Iets minder koud ( -7° C ) deze morgen maar geen zon. We gaan op zoek naar een aanduiding voor de wandeling " La Folie ". Die vinden we bij de kerk van Oignies. We krijgen een klim onder de schoenen geschoven tot we in het bos de la Fontaine, op een hoogte van 350 meter komen. Het voelt zalig nu even vlak te lopen en de rode rechthoekjes raden ons de hele tijd aan alle zijwegen te negeren. Bij een open ruimte maken we een kwartdraai rechts en komen tussen weiden uiteindelijk bij de kerk van Le Mesnil ( 140 inwoners ). We gaan er binnen in het café-épicerie, het enige café dat het dorpje rijk is. Het winkeltje is piepklein en het café al niet veel groter. ( vier tafeltjes met enkele stoelen ). De filterkoffie smaakt er heerlijk en verwarmend maar voor het traditioneel bijhorend koekje moeten we zelf zorgen.En dan dalen we af naar de Rau de Delûve waar we de keuze krijgen ofwel rechtstreeks naar Oignies te trekken ( 3 km ) of dit langs La Folie ( (5,5 km ) te doen. We opteren voor het laatste. Tot aan la Folie gaat het vlot en uitstekend maar eens hier voorbij komt een forse klim tot op een vlak plateau. We lopen er een tijdje op de Belgisch-Franse grens. Boven op de vlakte krijgen we het gezelschap van lopend water afkomstig van een dichbij gelegen bron dat steeds maar onze weg blijft volgen en ons noodzaakt links en rechts te laveren willen we de voeten droog houden. We trekken door een kapvlakte waar de aanplanting van jonge sparren voor een nieuw bos moet zorgen. Op sommige plaatsen is het water blijven staan en vormt er spiegelgladde plassen.Als daar dan nog takken van gerooide bomen komen op te liggen is de afdaling naar de vallei een moeilijke opdracht. En dan volgt een eindeloze tocht door het bos vooraleer we bij de eerste huizen van Oignies komen. Later dan voorzien bereiken we onze verblijfplaats maar het konnijntje dat ons in de pot zit optewachten zal er des beter smaken.
Bij het opstaan wijst de termometer -12°C aan maar een stralende zon belooft een mooie dag en lokt ons naar buiten. Blauwe rechthoekjes wijzen ons de weg. De ravel, die we voor een poosje volgen, ligt bedekt met een laagje sneeuw dat kraakt onder ons voeten. Weldra lopen we door het bos, vrijwel vlak zonder enige beklimming of afdaling. In de diepte links stroomt de Rau de Nouéé. Rechts een helling. Even voorbij Marifontaine ( 290 m ) moeten we die helling op en begint het klimwerk. Een smal pad brengt ons op 360 m. Tijd om een ouderwetse zwarte belga tussen de tanden te stoppen en van een dampend kopje heerlijke koffie te genieten. Dat we niet de enige bosbezoekers zijn bewijzen de vele wildsporen die zich duidelijk in de sneeuw aftekenen. Af en toe kunnen we ons even opwarmen aan de zonnestralen die door de kale bomen priemen en het bezorgt ons een deugddoend gevoel. Eenzelfde gevoel krijgen we bij het aperitiefje ( dat we binnen de grenzen houden ) bij onze thuiskomst. Na de siësta blijven we niet binnen de grenzen want we trekken naar de Carrefour in Fumay net over de grens waar we net een dag te vroeg zijn om er van superaanbiedingen te kunnen genieten. Bij onze terugkeer in Oignies stellen we vast dat we in Delhaize ( bij Jeannine ) evengoed gediend worden. We zullen haar in de komende dagen nog meermaals met een bezoek en een bestelling vereren.
Wanneer we ter bestemming komen stellen we vast dat de kerstman met zijn laddertje er nog steeds niet in geslaagd is het huis binnen te geraken. Voor ons schept dit geen probleem, we zijn zo binnen en het lossen van de wagen kan beginnen. De fles en de koekjes die de huiseigenaar voor ons klaarzette blijven nog even onaangeroerd tot alles zijn plaats gevonden heeft. En dan een drink op de gezondheid van de eigenaars terwijl we nagenieten van ons vorige verblijf bij het lezen van het verslag dat in het boek met het huishoudelijk reglement en inlichtingen steekt. Het middageten nemen we wat later als normaal en besluiten daarna om toch nog even een tochtje te maken. Wat we precies met het alarm mispeuterden weten we niet maar we zijn pas honderd meter ver als reeds controle opdaagt. Van stipte huisbewaarders gesproken ! Bereidwillig leggen ze ons de werking van het systeem uit en kunnen we opgelucht ons avondtochtje hervatten. Een snijdende oostendwind blaast ons in het gezicht en we zijn blij wanneer we na een goed uurtje bij de warme kachel kunnen aanzitten en plannen maken voor de tocht van morgen.
