17/05 : Samarkand. een prima hotel, luxekamer met alles erop en eraan, maar ... geen internet : onbegrijpelijk voor zo'n hotel, maar erg oezbekisch.In de voormiddag : derde standbeeld van Timoer de Manke, vlak bij ons hotel. Hij wordt beschouwd als de stichter van het oezbeekse volk en na de onafhankelijkheid in 1991 werd hij opgevist als dé nationale held. We vinden hier veel verfijnde architectuur : madrassa's, mooie koepels, moskeeën. Eerste bezoek gold het graf van Timoer. Daarna naar het Registanplein, gezien als één van de mooiste pleinen ter wereld : men heeft gelijk, dat moet zelfs een chauvenistische Antwerpenaar bekennen. We waren allemaal echt onder de indruk: we fotografeerden als echte japanners. Eén van de drie madrassa's rond dit plein is gebouwd door Oeloegbek, de grote astronoom en vorst, en was destijds de grootste unif van centraal Azië: de opleiding duurde 20 jaar. Niet meer gebruikt, maar alle studeerkamertjes zitten nu vol winkeltjes. Een deel was ingericht met foto's en materiaal rond de geschiedenis van de astronomie.We brachten ook een bezoek aan het observatorium van Oeloegbek, toen (1428) het grootste ter wereld, met een reusachtige sextant, maar niemand weet hoe het precies werkte. Daarna naar de dodenstad Sjah-i-Zinde, met mausolea, binnenin met goud belegd en veel blauwe kleuren. We eindigden de dag met het doorlopen van een reuzemarkt (bazar) die van 5 uur tot 19 uur open was. Dit is onze laatste nacht in Oezbekistan. Die was héél kort: we worden gewekt om 03.00 uur en vetrek om 04.15 uur : dat zal pijn doen !!!!
16/05 Rit van Buxara naar Samarkand. 320 km. Dit is weer een rit-vervolg door de Rode Woestijn. Eén van de 11 grootste woestijnen ter wereld. We zijn om 8 uur vertrokken en het was al 28°. Heel veel gas en olie zit er in de grond. Deze installaties passeerden we in de woestijn. We stopten ook in Shahchrisabz waar de overblijfselen van Timoer de Manke (Timoer Lenk) liggen. De rit is veel afwisselender want we zagen dromedarissen, ezels, veel schapen met herder. Aan onze rechterzijde passeerden dicht bij de bergketens waarachter Afghanistan ligt. We naderden tot op 160 km: deze grenspost is één van de strengst bewaakte van de wereld. Goed, weer verder door de vallei van Zarafson. We stopten op een plek waar een irrigatiekanaal vloeide waar verscheidene kudden schapen met herders te paard en kinderen, niet veel ouder dan Nina rondliepen: een heel vriendelijke bevolking. Verder naar Samarkand, met twee overnachtingen in Hotel President. Blij met twee overnachtingen in hetzelfde hotel.
Op de luchthaven van Yrumqi is onze handbagage gestolen : laptop, fototoestel, regenjas ... van Nelly is in Chinese handen overgegaan. Ik heb de laatste berichten en foto's op de blog gezet dank zij de computer van een reisgenoot - ongelofelijk hoeveel hulp we van hen krijgen. Ik zal trachten de volgende dagen met hun hulp nog wat melden, maar de foto's zullen niet meer lukken. Daarvoor wachten tot thuis. Gelukkig hebben we nog een afdankertje dat wij ook mee hadden. Tot later.
We bezochten het Lyabi
Hanz complex, en het mausoleum van Nashbandi waar veel gelovige moslims naar
toe komen als een soort bedevaartsoord. Vooral jonge vrouwen die niet zwanger
worden. (want volgens onze Oezbeekse jonge gids moet er ten laatste één jaar na
het huwelijk een kind geboren zijn en als het na bv 2 jaar nog niet gelukt is
zal de schoonfamilie van de bruid zich serieuze zorgen maken daarover)
Lunch was in
plaatselijk restaurant en hoe kan het ook anders we aten shaslick. Namiddag:
bezoek aan het paleis Po-I-Kaljan of het paleis van schoonheid en liefde.
Dat zal wel : want de
Kahn leefde daar met zijn harem van meer dan veertig vrouwwen en meisjes. Van
13 jaar kon het zijn dat de Kahn ze meenam naar zijn paleis. Hij zat boven in
een gebouw met zicht op een waterpartij waar de jonge meisjes in speelden. Als
hij toch zin had in eentje gooide hij een appel naar haar en mocht ze de nacht
met hem doorbrengen! (maar onze mannen hadden pech want er waren nog geen
appels).
Wat je hier ook overal
vindt zijn moerbeibomen, op alle pleinen, binnentuinen en boomgaarden. Het zijn
langwerpige bessen,er zijn witte en donkere maar heel lekker we plukten ze
overal. Als je soms onder een boom liep bleef je er bijna aan de grond kleven
van het suikergehalte.
Vandaag konden we weer
een siësta doen op het heetst van de dag, deed toch deugd.
Rond 18.u gingen we te
voet terug naar het centrum door smalle stoffige steegjes waar overal dikke
buizen op 2m hoogte tegen de gevels hangen, dit is de gasleiding, en dit is om
te voorkomen dat het in de winter bevriest en lek zou gaan onder de grond!
Na nog een bezoek aan
een madras en een plaatselijke modeshow hebben we zalig bovenop een dakterras
ons diner gehad in een zalige temperatuur rond 21u, en weer zit deze dag erop.
We bezochten het Lyabi
Hanz complex, en het mausoleum van Nashbandi waar veel gelovige moslims naar
toe komen als een soort bedevaartsoord. Vooral jonge vrouwen die niet zwanger
worden. (want volgens onze Oezbeekse jonge gids moet er ten laatste één jaar na
het huwelijk een kind geboren zijn en als het na bv 2 jaar nog niet gelukt is
zal de schoonfamilie van de bruid zich serieuze zorgen maken daarover)
Lunch was in
plaatselijk restaurant en hoe kan het ook anders we aten shaslick. Namiddag:
bezoek aan het paleis Po-I-Kaljan of het paleis van schoonheid en liefde.
Dat zal wel : want de
Kahn leefde daar met zijn harem van meer dan veertig vrouwwen en meisjes. Van
13 jaar kon het zijn dat de Kahn ze meenam naar zijn paleis. Hij zat boven in
een gebouw met zicht op een waterpartij waar de jonge meisjes in speelden. Als
hij toch zin had in eentje gooide hij een appel naar haar en mocht ze de nacht
met hem doorbrengen! (maar onze mannen hadden pech want er waren nog geen
appels).
Wat je hier ook overal
vindt zijn moerbeibomen, op alle pleinen, binnentuinen en boomgaarden. Het zijn
langwerpige bessen,er zijn witte en donkere maar heel lekker we plukten ze
overal. Als je soms onder een boom liep bleef je er bijna aan de grond kleven
van het suikergehalte.
Vandaag konden we weer
een siësta doen op het heetst van de dag, deed toch deugd.
Rond 18.u gingen we te
voet terug naar het centrum door smalle stoffige steegjes waar overal dikke
buizen op 2m hoogte tegen de gevels hangen, dit is de gasleiding, en dit is om
te voorkomen dat het in de winter bevriest en lek zou gaan onder de grond!
Na nog een bezoek aan
een madras en een plaatselijke modeshow hebben we zalig bovenop een dakterras
ons diner gehad in een zalige temperatuur rond 21u, en weer zit deze dag erop.
Voordeel van zo vroeg:
lekker koel, want vandaag zal dat niet meer het geval zijn (hoor ons hier nu
bezig, we komen van thuis, uit een koelkastweer)
We hebben een tocht
van 400 km voor de boeg met een tourbus (met airco) door de Rode Woestijn tot
Buchara via de E 40 echt waar.Via een weg die wij met een 4 x 4 zouden
doen!Deze woestijn bestaat vooral uit
stenen en zand en hier en daar wat dor struikgewas en verder niets. Zover je
aan alle zijden naar de horizon kijkt is er woestijn! Het ergste van al was de
weg, die geen weg was en dat met een tourbus. Iedereen reed zigzaggend over
deze strook om de ergste putten te vermijden en dat van 9u tot 18u .
Vlak voor we de
woestijn inreden stonden er weer verschillende checkpoints, ook omdat s nachts
niemand hier door mag.
We rijden ook vlak bij
de grens van Turkmenistan. We zijn enkel gestopt voor de sanitaire stops in de
vrije natuur, als je geluk had achter een heuveltje. Om één uur kwamen we aan
een gebouw in de middel van nowhere waar we de lunch hadden, vis. In dit geval
woestijnvis.
Die werd gelukkig
gebakken in olie, iets veiliger voor de darmen maar toch zeer lekker. We zijn
daar ook met 4 naar de toilet geweest, echt niet te doen (details later om
jullie eetlust niet te bederven), de rest heeft de heuveltjes wijselijk
opgezocht. Uiteindelijk kwamen we aan in Bukhara en blij dat we een lekker fris
douchke konden nemen.
Voordeel van zo vroeg:
lekker koel, want vandaag zal dat niet meer het geval zijn (hoor ons hier nu
bezig, we komen van thuis, uit een koelkastweer)
We hebben een tocht
van 400 km voor de boeg met een tourbus (met airco) door de Rode Woestijn tot
Buchara via de E 40 echt waar.Via een weg die wij met een 4 x 4 zouden
doen!Deze woestijn bestaat vooral uit
stenen en zand en hier en daar wat dor struikgewas en verder niets. Zover je
aan alle zijden naar de horizon kijkt is er woestijn! Het ergste van al was de
weg, die geen weg was en dat met een tourbus. Iedereen reed zigzaggend over
deze strook om de ergste putten te vermijden en dat van 9u tot 18u .
Vlak voor we de
woestijn inreden stonden er weer verschillende checkpoints, ook omdat s nachts
niemand hier door mag.
We rijden ook vlak bij
de grens van Turkmenistan. We zijn enkel gestopt voor de sanitaire stops in de
vrije natuur, als je geluk had achter een heuveltje. Om één uur kwamen we aan
een gebouw in de middel van nowhere waar we de lunch hadden, vis. In dit geval
woestijnvis.
Die werd gelukkig
gebakken in olie, iets veiliger voor de darmen maar toch zeer lekker. We zijn
daar ook met 4 naar de toilet geweest, echt niet te doen (details later om
jullie eetlust niet te bederven), de rest heeft de heuveltjes wijselijk
opgezocht. Uiteindelijk kwamen we aan in Bukhara en blij dat we een lekker fris
douchke konden nemen.
Vandaag op lange
uitstap, 2,5u met bus naar de bergen en een stuwmeer.
Langs een weg met niet
anders dan putten, de buschauffeur moest er constant tussen laveren.
Eens buiten de stad
via verschillende checkpoints kwamen we langs industriële archeologie, maar
hier nog allemaal in werking. Vlak bij dit gebied woonde vroeger miljoenen
inwoners maar de inwoners stierven bij bosjes door de vervuilde industrie.Nu wonen er nog maar een 300 families. Verder
vinden we hier weer zoals in China de autostradevegers aan de linkerzijde!
Verder een desolaat landschap tot de groene bergen opduiken, spijtig door de
regen is er ook de mist.
Onze eerste stop was
aan een zetellift, zoiets dat in Zwitserland in 1900 gebruik werd. Dus twee
houten zitjes met een stang in de midden (om je toch een beetje vast te houden)
verder geen echte beveiliging en we hingen soms toch wel een honderd meter van
de grond! Boven aangekomen zat het potdicht van de mist.Spijtig, want normaal
kan je daar je op een bergketen uitzien van besneeuwde 4000 m, niet dus.
Van daaruit reden we
naar een reuze stuwmeer, met langs één zijde verschillende hotels die in de
zomer totaal volgeboekt zijn met zoals de locals het noemen Tashkentbeach waar
men kan zwemmen, surfen en zonnen want in de zomer is het hier 40 à 45°C. Maar
stel u er niet teveel van voor. Onze lunch was in een plaatselijk restaurant.
Dan onze lange busrit terug.
We lagen om 21u in ons
bed, omdat we de volgende morgen om 3.45u moesten opstaan!
Hoe noemen ze dat
vakantie!!!
12/05KHIVA
Vandaag begon onze dag
(ik denk nacht) erg vroeg, 4.30 koffers op de gang,ontbijt in de lobby van het
hotel en 5u vertrek naar de luchthaven. Eerst moest iedereen nog persoonlijk
uitchecken wat hier zeer grondig gebeurt, want dat bewijs van het hotel (alle
hotels waar je verbleven hebt) moet je kunnen voorleggen als je Oezbekistan
verlaat. Maar bij de security op de luchthaven lieten ze wel alle flesjes water
door die in onze rugzak zaten! Onze gids had ons al voorbereid op de onlogische
gang van zaken in de luchthaven van Tashkent, vooral aan de gates. Maar dat kan
hier geen probleem zijn, want er zijn er maar 2. Ja dag Jan. Eerst moesten al
de passagiers die een latere vlucht hadden inchecken en als laatste wij. We
hadden ook geen airbus zoals op de papieren stond maar nog een propeller
toestel. Er merkte iemand op : bij de onafhankelijkheid hebben ze van de Russen
deze toestellen erbij gekregen!
Maar alles verliep
vlot, en zijn dan verder via Urganch naar het stadje Khiva gereden waar we één
nacht verblijven.
Khiva is een ommuurde
stad die gerestaureerd is en behoort tot het wereld erfgoed. Van de 55000
inwoners wonen er nog maar 4000 echt in de binnenstad. We bezochten via de
westpoort dit openluchtmuseum met zeer mooie madrassen en minaretten. Onze
lunch kregen we in een plaatselijk restaurant. Daarna verder stadsbezoek, maar
met de temperatuur (30°) en een zeer korte nachtrust begonnen we de
vermoeidheid toch te voelen. Na een douchke en ons diner zijn we toch maar rond
21.30u in ons bed gekropen want het is weer vroeg dag morgen.
Dag lezers van deze blog, ons mama en papa vroegen me te laten weten dat internet op zijn Russisch niet makkelijk is en dat het op zijn chinees veel beter zal gaan....maw nog even geduld, eens ze in China zijn, zullen er nieuwe berichten en hopelijk veel foto's verschijnen ! Groetjes, Mieke
Deze nacht zijn we om 4u in het hotel aangekomen en hebben toch nog tot 9u mogen slapen.
Deze voormiddag hebben we vooral het nieuwe Tashkent bezocht met erg bombastische gebouwen en pleinen waarvan nog enkele uit de Sovjettijd.
Voor we in de metro stapten werden we helemaal gecontroleerd, zelfs de rugzakken en handtassen moesten open. Er werd ons opgedragen absoluut niet te fotograferen in de metro,
Want bij één van de vorige groepen hebben ze daarvoor 4 uur op het politiebureau
doorgebracht! Reden: het ganse metrocircuit kan omgebouwd worden als atoomschuilbunker en valt dus onder het militair regime.
We hebben ook geld gewisseld in de plaatselijke munt: de zoem bij onze Oezbeekse gids. Hij had echt een rugzak vol geld bij want 1 is 2500 zoem! Onze eerste betaling was een metroticket voor 1400 zoem voor 2 pers. Het is echt werken met pakken geld met elastiekje rond, want ze kunnen niet in je portefeulle.
Na de lunch werden we met de bus naar een gedenkteken gevoerd voor de aardbeving van april 1966 waardoor bijna de ganse stad werd verwoest.
Daarna de oude stad met verschillende mooie Madrassas, dit zijn Islamietische gymnasiums.
Ook naar de Juma-moskee met hoge minaretten. Oezbekistan is een gematigd islamistisch land. Het mooiste complex was de Hazrati Imom.
Ik wil even melden dat het vandaag 29°c was, maar wel onweerachtig.
Daarna hebben we nog een uurtje over een reuze grote markt (bazar) gelopen waar letterlijk alles te koop was. En weer zit deze dag erop na een heerlijk diner in het Intercontinentel hotel waar we logeren.
We zitten ons nu nog een beetje te vervelen op de luchthaven van Istanboel waar we 3 uur moeten wachten. Na onze eerste Starbucks koffie en 10 maal slenteren langs dezelfde winkeltjes hebben we ons geïnstalleerd aan onze gate (kapi in het Turks) in de omgeving waar we het reisprogramma nogeens kunnen doornemen. Gui is wel nog langs een boekwinkel gepasseerd voor een , maar ons bagagegewicht zit al aan de limiet!
Onze gids zal ons opwachten in Tashkent. De verantwoordelijke van de reisorganisatie heeft ons in Brussel al gewaarschuwd dat er daar nog de Sovjet mentaliteit heerst.
Je moet je daar echt aan de regels houden, als er een stoplijn staat moet je daar geen 2 cm overgaan. Als je bij de bagagecontrole iets moet uitladen niet laten merken dat je dat niet zo graag hebt We zijn gewaarschuwd. Erger dan de Feldwebel van vorig jaar in Frankfurt kan het niet.
We hebben ondertussen wel kennis gemaakt met heel ons gezelschap dat bestaat uit 14 personen, allemaal 50++++++ behalve één verloren veertiger.
Als de Oezbekese passagiers stilaan naar de gate kwamen, hadden we wel de bedenking over het woord handbagage. Er waren er die 5 reuze zakken meezeulde, en wij maar wegen dat we niet teveel over de 5 kg zitten! Ge moet hier soepel zijn in die dingen.
De Turkse manier van instappen in het toestel (airbus) is nog zoals bij ons vroeger, langs voor en via de achterkant. Behalve dat bij ons toen rekening werd gehouden met uw bordingkaartnr.
Hier dus duidelijk niet. See the picture: een kleine honderd personen die langs achter instappen, maar helemaal vooraan zitten, en dus met 5 zakken handbagage door één smalle middengang terug naar voor komen terwijl de rest via de vooringang naar achter moet, na een half uur over tijd zit iedereen op zijn plaats. Man man man dit is toch ook wel de leuke zijde van zulke reizen.
Naast Gui kwam een meisje van een jaar of 8 à 9 zitten (met veel Chinese gelaatstrekken)
De volgende 2 uren heeft die niet echt stil gezeten
Wij dachten direct, zo zou ons Nina ook met alles bezig zijn. Televisietoestel aan, alle knopjes daarvan uitproberen, alle kussens van haar familie verzamelen, zich in haar dekentje wikkelen, weer alle knopjes uitproberen + de zapper, maar ondertussen wel super lief naar ons lachen. Soms aan Gui iets vragen met handen en voeten (want wij verstaan geen Oezbeeks) en als hij dan geholpen had, giechelen. Spijtig een half uurtje voor de landing is ze in slaap gevallen. Wij niet! Aankomst Tashkent onze tijd: 23.30u, plaatselijke tijd 3.30u s nachts.
Daar werden we dan door de sovjetdouanedienst en idem passpoortcontrole gestuurd, om vervolgens onze bagage uit één hoop koffers te zoeken die grotendeels van de band waren gevallen. Maar buiten wachtte onze gids Rob die verder alles regelde. Einde van dag één
Omdat niet iedereen de Centraalaziatische steppen even goed kent of kan situeren - wat geen schande is omdat zelfs Marco Polo lang heeft moeten zoeken - voegen wij hier een schemaatje bij van onze tochten met bussen en vliegtuigen.
Hello allemaal wij zijn
de laatste voorbereidingen aan het treffen voor ons vertrek naar Oezbekistan en
het verre China, waar we een stukje van ons hart verloren hebben: woensdagmorgen
vertrekken we.We vliegen via Istanboel naar het Oezbeekse Tashkent (de
hoofdstad).
Hello allemaal
