Eerst nog een bezoek aan de Witte Pagode en dan verder naar de luchthaven. Onze kapotte valies hebben we dichtgeplakt. Onze Chinese gids heeft het verslag voor de verzekering in het Engels vertaald. Een klein vliegtuigje (zelfs heel wat handbagage kon niet opgeborgen worden) bracht ons naar Lanzhou. Bij aankomst regende het. Een een miljoenenstad (3 milj. inwoners) gelegen aan de Gele Rivier, tussen een bergketen op 1500 m hoogte. Eind jaren 90 was dit de meest vervuilde stad ter wereld. Er is nog steeds veel industrie en een belangrijk transportcentrum. Er wordt naar goud gedolven en de allergrootste goudvoorraden liggen hier. Op wandel ontdekten we een heel mooie binnenplaats met stalletjes en winkels vol kalligrafiemateriaal enz. We hebben hier enkele leuke Chinese souvenirs gevonden en Chinese kinderliedjes voor ons Nina. Na en lekker diner herschikten we onze valiezen want we namen maar één valies mee naar Klein Tibet.
Iedereen strond met kleine oogjes in de lobby om 6 uur 's morgens. Ontbijtbox voor onderweg in de bus. Onze Chines gids Sofia is nogmaals gaan informeren in de luchthaven naar onze handbagage maar geen resultaat. Bij het binnenkomen in de luchthaven moet je al direct je bagage door de controle schuiven. Onze waterflesjes konden er door als we ze in hun bijzijn er een slok van namen. Met de bus naar het vliegtuig en achter ons de kar met onze bagage. Blijkbaar was onze grootste valies van de kar gevallen en sleepte over de grond. Hopelijk is er niets aan onze koffer ... Maar fout !! Een hele hoek van onze valies is volledig weg. De luchthaven van Urumqi gaan we niet vlug vergeten. De dienst voor schade bezorgde ons een verklaring ... in het Chinees. De verzekering zal lachen !! Dunhuang heeft een geschiedenis van 2000 jaar handelsstad op de zijderoute, omgeven door zand en duinen, een oase belangrijk voor de katoenteelt. Grote apsara's, halfblote dames uit het Hindoeïsme, sieren de stad. Recht naar het hotel, prachtig gelegen met adembenemend uitzicht op de bergen en de woestijn. Een immens komplex, met gebouwen verbonden door open gaanderijen. De stad is populair omwille van de nabije Mogao-grotten. Die kan je alleen bezoeken met een gids. Onze gids had gevraagd om iemand te hebben die echt Engels kon en geen tchengels, maar het was tchengels. Het zijn boeddhistische grotten die dateren uit de 4de tot de 12de eeuw, gemaakt door monniken, die 1000 grotten uit de zandsteen hebben gehouwen en beschilderd. Sinds 1961 staan ze op de UNESCO lijst van Werelderfgoed. Terecht. Moment suprême : een tocht op kamelen door de woestijn. een hele toer om op dat dier te geraken : eerst aan de linkerkant je linkervoet er in en dan de rechter erover gezwaaid in de hoop dat de kameel genoeg geduld heeft voor hij recht komt - wat niet altijd het geval is. Op weg met onze karavaan reden we een uurtje tot aan de voet van een hoge woestijnberg (puur zand). De liefhebber mochten de hoge duin beklimmen. In het begin ging dat nogal maar eens in het mulle zand schoof je gemakkelijk terug naar beneden - Echternach in China. De laatste 20 m was het zwaarst maar het uitzicht was prachtig. Terug de kamelen op, maar daar ging het voor enkelen mis : iemand van het gezelschap zwaaide haar been over de bult en toen stond dat beest plots recht. De begeleider wou haar er terug afhalen, maar zij deed toch haar best om in het "zadel" te geraken. Hilarisch. Na weer een uur schommelen in het juiste ritme bereikten we terug onze bus. Dit alles bij valavond met een mooi licht en schaduwspel. Weer is er een dag voorbij.
De dag in Turpan begon met een kleine Chinese oorlog aan het ontbijt: roepen, praten en altijd voorkruipen. Onderweg doorgheen de Vlammande Bergen naar Tuyoek, een van de oudste Oeigoerdorpen in de regio. Hoe de mensen daar nog woonden is ondenkbaar : alles stoffig en grijs. Merendeels moslimbevolking. Verder naar de grotwoningen met veel muurschilderingen. Een Europees onderzoeker heeft de meest stukken losgemaakt en meegenomen naar Duitsland. Soms gewoon uit de muur gezaagd. Dan naar de duizend Boeddhagrotten, met Boeddha's waarvan er sommige meer dan 30 m hoog zijn. Terug de woestijjn in met gelukkig minder wind dan de vorige keer. Een kort stop aan een reuzetermometer die de recordhitte aanduidt die daar ooit gemeten is : 82° !!! Aangekomen in Urumqi bezochten we de heuvel in het centrum van de stad waar geliefden sloten aan het hekken van de pagode vastmaken als teken van hun eeuwige liefde.
20 mei Van Urumqi naar Turpan Een busrit van 250 km door een dor landschap. Eerste stop: terrein met duizenden windturbines. Turpan ligt 135 m onder de zeespiegel. Het heeft 200 duizend inwonders, waarvan 25000 Oeigoeren. Na een veroveringstocht in 750 AD zijn ze hier aanbeland. In de zomer : 40° en -20° in de winter. Er is het voorjaar en de vroege zomer hier altijd wind. Na een aantal km begon het dan ook plots 10 Beaufort te waaien. We hadden gelukkig de wind van achter, maar bij de tegenliggers ontstond er plots een reuzegrote file. De eerst vrachtwagen zijn vooruit sneuvelde ! En dat met zo'n wind vol zand en steentjes !! De grote dekzeilen van de vrachtwagens waaiden bijna allemaal kapot. Een beetje verder lag een vrachtwagen gewoon omgewaaid. Heel bizar : de kleine auto's gingen naast de grote vrachtwanes hangen om uit de wind te geraken. Middagmaal bij een Oeigoerse familie, waar de gewoonte bestaat om met de handen te eten : wij dus ook. Bezoek aan Jiaohe, een oude stad met een geschiedenis van 2300 jaar, op een hoogte van 1650 m en helemaal opgetrokken in leem. Maar een zandstorm maakte het ons, zonder masker of stof bril bijna onmogleijk. De plaatselijkse gids vluchtte zelf naar beneden en naar de bus. We sloten onze dag met een verplicht muziek- en dansopvoering.
Na die slapeloze nacht gaan we onze reis toch niet laten vergallen.We waren vandaag tot 13 uur vrij en zijn we eerst deze miljoenestad ingedoken voor batterijen en een nieuwe zonnebril. Zonnebril : geen probleem; batterijen uitleggen in het chinees is al wat moeilijker. In een warenhuis kwamen we terecht hiervoor : iedereen moet daar bij het binnenkomen zijn handtas laten zien. Sovjettijd ?? In Urumqi leven de Oeigoeren, één van de minderheden. 2000 duizend jaar gelden leefden hier al Kazachen als veehouders. Nu zijn het vaardige handelaars. Maar er leven ook veel Han Chinezen, die hier verplicht zijn komen wonen omdat de Oiegoeren naar zelfstandigheid streven en de overheid hier toch wat spionnen wou plaatsen, maar ook om door huwelijken de families te vermengen om dat streven een natuurlijke dood te laten sterven. In de namiddag naar de bergen met toppen van 5000 en zelfs 7000 m. We deden een rondvaart op een meer en bezochten een Taoistische tempel.Terug in het hotel, dadelijk diner. En slapen maar. Geluukig hebben bereidwillige medereizigers ons foto's beloofd van de verdere dagen, maar ook van Samarkand, want die kunnen nu alleen bekeken worden door een Chinees - op onze laptop.
Terug naar Tashkent. Gisterenavond. Nelly kon niet inslapen en de wekker ging om 02.45 uur. Leve de vakantie !! Iedereen was op tijd beneden. De receptionist lag nog te slapen in de lobby. We kregen toch nog een vrij uitgebreid ontbijt. 1 persoon was de ganse nacht ziek geweest : niet leuk als je zo de bus op moet. Op weg naar Tashkent langs zeer slechte Oezbeekse wegen. Schaapherders, kleine dorpjes (met markten half in de nacht), veel controleposten : een minder leuke erfenis van de Sovjettijd ! 11 uur : aankomst in de luchthaven van Tashkent. Afscheid van onze leuke Oezbeekse gids. Véél formaliteiten, inchecken, boarden voor een vlucht van 1 uur tot Almaty in Kazachtstan. Zo belandden we in China : Urumqi. En daar zijn we op de luchthaven Nelly's rugzak met laptop, fototoestel, jas enz. kwijtgespeeld. De Chinese gids is met onze gids in het midden van de nacht terug naar luchthaven gereden, maar niets gevonden. Om 02 uur lagen we in ons bed. Slapen kwam er niet van.
17/05 : Samarkand. een prima hotel, luxekamer met alles erop en eraan, maar ... geen internet : onbegrijpelijk voor zo'n hotel, maar erg oezbekisch.In de voormiddag : derde standbeeld van Timoer de Manke, vlak bij ons hotel. Hij wordt beschouwd als de stichter van het oezbeekse volk en na de onafhankelijkheid in 1991 werd hij opgevist als dé nationale held. We vinden hier veel verfijnde architectuur : madrassa's, mooie koepels, moskeeën. Eerste bezoek gold het graf van Timoer. Daarna naar het Registanplein, gezien als één van de mooiste pleinen ter wereld : men heeft gelijk, dat moet zelfs een chauvenistische Antwerpenaar bekennen. We waren allemaal echt onder de indruk: we fotografeerden als echte japanners. Eén van de drie madrassa's rond dit plein is gebouwd door Oeloegbek, de grote astronoom en vorst, en was destijds de grootste unif van centraal Azië: de opleiding duurde 20 jaar. Niet meer gebruikt, maar alle studeerkamertjes zitten nu vol winkeltjes. Een deel was ingericht met foto's en materiaal rond de geschiedenis van de astronomie.We brachten ook een bezoek aan het observatorium van Oeloegbek, toen (1428) het grootste ter wereld, met een reusachtige sextant, maar niemand weet hoe het precies werkte. Daarna naar de dodenstad Sjah-i-Zinde, met mausolea, binnenin met goud belegd en veel blauwe kleuren. We eindigden de dag met het doorlopen van een reuzemarkt (bazar) die van 5 uur tot 19 uur open was. Dit is onze laatste nacht in Oezbekistan. Die was héél kort: we worden gewekt om 03.00 uur en vetrek om 04.15 uur : dat zal pijn doen !!!!
16/05 Rit van Buxara naar Samarkand. 320 km. Dit is weer een rit-vervolg door de Rode Woestijn. Eén van de 11 grootste woestijnen ter wereld. We zijn om 8 uur vertrokken en het was al 28°. Heel veel gas en olie zit er in de grond. Deze installaties passeerden we in de woestijn. We stopten ook in Shahchrisabz waar de overblijfselen van Timoer de Manke (Timoer Lenk) liggen. De rit is veel afwisselender want we zagen dromedarissen, ezels, veel schapen met herder. Aan onze rechterzijde passeerden dicht bij de bergketens waarachter Afghanistan ligt. We naderden tot op 160 km: deze grenspost is één van de strengst bewaakte van de wereld. Goed, weer verder door de vallei van Zarafson. We stopten op een plek waar een irrigatiekanaal vloeide waar verscheidene kudden schapen met herders te paard en kinderen, niet veel ouder dan Nina rondliepen: een heel vriendelijke bevolking. Verder naar Samarkand, met twee overnachtingen in Hotel President. Blij met twee overnachtingen in hetzelfde hotel.
