Na het succes van vorig jaar was er dit jaar opnieuw een flinke delegatie van de Midweek Specials aanwezig in de Ronde van Vlaanderen.

Ter voorbereiding werden er vanaf januari op zaterdagmiddag lange oefenritten afgewerkt.  De ritafstanden werden stelselmatig opgedreven met als hoogtepunt de rit naar Zierikzee waarbij er 220 kilometers onder de wielen schoven !  De voorbereidingsfase verliep niet altijd voor iedereen even vlekkeloos.  Zo verkeerde Walter J. tijdens één van de laatste tochten in grote nood.  De barre weersomstandigheden zorgden er voor dat onze anders toch zeer warmbloedige vriend in een staat van volledige onderkoeling terecht kwam.  Zijn lichaamsfuncties vielen één voor één uit, hij wist niet meer waar hij was en hoe hij heette.  De sukkelaar werd dan ook door enkele collega’s van de fiets gehesen en in volkomen bevroren toestand naast de chauffage van een café in Gierle neergepoot.  Het enige wat Walter gelukkig nog zelfstandig kon was zijn mond openen.  Dat was voldoende voor de immer bereidwillige Werner D. die Walter zijn leven redde door hem handmatig enige kommen soep te voederen.

De rest van de voorbereiding verliep min of meer vlekkeloos.

Er werd ook individueel duchtig bijgetraind, de één al wat meer dan de ander.  Zo werd ondermeer Dirk DV. om 06.00 ’s morgens gesignaleerd aan het Heiligdom van Scherpenheuvel tijdens één van zijn ochtendlijke trainingsritten !

De Ronde zelf dan.  De lange afstand (260 km.) werd gereden in 2 groepen.  Een groepje met Danny A., Dirk DV, Fons V. en Hild.  In de andere groep startten Swat A., Frank Q., Dirk D., Kristof M., Werner D., War VD, Ronny G. en Jan S..  Helaas kon het speerpunt van de ploeg, Gust C., de Koning van de Koppenberg, niet van de partij zijn.  Om 4.30 uur vertrokken we in Merksplas om dan om 07.00 uur in Brugge de rit aan te vangen.  Het weer was in ieder geval veel beter dan vorig jaar, het zou de ganse dag droog blijven.

Tijdens het eerste gedeelte van de tocht zat de wind grotendeels mee en aan kilometer 100 zaten we goed op schema met een gemiddelde van 32,5 per uur.  Verstandige coureurs verstoppen zich in het peleton, de kiekens van de Midweek Specials niet natuurlijk.  Als we een groep inhaalden namen we onmiddellijk het commando over om de snelheid erin te ouden, tot grote vreugde van vele andere wielertoeristen.  Dat we af en toe de verkeerde weg insloegen namen ze er gaarne bij.

De eerste hindernis van de dag, de wereldberoemde kasseien van de Paddenstraat, eisten echter hun tol.  Onze enige vrouwelijke vertegenwoordigster, Hild,  werd in de lucht gekatapulteerd en kwam na een korte vlucht tot stilstand tegen een verlichtingspaal.  Resultaat : een snee in de knie, een gekneusde elleboog en kapotte helm.  We weten allemaal dat Hild grotendeels is opgetrokken uit staal en gewapend beton, ze schudde even het hoofd, sprak de woorden “godvermiljaardenondedju, welke snul heeft die kasseien hier zo weggetast !?! “, en sprong vervolgens terug op haar fiets om de weg te vervolgen.  Helaas, het mocht niet zijn, want na 20 kilometer was de pijn zelfs voor Hild niet meer te harden en moest ze de strijd staken.  Het resterende trio reed gezwind de ronde uit.  Fons V. maakte naar goede gewoonte van elke bevoorradingsstop gebruik om een sigaretje te smoren en volop van het landschap te genieten.  Dirk DV maakte de ganse dag een bijzonder frisse indruk.  Hij was dan ook voorzien van zijn gloednieuwe koersfiets en dat bezorgde hem duidelijk een uitstekende moraal.  Danny A. tenslotte moest na het uitvallen van Hild de eer van de familie hoog houden.  Hij bereikte fris als een komkommer de eindmeet, richtte na aankomst zijn blik op oneindig en sprak de historische woorden : “ik had begot nog harder gekund !”.

Het andere groepje kreeg ondertussen ook met tegenslag te maken.  Op één of andere kasseistrook kreeg Kristof M. naar eigen zeggen plotsklaps “een raar gevoel aan zijn gat”.  We dachten eerst dat dit te wijten was aan de supersonische snelheid waarmee hij over de kasseiën raasde, maar op een volgende strook bleek dat zijn zadelpen aan het scheuren was.  Ergens in Zwalm vonden we een fietsmaker die het euvel herstelde en konden we onze tocht verder zetten.

Omwille van een misverstand bij één van de bevoorradingen viel het groepje uiteen.  De Swat en de War raakten voorop en we zouden ze omwille van omstandigheden pas na de finish terug zien.  Een kilometer voor de meet besloot de Swat dat een Ronde van Vlaanderen zonder valpartij iets is voor watjes.  Hij smakte dan ook stijlvol tegen de grond en gelukkig had ook hij een helm op.

Er werd stevig doorgevlamd en door de hoge snelheid en de opeenvolging van hellingen begon de vermoeidheid natuurlijk toe te slaan.  Vooral onze vriend Werner D. kreeg het geweldig lastig in de bergzone.  We werden getuige van een merkwaardig medische ontwikkeling.  Werner D. kreeg namelijk bij elke beklimming een andere kleur.  Eerst was ie gewoon bleek, dan werd hij beige, op de Berendries en de Boigneberg sloeg hij groen uit en op de Paterberg en de Taaienberg kreeg zijn vel een blauwe schijn …. Opgeven staat echter niet in Werner’s woordenboek en als een echte Flandrien vervolgde hij zijn weg.  En …een mirakel geschiedde want op de Muur en de Bosberg, de laatste hellingen van de dag,  kreeg Werner zijn vertrouwde zalmroze kleur terug en de laatste kilometers van de dag begon hij nog als een gek aan de kop te sleuren !

In de loop van de dag begon het op te vallen dat de anders immer strijdlustige Frank Q. zich wel erg gedeisd hield.  Toen de Tenbosse straat eraan kwam werd duidelijk waarom.  Met een dierlijk gebrul dat menig buurtbewoner doodsangst bezorgde lanceerde hij zich op de grote versnelling.  Stil vallen was er niet bij, en zo beleefde Frank zijn moment van glorie.

In de loop van de dag werd er trouwens duchtig slag geleverd op elke helling en elke kasseistrook.  Ronny G. bleek vooral bergop in zijn element en Dirk D. imponeerde op de muur.  Iedereen bleek in grote form zodat de prijzen min of meer gelijkmatig verdeeld werden.

Na 9 uur fietsen, een uur rapper dan vorig jaar, bereikten we de meet.

Nog een woord van dank ook voor onze begeleiders.  Monique, Kristel, Dirk C.,en Walter J. zorgden ervoor dat we de ganse dag goed bevoorraad werden.

De zondag werd er gezamenlijk naar de Ronde gekeken in de Glenn.  De verwedde vaten werden er vakkundig tegen een flink tempo geledigd.  Het onvermijdelijke gebeurde … na enige tijd en vele pinten werd er opnieuw gewed voor volgende jaar.  Jimmy Q. vertrouwde het zaakje niet en greep plots naar pen en papier.  De ganse namiddag heeft hij zich bezig gehouden met de weddingschappen te noteren.  Omdat de kwaliteit van zijn geschriften er onder invloed van de enorme alcoholconsumptie zienderogen op achteruit ging, is enkel het eerst blad (en dan nog enkel de voorkant) min of meer leesbaar.  Hieronder volgt een waarheidsgetrouwe weergave van zijn notities.

Volgende weddingschappen zijn vastgelegd voor het volgend jaar 2008

1   Frank Quirynen Parijs-Roubaix

2   3 dagen voor de Cees binnen

3   Bart Quirynen Rijd Parijs-Roubaix anders een vat

4   Als Walter Jones Parijs-Roubaix rijd verdiend hij een vat van Frank

5   Als Walter niet uitrijd geeft hij een vat

6   Werner Druits zet in Parijs-Roubaix de puntjes op de i  ( eerst aankomen ) anders een vat

7   Fons Vermeiren rijd Parijs-Roubaix anders een vat

8   Cees rijd in Lennik bij de 3 eerste ( vat )

9   Frank Quirynen rijd in lennik bij de 10 eerste ( vat )

10 Bart Quirynen rijd lennik uit ( vat )

11  Jurgen driesen en Peter rijden de 265 km van de ronde van vlaanderen ( vat )

12 De Cees is voor de Frank in Parijs-Roubaix anders een vat

13 Gust Coekelbergs ??

Verslag : Jimmy Quirijnen

De aandachtige lezer zal ongetwijfeld opmerken dat in het verslag niet alles even kristalhelder is.  Zo is het mij niet volkomen duidelijk wat er precies bedoeld wordt met punt 2 en punt 13.  Voor meer uitleg kan ik enkel doorverwijzen naar de toenmalige verslaggever van dienst.

De rest van de namiddag reconstrueren is niet echt makkelijk.  Het geluidsniveau in de groep steeg met de minuut en er viel al eens iemand van z’n kruk.  Sommigen beweerden de dag nadien dat ze niet gegeten hadden terwijl er toch vrachten frut naar binnen gespeeld zijn.  Iemand anders werd wakker in z’n auto en wist niet meer hoe hij daar in geraakt was.  Weer anderen  kregen hun fietsslot niet open of waren de nummer vergeten, kortom, het was weer van dat …  Tussendoor namen we ook afscheid van de Cees die enkele dagen later naar Compostella zou vertrekken.  Walter J. stelde onder grote belangstelling zijn website voor waar je de belevenissen van de Cees kan volgen : www.ceesnaarcompostela.be . De moeite van het bekijken waard.

Voilà, dat was het zo ongeveer.  We kunnen weeral terugblikken op een geslaagd weekend.  Benieuwd hoe het volgend jaar afloopt met Parijs - Roubaix op den almenak.

01-04-2007 om 00:00 geschreven door Jan