Weet je wat ik eigenlijk het ergste vind aan een chronische ziekte hebben? Niet de dagelijkse pijn. Niet de constante vermoeidheid. Niet de tien ton medicatie met elke zijn eigen leuke bijwerkingen. Niet het feit dat ik bepaalde dingen niet (meer) kan. Niet eens dat ik nooit het leven zal hebben dat ik als kind verwachtte. Het allerergste is hoe sommige mensen je behandelen. Het feit dat je naast je chronische ziekte je ook nog eens constant moet verantwoorden VOOR je ziekte. Dat je jezelf constant moet verdedigen. Ik vraag mij vaak af, hoe is het in godsnaam mogelijk dat anderen meer problemen lijken te hebben met mijn aandoening dan ikzelf? Ik vraag geen medelijden. Ik vraag geen actieve steun. Ik vraag niet eens om me te begrijpen. Het enige wat ik vraag is respectvol en eerlijk behandeld worden.
