Oma en opa staan op het punt om te vertrekken uit het ziekenhuis. Ze lopen de ic-ruimte uit, ik loop ze achterna. In het midden van de gang draait opa zich opeens naar oma en vraagt: "Denk jij dat ze zal besluiten?" Mijn oma begrijpt niet wat hij bedoelt en en vraagt: Wat besluiten?" Opa fluistert: "Je weet wel... Besluiten." Mijn oma begint zich te ergeren en vraagt verduidelijking. Opa antwoord: "Ik weet het niet precies, jij bent hier degene die in engelen gelooft!" "Wat heeft dat er nou mee te maken?",vroeg oma. Opa antwoordde: "Als zij nu weg zijn en er wel nog zijn - zoals jij gelooft- stel dat ze dan willen dat ze met hen meegaat? Of dat zij met hen mee wil?" Ze stappen discussiërend het ziekenhuis uit. Ik bedacht dat oma wel verder zou vertellen dat ik nooit had geloofd in engelen en nu weet ik zekerder dan ooit dat ze helemaal niet bestaan. Mijn ouders zijn hier helemaal niet. Ze houden mijn hand niet vast en moedigen me niet aan. Moesten ze kunnen zouden ze het doen, dat weet ik zeker. Mama zou op Teddy passen en papa zou over me waken. Terwijl ik hier aan zit te denken flitst de zin van de verpleegster door mijn hoofd: "Zij runt de boel hier." Opeens begrijp ik wat opa van oma wilde weten. Of ik blijf. Of ik blijf leven. Dat bepaal ik.
Adam is hier. Eindelijk. Hij probeert op de intensive care te komen, maar de verplegers houden hem tegen. Ik zie hoe overstuur hij is. Ik snap het niet. Waarom mag hij niet bij me komen? Ik heb hem nodig! Gelukkig zie ik in de verte de vriendin van mijn moeder - waar we op bezoek zouden gaan - arriveren. Zij werkt zelf in een ziekenhuis verderop. Ik zie dat ze haar meteen bekommert om Adam en ze gaat hem helpen om op mijn kamer te geraken.
Adam zit naast mijn bed. Vol verdriet smeekt hij me om bij hem te blijven. Te blijven leven. Ik kijk van een afstandje toe hoe Adam mijn hand vastneemt. Ik wou zielsgraag dat ik zijn aanraking ook echt kon voelen.
Adam moet de kamer verlaten en ik blijf alleen achter. Ik ben helemaal in de war. Ik wil weer leven! Wat moet ik doen om weer in mijn lichaam te keren?
In deze chaos zie ik dat Adam de ic weer binnenkomt met een discman in zijn handen. Hij komt mijn kamer binnen en zet de koptelefoon op mijn oren van het lichaam dat nog in coma ligt. Ik hoor het liedje Yo-Yo Ma dat ik als auditie heb gespeeld voor Julliard. Ik zie alles voorbij flitsen.Ik voel alles wat ik voordien nooit had gevoeld. Ik ben één met mijn eigen lichaam. Ik voel me wegzakken, maar ik moet volhouden nu. Voor het eerst voel ik hoe hartverscheurend het zal zijn om hier te blijven... Maar dan voel ik ook opeens Adams hand. En voor het eerst hoor ik ook Adams stem werkelijk terug. "Mia?"
