Deze nacht zijn we om 4u in het hotel aangekomen en hebben toch nog tot 9u mogen slapen.
Deze voormiddag hebben we vooral het nieuwe Tashkent bezocht met erg bombastische gebouwen en pleinen waarvan nog enkele uit de Sovjettijd.
Voor we in de metro stapten werden we helemaal gecontroleerd, zelfs de rugzakken en handtassen moesten open. Er werd ons opgedragen absoluut niet te fotograferen in de metro,
Want bij één van de vorige groepen hebben ze daarvoor 4 uur op het politiebureau
doorgebracht! Reden: het ganse metrocircuit kan omgebouwd worden als atoomschuilbunker en valt dus onder het militair regime.
We hebben ook geld gewisseld in de plaatselijke munt: de zoem bij onze Oezbeekse gids. Hij had echt een rugzak vol geld bij want 1 is 2500 zoem! Onze eerste betaling was een metroticket voor 1400 zoem voor 2 pers. Het is echt werken met pakken geld met elastiekje rond, want ze kunnen niet in je portefeulle.
Na de lunch werden we met de bus naar een gedenkteken gevoerd voor de aardbeving van april 1966 waardoor bijna de ganse stad werd verwoest.
Daarna de oude stad met verschillende mooie Madrassas, dit zijn Islamietische gymnasiums.
Ook naar de Juma-moskee met hoge minaretten. Oezbekistan is een gematigd islamistisch land. Het mooiste complex was de Hazrati Imom.
Ik wil even melden dat het vandaag 29°c was, maar wel onweerachtig.
Daarna hebben we nog een uurtje over een reuze grote markt (bazar) gelopen waar letterlijk alles te koop was. En weer zit deze dag erop na een heerlijk diner in het Intercontinentel hotel waar we logeren.
We zitten ons nu nog een beetje te vervelen op de luchthaven van Istanboel waar we 3 uur moeten wachten. Na onze eerste Starbucks koffie en 10 maal slenteren langs dezelfde winkeltjes hebben we ons geïnstalleerd aan onze gate (kapi in het Turks) in de omgeving waar we het reisprogramma nogeens kunnen doornemen. Gui is wel nog langs een boekwinkel gepasseerd voor een , maar ons bagagegewicht zit al aan de limiet!
Onze gids zal ons opwachten in Tashkent. De verantwoordelijke van de reisorganisatie heeft ons in Brussel al gewaarschuwd dat er daar nog de Sovjet mentaliteit heerst.
Je moet je daar echt aan de regels houden, als er een stoplijn staat moet je daar geen 2 cm overgaan. Als je bij de bagagecontrole iets moet uitladen niet laten merken dat je dat niet zo graag hebt We zijn gewaarschuwd. Erger dan de Feldwebel van vorig jaar in Frankfurt kan het niet.
We hebben ondertussen wel kennis gemaakt met heel ons gezelschap dat bestaat uit 14 personen, allemaal 50++++++ behalve één verloren veertiger.
Als de Oezbekese passagiers stilaan naar de gate kwamen, hadden we wel de bedenking over het woord handbagage. Er waren er die 5 reuze zakken meezeulde, en wij maar wegen dat we niet teveel over de 5 kg zitten! Ge moet hier soepel zijn in die dingen.
De Turkse manier van instappen in het toestel (airbus) is nog zoals bij ons vroeger, langs voor en via de achterkant. Behalve dat bij ons toen rekening werd gehouden met uw bordingkaartnr.
Hier dus duidelijk niet. See the picture: een kleine honderd personen die langs achter instappen, maar helemaal vooraan zitten, en dus met 5 zakken handbagage door één smalle middengang terug naar voor komen terwijl de rest via de vooringang naar achter moet, na een half uur over tijd zit iedereen op zijn plaats. Man man man dit is toch ook wel de leuke zijde van zulke reizen.
Naast Gui kwam een meisje van een jaar of 8 à 9 zitten (met veel Chinese gelaatstrekken)
De volgende 2 uren heeft die niet echt stil gezeten
Wij dachten direct, zo zou ons Nina ook met alles bezig zijn. Televisietoestel aan, alle knopjes daarvan uitproberen, alle kussens van haar familie verzamelen, zich in haar dekentje wikkelen, weer alle knopjes uitproberen + de zapper, maar ondertussen wel super lief naar ons lachen. Soms aan Gui iets vragen met handen en voeten (want wij verstaan geen Oezbeeks) en als hij dan geholpen had, giechelen. Spijtig een half uurtje voor de landing is ze in slaap gevallen. Wij niet! Aankomst Tashkent onze tijd: 23.30u, plaatselijke tijd 3.30u s nachts.
Daar werden we dan door de sovjetdouanedienst en idem passpoortcontrole gestuurd, om vervolgens onze bagage uit één hoop koffers te zoeken die grotendeels van de band waren gevallen. Maar buiten wachtte onze gids Rob die verder alles regelde. Einde van dag één
Omdat niet iedereen de Centraalaziatische steppen even goed kent of kan situeren - wat geen schande is omdat zelfs Marco Polo lang heeft moeten zoeken - voegen wij hier een schemaatje bij van onze tochten met bussen en vliegtuigen.
