Het Songfestival van Knokke (Frans: Coupe d'Europe de tour de chant; Engels: European Cup for Vocal Recitation, "Europabeker voor zangvoordracht"), kortweg Knokkefestival, was een zangcompetitie voor Europese landen die van 1959 tot 1973 jaarlijks werd gehouden in het casino van de Belgische plaats Knokke.
Het was een zangwedstrijd tussen Europese landen die elk door vijf en later door drie zangers of zangeressen werden vertegenwoordigd. Het festival werd in diverse landen uitgezonden op televisie en was een internationale springplank voor nieuw talent. Grote namen als Udo Jürgens, Willeke Alberti en Engelbert Humperdinck kenden hier het debuut van hun carrière.
Geschiedenis
Het Knokkefestival werd voor het eerst gehouden in 1959. Het Festival van San Remo en het Eurovisiesongfestival waren toen al op de buis te zien en waren zo'n groot succes in Vlaanderen dat het land een eigen festival wilde organiseren.
Elk jaar deden er zes landen mee met een team van 5 zangers of zangeressen. Naast België namen Frankrijk, Duitsland, Nederland, Italië en het Verenigd Koninkrijk elk jaar deel aan het festival. Voor Nederland deden er vaak bekende artiesten mee zoals Corry Brokken, Annie Palmen, Willeke Alberti, Liesbeth List, Teddy Scholten en Ramses Shaffy. Nederland won het Knokkefestival in 1964 en 1965.
Jarenlang stond het festival op eenzelfde niveau als het Eurovisiesongfestival en het Festival van San Remo, maar begin jaren 1970 begon de interesse voor het festival te verdwijnen. De laatste officiële competitie vond plaats in 1972, een jaar later was er nog een afscheidsshow met bekende namen die in het verleden hadden deelgenomen aan het Songfestival van Knokke.
Roberto `Bobby Solo` Satti (Rome, 18 maart 1945) is een Italiaanse zanger.
Hij nam in 1964 deel aan het San Remo Festival met Una lacrima sul viso, hij won niet maar het lied werd wel een internationale hit. Hij won datzelfde jaar nog het Festivalbar met Credi a me. In 1965 won hij wel het San Remo Festival met Se piangi se ridi en mocht hij ook naar het Eurovisiesongfestival waar hij 5de eindigde. Ook in 1969 won hij San Remo met Zingara, dit keer zat er echter geen eurovisieticket aan vast. Hij was ook in Duitsland populair en zong enkele schlagers.
Het Festival van San Remo is een Italiaans liedjesfestival, dat sinds 1951 elk jaar in februari of maart gehouden wordt in de stad San Remo (Italiaans: Sanremo).
Het festival, dat oorspronkelijk in het casino van San Remo, en later in het Ariston-theater wordt gehouden, is uitermate populair in Italië. Dit gegeven wordt dan ook volop benut door de commercie. Het is een van de best bekeken televisieprogramma's in Italië en wordt via het Eurovisie-netwerk ook doorgestraald naar andere landen. De groten van de Italiaanse moderne muziek hebben er aan meegedaan en voor sommige artiesten, zoals Eros Ramazzotti, Andrea Bocelli en Laura Pausini, betekende een deelname aan het festival het begin van een grote internationale carrière.
In het Italiaans wordt het festival aangeduid als het Festival della canzone italiana (Festival van het Italiaanse lied). Het is een wedstrijd waarin originele Italiaanstalige liedjes worden vertolkt, waaruit een winnaar wordt gekozen. Vanaf de jaren tachtig tot het jaar 2003 waren het in feite twee wedstrijden die door elkaar liepen: een wedstrijd voor reeds gevestigde artiesten, en een wedstrijd voor nieuwe talenten. In 2004 werd deze scheiding voor een jaar opgeheven, en werd er voor het eerst gewerkt met televoting - niet langer besloot een jury over de winnaar, maar de kijker.
Het festival is mede bekend door de gastoptredens van vaak grote internationale artiesten en de vrouwelijke presentatoren, vaak fotomodellen of actrices van internationale allure. In 1985 was de Nederlandse Patty Brard een van de co-presentatrices.
Het Festival van San Remo geldt als voorbeeld voor andere soortgelijke festivals, in de eerste plaats het Eurovisiesongfestival. Gedurende een aantal jaren was het de winnaar/winnares van het San Remo-festival die voor Italië mocht deelnemen aan het Eurovisiesongfestival, bijvoorbeeld Gigliola Cinquetti in 1964 met Non ho l'età.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Tags:festval San Remo, Roberto Carlos
20-05-2015, 00:43 geschreven door Ruud
Christian Anders
Christian Anders (15 januari 1945, Bruck an der Mur) is een Oostenrijks schlagerzanger en componist. Zijn echte naam is Antonio Augusto Schinzel-Tenicolo.
Aan het einde van de Tweede Wereldoorlog weken zijn ouders uit naar Italië, het land van zijn vader en woonde er negen jaar op het eiland Sardinië. Toen hij tien jaar was verhuisde hij met zijn ouders naar Offenbach am Main in Duitsland. In 1968 kreeg hij een platencontract, maar het duurde nog een jaar vooraleer hij groot succes kende. Met Geh' nicht vorbei scoorde hij een monsterhit in 1969. De plaat ging een miljoen keer over de toonbank en stond op 1 in de Duitse hitparade en bereikte plaats drie in de Zwitserse en Oostenrijkse en de 22ste in de Nederlandse. In 1971 richtte hij in Berlijn zijn eigen platenstudio op, Chranders Records. Hij stond vaak in de ZDF-Hitparade en de hitparade van Radio Luxemburg. Anders scoorde vele hits, maar hij kon na Geh' nicht vorbei nog maar één keer de hoogste plaats in de hitparade wegkapen en dat was in 1972 toen hij opnieuw een monsterhit scoorde met Es fährt ein Zug nach nirgendwo wat ook zijn bekendste lied is.
Jacobus (Jaap) Valkhoff (Rotterdam, 16 augustus 1910 - Hoek van Holland, 3 juli 1992) was een Nederlands musicus, zanger, accordeonist, saxofonist, componist en tekstschrijver.
Hij was een pionier van de Nederlandse jazz. In de jaren rond de Tweede Wereldoorlog componeerde hij liedjes als Denk jij nog aan dien tijd en Diep in mijn hart.
Na de oorlog had Valkhoff zijn eigen orkest. Zijn herkenningsmelodie was het lied Ik ben Japie de Portier. Ook trad hij regelmatig op als accordeonist bij The Three Jacksons. Zijn bekendste tekst schreef hij in 1961 op verzoek van Johnny Hoes: Hand In Hand, Kameraden. De melodie was toen al ruim zeventig jaar oud en er zijn vele versies van gemaakt, waaronder één voor nota bene Ajax, maar de tekst over Feyenoord bleek uiteindelijk de langste adem te hebben.
Valkhoff schreef ook liederen voor andere artiesten, met name voor Tante Leen, waaronder haar bekendste lied Oh Johnny. Onder het pseudoniem "Slome Japie" had hij in 1965 een hit met Ik heb mijn hart op Katendrecht verloren, een oorspronkelijk door Drs. P geschreven parodie op het Duitse Ich hab' mein Herz in Heidelberg verloren, een compositie van de Oostenrijkse componist Fred Raymond. Daarnaast speelde hij onder andere in Accordeola.
In 1992 ontving hij van de stad Rotterdam de Erasmusspeld.
Jaap Valkhoff kwam om het leven bij een verkeersongeval in Hoek van Holland. Hij is 81 jaar geworden. In 1998 werd Valkhoff geëerd met een kunstwerk, onthuld door de Rotterdamse wethouder Hans Kombrink, op de hoek van de Schilderstraat en Schiedamsedijk.
Silver Convention was een Duitse discogroep uit de jaren 70.
De groep werd opgericht in München door producers en liedjesschrijvers Sylvester Levay en Michael Kunze. Silver was de bijnaam van Sylvester. In 1974 scoorden ze een hit in het Verenigd Koninkrijk met het nummer Save me. Omdat het oorspronkelijk een studiogroep was, werd vanaf dat moment gezocht naar zangeressen om ook op te kunnen treden.
Linda G. Thompson (Linda Übelherr), Penny McLean (Gertrude Wirshinger) en Ramona Wulf (Ramona Kraft) werden aangenomen. Silver Convention scoorde 2 grote hits in de Verenigde Staten; Fly, Robin, Fly, waarvan de tekst slechts uit 6 woorden bestond, stond 3 weken op 1 in 1975 en won de Grammy Award voor beste R&B instrumentale vertolking. De opvolger Get up and boogie stond drie weken op 2 in 1976. De dames brachten tegelijktertijd ook solowerk uit. McLean had een hit met Lady Bump en Thompson met Ooh what a night. Wulf was al vanaf 1971 als schlagerzangeres actief en trad vaak op in het TV-programma "Die Hit-Parade".
Verdere singles van de groep die op hun eerste successen verder borduurden werden slechts bescheiden hits. Eind 1976 verliet Thompson de groep en werd vervangen door Rhonda Heath. In 1977 werd de band verkozen om deel te nemen aan het Eurovisiesongfestival met het lied Telegram. De EBU schafte de vrije taalregel die sinds 1973 was ingevoerd af, maar omdat Duitsland en België al een Engelstalig lied gekozen hadden werd de maatregel weer teruggetrokken. Het trio werd 8ste en bereikte nog de top 30 van de hitparade, het was echter het einde van de groep.
Rhonda Heath zong in 1985 als backing vocal voor Oostenrijk en in 1994 bij de Duitse kandidaten. Silver Convention inspireerde een Nederlandse producer tot het oprichten van de populaire groep Luv'.
Riley Ben King (Itta Bena (Mississippi), 16 september 1925 Las Vegas, 14 mei 2015), beter bekend als B.B. King, was een bekende Amerikaanse bluesgitarist en singer-songwriter. Op 15 december 2006 ontving B.B. King de hoogste burgeronderscheiding, de Presidential Medal of Freedom. B.B King wordt gezien als één van de grootste bluesartiesten aller tijden. Het muziekblad Rolling Stone plaatste King op de derde plaats in een lijst van de honderd beste gitaristen.
Zijn bekendste hit is zijn cover van "The Thrill Is Gone" uit 1970.
Biografie
King werd geboren op een plantage en een groot deel van zijn jeugd werkte hij, samen met zijn moeder en grootmoeder, als een sharecropper. Voor hij van zijn andere talenten weet had, zou hij per 45 kg katoen 35 dollarcent betaald hebben gekregen.[bron?] Hij werd na de scheiding van zijn ouders en de vroege dood van zijn moeder door zijn grootmoeder opgevoed. King ging naar de Elkhorn Baptist Church in Kilmichael. Reeds vroeg raakte King in de ban van zwarte muzikanten als T-Bone Walker en Lonnie Johnson, en jazzartiesten zoals Charlie Christian en Django Reinhardt. Snel ontwikkelde King zijn eigen muzikale vaardigheden in de kerk bij het zingen van gospel.
In 1943 verhuisde B.B. King naar Indianola, Mississippi. Drie jaar later verhuisde hij weer naar Memphis, Tennessee, waar hij zijn gitaartechnieken verfijnde, met de hulp van zijn neef, country bluesgitarist Bukka White.
Uiteindelijk begon King zijn muziek live op het radiostation van Memphis WDIA te brengen, een station dat juist een draai had gemaakt door enkel zwarte muziek uit te zenden - wat destijds zeer opmerkelijk was. On air begon King de naam The Pepticon Boy te gebruiken, wat later Beale Street Blues Boy werd. Die naam werd afgekort tot gewoonweg Blues Boy, wat uiteindelijk B.B. werd.
In 1949 verschenen de eerste twee singles van King via Bullet Records uit Nashville (Tennessee). Zijn debuut was Miss Martha King. In datzelfde jaar begon King songs op te nemen onder contract met RPM Records. Veel van zijn vroege opnames werden geproduceerd door Sam Phillips, die later het legendarische Sun Records zou stichten.
In de jaren 1950 werd B.B. een van de belangrijkste namen in rhythm-and-bluesmuziek, met een imposante lijst van hits zoals "You Know I Love You", "Woke Up This Morning", "Please Love Me", "When My Heart Beats Like a Hammer", "Whole Lotta' Love", "You Upset Me Baby", "Every Day I Have The Blues", "Sneakin' Around", "Ten Long Years", "Bad Luck", "Sweet Little Angel", "On My Word of Honor" en "Please Accept My Love". In 1962 begon King bij ABC-Paramount Records.
In november 1964 nam B.B. King het legendarische album Live at the Regal op in het Regal Theater te Chicago.
King vond zijn eerste succes buiten de bluesmarkt in 1969 met zijn remake van Roy Hawkins' melodie, "The thrill is gone", dat een hit werd in zowel de pop- als de R&B-hitlijsten, een zeldzame gebeurtenis, zeker in die tijden. Kings succes bleef duren in de jaren zeventig met liedjes als "To Know You Is to Love You" en "I Like to Live the Love". Van 1951 tot 1985 verscheen King maar liefst 74 keer in de Billboards-R&B-charts.
De jaren tachtig, negentig en de periode na 2000 leverden niet zoveel platen op, maar King bleef wel zeer actief in televisieshows, films, en trad zo'n 300 keer per jaar op. In 1988 bereikte hij een nieuwe generatie fans via de single "When Love Comes To Town", opgenomen samen met de Ierse band U2. In 2000 nam King samen met gitarist Eric Clapton het album Riding With The King op. In 1988 had hij een gastoptreden tijdens een concert van Gary Moore. De uitvoering van "The thrill is gone" is legendarisch.
In 2004 werd aan King een eredoctoraat uitgereikt door de Universiteit van Mississippi. Zijn uitgebreide bluescollectie schonk hij aan het 'Ole Miss Center for Southern Studies'.
King heeft een zeer vol en actief leven geleid. Hij bezat een vliegbrevet, was bekend als gokker, vegetariër, niet-drinker en niet-roker. Als diabeticus sinds meer dan tien jaar, was King een van de spreekbuizen van de strijd tegen diabetes.
In 2011 trad hij voor het laatst op in Nederland tijdens het North Sea Jazz. In 2014 trad hij nog steeds op, maar door een val tijdens een concert in de House of Blues in Chicago kwam daar toch op 89-jarige leeftijd een eind aan. Begin april 2015 werd hij opgenomen in het ziekenhuis van zijn woonplaats Las Vegas wegens ernstige uitdroging als gevolg van zijn diabetes. Eind april werd hij thuis verzorgd, waar hij in mei overleed tijdens zijn slaap.
Lucille
B.B. King speelde vooral op Gibson-gitaren en noemde ze traditiegetrouw "Lucille".
Dit is ontstaan in de winter van 1949. King speelde in Twist, een plaats in Arkansas, Amerika. Tijdens zijn optreden begonnen twee mensen te vechten en ze stootten een vat brandende petroleum om die als verwarming dienst deed. Daardoor kwam het gebouw in brand te staan. Toen iedereen buiten was, realiseerde King zich dat hij zijn gitaar had achtergelaten. Hij riskeerde toen zijn leven om zijn gitaar te halen.
Toen King later hoorde dat het gevecht over een vrouw ging die "Lucille" heette, besloot hij zijn gitaar zo te noemen, om zich er aan te herinneren nooit meer zoiets te doen.
B.B. King's Blues Club
Een groot bedrijf is in 1991 begonnen met het vestigen van een aantal Blues Clubs. Dit ter ere van B.B King, wiens naam ook gebruikt wordt. In 1991 werd er een BB King's Blues Club geopend op Beale Street in Memphis. In 1994 werd er een tweede club geopend op Universal City Walk in Los Angeles. Een derde club kwam in juni 2000 in New York op Times Square. Nog twee clubs zijn er geopend bij Foxwoods Casino in Connecticut in januari 2002 en een andere in Nashville in 2003. In 2007 werd er een BB King's Blues Club in Orlando geopend op International Drive. In 2009 werd er een club geopend in West Palm Beach. Nog een club is gevestigd in het Mirage Hotel in Las Vegas. De Memphis, Nashville, Orlando, West Palm Beach en Las Vegas blues clubs zijn allemaal van hetzelfde bedrijf.
King werd opgenomen in de Mississippi Musicians Hall of Fame en in de Memphis Music Hall of Fame
George "Buddy" Guy (Lettsworth (Louisiana), 30 juli 1936) is een Amerikaanse blues- en rockgitarist en zanger die reeds vijfmaal een Grammy Award won. Hij is bekend als inspiratie van Jimi Hendrix, Stevie Ray Vaughan, Eric Clapton, en andere bekende bluesgitaristen uit de jaren 60. Hij is de vader van rapster Shawnna en Michael.
Guy groeide op in Louisiana en begon in zijn jeugd gitaar te spelen. Zijn inspiratie was Muddy Waters. Begin jaren 50 begon hij met bandjes op te treden in Baton Rouge. In 1957 verhuisde hij naar Chicago, in 1958 kreeg hij een platencontract. Vervolgens heeft hij onder verschillende labels heel veel albums uitgebracht.
In 2005 werd Guy opgenomen in de Rock and Roll Hall of Fame en in 2014 in de Musicians Hall of Fame.
Hartelijk welkom bij Muziekhoekje een blog voor muziekliefhebbers in Vlaanderen en Nederland waar je mee kan en mag discussiëren over muziekstromingen en artiesten van A tot Z. Maar ook heerlijk kan genieten van leuke en mooie muziek fragmenten om te beluisteren op deze blog.
Voor hun die op zoek zijn naar te downloaden albums en/of songs links naar te downloaden materiaal zult u hier zeer beslist niet aantreffen en verwijs ik u graag door naar soulseek waar u veel muziek van de door mij besproken artiesten en bands kunt downloaden.
Ik zal mij even netjes voorstellen mijn naam is Ruud en ik ben 55 jaar en een liefhebber van met name muziek uit de 50er 60er en 70er jaren maar ook andere muziekstijlen hebben mijn interesse. Daarnaast vindt ik het leuk om met anderen te discussiëren over muziek. Bent u ook een liefhebber van met name de 50er 60er en 70er jaren dan bent u bij deze blog aan het juiste adres.
Naast u mening geven over een door mij geplaatst artikel over een artiest, band, muziekstroming of platenlabel mee te discussiëren kan u ook een waardering geven van hoe interessant u het door mij geplaatste artikel vindt. Ik zal het erg op prijs stellen als u als bezoeker even uw waardering voor het door mij geplaatste artikel laat weten aan de hand daarvan kan ik een beetje inschatting maken wat de interesse is van de bezoekers van mijn blog in de muziekstromingen en artiesten alvast dank voor uw medewerking.
Het ligt in mijn bedoeling om elke dag een of meerdere onderwerpen te bespreken op mijn blog waarop u uw mening en waardering kunt geven. Ik wens u veel lees en luisterplezier toe op mijn blog.
