De Amerikaanse cultuur is er echt eentje van ergens te gaan eten. Onze gids vertelt dat daarom de appartementen ook zo klein zijn. Niemand wil thuis koken, je nodigt ook niemand uit om thuis te komen eten. Je gaat gewoon ergens eten. Nu begrijpen we ook waarom in ons hotel zo'n mini-kitchenette aanwezig is; eigenlijk kan je het geen keuken noemen, het dient alleen om iets af te wassen en iets te bewaren in de koelkast.
Op restaurant wordt dan ook geleefd: er zijn alle mogelijke tv-programma's te zien met in dit geval wel 5-6 grote schermen.
Over de verschillen in restaurants en de kwaliteitscontrole zal mijn collega nog schrijven
Hij vertelde ons volgend verhaaltje. Toen vroeger een alcoholverbod bestond, spraken mensen af te fluisteren over hun alcoholgebruik. Als je in het CS stond kon je aan de ene kant van het gebouw iets zeggen, wat dan gehoord werd aan de andere kant... geweldig. Hier zie je hoe onze groep iets fluistert en de groep aan de andere kant het hoort.
Verder zie je op de foto onze gids Patrick en andere Vlamingen die met ons op stap gingen.
We zijn naar Madame Tussaud geweest in Washington. Het was niet zo groot als in London waar we al eerder geweest zijn.
Er stonden vooral presidenten waarbij papa ging staan. Obama en zijn vrouw stonden extra in de kijker. We hadden gehoopt 1D en acteurs van de Hunger Games, maar die waren er nog niet. Het was wel leuk dat Katy Perry, Beyoncé, Justin Bieber, Selena Gomez, Julia Roberts, Brad Pitt, Angelina Jolie en Rihanna er waren. Daar zijn we mee op de foto geweest.
Op het einde was er nog een souvenirshop waar we een aandenken gekocht hebben, maar voor wie is nog een verrassing.
Terug aan land zien we weer de ene wolkenkrabber na de andere.
Deze vonden we de moeite : het gebouw is ontworpen in de stijl van de Post-its.
New Yorkers zijn blijkbaar niet afgunstig op degene die zo'n gebouw kan oprichten. Ze kijken er eerder naar op : wie rijk is, wie zijn droom heeft nagejaagd en dan een gebouw opricht "omdat hij het kan", verdient ... respect.
Daarna wandelden we naar Wall Street, maar alvorens de oversteek per ferry te maken zagen we dat er opnieuw hoogbouw ontstond.
Deze gebouwen zijn nog maar 5 jaar oud. De kostprijs van een beperkt appartementje is ongeveer 3 miljoen dollar. In Manhattan kan je er geen enkele voor die prijs vinden.
Volgens enkele kenners was de koffie werkelijk uitmuntend goed!
Onze gids liet ook verstaan dat koffie enorm belangrijk is voor de New Yorker: iedereen drinkt koffie en dat zie je ook : alle mensen lopen gehaast door de stad, opgejaagd door hun koffie. Starbucks doet de stad leven...
Opnieuw waren er meerdere Belgische families die met ons op stap gingen en dat is wel leuk.
Onze gids legde uit dat Brooklyn nog gewone huizen kent en niet van die wolkenkrabbers. Brooklyn kent 'hipsters', meer alternatievelingen, creatievelingen, die kunst op de muur aanbrengen, die op ambachtelijke wijze koffie maken, die chocola produceren in hun winkel, die creatieve boekjes ontwerpen, die zelf jeansbroeken maken, enz...
Kortom, een wijk waar mensen zelf het heft in handen nemen (zoals in heel New York) maar telkens met een ambacht + concept.
Wegenwerken, mevrouw de Minister, kunnen dus ook zo : je sluit een klein deel van weg af, met name één rijstrook, over een afstand van 20 meter en al het verkeer kan verder rijden.
Het is echt niet nodig dat daarvoor een ganse file of omleiding moet georganiseerd worden zoals op onze wegen, waarbij dan het grootste deel van de weg niet gebruikt wordt. De Amerikanen pakken het efficiënt aan : enkel dat deel wordt aangepakt, enkel daar wordt iets afgesloten.
Uiteraard moeten we hierbij vermelden dat ze geen keuze hebben.
Toen we voorbij het VN-gebouw wandelden, zagen we twee groepen betogers netjes aan de andere kant van een druk kruispunt. De politie had moeite want een politieagent kreeg verzorging, een betoger zat geboeid op de grond, met een gescheurde broek.
De Amerikaanse cultuur is er echt eentje van ergens te gaan eten. Onze gids vertelt dat daarom de appartementen ook zo klein zijn. Niemand wil thuis koken, je nodigt ook niemand uit om thuis te komen eten. Je gaat gewoon ergens eten. Nu begrijpen we ook waarom in ons hotel zo'n mini-kitchenette aanwezig is; eigenlijk kan je het geen keuken noemen, het dient alleen om iets af te wassen en iets te bewaren in de koelkast.
Wat een eer een man als Abraham Lincoln te mogen ontmoeten!
We zijn naar Madame Tussaud geweest in Washington. Het was niet zo groot als in London waar we al eerder geweest zijn.
We brachten een bezoek aan Brooklyn met een gids.
