Gisteren werden we verwelkomd door een nazaat van Dom Perrignon uit Hautvillers die ons vergastte op een bubbelende ontvangst. Om u direct thuis te voelen. Dat doet deugd.
Tegen de avond een korte dorpsverkenning ( alhoewel we nu stilaan het dorpje beginnen te kennen ).
Vandaag dan onder een mistige, betrokken hemel met de wagen naar Le Mesnil vertrokken waar we naast de kerk parkeren en de rue de Montigny intrekken. Bij een boom met maretakken blijven we een poosje vertoeven hopende op het geluk en de liefde waarvoor de takken gekend zijn.
We volgen het liggende groene rechthoekje dat ons tot bij de Rau de Deluve brengt. Het is er drassig en we moeten uitkijken om de voeten droog te houden. We volgen een tijd de kronkelende loop van het waterloopje om dan langs een klimmend bospad terug naar Le Mesnil te trekken.
We gaan er in het plaatselijke café-épicerie een aperitiefje drinken en vinden de uitbaatster bereid om samen met ons te poseren. Blijkbaar durft ze de fotograaf niet aan te kijken.
Een vlaklopend bospad brengt ons tenslotte bij de kerk van Oignies en de hemel is intussen helemaal opengetrokken en krijgen we een stralende zon te zien.
Het tochtje van een goede zes kilometer kan als " inlopertje " voor onze vakantieweek volstaan.
De dag kondigt zich net als gisteren aan maar niets belet ons om tegen 9.30 uur er op uit te trekken. We rijden tot buiten de dorpskom van Oignies tot aan de rue Pairière en parkeren er de wagen. Het pad voert ons tussen mooie ( meestal gesloten ) villa's en enkele malen dwarsen we een snel stromend watertje dat zich spoed om zich met de Deluve te verenigen. Enkele malen moeten we toch op dit eenzame pad plaats maken voor auto's die het bos intrekken of ervan terugkeren. Eenmaal zelfs duwt een " uitzonderlijk vervoer" ons in de grasberm.
Bij een kruispunt van vier wegen slaan we rechts af in de " grand percé du Mesnil " een pijlrechte weg van verschillende kilometers lang, dwars door het bos. Maar eerst dienen we nog het " convoi exceptionel " te passeren
Her en der waterplassen waar we ons makkelijk kunnen in spiegelen. Ondertussen probeert de zon met alle macht om in het bos te dringen. We krijgen er zowaar warm van.
Bij een open plek in het woud, " Risque Tout" genaamd, treffen we er een boshut aan. We moeten er een keuze maken, ofwel de tocht van 14 km ofwel deze van 9 km. We opteren voor deze laatste.
Nu volgen we geruime tijd de brede Chemin de Combes, maar de afslag naar het geografisch centrum is nergens aangeduid.
Dus dan maar verder de groene kruisjes volgen tot we , precies op het middaguur de grote baan Fumay-Oignies bereiken. Voor de enen het moment om even op adem te komen en een hapje te eten en voor de anderen om ( langs de grote weg ) naar het geografisch centrum te trekken. Dit kunstwerk van kunstenaar Bernard Tirtiaux is in stervorm gemaakt van blokken graniet en symboliseert de Europese eenheid van de 15 landen die toen ( in 1995 na de toetreding van Zweden-Finland en Oostenrijk ) samen de unie vormden. Deze plaats in Oignies was precies het geografisch centrum van de unie.
Het wordt tijd om richting Oignies te kiezen en langs de rue de Revin keren we terug naar het dorp waar we de geparkeerde wagen terugvinden.
De woensdag is de enige dag in de week dat we in de voormiddag met de bus naar Olloy/Viroin kunnen. We zijn ruimschoots op tijd zodat we nog het ritje, heen en terug over Le Mesnil, kunnen meepikken.
Zonder problemen geraken we door de kronkelende straatjes van Olloy en vinden er de aansluiting met de GR12 voor een tocht van een goede
8 km. Drie jaar terug maakten we precies dezelfde tocht maar dan in geheel andere weersomstandigheden. Er lag een laag sneeuw van 10 cm dik en het vroor -10° C. Nu genieten we van een aangename + 10° C en het is volledig droog.
We lopen evenwijdig met de RAVEL-weg, die aangelegd werd op de vroegere tramweg van Olloy naar Oignies. De waterplassen, restanten van de vele buien van verleden week zijn gemakkelijk te ontwijken. Eerst belanden we bij de aaneengerijgde vijvers du Grenadier om dan bij de rau de Nouée te komen.
Een wondermooie picknickplaats kunnen we toch niet voorbijgaan zonder er even halt te houden en er van een drankje te genieten.
Omgeven door groen vervolgen we onze weg en de rau de Nouée, eerst veraf, zoekt steeds maar toenadering tot we er zelfs vlak langs lopen.
En waar we drie jaar terug de steile helling ( met veel moeite ) gedeeltelijk op moesten wilden we de voeten droog houden, moeten we nu ook weer ( onverwacht ) op.Het water van het riviertje heeft het wandelpad zodanig onder water gezet dat uitwijken noodzakelijk wordt. Elkaar een hand(je) helpen is de boodschap.
Ondertussen is het middaguur verstreken en worden we door onze maag hieraan herinnerd. Dan maar een boomstam opgezocht waar we ( gemakkelijk) kunnen picknicken.
Het waterloopje komt nu eens dichterbij en loopt dan weer iets verder van ons af. Maar af en toe steken er toch nog probleempjes op.
Ondertussen klimt het pad uit de vallei en komen we op het RAVEL-pad waar we vaste ( beton ) grond onder de schoenen krijgen. En dan komt als toespijs nog een aardig klimmetje. Bij de merkpaal " Mary Fontaine- 290m" krijgen we een klim tussen een jonge aanplanting van dennen en komen aldus op een hoogte van 350 meter. We zijn gelukkig tussen de bomen " ons huis " te ontwaren.
We starten in het dorpje Olloy-sur -Viroin op 140 meter hoogte bij de oude stenen brug uit 1785 over de Viroin
Eens we de rivier en de grote baan N99 overgestoken hebben nemen we de klimmende rue de l' Autre Coté de l'Eau. Links merken we, lager, het dichtst de spoorweg Mariembourg-Treignes, daarachter de kronkelende Viroin en nog iets verder de baan N99. Rechts hoge rotspartijen tot we bij een steengroeve belanden.
Dat ze nog wordt uitgebaat bewijst de aanwezigheid van de op en af rijdende kraan en het volladen van een vrachtwagen met enorm grote rotsblokken.
We verlaten de spoorweg en de Viroin die ondertussen aardig dichtbij gekomen is en beginnen aan een lange steile klim naar de top van de Colinne des Sangles ou Cinkes. Onder een reeks hoge zwarte dennen bereiken we na 200 meter klimmen op 250 meter hoogte , de top.
Onze weg wordt afgesloten omdat er hier in samenwerking met de ULB geografische opgravingen gebeuren. Men vond er restanten van een oude keltische verdedigingstoren
Honderd meter verder leiden kleine paadjes naar de diepe rotswand van de steengroeve " Prosper ". De diepe vertikale flanken ogen indrukwekkend en zijn zeker het bezichtigen overwaard. Een gevaarlijk gebied met kinderen als je het ons vraagt.
We komen voorbij het " Croix Sauvage " dat herinnert aan een ongeval in 1862 waarbij ene Sauvage het leven liet in de steengroeve " Prosper "
We krijgen een poos het gezelschap van de GR-12 ( die we gisteren ook volgden ) en bij de volgende splitsing besluiten we er nog een ommetje van een goede twee kilometer bij te nemen. Rechts bos en links weiden en akkerland maar een wel erg modderig pad. Een bospad brengt ons uiteindelijk weer op de oorspronkelijke wandeling.
Langs een smal, zeer steil dalend en hobbelig pad moeten we , de bij het begin gemaakte hoogte, weer verliezen om de brug over de Viroin te bereiken, het punt waar we daarstraks onze tocht aanvatten.
We parkeren de wagen op Place Albert I in Vierves, een van de mooiste dorpen van Wallonië, langs de andere kant van de weg van de lange kalkstenen gevel van het klassieke prestigieuze kasteel van de Heren van Hamal, wellicht daterend uit de 2de helft van de 17de eeuw.
Langs kronkelende straatjes met zeer oude huizen trekken we naar de brug over de Viroin waar we aansluiting zoeken met de wandeling " Le Fond de Chaule " die vanuit Treignes vertrekt. We krijgen onmiddellijk gezelschap van de GR-125 en eens buiten de bebouwde kom hebben we uitzicht over de kalksteenheuvel Tienne des Elmonts. Ons pad wordt een aardeweg .
We lopen een tweetal kilometer door kreupelhout en krijgen het gezelschap van nog een derde wandeling, de " Villa Gallo-Romaine" gestart in Treignes. De weg loopt uit in een landbouwerszone met links en rechts vruchtbaar akkerland en we krijgen meteen zicht op het dorpje Treignes. We zoeken er het centrum op en verpozen bij de indrukwekkende geklasseerde kasteelhoeve waar het ecomuseum gehuisvest is..Benevens dit museum telt dit dorpje van amper 700 inwoners nog drie andere merkwaardige musea.
We steken bij de Vieux Pont ( dateert uit de 18de eeuw en is sedert 1986 geklasseerd ) de Viroin over.
Ook de oevers van de Viroin hier zijn geklasseerd.
Even voorbij de spoorweg vallen de minuskule kleine huisjes op. We slaan iets verder rechts af en bewandelen een goede weg langs de leisteenachtige flanken van de vallei.
Plots krijgen we het toch even benauwd wanneer de bekende jachtaffiche opduikt. Gelukkig ! De jacht is pas voor morgen gepland.
De spoorweg en de Viroin blijven nog een tijdje dichtbij, maar dan stijgt onze weg naar links en verliezen we beide uit het oog. Daar moeten die ergens te situeren zijn.
Gelukkig staan er bomen in een bos en worden er weleens enkele geveld. Ideaal om er een rustpauze te maken.
We dalen af en komen voorbij het prachtige residentieel park La Jussière. Temidden van de mooie gebouwen van Vierves, opgetrokken uit de kalksteen van de streek, troont het kasteel er bovenuit, zodat we probleemloos onze auto terugvinden
Onze laatste vakantiedag belooft een prachtdag te worden, dus wandelschoenen aan, rugzak in de wagen en de baan op. We proberen langs Vièrves naar Dourbes te geraken maar vinden er nergens een wegaanduiding. Dan maar langs Nismes gereden.
We vinden er alrap een geschikt plaatsje voor de auto en starten de wandeling Bayeumont, goed voor 5 km. We krijgen van bij het begin het gezelschap van de GR-12. Amper een paar honderd meter ver en de dames staan in bewondering voor de vier kapelletjes die netjes rond een gietijzeren kruis, gewijd aan St.-Antonius, aan vier lindebomen zijn vastgemaakt.
Enkele passen verder passeren we de hoofdingang van het Koninklijk Instituut voor Meteorologie dat hier in Dourbes sinds 1956 onderzoek verricht op gebied van geomagnetisme en de studie van de ionosfeer. We trekken verder bergop en komen in een loofbos terecht. Aan onze rechterzijde loopt voor een tweetal kilometer de enorme, groene omheining van het meteoreologisch instituut en links van ons, een zone met kultuur gewassen
We krijgen eveneens een mooi uitzicht over het heuvelend landschap
Wanneer we tussen weilanden komen verlaat de omheining ons voor een poos om ons straks weer te vervoegen. Iets verder ligt een zijingang van het domein en schiet een reusachtige antenne de hoogte in.
We nemen rechts de geasfalteerde weg Dourbes-Matagne en een boom vol maretakken trekt onmiddellijk de aandacht.
Het gaat nu dalend tot in het dorp Dourbes Op verschillende plaatsen heeft men er de oude dorpspompen in ere gehouden en in de bijhorende waterbak bloemen geplant.
Als slot van onze tocht toch nog even tot bij de ( kleine ) kerk waar we omheen draaien en worden gadegeslagen door een koppel ezelachtig kijkende viervoeters.
