te kort mee, en we lenen hem het onze en helpen wat terwijl we toch even tijd hebben. Om half twee komt Roland Hoebeke met zijn truck binnen met een gebroken bladveer, en vraagt ook hulp. We splitsen ons, en gaan ook daar helpen. Roland krijgt hulp van een officiële technieker van Renault, die als hoofdsponsor van Dakar een serviceteam mee heeft. Voor zover ik hem zie werken heeft die mens nog nooit een bladveer moeten vervangen, en mijn ervaring met mijn oude landrover komt mij hier van pas. Het wordt licht als het werk geklaard is, en Roland Hoebeke vraagt om ook nog een schokdemper te vervangen die lekt. Hoog tijd zo blijkt, het ding is totaal versleten. Om 9 uur is de truck van hem weer klaar voor de race, om 10 uur moet hij vertrekken. Voor hem is dit de tweede nacht zonder slaap, voor ons gewoon plezant om die mensen te kunnen helpen zodat ze erdoor komen. Ze beloven ons natuurlijk ook een pint in Dakar, als het zo verder gaat gaan we daar nog zat worden.

Dinsdag 16 januari 2007

Vandaag willen de meesten wel eens de auto’s in wedstrijd zien en gaan met de Toyota ‘s naar de start. Bedoeling is om ergens langs het parkoers te staan om ze te zien voorbij racen. Stefaan en ik blijven in het bivak om te controleren of de slaapzakken nog goed zijn. Ik zie dat Gregoire de Mevius zijn auto bij ons in het bivak heeft gezet, en zet mijn tentje er vlak achter, lekker in de schaduw, en val in slaap. Rond de middag word ik wakker, nat van het zweten. De Mevius is weg, en mijn tent staat recht onder de middagzon, niet te houden erbinnen. Onder de ruitenwisser van de voorruit vind ik een briefje van Walter Wauters van het Nieuwsblad, die wil Werner en Stefaan graag spreken, we zullen het doorgeven. Ik besluit te gaan douchen, en mijn overall te wassen, want die is ondertussen al meer dan geschikt voor een hoofdrol in een reclamespot van waspoeder, alleen vrees ik dat het niet zo moeiteloos zal gaan. En inderdaad, wassen met douchegel gaat dus niet. Zelf ben ik opgefrist, en verbrand ook, want de douche’s zijn van boven open je staat dus ook onder diezelfde zon, die hier in januari al verdomd hard haar best doet. Walter Wauters komt nog eens langs, en ik maak Stefaan wakker zodat die mens ook zijn interview heeft. Wat gaan eten, ondertussen komen de eerste motoren al weer het bivak binnen, luchtfilters van de truck kuisen, wat rondlopen, en dan komen de anderen terug het bivak binnen. Ze hebben de hele dag rondgereden, en niks van de race gezien, onmogelijk er bij te komen naar het schijnt. Jammer natuurlijk, want daarvoor komen we toch. Bij het avondeten komt Freddy Loix nog bij ons zitten om wat te praten. Hij doet het heel goed, maar heeft jammer genoeg al af te rekenen gehad met enkele technische storingen als kapotte benzinepomp en koppeling. Ook het Amerikaanse team met de Hummer komt ter sprake. Zoals het Amerikanen past willen zij vooral de show stelen met de grootste en de sterkste, en dat lukt ze wel. Op de piste misbruiken ze dat ook, want er hebben al 5 rijders klacht ingediend dat de Hummer hen gewoon langs achter aanrijd om ze van weg te drummen. Koen Wauters heeft zo 5 uur stilgestaan na een aanrijding. Enige sanctie van de organisatie was een boete van 1000 eurovoor de Hummer, belachelijk weinig natuurlijk voor die mannen. Maar ja, ze zorgen voor televisie en show, dus laat de organisatie hen maar doen, de ene mag hier duidelijk meer dan de ander. We lopen nog even het bivak rond, want alle teams zijn nu aan de auto’s aan het werk. Ideaal voor ons dus om met de ogen wat te gaan stelen, hoe zij de dingen hebben opgelost. Zo kunnen we tegen verwachting in heel makkelijk de ophanging van de VW buggy van Lagos gaan bekijken. Mooi, maar voor ons wat te hoog gegrepen, denk ik, ons budget is iets beperkter. Dan bed in, morgen vertrekken we voor een relatief korte verbindingsrit naar Aouin.

woensdag 17 januari 2007

Het stuift enorm, het bivak lijkt in de mist gehuld door het stof. Alle assistentie vertrekt vroeg vandaag, en dat doet letterlijk stof opwaaien. We zijn het ondertussen al gewend dat zelfs de koffie kraakt tussen je tanden tijdens het ontbijt. Velen lopen ook gewoon rond met een stofbril op. Nog even naar het toilet, ik begin al enige handigheid te krijgen in het type “franse wc”, alles went, dus ook dit. Alleen staat er nu een stevige wind, en daar de hokjes samengetimmerd zijn uit lichte panelen heeft het iets weg van mikken op bewegend doelwit.

We gooien eerst nog de tanks vol in een naburig dorpje, Anne moet op het dak van de truck kruipen om de electriciteits leidingen op te heffen, anders kunnen we er niet onder.

We rijden nog een 200 km verder tot aan het bivak, een korte etappe vandaag wegens de aflasting van de rit naar Timbouctou. Het bivak is zoals steeds bij een vliegveld en de toegangsweg naar dit vliegveld is een piste op zich, een zandweg waar we de truck in vierwielaandrijving moeten zetten om erdoor te komen. Onvoorstelbaar dit land. Iemand in het bivak vertelt me dat de Fransen hier nog alles in goede banen proberen te houden, maar dat  moesten ze vertrekken de bevolking hier binnen de 5 jaar weer in de bomen woont, en ik kan hem volgen hierin. Naast het vliegveld staat een nieuwe Renault truck, geschonken door ontwikkelingshulp voor distributie van drinkwater, maar de wielen ervan zijn gestolen. Waterbedeling gebeurt nu dus weer met tonnen op een ezelkarretje. Niemand maakt er hier een punt van blijkbaar.

In het bivak brengen we de tijd door met kleine herstellingen: airco van de truck,een band van de Toyota wordt gestopt, alles in de laadruimte van de truck wordt weer netjes vastgelegd, de buggy wordt gewassen, ophanging wat bijgeregeld. Twee Japanners van Mitsubishi komen van dichtbij foto’s nemen van onze buggy, ik zeg ze al lachend: “don’t sell them to Mitsubishi!” Vriendelijk lachend en knikkend gaan ze weg, maar 10 minuten later zijn ze er weer om foto’s te nemen. Benieuwd met wat Mitsubishi volgend jaar in de wedstrijd verschijnt. Hier laten we ook al onze paspoorten afstempelen bij het douanekantoor aan het vliegveld om morgen Mauritanië te verlaten. We lopen wat rond tussen de vliegtuigen, en iemand vraagt of we belangstelling hebben om eens de cockpit te zien. Tuurlijk, wat een vraag. Het toestel is een oude Russische Antonov, onverslijtbare dingen naar het schijnt. Dat moet ook wel, want de cockpit doet mij sterk denken aan wat ik al gezien heb van bommenwerpers uit WO 2. De navigator zit in een kleine glazen koepel in de neus, en ik kan mij voorstellen dat dit in de woestijn niet altijd aangenaam is. Er hangen dan ook een paar doeken tegen de ruitjes geplakt om voor wat schaduw te zorgen. Alle schakelaars en knopjes zijn nog in bakeliet, de elektriciteitsdraden zijn nog met textiel omwonden, dit is echt een stuk antiek. Na de cockpit is een kleine wasruimte met lavabo, al de rest is laadruimte, 20 ton kan dit toestel vervoeren. We gaan verder door het kamp, en vinden zelfs een rokersruimte, een voorbeeld van doorgedreven regelgeving. Midden in de woestijn staat een bordje: “smoking area”, met eronder, jawel, een ton met zand gevuld om de peuken in te gooien, absurd gewoon!

Om een uur of 8 gaan we om een Ricard bij Georges van de bar ( hij kent ons al een  beetje nu) en gaan eten. Walter Wauters en fotograaf komt nog wat bij ons zitten babbelen, en daarna zitten we nog wat buiten voor de truck met 1 pintje. Om 10 uur gaan slapen, want morgen opstaan om 6.30 uur, en om 8 uur te vertrekken

Donderdag 18 januari 2007

Vroeg er uit vandaag, we hebben een lange etappe voor de boeg, met waarschijnlijk een stuk piste erin. Krijgen we dan toch nog wat afwisseling. Ook gaan we vandaag de grens met Mali over. Aan de uitgang van het bivak staat een tiental motoren te wachten, het zijn Engelse toeristen die de race gewoon volgen. Onderweg steken ze ons voorbij, het begint serieus te kriebelen bij mij. Maar Dakar op de motor? Ik denk het niet, ik heb geen cross ervaring. Nochtans zijn er een stuk of 5 vrouwen die als motard in wedstrijd de Dakar rijden, we komen ze dikwijls tegen in het bivak. Algemene opmerking is dat ze heel goed in hun race overall passen, blijkbaar is dit beter dan gaan fitnessen. Dus dames, je weet wat jullie te doen staat!

De vooruitgang gaat zelfs in Afrika soms vooruit, en wat we dachten dat een piste was zijn ze  nu aan het asfalteren. Het roadbook is dus weer een  eentonig “tout droite”, kilometers aan een stuk. Het landschap wordt wel mooier als we de grens met  Mali oversteken, hier is duidelijk meer groen, zij het dan nog van een vale soort. Na dagen woestijn is zelfs een geelachtig blad aan een struik een verademing. We zoeken nog een plaats om te tanken, daar we de vorige keer de tanks niet volledig hebben kunnen volgooien. In het eerste tankstation willen ze niks van hun prijs af doen, want zelfs daarover moet je hier eerst uren discussiëren voor je kan beginnen tanken. Een kilometer verderop zijn ze 20 cent per liter goedkoper, wat heel wat verschil maakt als je weet dat wij per tankbeurt zeker een 1000 liter nodig hebben. Terwijl we tanken, komen er venters met appelsienen, lotjes, etenswaren en prullaria langs die allemaal hun slag proberen te slaan, zonder succes. Het valt hier op dat de mensen wat vriendelijker zijn, minder opdringerig. En dat de vrouwen mooier worden, maar dit geheel terzijde.Het feit dat we al bijna 3 weken van huis weg zijn kan hier ook iets mee te maken hebben.

‘s Middags stoppen we langs de weg onder een grote Boabab boom om onze lunchpakketten op te eten. Geheel volgens traditie zijn we binnen de kortste keren omringd door een bende kinderen die willen meedelen. We geven ze wat uit onze pakketten, en weldra zitten ze bijna in onze nek om meer te krijgen. Niks geven is eigenlijk de enige goede oplossing, hoe hard het ook klinkt, anders krijg je ze nooit meer van rond je. Er passeert een ossenkar met een paar kinderen, die stopt, een heel jonge moeder met zogende baby, die ook stopt, het lijkt of ze mekaar verwittigen dat er wat te halen valt. En dat zou ook wel eens zo kunnen zijn, want ze mogen in wat voor lompen ook rondlopen, een GSM hebben ze steevast op zak.

Nog een paar uur bollen, en we bereiken het bivak voor vanavond. We staan gewoontegetrouw ergens achteraan in een hoekje, wat verderop staat de VW buggy’s van Henrard. Dadelijk komt Brigitte Beque naar ons toegelopen: ze vind onze TT de mooiste auto, en wil hem van dichtbij bekijken. Een ritje ermee slaat ze af, maar ze wil er wel eens in zitten, en vind hem gelijk ruimer dan de hare. We hebben nog een gezellige babbel met haar, maar ze word terug naar haar team geroepen voor de briefing. We kunnen hier ook de watertank van de truck opvullen, voor veel te veel geld want die zwartjes weten van doorrekenen. Nu kunnen we toch weer een douche nemen, niet slecht. We gaan eten, en laten weer de paspoorten afstempelen voor de doortocht naar Senegal morgen. De douanebeambten doen ook hier weer wat gewichtig, maar alles wordt vlot afgehandeld.

Om 9 uur is er zoals steeds briefing in het bivak voor alle deelnemers, en die volgen we met wat meer belangstelling dan anders; Walter Wauters heeft me een tip gegeven dat we in de prijzen zouden vallen. En ja, de directeur van TotalFina roept team 444 op het podium, we krijgen de fair play prijs voor ons nachtje sleutelen bij andere teams. Hebben we geen podiumplaats, dit is toch ook mooi. We kruipen rond half elf in de slaapzak, want morgen moeten we om 5 uur het kamp uit zijn, daar de assistentie moet weg zijn voor de eerste motards vertrekken.

Vrijdag 19 januari 2007

Om half 5 uit de slaapzak, ontbijt gaan halen en dan vlug de auto’s in, zo ziet onze morgen er uit. In het donker gaan we op weg naar Tambacounda, in Senegal, laatste land in het rijtje dat de Dakar aandoet. Op weg naar daar komen we voor het eerst sinds lang weer een rivier tegen, en enkele kleine meertjes. De dorpen worden daarentegen weer armetieriger, met ronde lemen hutten met strooien daken, zoals we ze kennen van de prentjes. Ik had nooit gedacht dat we dit nog zou bestaan, maar hier worden we er echt mee geconfronteerd. De mensen die erbij horen steken dan weer af, met moderne kleren, auto, en de GSM in de broekzak.

Het is een korte verbindingsetappe voor ons, en om 9 uur arriveren we al in het bivak. Bedoeling vandaag is naar de aankomst van de special te gaan kijken, zodat we eindelijk zelf ook eens iets zien, wat tot nu toe nog niet het geval is geweest. Daar de buggy en truck niet op het wedstrijdparcours mogen komen gaan we met de Toyota’s en een taxi op pad. Die laatste rekent eerst 200 euro om ons naar daar te brengen, maar doet later zijn prijs toch zakken naar een meer acceptabele 25 euro. We rijden naar de start en instaleren ons op een heuveltop vanwaar we een goed overzicht hebben. Na een half uur wachten komt de eerste motard voorbij, wat later gevolgd door de tweede. Steeds dichter op elkaar volgend passeren de deelnemers ons, de stofwolken die ze opgooien steeds groter wordend. Dan komt er plots een heel ander geluid op ons af, totaal verschillend van het gedonder van de eencilinders van de motoren. Wat later scheurt de bolide van Carlos Sainz langs onze voeten, met een snelheid die we niet voor mogelijk houden op deze wegen, de stofwolk is navenant. Met die wolken zullen we de eerste uren moeten kunnen leven, want soms moeten de deelnemers gewoon stoppen op het parcours omdat ze niet meer zien waar ze moeten rijden. Ook de zon komt nu heel hoog aan de hemel, en brand keihard ondanks dat het nog maar januari is. Voor mij komt mijn zonnecrème met factor 50+ goed van pas, Katrien en Marc vinden het gewoon goed op het dak van de Toyota. Unterschied muss sein. Ondertussen zijn ook al de eerste racetrucks gepasseerd, en wie denkt dat het nu wat langzamer gaat is er aan voor de moeite, die dingen gaan het hardst van allemaal hier. In de bocht waar wij staan lichten ze allemaal minstens één wiel van de grond, dit is spektakel van de bovenste plank. Als iedereen gepasseerd is rijden we terug naar het bivak. Hier staan geen taxi’s te wachten, dus plooien we ons allemaal in de twee Toyota ’s. We hebben nu wel al wat gezien van die afrikanen hoe je veel volk in weinig auto’s kunt krijgen en passen hetzelfde systeem toe.

Eerst een douche in het bivak om het stof af te spoelen, en dan gaan we het lokale marktje bezoeken dat opgesteld is op het bivak. Het is een quasi onmogelijke opgave, want bij iedere stap die je verzet klampen een paar verkopers je aan. Het is vooral houtsnijwerk en bijouterie die wordt aangeboden, en tamtams, blijkbaar ook nog altijd populair. Veel afdingen nog meer uit je ogen kijken is de boodschap stellen sommigen door scha en schande vast. Dan liever het kleine cafeetje, bestaande uit een grote frigobox, wat stoelen en een zwarte schone met benen van minstens anderhalve meter, of zo lijkt het toch. Maman zit er ook bij om de boel te regelen, en dat doet ze volgens Afrikaanse principes: misrekenen is steevast in hun voordeel, en nog niet te weinig ook. In plaats van in het bivak te eten wordt gekozen om naar de stad te gaan, en daar wat te zoeken. Ik blijf ter plaatse, ik ben al dat gedoe en getrek al meer dan zat, geef mij maar de rust van het bivak. In de mediatent raak ik via via aan de foto’s die gisteravond aan het podium zijn gemaakt, mooie herinnering. Dan wat eten, voor de sfeer zorgt de lokale tam tam band. Iedereen is het erover eens, de danseresjes mogen blijven, die herrie mag stoppen. Ik breng nog een bezoekje aan Koen Verburgh, die als motorrijder hier alleen zit en het goed doet rond de 50^ste plaats.Als ik terugkeer naar de tent is er nog niemand, eigenlijk zoals verwacht. Morgen om 5 uur moeten we weer vertrekken, benieuwd of dat gaat lukken.

Zaterdag 20 januari 2007

Om halfvijf er uit, en zoals verwacht ben ik de enige, ik krijg ze trouwens met geen stokken wakker ook. Dan maar alleen gaan eten en afwachten. Om 9 uur wordt de eerste beweging merkbaar, de oogjes zijn klein. Pas als alle deelnemers vertrokken zijn, mogen wij ook de weg op. Het laatste stuk kan beginnen, nu gaan we naar Dakar. ’s Middags eten we weer langs de weg ons lunchpakket op, onder grote belangstelling van de lokale jeugd. Anne controleert nog even de truck, en ziet dat de kapotte wegen van deze morgen hun tol hebben geëist: de dieseltank met 1000 liter in, is 20 cm opgeschoven in zijn beugels, die nochtans goed vast stonden. Deze wegen zijn echt niet voor normale voertuigen, al doen ze het hier wel. Bijna iedere truck die we tegenkomen heeft een as geplooid of wielen krom, waardoor de aanhanger naast de trekker gaat rijden. Verwrongen chassis zijn hier ook normaal, als het maar rijd is het goed.

Na nog een kleine tussenstop bereiken we Dakar, of toch tenminste al de voorsteden ervan. Van hieraf loopt een dubbele weg tot in de hoofdstad. Die dubbele weg word als drievaksbaan gebruikt waar mogelijk, auto’s en brommer wringen zich door ieder gaatje om een beetje vooruit te geraken, het verkeer zit hier hopeloos in de knoei. Langs de weg zijn wegenwerken, want men wil de hoofdstad vlotter bereikbaar maken. Maar als ze zo verder doen dan staat volgend jaar het verkeer gewoon over 5 vakken stil, verkeersregels kennen ze hier toch niet, gewoon claxonneren en langs om het even waar voorbijvliegen. Bij ieder verkeerslicht staan venters met sierraden, t shirts, fruit, noten (0.75 cent voor een zakje Cashew noten ter info, maar ze kraken wel van het zand ertussen). Kraampjes staan overal, halve schapen hangen geslacht vlak naast de weg, er staat wel iemand bij met een palmblad om de vliegen weg te jagen. De chaos hier is zo mogelijk nog groter dan wat we al tegengekomen zijn. Dakar een moderne stad? Vergeet het, ze zouden wel willen, en er staan ook enkele supermoderne gebouwen door westerlingen gezet, maar ze hebben nog een paar honderd jaar te gaan voor ze zover zijn. Na twee uur aanschuiven bereiken we Le Meridien, een prachtig  en uiterst luxueus beach hotel waar het parc fermé is. Hier vinden we ook de familieleden terug die zijn overgevlogen om ons te bezoeken. Zij hebben ook een hele lange trip achter de rug in een busje, 500 km van Gambia naar hier. De buggy laten we hier achter, en we rijden met zijn allen naar het Lac Rose om daar te kamperen. Er is geen plaats genoeg voor iedereen in de auto’s, dus doen we het maar op de Afrikaans manier: in de truck, en ook op het dak van de truck is er plaats zat. Wat ons wel niet op voorhand verteld is, is dat het nog anderhalf uur rijden is naar daar. Leuk is anders, als je een over de straat gespannen elektriciteitskabel net raakt, onder een brug amper enkele centimeters over hebt en takken afkraken tegen de truck zonder dat de chauffeur ook maar iets inhoud. Na ook nog even de truck vast te rijden op een lokaal zanderig dorpspleintje komen we toch nog bij het strand aan, waar we kunnen eten. Of toch niet, want ze hebben daar nog maar voor 9 mensen eten, en wij zijn met teveel. Ook dit is Afrika. In een nabijgelegen zaak kunnen we wel terecht voor een lekkere maaltijd, trouwens, niet alleen de maaltijd was lekker, de bediening mocht er ook zijn!

In het stikdonker zetten we de tenten op op het strand, het lijkt hier meer op een zee dan een meer, zo groot is het. Morgen hebben we alvast het beste zicht op de passerende auto’s.

Zondag 21 januari 2007

Als we wakker worden is men al druk in de weer met alle voorbereidingen: terreinwagens voeren eten en gasten aan, de leurders komen in grote getale het strand al op. In tenten die op het strand staan opgesteld wordt een decadent ontbijt geserveerd voor de grote teams, en hun VIP sponsors die hier tegen dikke betaling een dagje “echte” Dakar sfeer kunnen proeven.

Constant moet je tegen leurders zeggen dat je niks nodig hebt, dat je geen cadeaus geeft, dat geen honger hebt, en opletten dat ze ondertussen niks van je jatten. Dat gebeurt ondanks alle aandacht jammer genoeg wel bij familie van Anne, die hun tas met paspoorten in gestolen wordt. Politie te paard gaat nog op zoek, maar zonder resultaat.

Langzaam komt er nu beweging op het strand, de eerste motards komen langs gestoven. Deze etappe is eigenlijk meer een show onderdeel, dus echt gestreden wordt er niet meer. Vooral de trucks komen hier op volle snelheid voorbijgestoven, luid toeterend. Mooi voor de foto’s, iedereen geniet er wel van. Behalve de rijders dan, want voor deze showrit van amper een paar kilometers moeten ze wel twee keer van Dakar naar hier rijden, een rit van dik 3 uur in deze heksenketel.

Als de parade voorbij is, neem ik afscheid van de groep, want ik kan met vrienden van Anne terugkeren naar Dakar met hun taxi. Geen taxi als bij ons natuurlijk, de voorruit wordt met tape samengehouden, de zetels zijn gescheurd en er liggen kussens op om toch wat comfortabel te zitten. De deurbekledingen zijn ook niet echt belangrijk, en ook het dashboard mist een paar stukken. Maar dankzij een uitstekende claxon en veel lef komen we wel vlot in Dakar, waar de man mij terug afzet bij Le Meridien. Dit is zoals gezegd echt een superluxe hotel, met enorme tuin, en volledig afgezet om de meeste lokalen wat buiten te houden. Ik ontmoet er nog enkele Belgen en een Duits koppel dat de Dakar gevolgd heeft. Ik ga nog wat eten in het buffet, heel sjiek, en best lekker met kompleet dessertbuffet. Even verwennen mag toch, ja?

Als ik terug naar de bar loop, komt er een wel heel vriendelijke en knappe dame naast me lopen en vraagt of ik even wil praten. Waarover heb ik maar niet gevraagd, het zal wel over de prijs geweest zijn zeker? In de bar lopen er nog veel van die, op zoek naar mannen die 3 weken alleen in de woestijn gezeten hebben. Ik schat dat er geen enkele boven de 16 is; de jongste kan amper 13 jaar geweest zijn, veel succes hebben ze hier niet.

Om 1 uur besluit ik maar te vertrekken naar het vliegveld, en kan een taxi delen met een Amerikaanse deelnemer die ook naar huis vertrekt. We spreken de prijs af, 5 euro voor de rit. Halverwege begint de chauffeur moeilijk te doen, en we zijn bereid hem 10 euro te betalen. Bij de luchthaven echter komen er direct een paar van zijn vrienden bij de taxi staan, type kleerkast. Nu eist hij 60 euro, anders gaat de koffer met onze bagage er in niet open. We betalen het hem maar, er is weinig keuze. De Amerikaan slaat de nagel op de kop als hij zegt: I don’t give a shit, I just want to leave this rotten country. Bij de douane gaat alles vlot volgens hun normen, wat geharrewar en drukdoenerij met stempels en nutteloze papieren niet te na gesproken. Met bijna een uur vertraging vertrekt de vlucht, waardoor ik echt moet sprinten bij de tussenlanding in Casablanca om mijn aansluiting te halen, gelukkig wacht het vliegtuig op me. Ik er op, deur toe en vertrekken, da’s echt nipt.

Bij landing in Zaventem wacht een aangename verassing, bijna mijn hele familie komt me afhalen. En als je na drie weken weg te zijn, terug vrouw en kind in de armen kan nemen, dan is dat toch wel de mooiste afsluiter van het hele verhaal.

20-12-2020 om 00:00 geschreven door Roland Vanwolleghem