Op 31 mei heb ik met een vriend de Saddlesore gereden. De saddlesore is een soort attest dat je als motorrijder kan krijgen als je bewijst dat je een echte kilometervreter bent met je motor. Om dat te krijgen moet je door je tankbonnetjes kunnen bewijzen dat je minstens 1000 mijl  - zo'n 1500km - op één dag reed. Totaal nutteloos, dus dat moesten we zeker halen! Dat saddlesore Engels is voor zadelpijn dat zullen we geweten hebben…
Na een eerder mislukte poging wegens te slecht weer leek het lot ons nu gunstig gezind. Hier het verslag.

's Morgens om 2 uur uit je bed om een ritje met de motor te doen. Je moet er een beetje gek voor zijn, perfect voor mij dus. Eerst gaan tanken om het bonnetje voor de start te hebben en om 3 uur op weg naar Antwerpen waar we afgesproken hebben aan een tankstation. Om 3.45h vertrekken we daar.

Nu verder langs Frankfurt naar Heidelberg met daar in Sandhousen een volgende stop. Vervolg over Heilbronn naar Nurnberg (bedoeling was Stuttgart, maar een navigatiefoutje is rap gemaakt- nog wat extra kilometers erbij) en zo naar Ulm. Daar het wegens het vroege uur nog zeer kalm was op de autobahn konden we hier goed doorrijden. Af en toe kwam er zelfs een auto met ons meerijden, en het verhaal dat Duitse auto's door de constructeur begrenst zijn op 250 km/u kunnen we nu wel met zekerheid ontkennen. In Duitsland zit er nu ergens een Porsche-rijder met een minderwaardigheidscomplex… Bij de stop in Ulm kwam dan wel een verbruik van rond de 10 liter aan het licht (normaal 5 liter) en een achterband waar de krullen rubber van afhingen in het midden. Toch maar wat trager dan. 180 bleek een perfect compromis tussen verbruik, slijtage en snelheid. Bij iedere tankstop hielden we een kwartiertje rust met wat eten en drinken om wat te ontspannen.
Naarmate we de Oostenrijkse grens naderden werd het allengs drukker op de baan en was 120 halen soms zelfs niet meer mogelijk. Het prachtige weer had blijkbaar een heleboel toeristen op de baan gebracht. Eindelijk de afrit Oy-Mittelberg! Nu kwamen we op landelijke wegen in de Alpen en zouden we aan de passen kunnen beginnen.

Niet dus! De wegen zaten vol met auto's. Gelukkig konden we die zonder veel problemen wegens geen tegenliggers voorbijgaan en gingen zo vlug de weg naar Tannheimertal op. Hier zagen we dat de Alpen op Duitse motorrijders hetzelfde effect hebben als de Ardennen bij ons. Honderden motoren waren op weg naar de bergpassen. Al bij al bleek het nog mee te vallen met de drukte en konden we ongestoord door het Tannheimertal rijden. Als opener kon het niet mooier zijn. Prachtige wegen, vergezichten en besneeuwde toppen.

We rijden tot het stadje Elbigenalp waar we op een terrasje zorgen voor iets tegen onze honger, en vooral ook tegen de dorst! We beperken ons wel tot 1 symbolisch pintje om onze geslaagde voormiddag te vieren, want alcohol in je tank heeft een goed resultaat, in je lichaam iets minder als je nog moet rijden.

Na een frisse Radler en de obligate spaghetti moesten we onszelf van het terras jagen, want zo veel tijd was er niet. Ik droomde er immers al lang van om eens de nabijgelegen Hahntenjochpass te doen. Met de auto had ik die al veel gedaan, zelfs als kind in de 70’er jaren toen dit nog een echte bergpas was met een rijbaan van slechts 2 meter breed zonder vangrail en met openingstijden voor opgaand en terugkomend verkeer. Ondertussen is het een mooi aangelegde baan geworden waar het heerlijk rijden is, getuige de vele tientallen motorfietsen die je hier tegenkwam. En het was mooi!

Maar ook dit kon natuurlijk niet blijven duren, want we hadden nog een halve Saddlesore voor de boeg. Terugweg over Reutte, wat een tegenvaller was na de prachtige bergwegen die we gesmaakt hadden. Bij een ondertussen bijna verzengende hitte (terwijl het thuis pijpenstelen regende) gingen we dan toch nog over de Aichelberg terug. Mouwen van de motorjas opgerold, eronder enkel nog een T-shirtje, bijna te warm om nog te rijden. Het zat er aan te komen, en na enkele uren zagen we de bui dan ook letterlijk hangen boven Aken. Nog vlug even gestopt om een laatste groepsfoto te maken.

Regenoveral aan en richting thuis, waar ik om 22.00h aankwam bij hetzelfde benzinestation waar ik om 02.00h getankt had voor de start. Tanken, bonnetje en naar vrouw en kind nu.
De zachte zetel thuis was hoogst aangenaam.
Totale gereden afstand was 1948km, de opdracht volbracht.
Alle papieren ingevuld en opgestuurd en ondertussen ben ik IBA member 19 421. Dit was voor het attest Silver. Nu nog de Gold?