eerst nog genoten van een superlekker ontbijt., dan weer de bus op. We reden langs de Gele Rivier. Deze heeft zijn oorsprong op Tibetaans grondgebied en is 5465 km lang. Men zegt dat de Chinese cultuur een geschenk is van de Gele rivier. De loop is door de eeuwen heen vaak gewijzigd. De 5 keizerlijke hoofsteden liggen allemaal aan deze rivier. Zij wordt ook het verdriet van China genoemd omwille van de vele overstromingen.  Zo is er in de dertiger jaren een grote overstroming geweest die meer dan 1 miljoen slachtoffers maakte en meer dan 80 miljoen mensen dakloos maakte. In het park aan de rivier in de stad bezochten we eerst twee grote waterwielen, symbolen van de stad.

Je kan ook op een vlot van varkenshuiden op de rivier gaan peddelen, maar er zat vandaag wel een sterke stroming op. In het park verder veel taichi en allerlei bewegingsoefeningen, met en zonder muziek: ook vorig jaar zagen we dit, maar veel meer.

vlak aan het park was er een brug uit de 20ste eeuw, maar de oorspronkelijke dateert uit 1374. Zij is 223 m lang.

Dan gingen we met een kabelbaan naar het bovenpark van de Witte Pagode : de Baita, Via een mooie wandelweg kwamen we terug naar beneden. Veel Chinezen gingen te voet naar boven : een fikse wandeling ! een wandelweg vol prieeltjes, wandelgaanderijen enz.

Voor de lunch naar een poepchique restaurant, waar we weer een kijkattractie waren. En dan de rit naar de luchthaven van Lanzhou; vlot door alle controles, maar hun veiligheidssysteem staat nog niet op punt, want we zijn al in 5 verschillende luchthavens met een tube zonnecrème in de rugzak gepasseerd zonder problemen! Maar een vertraagd vlucht, op zijn Chinees. Een ruim vliegtuig van Eastern China. Landing om 17.30 uur in Beijing.  Een bus zou ons naar het centrum van Beijing brengen voor een afscheidsdiner met Pekingeend. Maar al het verkeer richting centrum zat vast : er waren 2 concerten in Beijing en dat hebben we geweten. Toch drong de tijd : we moesten om 21 uur terug op de luchthaven zijn om in te checken richting Istanboel ! 

Na een uurtje filerijden kregen we van onze reisleider te horen dat we geen pekingeend zouden gaan eten in het centrum, maar doorrijden naar het hotel. Daar kregen we een rijkelijk diner en konden ons zelfs nog gaan omkleden en douchen op een kamer: dat deed erg deugd.

Een bedankingsspeech met attentie voor Rob was op zijn plaats; dat had hij zeker en wel verdiend.

Rob bedankte terug en vertelde dat we onderweg toch een paar keren echt geluk hadden gehad. De busrit door de woestijn met die stormwind, de rit om 6 uur 's morgens met de bus, en we mochten eigenlijk maar vanaf 8 rijden! En de problemen in Xiache.

Maar blijkbaar zijn we dan toch voor het geluk geboren en is onze reis vlot verlopen.

Een laatste maal voor het luchthavengebouw hoorden we van hem: ladies en gentleman please prepare for evacuation

Vlucht Beijing naar Istanboel van bijna 11 uren en vlucht van Istanboel naar Brussel 3 uren en onze fantastische reis zat er weer op.

Beste bloggers bedankt om ons te volgen en de foto's via onze medereizigers zullen we later wel er op plaatsen.

Onze dag begon met een verrassing. Tijdens het ontbijt, aan de voorzijde van het hotel kregen we een Chinese opvoering van een militaire

training. Op het grote plein voor het hotel waren een groep militairen (in gevechtskledij met reuze schild) allerlei oefeningen bezig; als we buiten stonden hoorden we in de nabijheid nog ergens Chinese bevelen roepen. (waarschijnlijk nog een groep )

Onze Chinese gids meldde dat hij de avond voordien bezoek had gekregen van een militair die vroeg waarom wij hier waren en wat we kwamen doen, en met het uitdrukkelijk verzoek 's morgens de stad onmiddelijk te verlaten! Gelukkig was dit ook zo voorzien in ons reisplan.

Er mochten absoluut geen foto's of film gemaakt worden van deze vertoning.

Onze begeleider had via andere kanalen geprobeerd te weten te komen of er daarover in het nieuws ergens melding was gemaakt van problemen in Xiahe of omgeving? Bij het verlaten van het hotel zouden we eerst via de achteruitgang moeten gaan, maar uiteindelijk zijn we toch via de voordeur vertrokken. China liet hier nog een echt staaltje zien van : kijk wij staan klaar: er wordt hier niet buiten de lijntjes gekleurd.

Maar zo vertrokken we terug naar Lanzhou. Maar als er echt iets op til was zou het kunnen dat vanaf morgen de regio zeker voor buitenlanders volledig wordt afgesloten, maak dat maar mee als reisleider! In China is nooit iets hetzelfde als ervoor.

We maakten nog een fotostop aan de Deer Long Tempel en de Zagzagtempel die met hun gouden dakversiering schitterde in de zon.

In de Zagzagtempel hebben we uitzonderlijk even binnen mogen kijken, prachtige stoffen versieringen en muurschilderingen met afbeeldingen van verschillende Boeddha's. De meeste Boeddhistische tempels liggen op een prachtige locatie tegen een bergflank met een adembenemend uitzicht zoals deze. 

Toen reden we verder naar een weeshuis dat opgericht was door de monniken van het Zagzagklooster. Dit zijn kinderen bv. van ouders die opgepakt zijn door de overheid, vondelingen en éénoudergezin die duizenden km weg in een fabriek werken. De leerkrachten waren vrijwilligers die om de 3 maanden werden afgelost. Van onze geldinzameling heeft de Chinese gids 6 zakken (van 25 kg) bloem gekocht in een plaatselijk winkeltje. Na onze gift te hebben afgegeven en een blik in de keuken en de refter van de 87 weeskinderen te hebben geworpen werd door de aanwezige monnik toch gevraagd het domein te verlaten, wat toch de indruk gaf dat er iets op til was in de regio dacht onze gids. Maar men voelde toch de dankbaarheid van de begeleiders.

Van daaruit ging het naar de steenbakkerijen. We waanden ons terug in de tijd van de film Daens! De Rupeltreek in de 19de eeuw.Het enige dat machinaal... gebeurde was met een grote schepbuldozer het kleizand op een hoop scheppen, daar stond een vrouw met de spade het zand op de band te scheppen. Via deze band viel het in een bak waar het met water gemengd werd, en vervolgens door een pers in 3 rechthoekige worsten geperst werd.

Door een snijsysteem werden de bakstenen op maat gesneden en op houten planken geduwd, die werden met een tiental op kleine wagens geduwd, die ze naar de droogplaatsen reden. Wat zou hier de veiligheidsadviseur zeggen... want wij mochten overal tussen die machine kijken. Vanaf hier werd het handenarbeid. Merendeel vrouwen, stapelen de natte stenen op een bepaalde manier in lange rijen op de grond, voor elk lege kar van enkele honderden stenen krijgen ze 0,70 Yuan = 10 eurocent. Na een bepaalde tijd te drogen, terug op een stootkar die naar de droogovens reed. Hier zijn we even binnen geweest, niet te harden die hitte. Ook bovenop deze ovens van wel 30m lang en 5m hoog waar via kleine gaten de kolen in werden geduwd.Als je daar tien minuten op dezelfde plaats bleef staan had je geen schoenzolen meer!

Als we eens een zeurdag hebben, zullen we hier even aan terugdenken.

Voor de lunch nog even een halte bij een ornamentmakerij (ik weet niet hoe ik het anders moet noemen) Die versieringen van bloemen en dieren die op de Chinese daken staan werden hier met de hand gevormd en gebakken. Lunch in Lychang waar juist een zeer luidruchtig huwelijksfeest was, dat was niet moeilijk er werd sterke drank geschonken van 45° en constant ad fundum.

We reden verder terug naar Lanzhou voor onze laatste overnachting van deze reis.

 

We kregen voor onze groep (lang neuzen) een speciaal Europees ontbijt:

spiegelei, toastbrood, tomaten en komkommer en joghurt. En onze gids was in Lanzhou chocopasta gaan kopen!

Vandaag stond het grote Labrangklooster op het programma, de grootste Tibetaanse tempel uit de omgeving.

Hier komen van heinde en verre veel Tibetaanse pelgrims naartoe. Sommige doen deze tocht op een erg vermoeiende manier: ze werpen zich telkens op de grond, en herhalen dit na enkele stappen, en dit kilometers ver! En dan moeten ze nog 3x rond het volledige kloostercomplex stappen terwijl ze aan de gebedsmolens draaien of aanraken. En zij stappen dit af in een vrij hoog tempo.

Hier was het overal erg slijkerig door de nachtelijke regen. We hadden om 10u een afspraak met een monnik die de rondleiding zou doen in het engels.(maar het was echt djengels)

De verschillende Boeddhistische tempels waren erg kleurrijk versierd. Rond 12u was er plots een soort oproep, en kwamen uit alle huizen en plaatsen monniken tevoorschijn die zich haasten naar de trappen voor de tempel. Zij droegen de bordeaukleurige pij met gele kam-achtig hoofddeksel, hun naam is dan ook: geelkappen. Voor de tempel deden ze hun speciale zwarte met rode laarzen uit, en gingen bidden op hun ééntonig ritme. (eigenlijk het afdreunen van teksten) Er zijn hier nog meer dan 1000 monniken van 6j tot 95j.

Door het dorp loopt de Daxiarivier.            

Hierna waren we even vrij, en konden we nogmaals langs deze Tibetaanse winkeltjes slenteren.

Na de lunch in het hotel reden we met de bus naar de eindeloze grasvlaktes of steppe,op zoek naar een nomadenfamilie.

Ondertussen was het weer wat opgeklaard, en kwamen de besneeuwde bergtoppen van Longmen Sha te voorschijn PRACHTIG.

We hadden even een fotostop als er een kudde jaks en schapen voorbij kwam. Op de terugweg zijn we gestopt bij een traditioneel geweven 

tent in jakhaar. Een rechthoekige tent van ongeveer 5m op 3m met een kacheltje, waar ze met 10 pers in leven!

De tenten worden bewaakt door 4 grote honden (gelukkig aan de ketting) Er was een Tibetaanse gids bij die vroeg aan de vrouw of we even in de tent mochten zien. Na wat aandringen deed ze toch teken dat we mochten komen en werden we gastvrij ontvangen. De grootmoeder, wij hadden ze 60j geschat, bleek maar 45j te zijn en haar dochter van 22j met 2 kindjes waren alleen aanwezig. Het jongste kindje was 2 maanden en lag goed ingeduffeld op een hoopje dekens.De matrassen lagen aan de zijkanten opgestapeld. Verder nog wat kookgerei en een kleine koelkast op zonne-energie! De dochter maakte voor ons een mengsel van jakboter, melk,gerst, suiker en gedroogde kaas. Ze kneedde dit met haar hand in een kommetje tot een homogene massa, en dan hebben we geproefd ... echt lekker en voedzaam, want zij eten geen groenten en fruit. Voor de jakbotertee heb ik bedankt. We hebben nog veel foto's  genomen van deze nomadenfamilie en hebben bedankt voor hun gastvrijheid met " demo" : is tot ziens in het Tibetaans.

We besloten deze rit met aan beide zijde reusachtige besneeuwde bergtoppen en hadden ons diner in het hotel.