Ik ben Martin Overheul
Ik ben een man en woon in Deurne (Antwerpen) (België) en mijn beroep is Recruitment Coördinator.
Ik ben geboren op 26/04/1956 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Muziek, literatuur, film, basketbal, reizen, filosofie, wijn, detective-/politieseries.
Onlangs gelezen: Kalme chaos - Sandro Veronesi
Onlangs gehoord: Working on a dream - Bruce Springsteen
Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Niks mis mee
29-09-2008
Drie in een
Volgens mijn moeder ben ik geboren op een pikdonkere en tamelijk frisse nacht in april. In die tijd klopte het gezegde april doet wat hij wil nog want het kon toen in de grasmaand plots sneeuwen of gewoon lelijk koud zijn. Mijn broer had al wekenlang dagelijks een schepje suiker op het balkon achtergelaten voor de ooievaar (zijn geloof in de bloemkool was hij toen al verloren). En blijkbaar hebben die schepjes geholpen want ik kwam nog vrij onverwacht en met grote haast op deze wereld. Als ik mijn ouders moet geloven, was dat ook een van de weinige keren dat ik als kind ergens te vroeg was.
Intussen ben ik 52, getrouwd, heb ik twee kinderen (van 26 en 23 jaar) en werk ik als recruitment coordinator bij Arcadis Belgium, een van de grotere studie- en adviesbureaus in Europa. Ik zal uiteraard geregeld vanuit het perspectief van de vader in het rond kijken, maar diep in mij leeft er ook nog een zeventienjarige jongen die het nooit heeft afgeleerd om onbeschroomd naar de samenleving te kijken en die zich blijft verbazen over de immer bedrijvige mierenhoop die het mensdom is. Een jongen die zich vragen stelt bij onze drukdoenerij, ons gedoe met liefde en leven, onze (ver)brandende ambitie om een spoor achter te laten, onze wil om goed te doen voor anderen. Kortom onze al of niet opgelegde keuzes en de consequenties die deze hebben voor onszelf en onze omgeving.
En uiteraard is er ook de volwassen man die zon vierendertig jaar geleden zijn geboorteplaats Schiedam in Nederland verruilde voor zijn huidige woonplaats Deurne. In die jaren ben ik de bijzonder trotse vader geworden van een werkende dochter en een studerende zoon. Plus de echtgenoot van een vrouw die zoveel warmte te bieden heeft dat haar aandeel in de global warming zeker niet onderschat mag worden.
Het is dus niet alleen de vader of de recruitment coördinator die zich hier zal roeren, maar ook de zeventienjarige die zich afvraagt waarom mensen de dingen doen die ze doen, zowel in hun professionele als in hun privéleven. (Al blijft het de vraag of je werk en privé ooit van elkaar kan of moet scheiden.)
Drie in een. In tijden van geldontwaarding, recessie rn gammele banken is dat een koopje
Vandaag met groeiende verbazing gekeken naar het amateuristische schimmenspel dat wordt opgevoerd door een aantal (Vlaamse) politici. Na anderhalf jaar gestoethaspel op nationaal niveau zit ik eigenlijk niet eens meer te wachten op 'goed' bestuur; gewoon bestuur zou al een aanzienlijke verbetering zijn...
Een paar dagen geleden overleed Richard (Rick) Wright, toetsenman van Pink Floyd, aan kanker. En voor het eerst in minstens vijf jaar heb ik nog eens een cd van die groep gespeeld: de verzamelaar Relics met Arnold Layne en See Emily Play, nummers die mij nog steeds aan het meezingen krijgen. Maar hét nummer van die cd is Carefull with that axe, Eugene waarin je hoort hoe belangrijk Wright is voor het geluid van zijn groep. Pas later, veel later, kwam het zwaartepunt van Pink Floyd op de gitaar van Dave Gilmour en het megalomane ego van Roger Waters te liggen. Jammer.
Terwijl ik naar de muziek luisterde, waande ik me weer even 14. Toen hoorde ik voor het eerst de liveversie van Carefull op Ummagumma, nog altijd mijn favoriete Floyd-plaat. Mijn broer had die dubbelelpee gekocht en ik was niet alleen gebiologeerd door de muziek, maar ook door de speelsheid van de hoes. Ik heb die hoes wel honderden keren vastgehad en bekeken, met op de achtergrond de klanken van dat bezwerende orgel van Wright. Na verloop van tijd had ik de plaat zelfs op een cassette, zodat ik er ook naar kon luisteren als ik in de trein zat of door de duinen van Haamstede wandelde. Uiteindelijk begon die tape door het overmatige gebruik dusdanig uit te rekken dat de muziek er een uiterst vreemde bijklank van kreeg.
10.000 ideeën en niet weten waarmee het eerst te beginnen. Maar door deze regels is mijn blog zijn maagdelijkheid alvast kwijt. En daar is niks mis mee.
