Ik ben Martin Overheul
Ik ben een man en woon in Deurne (Antwerpen) (België) en mijn beroep is Recruitment Coördinator.
Ik ben geboren op 26/04/1956 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Muziek, literatuur, film, basketbal, reizen, filosofie, wijn, detective-/politieseries.
Onlangs gelezen: Kalme chaos - Sandro Veronesi
Onlangs gehoord: Working on a dream - Bruce Springsteen
Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Niks mis mee
21-09-2008
Goed bestuur
Vandaag met groeiende verbazing gekeken naar het amateuristische schimmenspel dat wordt opgevoerd door een aantal (Vlaamse) politici. Na anderhalf jaar gestoethaspel op nationaal niveau zit ik eigenlijk niet eens meer te wachten op 'goed' bestuur; gewoon bestuur zou al een aanzienlijke verbetering zijn...
Een paar dagen geleden overleed Richard (Rick) Wright, toetsenman van Pink Floyd, aan kanker. En voor het eerst in minstens vijf jaar heb ik nog eens een cd van die groep gespeeld: de verzamelaar Relics met Arnold Layne en See Emily Play, nummers die mij nog steeds aan het meezingen krijgen. Maar hét nummer van die cd is Carefull with that axe, Eugene waarin je hoort hoe belangrijk Wright is voor het geluid van zijn groep. Pas later, veel later, kwam het zwaartepunt van Pink Floyd op de gitaar van Dave Gilmour en het megalomane ego van Roger Waters te liggen. Jammer.
Terwijl ik naar de muziek luisterde, waande ik me weer even 14. Toen hoorde ik voor het eerst de liveversie van Carefull op Ummagumma, nog altijd mijn favoriete Floyd-plaat. Mijn broer had die dubbelelpee gekocht en ik was niet alleen gebiologeerd door de muziek, maar ook door de speelsheid van de hoes. Ik heb die hoes wel honderden keren vastgehad en bekeken, met op de achtergrond de klanken van dat bezwerende orgel van Wright. Na verloop van tijd had ik de plaat zelfs op een cassette, zodat ik er ook naar kon luisteren als ik in de trein zat of door de duinen van Haamstede wandelde. Uiteindelijk begon die tape door het overmatige gebruik dusdanig uit te rekken dat de muziek er een uiterst vreemde bijklank van kreeg.
