Wanneer we vrijdagavond op het nieuws de reporter tot aan de knieën in het water zagen staan in het centrum van Olloy sur Viroin, stelden we wel vragen in verband met de geplande vakantieweek in het Viroindal. We rijden op zondagmiddag door Olloy en moeten wegens werkzaamheden met brandweerwagens een ommetje maken om veilig de weg naar Oignies en Thierache te bereiken.
Het is een prachtdag en dus nemen we ruim de tijd om te wagen te lossen en te genieten van het sprankelend glaasje dat de eigenaar voor ons had klaargezet . Op uw gezondheid !
Het zou zonde zijn bij dergelijk weer binnen te blijven en dus trekken we de wandelschoenen aan. In het centrum kiezen we voor het blauwe ruitje, maar een onoplettendheid doet ons het volgende ruitje over het hoofd zien zodat we op ons passen moeten terugkeren en het juiste spoor zoeken.Het wordt klimmen langs een smal graspad en weldra zijn we bijna op de hoogte van de kerktoren. Het pad leidt ons naar het bos maar de invallende duisternis doet ons de tocht stopzetten en onze verblijfplaats op te zoeken. De straatverlichting slaat aan wanneer we ' thuis ' komen.
De aangekondigde mooie dag lokt ons halverwege de voormiddag naar buiten. Met de wagen rijden we langs ( op sommige plaatsen ) nog besneeuwde weg naar Mazée. We parkeren de wagen op het grote met bomen omrande Place du Bucq. We moeten meteen al bergop en krijgen weldra het gezelschap van de GR-125 route. Wanneer we de top van de heuvel bereiken biedt een uitkijktoren een enig zicht op de omgeving.
We trekken door een bos. De zon lostde mist (nevel ) op in waterdruppels die ons de indruk geven dat we in de regen lopen. We passeren verschillende ' bornes frontières ' en maken bij de grenspaal nr. 5 van de rustbank gebruik om van een opkikkertje te genieten.
We krijgen vaste grond ( asfalt ) onder de schoenen wanneer we de wijk Cité du Maroc op Franse bodem doortrekken. Voor niet lang echter want amper een kleine kilometer verder slaan we rechts af naar ' les points de vue ' met onder andere
Point de vue Molhain.
We beginnen aan een afdaling en komen langs een bosloperspad bij de Viroin.Van een gevelde boom maken we gebruik om een een halte te houden en een hapje te eten.
We trekken verder en aanvankelijk ligt de Viroin nog niet dichtbij maar uiteindelijk loopt ons pad vlak naast en op het einde ook door de gezwollen Viroin.Een stevige draadafsluiting belet uitwijkmogelijkheden.
Het wordt dus een zoek-, glij- en klauterpartij. Maar we geraken er ( met vuile voeten ) door, dus dan maar de schoenen proper maken. Het tracé van de vroegere spoorweg lijkt , in vergelijking met wat we zojuist meemaakten, een autosnelweg. De pijl " Mazée centrum " en een laatste klim brengen ons terug op de Place du Bucq bij de auto. We hebben er 8,5 km en een heerlijke dag opzitten.
De hevige windvlagen van gisterenavond voorspelden niet veel goeds voor vandaag en inderdaad we worden wakker van het gekletter van de regen tegen de ruiten.Halverwege de voormiddag gaat de regen over in sneeuwbuien, geen weer dus om er opuit te trekken. We blijven knusjes binnen en genieten van de gezellige warmte van het houvuur en de meegebrachte lektuur en tegen de middag van een lekker aperitiefje.
Na de middag is het opgehouden met regenen ( sneeuwen ) en dus trekken we maar onze wandelschoenen aan. We passeren langs de bakker en steken er een brood in de rugzak. Het asfalt van de Rue du Fumay is de laatste vaste grond die we onder de schoenen krijgen. We krijgen het gezelschap van de blauwe-kruiswandeling tot bij het bos.
Tussen de bomen ligt er nog vrij veel sneeuw. Ook de weg is niet volledig sneeuwvrij en ligt vol plassen. Door het gewicht van de sneeuw zijn veel takken doorgebogen en bemoeilijken de doorgang. Even verder gaat het bredere pad over in een smaller modderig bospad zodat we geregeld onze toevlucht moeten zoeken tussen de bomen willen we de voeten droog houden.
We krijgen terug het gezelschap van de bauw-kruiswandeling. Gelukkig ligt er een boomstambruggetje wanneer we de gezwollen Deluve moeten dwarsen. En zoals in zoveel gevallen wegen de laatste loodjes ook hier het zwaarst. De klim naar " huis " laat zich na die acht lastige kilometer duidelijk voelen.
Een lichte regen kan ons niet thuis houden dus rijden we naar Treignes het centrum van een waar wandelparadijs.We verlaten de dorpskom en krijgen van meetaf aan het gezelschap van de GR- route.
Voor ons rijst de enorme heuvel met het bos van Matignolle. Gelukkig moeten we er niet over want onze tocht loopt er volledig om heen. Het snel stromende heldere water van de Rau des Fonds loopt aanvankelijk rechts van ons maar weldra brengt een metalen bruggetje ons langs de andere oever.
Het pad klimt en daalt en een kleine kilometer verder trekken we terug naar de overzijde weeral langs een metalen bruggetje waarvan de leuning ons vertelt dat we een Compostella pad bewandelen. We verlaten het water en werken ons naar het gehucht Matignolle ( 220 m hoogte ).
Naast een tiental huizen telt het plaatsje ook enkele prachtige hoeven. We lopen nu afwisselend door bos en (akker)land en nog steeds is het zachtjes aan het regenen.. Eens voorbij het bois de Fays zeggen we de GR 125 vaarwel en slaan rechts af.
We lopen tot juist tegen de N99 maar gaan langs een evenwijdig lopende weg naar het centrum van Treignes waar we onze wagen, die we een drietal uur geleden achterlieten, terug vinden. Het regent nog steeds.
Het slechte weer ( trouwens over geheel België ) houdt ons binnen. Tijd dus om even te verpozen, een verslagje op de pc aan te passen en her en der een berichtje te versturen.
We laten het minder goede weer niet aan ons hart komen en profiteren van een (calorie)rijke maaltijd.
Wanneer het eventjes ophoudt met regenen is het tijd om naar buiten te trekken en enkele foto's van ons vakantieverblijf te maken
Als de buienradar meldt dat we het voor enkele uren droog zullen houden is het het moment om een tochtje van een paar uur te maken. We blijven in de omgeving van Oignies. Koud is het niet maar de jas wordt toch best dichtgeknoopt.
We sluiten onze tocht af met een picon in de bar van het restaurant " Le Sanglier des Ardennes " in Oignies.
Alvorens de wandeling aan te vatten willen we er ons eerst van vergewissen als deze ( wegens de overvloedige regens en overstromingen van de laatste dagen in de streek ) tocht wel te doen valt. Daarom even binnen wippen in de Dienst voor Toerisme van Nismes waar ze ons " aucun probléme " verzekeren. Dus steken we de Eau Noire over en trekken langs het gemeentehuis van Viroinval ( het vroegere kasteel Licot ) door het mooie gemeentepark.
Voorbij het kerkhof slaan we rechts af en passeren langs een zagerij en volgen dan geruime tijd de oude spoorweglijn Treignes- Marienbourg; Plots krijgen we wel een probléme, de weg staat volledig onder water en er is geen doorkomen aan. Dan maar uitwijken ( klimmen ) naar de spoorlijn en een poosje treintje spelen.
Wanneer de spoorlijn in een tunnel verdwijnt volgen we het pad langs de Viroin ( ondertussen ontstaan door de samenvloeing van de Eau Noire en de Eau Blanche )
Aanvankelijk gaat dat vrij vlot en kunnen we makkelijk het pad op de oever volgen, maar dan komen de zware problemen.
Over een afstand van zeker twee kilometer is het pad volledig overspoeld en moeten we uitwijken naar de uiterst gladde, steile en met omgevallen bomen en struiken versperde rechterflank.Een karwei waarbij we het zeer " warm " krijgen. Wanneer we tussen de bomen door Dourbes ontwaren wordt het pad terug begaanbaar.
Bij een rechtse bocht van de Viroin zeggen we de rivier vaarwel en beginnen aan een, in de kuitenbijtende klim tot we op een hoogte van 250 meter een plateau bereiken.
We blijven geruime tijd op deze hoogte en gaan op een omgevallen boom even verpozen en ondertussen pick-nicken
Lange tijd lopen we op de zoom van een bos met vruchtbaar akkerland aan ons linkerzijde. Hierbij passeren we enkele merkwaardige " abbanets" ". Samen met de GR 125 die ons intussen is komen vervoegen dalen we af naar Nismes en komen uit bij de brug over de Eau Noire waar we daarstraks onze tocht begonnen.
Alvorens in de wagen te stappen toch nog eerst de restanten van onze tocht " zonder problemen ? " van onze schoenen verwijderen.
We starten onze laatste wandeldag bij het schooltje van Olloy-sur-Viroin en lopen onmiddelijk evenwijdig met de oude spoorweglijn zo komen aan de achterzijde van de kerk terecht.
Langs een drietal groepjes corons ( = kleine werkmanshuisjes die getuigen van de vroegere industriele bedrijvigheid in de plaatselijke leisteen- groeven ) trekken we naar het bos. Links krijgen we eerst een goed zicht op de leisteenlagen en iets verder trekt het ruisen van de Rau de Nestri onze aandacht. We moeten er toch even naartoe voor een foto.
Er wacht ons rechts nu een hardnekkige lange klim die eindigt bij het dwarsen van de baan Oignies-Olloy. De afdaling die hierop volgt brengt ons bij een klein houten brugje.
Na het dwarsen van het beekje ontbreekt het ons niet aan bewegwijzering. Alleen kwestie van de juiste te kiezen.
Door de overvloedige sneeuwval en de hevige regens van de voorbije dagen sleuren vele riviertjes tronken en takken in hun loop mee.
Tientallen schuilhaagjes wijzen ons erop dat we door een rijk wildgebied en bijgevolg een uitgelezen jachtterrein trekken. Het wild zien we niet, maar hun sporen zijn er een duidelijk bewijs van.
Rechts van ons pad treffen we een rariteit op bosbouwkundig gebied : uit een eeuwenoude boomstronk zijn 7 eiken ontsproten, " Les Sept Fréres"
Het gaat nu verder, nog steeds door het bos, bergaf naar Olloy, waar we eens bij de baan gekomen, gebruik maken van het bushokje om een rustpauze in te lassen. Weg van het drukke verkeer, brengt een zijstraatje ons terug naar het centrum waar we de wagen terugvinden.
En hoe kunnen we beter deze schitterende vakantieweek afsluiten dan met het bijwonen van een Jachthoornconcert in de St.-Remykerk van Oignies.
