Elio Di Rupo piept er maar op los en zijn praatjes zijn nog
luchtiger dan schuim.
Dat de burger aan Bart De Wever bij de volgende
verkiezingen de tsarenkroon aanbiedt,
en hij de nieuwe koning tot zijn
nar maakt, zal niet de schuld zijn van de burger.
Bij het uitoefenen van onze kritische vermogens laten we ons doorgaans
te weinig gelegen liggen aan de rol van de leden van het kernkabinet.
Het zijn lieden die een wezenlijke rol spelen in het belazeren van de
hele bevolking.
Wat willen ze, die lieden die nooit de waarheid vertellen? Ze
presenteren zich bloedserieus voor scherm en in debat met zorgelijke
voorhoofden en met zorgeloze praatjes. Alles komt goed, we zijn op de
goede weg, het herstel zet zich in, de begroting is volgens de wil van
de Europese Bank, de economie herstelt zich langzaam, de werkloosheid
neemt niet toe et cetera. Was hun gezicht niet zo saai, ze zouden kunnen
doorgaan voor de achterkleinkinderen van Harry Houdini. De waarheid is
dat de waarheid moet komen uit de mond van een nakomeling van de brave
soldaat jevk, die zich, in tegenstelling tot wat de generaals van het
kernkabinet denken, geen knollen voor citroenen in de handen laat
stoppen.
Alles komt niet goed, we zijn niet op de goede weg, het herstel zet zich
niet in, de werkloosheid neemt toe. Dat de gouwleider van Vlaanderen
met de landsknechttrommelaar van Nederland, Mark Rutte, op handelsmissie
naar Texas is vertrokken, onder het mom dat Nederland en Vlaanderen
zich meer als een eenheid moeten gaan gedragen, toont aan dat niet
alleen jevk, de zoveelste van die naam, niet meer gelooft in de
praatjes van het kernkabinet, maar ook de gouwleider en zijn kamerheren.
Wat is nu echter de ondergrond van de smog die de leden van het
Sanhedrin verkopen om de penibele economische toestand te verdoezelen?
Kom op, geen mooie praatjes meer! Terechte vraag; goed dreigement. De
ondergrond is dat de banken nog minder dan een jaar geleden geld gaan
uitlenen aan bedrijven, wat wel de wens was van het kernkabinet. Voor
wat hoort wat. Een hogere winst voor de banken, bijvoorbeeld. Wat de
staat, onder druk van de Europese Centrale Bank, niet kan doen. Als
verwende kinderen reageren de bankiers en gijzelen de bedrijfsleiders,
vooral deze van de middenklasse. Zij worden gedwongen te saneren. Met
als gevolg een stijging van de werkloosheid, wat zijn weerslag heeft op
de koopkracht van de getroffen burgers en uitmondt in een hogere
werkloosheid.
De burgers die nog niet getroffen zijn hebben nog geld om uit te geven,
en daar wordt naar verwezen door de kernleden, die de uitgavendrift van
wie nog werk heeft als een stijging van de omzet presenteert. Die
stijging is helaas slechts schijn. Staat niet in verhouding tot de
dalende geldvoorraad van de getroffen burger, die momenteel verzuipt in
een lager sociaal moeras. De essentie van het Europees beleid, en in de
boeggolf daarvan die van het Belgische, is dat er van boven naar onder
wordt gewerkt, van de beurzen en de banken naar de kleine harde
zelfstandige werkers en de gezinnen, terwijl dat juist het omgekeerde
zou moeten zijn.
De financiële Manitoes zijn echter al zo lang vriendjes van de politieke
dat ze elkaar niet kunnen lossen, laat staan iets kwaads over hen
kunnen zeggen of zelfs maar denken. Ze zijn zo verblind door hun
verslaving aan elkaar dat ze wel de dramatische toestand inzien, maar
die niet durven toegeven, terwijl een toegeving geen schande hoeft te
zijn, als ze maar deftig verpakt is. Het probleem helaas is dat ze door
hun blindheid geen verpakking meer vinden, of er niet eens een kunnen
verzinnen. Waardoor de bevolking het moet doen met belazerderij.
De opperstalmeester van de bedriegers is Elio Di Rupo. Hij denkt nog
altijd dat de burger denkt dat de kleren de man maken. Maar die heeft al
geruime tijd ingezien dat Di Rupo in werkelijkheid er even naakt
bijloopt als de keizer uit het sprookje van Hans Christian Andersen. Dat
is nu eenmaal het lot van iemand die in de Kamer staalhard beweert dat
er niet geraakt wordt aan het spaargeld van de burger. De hoogmoed heeft
zijn nuchterheid blijkbaar vermoordt, want als er iets voor iedereen
duidelijk is, is dat door een deal van de banken en de regering de
burger onder druk gezet wordt om zijn spaargeld aan s lands speeltafel
in te zetten. Door de rente op het spaargeld tot nul te herleiden, meer
zelfs, de spaarder te laten betalen om zijn spaarzaamheid.
Di Rupo piept er maar op los en zijn praatjes zijn nog luchtiger dan
schuim. Een benaming voor zo iemand ligt voor de hand: de man van
piepschuim. Dat de burger Bart De Wever bij de volgende verkiezingen de
tsarenkroon aanbiedt, en hij de nieuwe koning tot zijn nar maakt, zal
niet de schuld zijn van de burger. Dat wou de brave soldaat jevk, de
zoveelste van die naam, even zeggen.
