 |
|
| 11-02-2016 |
 ~~*Eeuwigheid*~~ |
|
Er zijn plekken
waar ik zonder glimlach
niet meer langs kan.
Ooit is daar een grap
verteld, een kus geroofd,
iets voor het eerst gedacht.
Ter hoogte van mijn oor,
bijvoorbeeld,
heb jij me op een nacht
beloofd dat eeuwigheid
een leugen is, maar dat het
daarom tussen ons niet
minder lang gaat duren.
Meer woorden waren er
niet nodig- een mond
spreekt van zichzelf al mooi
en huid heeft een geheugen.
jij blijft mijn hals, mijn navel,
mijn holte van mijn knie
voor altijd bij.
Zonder glimlach kan ik
aan geen plek voorbij.
Liefs Myriam
11-02-2016 om 00:00
geschreven door chika 
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
|
|
|
 |
|
| 21-01-2016 |
| ~~*Zo is het goed*~~ |
|
Zo is het goed
Ik werp een steen:
geen vogel vliegt op.
je klakt met je tong:
geen paard komt gedraafd.
Ik zwijg, jij zwijgt.
Maar we hebben
niets van messen die zwijgen.
Het verlies van één enkel vraagteken
maakt ons beiden dakloos.
Als je gaat spreken
zal ik je mand moeten snoeren
met de ademgarens waar ik aan hang.
Liefs Myriam  21-01-2016 om 00:00
geschreven door chika
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 1/5 - (1 Stemmen)
|
|
|
|
| 17-01-2016 |
| ~~*Wij maken langen dagen*~~ |
|
Jij blijft mijn grote liefde
In de maak, jij maakt
Mijn nachten wachten wit
Als dit papier, jij maakt me
Zwart als een gat in het blad
Gebrand van dit gedicht,
Een vergezicht van niets:
Van al het onvervulde.
Jij bent mijn vragen , Jij bent
Mijn bange vragen voor.
Wij maken lange dagen.
Die staan hier in de koor
van hoog tot laag bijeen
Te dansen in mijn keel
Ik neem hier geen verhaal
Op jou, ik haat het hiaat
Dat ons heeft afgesproken.
Ik blijf je grote liefde
In nachten wachten wit
Als dit papier, ik maak je
Zwart als een gat in het blad
Gebrand van dit gedicht.
Liefs Myriam
17-01-2016 om 00:00
geschreven door chika
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 1/5 - (1 Stemmen)
|
|
|
|
|
| 11-01-2016 |
| ~~*Een kus Ter kameren*~~ |
|
carex, caresse-
grassen die strelen en
snijden, muren en daken
van een in licht verzopen,
wachten abdij.
misschien dat minnaars
daar een onderkomen zoeken,
eeuwenlang slapen,
met een bros geslacht.
en op de grachten,
dichtgevroren, gist
koud speeksel, spinsel van
stofmijt en atomen,
zuigende namen
in de porien van
lipbloemigen gestold.
Liefs Myriam  11-01-2016 om 00:00
geschreven door chika
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (1 Stemmen)
|
|
|
|
|
| 06-01-2016 |
| ~~*Sprekend u*~~ |
|
Een vrouw ontvouwt zich; in de lucht liegt
ze en geeft het donker een heldere draai.
ik meer aan als wie hoogte
verliest, de hand
van de maker kiest. Is weggeveegd, verzwegen
in de breedte: de lust van het vliegeren, in het licht
op het been dat ontbloot wordt en zich
maar de voet nadert, het hier zijn dooradert. In
haar de opwelling de bloem die kleur bekent
als ding. knarst de ruimte, zand tussen de tanden en
blaast mijn handen van haar lijf. Als noodweer
gaat heel het decor achter haar tekeer: en
streling, als ik haar ruggelings tegen de dijk op schrijf.
Liefs Myriam  06-01-2016 om 00:00
geschreven door chika
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 4/5 - (1 Stemmen)
|
|
|
|
|
| 20-12-2015 |
| ~~*En als haar borsten kwestsbaar...*~~ |
|
En als haar borsten kwetsbaar in
hun middelpunt, als oude wijn
in oude zakken, schraal en dun
van magerte geworden zijn.
En als de ketting om haar hals
die jaren tussenbeide hing
en slechts het derde sieraad was,
verkommert tot een eenzaam ding,
kijk ik mijn dochters somber aan
en leg het zwijgen op hun mond.
Maar bij het trage slapengaan
wanneer ik moeizaam binnendring
en merk hoe waardig zij ontvangt,
wordt kwetsbaar de herinnering.
Liefs Myriam  20-12-2015 om 00:00
geschreven door chika
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
|
|
|
|
|
|
|
| 30-11-2015 |
| ~~~*Soms weet ik niet of jij mij bent, of ik jou ben...*~~ |
|
Soms weet ik niet of jij mij bent, of ik jou ben
zo nauw verstrengeld is ons beider leven,
ik zie met jouw gezicht, ik fluister met jouw stem
en aan jouw hart voel ik mijn hartslag beven.
Er is een tijd van komen en er is geen gaan,
wij zijn tesaam voor alle eeuwigheden
van einde en oorsprong, bloeien en vergaan:
een leven, in gemeenzaamheid beleden.
Maar soms, ten bergtop onzer innigheid
op het schemermeer der zoetste tederheden
op hoge golven der onstuimigheid
sta ik opeens ten spiegel van mijzelf
alleen, in het donkerste der verlatenheden
vervreemd van jou, verstoten van mijzelf.
Liefs Myriam
30-11-2015 om 00:00
geschreven door chika
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 2/5 - (1 Stemmen)
|
|
|
|
>
|
|
