Hartelijk welkom bij Muziekhoekje een blog voor muziekliefhebbers in Vlaanderen en Nederland waar je mee kan en mag discussiëren over muziekstromingen en artiesten van A tot Z. Maar ook heerlijk kan genieten van leuke en mooie muziek fragmenten om te beluisteren op deze blog.
Voor hun die op zoek zijn naar te downloaden albums en/of songs links naar te downloaden materiaal zult u hier zeer beslist niet aantreffen en verwijs ik u graag door naar soulseek waar u veel muziek van de door mij besproken artiesten en bands kunt downloaden.
Ik zal mij even netjes voorstellen mijn naam is Ruud en ik ben 55 jaar en een liefhebber van met name muziek uit de 50er 60er en 70er jaren maar ook andere muziekstijlen hebben mijn interesse. Daarnaast vindt ik het leuk om met anderen te discussiëren over muziek. Bent u ook een liefhebber van met name de 50er 60er en 70er jaren dan bent u bij deze blog aan het juiste adres.
Naast u mening geven over een door mij geplaatst artikel over een artiest, band, muziekstroming of platenlabel mee te discussiëren kan u ook een waardering geven van hoe interessant u het door mij geplaatste artikel vindt. Ik zal het erg op prijs stellen als u als bezoeker even uw waardering voor het door mij geplaatste artikel laat weten aan de hand daarvan kan ik een beetje inschatting maken wat de interesse is van de bezoekers van mijn blog in de muziekstromingen en artiesten alvast dank voor uw medewerking.
Het ligt in mijn bedoeling om elke dag een of meerdere onderwerpen te bespreken op mijn blog waarop u uw mening en waardering kunt geven. Ik wens u veel lees en luisterplezier toe op mijn blog.
Ann Christy, geboren als Christiane Leenaerts (Antwerpen, 22 september 1945 - Meise, 7 augustus 1984), was een Vlaams (kleinkunst)zangeres. Ze werd bekend met nummers als Gelukkig Zijn, De Roos en Dag Vreemde Man.
Biografie
Leenaerts startte haar zangcarrière met het orkest The Adams waarvan de drummer, Marc Hoyois, later haar man zou worden. Haar eerste plaatje, Kussen onder regenbogen (een vertaling van Küsse unterm Regenbogen van Manuela), werd geen succes. Dat kwam er pas met haar manager Robert Bylois. Ze zong Franstalige liedjes en ging op tournee door België en Frankrijk met Adamo.
In 1968 won ze de zangwedstrijd Knokke Cup samen met Jacques Raymond, Lily Castel, Nicole Josy en Hugo Dellas onder leiding van Anton Peters. Niet enkel haar stem, maar ook de kleding was opvallend: ze liet zich vaak kleden door de hippieontwerpster Ann Salens.
In 1970 en 1971 (met Dag vreemde man) nam ze vergeefs deel aan de preselecties van het Eurovisiesongfestival. Pas in 1975 mocht ze deelnemen aan het festival, dat gehouden werd in het Zweedse Stockholm. Ze zong het liedje Gelukkig zijn voor de helft in het Nederlands en voor de helft in het Engels. Maar haar hoop op een internationale carrière kwam niet uit. Ze eindigde als 15e op 19 deelnemers. Christy keerde ontgoocheld naar huis terug.
In 1977 stond ze 152 keer op de planken in het toenmalig Mechels Miniatuur Teater (nu 't Arsenaal) met de musical Midzomernachtsdroom, een muzikale bewerking van Shakespeares A Midsummer Night's Dream.
In 1978 zong ze twee nummers van Bob Dylan: If I don't be there by morning en Walk out in the rain. Dylan had ze samen geschreven met Helena Springs, maar niet zelf opgenomen. Beide songs werden hetzelfde jaar ook gecoverd door Eric Clapton op zijn LP "Backless"
In 1980 had ze een hit met het liedje De Roos, een cover van The Rose van Bette Midler, vertaald door Johan Verminnen.
In 1982 ging ze op tournee door Vlaanderen met Erik Van Neygen en haar Nederlandse begeleidingsorkest "Roots", maar toen werd ze ernstig ziek.
Ze overleed in 1984, op 38-jarige leeftijd aan baarmoederhalskanker. Ze werd gecremeerd en haar as werd verstrooid op het kerkhof van Meise. Haar echtgenoot, Marc Hoyois, met wie ze een zoon had genaamd Benjamin, hertrouwde later met een andere zangeres, Liliane Saint-Pierre. Marc Hoyois leed aan prostaatkanker en overleed in 2010 na een val in het ziekenhuis aan complicaties.
Na haar dood
Zangeres Petra coverde in 1996 haar lied Ik leef voor jou.
In november 2005 kwam onder impuls van Edwin Ysebaert een nieuw album uit met de titel 'Ik Deed Alsof Het Mij Niet Raakte'. Het bevat acht nooit eerder uitgegeven liedjes en drie liveversies van klassiekers als Dag Vreemde Man, Lisa is Lisa en Zal Ik Je Ooit Nog Zien. Zes van de acht nieuwe nummers komen uit de musical Midzomernachtsdroom en werden gecomponeerd en van tekst voorzien door Pieter Verlinden en Rita Van Dievel, de ouders van VRT-journalist Peter Verlinden.
In 2006 kwam een nieuw album uit met onuitgegeven liedjes onder de titel "HET BESTE". Opnieuw gebeurde dit onder de projectleiding van Ysebaert.
Free Souffriau werd in 2008 derde in de televoting-wedstrijd 'Zo is er maar één' op Eén met een lied van Ann Christy en startte een project rond nummers van de overleden zangeres. In dat project Free Souffriau zingt Ann Christy zong ze zelf de meeste liedjes en liet zich assisteren door haar man Miguel Wiels, door een orkest en een meisjeskoor (bij twee liedjes) en door Nicole & Hugo.
Op 2 april 2014 ontving haar zoon Benjamin de Golden Lifetime Award postuum van de gemeente Aarschot.
Bill Haley (echte naam William John Clifton Haley; Highland Park (Michigan), 6 juli 1925 Harlingen (Texas), 9 februari 1981) was een Amerikaans rock-'n-rollzanger. Hij is, samen met zijn groep Bill Haley & His Comets, vooral bekend van het nummer Rock Around the Clock dat in 1954 werd uitgebracht.
Levensloop
Bill Haley werd als kind thuis omringd met muziek: zijn vader speelde banjo en zijn moeder speelde piano. In 1938 begon hij met optredentjes geven. Toen zong hij en speelde daar gitaar bij. Op 22-jarige leeftijd trouwde hij met Dorothy Crowe.
Met zijn begeleidingsband speelde Haley aanvankelijk zuidelijke country (hillbilly). Maar vanaf begin jaren vijftig vermengde hij steeds meer zwarte rhythm & blues-elementen in zijn muziek, waardoor een nieuwe, opzwepende sound ontstond. Die stijl bleek onverwachts aan te slaan bij blanke (en rijkere) jongeren in het noorden. Haley vertrok naar New York waar hij op 12 april 1954 met zijn band The Comets het nummer Rock around the clock opnam. Het werd de eerste nummer 1 hit voor een rock 'n' roll-nummer. Door de controversiële film Blackboard Jungle uit 1955, waarin Haleys nummer was opgenomen, verspreidde de rock-'n-roll zich snel over de wereld. Met zijn herkenbare geluid scoorde Haley in de jaren erna aan de lopende band hits.
De optredens van Bill Haley en zijn band in de jaren 1954 tot 1958 in Europa werden als sensationeel ervaren en leidden soms zelfs tot gewelddadigheden. Maar tijdens deze optredens kwam ook het zwakke punt van Haley aan het licht: hij bleek een stuk ouder (30) dan zijn fans hadden verwacht, was licht kalend en had geen sexappeal, zoals de nieuwe ster Elvis Presley. Mede om die reden daalde de populariteit van Haley snel en het lukte hem nooit om na het einde van de rock 'n' roll rage een comeback te maken.
Bill Haley was in de jaren 70 verslaafd aan alcohol. Hij overleed in 1981 aan een hersentumor. In alles overvleugeld door de mythe van Elvis dreigde Haley een voetnoot in de muziekgeschiedenis te worden. Maar in de popliteratuur geldt hij vandaag de dag weer als een van de belangrijkste schakels in het ontstaan van rock 'n' roll, en daarmee van een rebelse jongerencultuur waarop de jaren zestig wortel konden schieten.
In februari 2006 werd door de International Astronomical Union ter gelegenheid van de 25ste herdenking van Haleys sterfdag een planetoïde naar hem genoemd: 79896 Billhaley.
ABBA was een Zweedse popmuziekgroep, die bestond uit de volgende vier vocalisten:
Agnetha Fältskog (Jönköping), 5 april 1950;
Björn Ulvaeus (Göteborg), 25 april 1945;
Benny Andersson (Vällingby, Stockholm), 16 december 1946;
Anni-Frid Lyngstad (Ballangen, Noorwegen), 15 november 1945.
De naam ABBA is een acroniem van de voornamen van de leden. Toch wordt de naam vaak als Abba geschreven. Op hun albumhoezen wordt de eerste B in de naam vaak in spiegelbeeld geschreven.
ABBA is een van de succesvolste bands ter wereld met meer dan 200 miljoen verkochte albums (en ruim 370 miljoen platen in totaal). Het succes begon toen ABBA in 1974 het Eurovisiesongfestival won met het nummer Waterloo. Manager van de groep was Stig Anderson. In 1983 werd een pauze ingelast, die echter leidde tot het uiteenvallen van de formatie.
Voorgeschiedenis
Anni-Frid "Frida" Lyngstad zong reeds in haar tienerjaren met een dansorkest en een big band. Vanaf haar negentiende trad ze op met haar eigen groepje, 'The Anni-Frid Four'. In 1967 won Lyngstad met het liedje En ledig dag de grote Zweedse talentenjacht 'New Faces' waarmee ze een nationale bekendheid werd. In 1969 nam ze deel aan het Melodifestivalen, waar ze haar latere EMI-producer en toekomstige echtgenoot Benny Andersson leerde kennen. In 1971 scoorde ze met de single Min Egen Stad haar eerste nummer 1-hit in de Zweedse hitparade.
Benny Andersson is in de jaren 60 lid van de Zweedse rockband The Hep Stars. Deze groep beleeft tussen 1964 en 1969 in Zweden zijn hoogtepunt en wordt gevormd naar het voorbeeld van onder andere Herman's Hermits, The Beatles en The Rolling Stones.
Björn Ulvaeus is lid van de Hootenanny Singers. Deze groep heeft een rustiger geluid dan de Hep Stars en maakt skifflemuziek. Af en toe kruisen de wegen van beide groepen elkaar en dat leidt tot het samen schrijven van enkele liedjes door de twee genoemden.
Agnetha Fältskog, het jongste lid van ABBA, is in haar tienerjaren al bekend en speelt bijvoorbeeld de rol van Maria Magdalena in de Zweedse versie van de musical Jesus Christ Superstar. Ook schrijft Agnetha zelf muziek. Ze brengt in Scandinavië vele hitsingles en zes succesvolle soloalbums uit en behoort al voordat ABBA bestaat tot de populairste artiesten in haar vaderland. Ook probeert Agnetha in Duitsland door te breken en brengt hier, in samenwerking met haar verloofde Dieter Zimmerman, enkele Duitstalige singles uit. Tot een doorbraak in Duitsland komt het echter niet en niet veel later wordt de verloving verbroken. Tijdens de opname van een tv-show ontmoet zij Björn van de Hootenanny Singers.
Prille begin van de band
Begin 1970 zijn de heren druk bezig met het opnemen van het album Lycka (Geluk), hun eerste gezamenlijke elpee die in september verschijnt en waaraan ook Agnetha en Frida als achtergrondzangeressen meewerken. Het album bevat originele liedjes die door henzelf worden gezongen. Björn is intussen een relatie begonnen met Agnetha die op dat moment reeds een gevierde ster is in Zweden. Na een gezamenlijke vakantie op Cyprus in april 1970 besluiten de twee koppels om samen op te treden in een variété-show op TV. Onder de naam 'Festfolket' (wat zowel 'feestvierders' als 'verloofden' betekent) brengen ze sketches en imiteren ze bestaande liedjes. Hun optreden wordt maar lauw onthaald al is er toch één liedje dat erboven uitsteekt. De single 'Hej gamle man' (Hallo, oude man) wordt wel een hit en haalt op 1 november 1970 de nummer één in de Zweedse Svensktoppen (hitparade). Het is meteen de eerste hit van het duo 'Björn & Benny' waarin ook Agnetha en Frida duidelijk te horen zijn.
Op 6 juli 1971 treden Agnetha Faltskog en Björn Ulvaeus onder massale belangstelling in het huwelijk. Het groots opgezette society-gebeuren kan rekenen op een uitvoerige verslaggeving door de Zweedse media. De feestvreugde wordt evenwel overschaduwd door het overlijden, op dezelfde dag, van Bengt Bernhag. Bernhag was de mede-oprichter, vennoot en producer van Stig Anderson's platenmaatschappij Polar Music. Hij was tevens de ontdekker van Björn toen die nog voor de West Bay Singers optrad. In de herfst van 1971 wordt met Stig Anderson contractueel overeengekomen dat Bernhag's plaats als producer voortaan zal worden ingenomen door Benny en Björn die dan meteen ook als vaste songwriters bij Polar aan de slag kunnen. De heren maken van de gelegenheid gebruik om ook hun partners Agnetha en Frida als achtergrondvocalen in de groep te introduceren. Hiermee worden zowel de juridische als de muzikale fundamenten voor het latere ABBA-succes gelegd.
In maart 1972 verschijnt met 'She's my kind of girl' de eerste gezamenlijke single van het duo 'Björn en Benny'. Het nummer werd reeds in 1969 geschreven als soundtrack voor de soft-pornofilm Nagon att älska (Inga II: The Seduction of Inga) die uitkwam in 1971. Het lied werd totaal onverwacht een nummer 1-hit in Japan met 500000 verkochte exemplaren en was daarmee hun eerste buitenlandse succes. Het was voor Björn en Benny de aanzet om, ambiteus als ze zijn, Engelstalige popsongs op te nemen en te experimenteren met nieuwe arrangementen en geluiden. Resultaat was de single People need love dat uit komt in de zomer van 1972. Omdat nu ook de dames manifest te horen zijn, wordt besloten om de single uit te brengen onder de naam 'Björn en Benny, Agnetha & Frida'. Het liedje werd een bescheiden hit in Zweden, maar in Amerika bereikt het ondanks een mank lopende distributie en nagenoeg onbestaande promotie door het bescheiden Playboy Records toch voor het eerst de officiële hitparades. Gesterkt door dit relatieve succes besluiten de vier om de ingeslagen weg verder te zetten. In september 1972 duiken ze in Stockholm opnieuw de studio in om de single 'Nina, pretty ballerina' op te nemen.
De Abba-sound
Vastberaden om met het viertal een internationale doorbraak te forceren besloot manager Stig Anderson om voor de derde maal deel te nemen aan de Zweedse preselectie voor het Eurovisiesongfestival van 1973. Ditmaal zou de single Ring Ring voor een overwinning op het zogenaamde 'Melodifestivalen' moeten zorgen. De bedoeling was om een modern, hip popnummer te maken dat in zou gaan tegen de traditionele songfestivalliedjes van toen. Terwijl Benny en Björn zich bezig hielden met het componeren van de muziek schreef Stig er een (Zweedse) tekst bij. Teneinde het liedje een meer internationale uitstraling te geven werd aan Neil Sedaka en Phil Cody gevraagd om een Engelstalige versie van de tekst te maken. Op 10 januari 1973 werd het nummer opgenomen in de Metronome Studio in Stockholm. Geluidstechnicus van dienst was Michael B. Tretow die op dat moment helemaal in de ban was van de Amerikaanse muziekproducer Phil Spector. Spector stond toen bekend als de bedenker van de zogenaamde wall of sound, een opnametechniek waardoor liedjes voller en grootser (bombastischer) gingen klinken, alsof de zangers worden begeleid door een symfonisch orkest. Hij gebruikte hiervoor een legertje aan muzikanten die in de studio op hetzelfde moment dezelfde instrumenten bespeelden. Aangezien dit voor Polar Music veel te duur was, experimenteerde Tretow door meerdere opnames met dezelfde instrumenten te maken, deze samen te voegen en zo toch (de suggestie van) een orkestgeluid te creëren. Het spoor waarop de stemmen stonden, werd iets versneld, waardoor deze hoger klinken dan op de oorspronkelijke opname. Door deze technieken van overdubbing ('double tracking') en meersporenopname ontstond de typische ABBA-sound.
Velen verwachtten dat Ring Ring in de voorronde de overwinning zou behalen, maar het werd slechts de derde plaats. Björn & Benny, Agnetha & Anni-Frid moesten het afleggen tegen 'Nova and the Dolls' die in Luxemburg de Zweedse kleuren mochten verdedigen. Ondanks de zware ontgoocheling werd de single toch een commercieel succes. Zowel in Zweden en Noorwegen als in enkele andere Europese landen wordt het nummer snel een hit. In België en Nederland wordt de single op de radio zo goed als grijs gedraaid, en zelfs in Zuid-Afrika behaalt het de derde plaats. Alleen in Engeland slaat het liedje niet aan. In maart 1973 wordt de elpee Ring Ring uitgebracht. Profiterend van het succes van de single gaat de groep in de zomer van dat jaar op tournee in hun thuisland. Omwille van het prille moederschap van Agnetha, in februari bevallen van dochter Linda, beslissen ze alleen in de weekends op te treden.
Acroniem als groepsnaam
Intussen was manager Anderson de lange en onwelluidende groepsnaam zo beu dat hij op zoek ging naar een nieuwe naam die ook internationaal zou aanslaan. Hij kwam op het idee om de namen van de groepsleden af te korten en op een kladpapiertje de beginletters spelenderwijs om te vormen tot het acroniem ABBA. Niet vies van een publiciteitsstunt organiseert Stig pro forma nog een wedstrijd door in een lokale krant in Göteborg het publiek over te halen een geschikte naam in te zenden. Allerlei (exotische) namen, gaande van Baba over Fabb tot Alibaba, passeren de revue maar geen enkele wordt behouden. In de zomer van 1973 kondigen de vier en hun manager officieel aan om, zoals vooropgesteld, voortaan toch als ABBA door het leven te gaan. Aangezien er op dat moment in Zweden ook een visverwerkingsbedrijf met dezelfde naam gevestigd was, diende er wel nog onderhandeld te worden over het gebruik van de auteursrechten. Omdat het bedrijf enkel in Zweden bekend was kwam men al snel tot een akkoord. De naam is voor het eerst terug te vinden op een papier van de Metronome Studio in Stockholm op 16 oktober 1973 waar de naam 'Björn & Benny, Agnetha & Frida' wordt doorkruist en er boven in grote letters ABBA verschijnt. Toen Benny tijdens een fotoshoot voor de grap de letter 'B' omdraaide, ontstond het idee om er een logo mee te vormen. Vanaf 1976 worden de naam en ABBA-logo, met gespiegelde 'B', een geregistreerd handelsmerk voor promotiemateriaal en gadgets.
Internationale doorbraak
Zinnend op revanche voor hun gemiste selectie van het jaar voordien, neemt de band, nu onder de nieuwe naam ABBA, in 1974 opnieuw deel aan het Nationale Songfestival van Zweden, ook wel het Melodifestivalen genoemd. Ditmaal werd het kwartet wel goed genoeg geacht om Zweden in Europa te vertegenwoordigen. Om te breken met de typische, ietwat oubollige 'Dramatische ballade' traditie van het Eurovisiesongfestival, werd gekozen voor het door Björn en Benny geschreven uptempo-nummer Waterloo. In het liedje, dat oorpronkelijk Honey Pie heette, wordt de overgave van Napoleon tijdens de slag bij Waterloo vergeleken met de passionele overgave van een meisje aan haar geliefde. Sommige linkse journalisten in Zweden vonden een dergelijk vrolijk liedje te zingen over een gruwelijke, bloedige veldslag achteraf onverantwoord. Dat ABBA, sinds een recente reglementswijziging, hun nummer niet enkel in hun landstaal maar ook in het Engels mocht brengen, was een bijkomende troef.
Volledig in de sfeer van de toen in de popmuziek heersende glamrock scene, inclusief de obligate, kitscherige glitterkostuums, plateauzolen en stergitaren, brengen ze op 6 april 1974 hun later wereldberoemde versie van Waterloo. Met het swingende ritme, de catchy melodie, de samenzang van twee charmante jongedames, de bescheiden maar voor die tijd ongewone danspasjes, en uiteraard hun frivole outfit maken de vier meteen indruk op pers, publiek én juryleden. ABBA behaalt in Londen dan ook vlot de overwinning en geeft de 16 andere landen het nakijken. In mum van tijd wordt Waterloo een nummer 1-hit, niet alleen in de Scandinavische landen, maar ook in België, West-Duitsland, Zwitserland en Zuid-Afrika. Zelfs in de Angelsaksische landen, en zeker in Engeland, scoort het nummer uitstekend. En met een zesde plaats in de Billboard Hot 100, breekt ABBA nu eindelijk ook door in de Verenigde Staten. Uit de elpee Waterloo werden naast het gelijknamige titelnummer ook nog Honey, Honey, Hasta Manana en King Kong Song als single op de markt gebracht.
Om zo veel mogelijk lange, dure en vermoeiende (vliegtuig)reizen en tournees te vermijden maar toch een zo groot mogelijk internationaal publiek te bereiken, kwam manager Stig Anderson op het idee om, in navolging van de Beatles in de jaren 60, de liedjes te voorzien van een zgn. 'film clip' of 'promo clip', de voorloper van de latere videoclips. Anderson engageerde daarvoor de jonge maar ambitieuze filmregisseur Lasse Hallström. Hallström slaagde erin om, aanvankelijk met bescheiden middelen, van vele ABBA-singles ook een visuele attractie te maken. De kleurrijke, vaak vernieuwende filmpjes die de songs begeleidden en waarvan 'Waterloo' het eerste nummer was, hebben zeker bijgedragen tot de doorbraak en het succes van de groep in verre landen als Australië, Nieuw-Zeeland en Zuid-Afrika.
Megasucces
In het Verenigd Koninkrijk behaalde ABBA pas een nieuwe top 10-hit met SOS uit de derde elpee ABBA van 1975. Agnetha nam dit nummer ook op in een soloversie voor haar Zweedstalige album Elva Kvinnor I Ett Hus (Elf vrouwen in één huis). In de tussentijd scoorde ABBA in diverse andere landen grote hits met nummers als Honey, Honey, So Long en I Do I Do I Do I Do I Do. Laatstgenoemde single deed het ook goed in de Verenigde Staten en bereikte daar een vijftiende plaats. Na SOS was de status van eendagsvlieg definitief verdwenen.
Na 1975 kwam wereldwijd succes met onder meer Mamma Mia en Fernando. Dit laatste nummer werd in eerste instantie speciaal geschreven voor Frida's Zweedstalige album Frida Ensam. ABBA besloot echter een Engelstalige versie op te nemen. De single groeide uit tot een van ABBA's grootste hits. In Australië stond het nummer zelfs 14 weken lang op nummer 1. Intussen was een eerste Greatest Hits-album verschenen dat in Engeland na Bridge Over Troubled Water van Simon & Garfunkel de bestverkochte elpee van de jaren zeventig werd. Daarna volgden Money, Money, Money, Knowing Me, Knowing You en Dancing Queen van de elpee Arrival uit 1976.
In 1976 scoorde het viertal met het euforisch klinkende Dancing Queen een wereldhit en tevens hun eerste en enige nummer 1-hit in de Verenigde Staten. De single ging 8,7 miljoen keer over de toonbank en stond in vijftien landen op de eerste plaats. Zoals vele ABBA-hits ontstond Dancing Queen in het zomerhuisje van Benny en Björn op het afgelegen eilandje Viggsö, zo'n 30 kilometer ten oosten van Stockholm. Omgeven door de rust en de schoonheid van de natuur en vergezeld door een kleine vleugelpiano en een oude gitaar, vonden de heren de nodige inspiratie om liedjes te schrijven en te componeren.
Agnetha Fältskog te Oslo in 1977
In 1977 verscheen de film ABBA: The Movie, waarin de band en de bandleden de hoofdrol speelden. De film was een verslag van de tour door Australië met daarin een verhaallijn over een deejay die probeert ABBA te strikken voor een interview. De concertopnamen laten ABBA op zijn best zien en de film laat tevens zien hoe enorm populair ABBA in Australië was. Men sprak daar zelfs van een ABBA-mania. Van het vrijwel tegelijkertijd verschenen album ABBA - The Album kwamen hits als Take a Chance on Me, Thank You for the Music, The Name Of The Game en Eagle. Dit laatste nummer verscheen slechts in een beperkt aantal landen op single. In 1978 was ABBA uitgegroeid tot een megagroep. In mei deed ABBA een serieuze poging om ook de Verenigde Staten volledig te veroveren. ABBA reisde naar de Verenigde Staten en trad op in een special van de razend populaire Olivia Newton-John. Het offensief leek zijn vruchten af te werpen. Take A Chance On Me werd na Dancing Queen ABBA's grootste hit in de Verenigde Staten en bereikte een derde plaats en ook ABBA - The Album verkocht uitstekend en bereikte een veertiende plaats. ABBA's Amerikaanse platenmaatschappij borduurde niet voort op dit succes en bracht in dat jaar geen enkele nieuwe ABBA-single uit. In 1978 verscheen er voor het eerst geen nieuwe ABBA-elpee, wel een nieuwe single, het disco-getinte Summer Night City.
Echtscheidingen
1979 begon met slecht nieuws: vrijwel tegelijk met het verschijnen van de gloednieuwe single Chiquitita kondigden Agnetha en Björn hun echtscheiding aan. Het werken met de groep leek er niet onder te lijden. In mei verscheen de langverwachte nieuwe elpee Voulez-Vous, die opviel door zijn dansbare en ritmische karakter. Van de elpee werden naast Chiquitita nog drie andere singles uitgebracht die alle grote hits werden: Voulez-Vous, Does Your Mother Know en I Have A Dream. Op 13 september startte ABBA's tweede (en laatste) grote tournee. Deze keer werden voor het eerst ook de Verenigde Staten aangedaan. Het Amerikaanse publiek reageerde enthousiast op de groep, maar het was merkbaar dat ABBA daar nog niet zo'n gevestigde naam was als elders in de wereld. Anders dan in andere landen werd niet iedere nieuwe ABBA-single automatisch een top 10-hit. De single Voulez-Vous/Angeleyes, die in de Verenigde Staten tijdens de tournee werd uitgebracht, kwam bijvoorbeeld niet hoger dan een 64e plaats. In Europa verscheen tijdens de tournee de nieuwe single Gimme! Gimme! Gimme! (A Man After Midnight) en tevens het tweede verzamelalbum Greatest Hits Vol. 2.
In januari 1980 werd de laatste hand gelegd aan het volledig Spaanstalige album Gracias Por La Musica, dat in mei in enkele landen verscheen. Deze elpee werd onverwacht ook in Japan een groot succes. In maart van dat jaar reisde ABBA naar Japan voor enkele concerten, die uiteindelijk ABBA's allerlaatste bleken te zijn. In de zomer verscheen de nieuwe single The Winner Takes It All, die leek te verwijzen naar de scheiding tussen Agnetha en Björn. In november werd de nieuwe elpee Super Trouper en de gelijknamige single uitgebracht. Zowel de elpee als de single stonden binnen de kortste keren weer bovenaan de hitlijsten.
In februari 1981 kondigden Frida en Benny, het andere ABBA-paar, volkomen onverwacht hun echtscheiding aan. Er werd druk gespeculeerd of ABBA een tweede echtscheiding zou kunnen overleven, maar de groep benadrukte dat dit geen gevolgen had voor de samenwerking. Al snel bleek dat het moeilijk was een geschikte nieuwe single uit te brengen. In de zomer verscheen nog wel een speciale 12-inch single van Lay All Your Love On Me, een nummer van de elpee Super Trouper, maar de rest van het jaar was het op platengebied stil rond ABBA. Pas in december verscheen de gloednieuwe ABBA-single One Of Us, vrijwel tegelijk met de nieuwe elpee The Visitors. Zowel de clip als de tekst van One Of Us waren een totale stijlbreuk met de tot dan vrolijke ABBA-sound en imago. De privéproblemen bij de ABBA-leden leken ook te worden weerspiegeld in de nummers op de nieuwe elpee. De elpee was veel serieuzer en melancholischer van aard dan voorheen, met songs over Russische dissidenten, het verstrijken van de tijd en relaties die tot een einde komen. Op de elpee stonden voor het eerst ook veel minder mogelijke singlekandidaten. In de meeste landen werd als opvolger Head Over Heels uitgebracht, maar deze single werd slechts in een klein aantal landen, waaronder Nederland, een hit.
Einde van de groep
Begin 1982 waren er nog plannen om een geheel nieuwe ABBA-elpee uit te brengen. In mei ging de groep de studio in en nam drie nieuwe nummers op. Een creatieve crisis leek zich aan te dienen, want geen van deze nummers werd door ABBA goed genoeg bevonden om op dat moment uit te brengen. De plannen voor een nieuwe elpee werden daarom al snel terzijde geschoven. In plaats daarvan werd gekozen voor een dubbel verzamelalbum met daarop alle grote ABBA-hits uit de voorgaande tien jaar en twee nieuwe singles. In augustus 1982 ging de band opnieuw de studio in om drie nieuwe nummers op te nemen. Twee daarvan werden uitgebracht als single. De eerste, The Day Before You Came, verscheen in oktober en werd in verschillende Europese landen, met uitzondering van Engeland, een grote hit. De tweede single, Under Attack, verscheen in december en wist alleen in Nederland en België de top 5 te bereiken. De in november verschenen elpee The Singles deed het daarentegen wel goed in de internationale lijsten. Met dit wereldwijd nummer 1-album sloot ABBA zijn bestaan af.
ABBA's laatste publieke optredens, voor de revival, dateren van 6 november en 11 december 1982 toen de groep n.a.v. hun tienjarig bestaan bij de BBC One te gast was in The Late, Late Breakfast Show van presentator Noel Edmonds. In 1983 laste de groep een rustperiode in die uiteindelijk definitief bleek te zijn. Ter gelegenheid van Stig Andersons verjaardag op 16 januari 1986 verzamelden de groepsleden wel nog even in een Zweedse opnamestudio om samen Stigs oude folkhit 'Tivedshambo' te zingen.
De ABBA-leden leken ook muzikaal uit elkaar te zijn gegroeid. Benny en Björn wilden zich toeleggen op het schrijven van een musical, terwijl Agnetha en Frida geïnteresseerd waren in een internationale solocarrière. In de jaren daarna gaven de ABBA-leden af en toe aan niets tegen het opnemen van een nieuwe ABBA-elpee te hebben, maar het kwam er niet meer van.
Revival
In de jaren tachtig leek ABBA grotendeels uit de schijnwerpers te zijn verdwenen. In 1992 beleefde ABBA's muziek een revival. Aanleiding was het succes van de EP Abba-esque van de Britse band Erasure. Na het opnieuw uitbrengen van de single Dancing Queen werd op 21 september 1992 de verzamel-cd ABBA Gold: Greatest Hits op de markt gebracht. Met in totaal zo'n 28 miljoen verkochte exemplaren wereldwijd is de cd intussen niet alleen ABBA's best verkochte album ooit maar tevens een van de best verkochte internationale popalbums aller tijden. Al snel werd de opvolger More ABBA Gold uitgebracht alsmede een box met 4 cd's, getiteld Thank You For The Music. Deze laatste twee uitgaven bevatten zeldzaam en niet eerder uitgebracht materiaal.
Op 6 april 1999 (precies 25 jaar nadat ABBA met Waterloo het Songfestival wint) gaat in Londen de musical Mamma Mia! van start. Deze bevat de songs van ABBA, maar heeft een verhaal dat niet over de leden zelf gaat. Het wordt overal in de wereld, in verschillende talen, opgevoerd. In 2004 wijst het viertal een aanbod van 1 miljard dollar af voor een eenmalige reünietournee van 100 concerten.
Op 14 februari 2005 verschenen alle ABBA-leden voor het eerst sinds 1986 weer samen in het openbaar op de première van de musical Mamma Mia! in het Cirkus Theater in Stockholm. Bij het stoppen van de musical in 2007 waren Agnetha, Benny en Björn in Stockholm aanwezig. Na afloop zong Agnetha live met collega Tommy Körberg het duet 'True Love' met Benny aan de piano. Tijdens een 2,5 uur durende live-uitzending op 22 oktober 2005 ter gelegenheid van het 50-jarig bestaan van het Eurovisiesongfestival kozen kijkers uit heel Europa Waterloo tot het beste songfestivallied aller tijden. Geen van de leden haalde de prijs persoonlijk op.
Op 4 juli 2008 kwamen alle ABBA-leden voor de tweede maal weer samen in het openbaar, ditmaal bij de première van de film Mamma Mia! in Stockholm, waar Frida en Agnetha samen een dansje maakten met Meryl Streep. De vier verschenen samen met de acteurs op het balkon van het hotel waar de première plaatsvond en werden door het publiek toegejuicht. Tijdens het feest na de première beklemtoonden ze dat er van een reünie geen sprake kan zijn. Het viertal wil naar eigen zeggen geen coverband van zichzelf worden.
In januari 2009 namen Agnetha en Frida samen in Stockholm de Rockbjorn Lifetime Achievement in ontvangst. Beiden maakten in interviews naar aanleiding van deze gebeurtenis nog eens duidelijk dat er van ruzie of onenigheid tussen hen nooit sprake was geweest en dat zij elkaar juist altijd gesteund hebben. In januari 2010 werd in Londen de ABBAWORLD Exhibition geopend. Björn en Frida woonden deze opening bij. Op 15 maart 2010 werd ABBA, in aanwezigheid van Benny en Frida, opgenomen in de prestigieuze Rock and Roll Hall of Fame. Faith Hill zong 'The Winner Takes It All', hierbij begeleid door Benny op de piano. In juni openen Agnetha en Benny ABBAworld in Australië via een video boodschap. Op 15 oktober 2010 verschenen Agnetha en Bjorn samen op de première van 'Mamma Mia!' in Kopenhagen.
In de herfst van 2012 werden bij Madame Tussaud in Londen ook wassen beelden van Frida, Björn, Benny en Agnetha onthuld.
In mei 2013 wordt in Stockholm, in aanwezigheid van Andersson, Lynstad en Ullvaeus, het ABBA-museum plechtig geopend. Agnetha vertoeft op dat moment in Londen om haar nieuwe album te promoten. Tevens wordt bekendgemaakt dat in Engeland van het verzamelalbum ABBA Gold 5,1 miljoen exemplaren zijn verkocht. Het is hiermee de op 1 na bestverkochte cd in Engeland (na Queen). Wereldwijd ging het album intussen al 28 miljoen keer over de toonbank.
6 april 2014 markeert de 40ste verjaardag van de ABBA-overwinning op het Eurovisiesongfestival. Om het jubileum te vieren stelde het ABBA museum in Stockholm een speciaal koor samen dat die dag samen met Benny Andersson een uitgebreid optreden gaf. De dag erna, op 7 april, organiseerde de uitgever van "ABBA - Het officiële fotoboek" een feest in het moderne kunst museum Tate Modern in Londen. Frida en Björn namen met trots de eerste twee exemplaren van het fotoboek in ontvangst. In september 2014 verschijnt het album ABBA Live at Wembley. Dit album is een registratie van een van de vijf concerten die ABBA in november 1979 gaf in Londen.
Northern Soul is een curieuze en vooral fascinerende beweging uit de popgeschiedenis. Het is geen muziekrichting, maar een trend onder jongeren - Mods - die tweede helft jaren zestig ontstond in het noorden van Engeland en bloeide tot eind jaren zeventig en eigenlijk tot op de dag van vandaag.
Het bijzondere eraan is de combinatie van een intense uitgaanswereld, een bijna obsessieve belangstelling bij het publiek voor de geschiedenis van de soulmuziek en verzamelwoede. Het enige in de pophistorie dat er een beetje mee te vergelijken is, was de interesse voor oude zwarte blues die in de jaren zestig onder blanke jongeren ontstond. De fervente aanhangers van de Northern Soul leefden in een wereld van Amerikaanse soulmuziek, liefst uit de vroege jaren zestig, een eigen dansstijl en drugsgebruik om de nacht door te komen. Alcohol dronken ze weinig.
Het episch centrum van waaruit de beweging zich verbreidde was The Twisted Wheel in Manchester, een club die midden jaren zestig al in het teken van de Amerikaanse soul stond en waar de eerste 'all-nighters' met soulmuziek werden gehouden. Het begrip Northern Soul bestond nog niet.
Een later centrum van de Northern Soul werd Wigan Casino in Wigan, waar niet alleen een danszaal was, maar ook een platenbeurs in de kelder.
De deejays in de clubs waar de Northern Soul groot werd, lieten zich erop voorstaan dat ze de meest obscure soulmuziek uit de VS wisten op te sporen. Onder de fans in Noord-Engeland ontstond een levendige handel in zeldzame Amerikaanse singles waarvoor vaak hoge prijzen werden betaald. Zoals voor deze incrowd hit van James Fountain (vernieuwde studio-opname). Fountains - ten onrechte!! - buiten Noord-Engeland onopgemerkte singletje uit 1971 doet anno 2015 tweedehands 400 tot 500 euro.
Nog steeds wordt er elk weekeinde ergens in Engeland een Northern Soul-nacht gehouden waar mensen uit het hele land op af komen.
Op Spotify is de playlist 'motown&northern soul' van Sandra Beijer (blog) te vinden. Maar alleen bepaalde nummers en artiesten van (Tamla-)Motown waren verenigbaar met de Northern Soul. Welke dat waren bepaalden de deejays en het publiek: wel de Velvelettes, niet de Supremes.
Doowop is een a capellamuziekstijl uit de Verenigde Staten die zijn hoogtepunt kende in de jaren vijftig. Vaak zong het achtergrondkoortje ritmische niets-betekenende woorden, waaruit ook de naam van de stijl te herleiden is. Van de stijl ging een grote invloed uit de talloze tieners die eigen groepjes met a capella oprichtten. Het genre had het voordeel dat instrumenten niet nodig waren.
De stijl kwam op in de jaren twintig in onder de zwarte bevolking en de Italiaanse immigranten, als mengeling van zonder instrumenten gespeelde jazz, a capellamuziek, scats en opera. Na de piek in de jaren vijftig, zakte de populariteit weer weg in de jaren zestig. Uit de doowop ontwikkelde zich in de late jaren zeventig de human beatbox-stijl.
De Duitse groep de Comedian Harmonists was een van de weinige Europese beoefenaars van het genre, maar werd door sommige Amerikanen de beste genoemd.
In de surfrock van de Beach Boys, de hits van de Four Seasons, de teenyboppervarianten van de rock-'n-roll uit de late jaren vijftig (What do you want to make those eyes at me for? van Emile Ford & the Checkmates) en de mid-seventies (Sugar baby love van The Rubettes), in de closeharmonygroepen uit de jaren tachtig als The Deep River Quartet en The Flying Pickets is de invloed van doowop terug te horen.
Popcornoldies is een muziekstijl die ontstaan is in België in de late jaren 1960 en zeer populair was in de jaren 1970. De muziekstijl is genoemd naar de dancing waar deze muziek destijds gespeeld werd: " The Popcorn " , geopend in 1969 in Vrasene nabij Sint-Niklaas. De naam van de dancing is afkomstig van een toenmalige hit van James Brown, " The Popcorn" uit datzelfde jaar. Andere belangrijke dancings in het popcorn tijdperk waren De Viertap (Rillaar), The Golden Gate (Retie), The Groove (Oostende), The Versailles (Oostende), Champou (Wichelen), enz ...
De popcornfans van het eerste uur zetten zich af tegen de toenmalige discomuziek die toentertijd overal te horen was op de radiozenders en in de discotheken. Popcornoldies zijn een mengeling van soul, latin, chachacha, high school rock, evergreens, doo-wop, ska en rhythm-and-blues. De popcornmuziek kwam vooral van Amerikaanse singles uit de vroege jaren zestig die aldaar nooit de hitlijsten haalden. Vaak zijn het zgn. eendagsvliegen of promotionele persingen in een beperkte oplage voor dj's en radiostations. De dj's in de popcornclubs draaiden op hun eigen wijze deze muziek die niet vrij in de platenwinkel verkrijgbaar was en dat gaf aan popcorn een eigen dansstijl, een soort van jive en soul swing, minder explosief dan de rock-'n-roll. Het is niet gemakkelijk de muziekstijl scherp af te bakenen, want soms kwamen ook bekende artiesten terecht in het circuit: Louis Neefs, Mary Wells, Billy Fury, Gene Chandler, Terry Stafford, Trini Lopez, Jerry Jackson, Paul Anka, Connie Francis, Lesley Gore, Eddie Hodges en vele anderen.
Op een groot aantal lokale radio's loopt sinds enkele jaren een radioprogramma met popcorn oldies. Popcorn blijft populair en in heel wat dansgelegenheden worden geregeld popcornparties georganiseerd. Alhoewel het genre ook in Frankrijk, Nederland en Groot-Brittannië in trek is, blijft het een typisch Belgisch verschijnsel.
Dat de muziekstijl na al die jaren nog steeds niet dood is, is een feit ...
Marilyn Monroe pseudoniem van Norma Jean Mortenson; kerkelijke doopnaam: Norma Jean Baker, (Los Angeles, 1 juni 1926 aldaar, 5 augustus 1962), was een Amerikaanse actrice en zangeres. Zij werd als sekssymbool een icoon in de jaren vijftig.
Jonge jaren
Marilyn Monroe had een moeilijke jeugd. Haar moeder was Gladys Pearl Mortenson, geboren Monroe, eerder gehuwd met John Baker. Norma Jeans moeder liet zich nog naar hem Gladys Sasha Baker noemen en liet Norma Jean ook met deze achternaam dopen. Gladys Baker was weliswaar in 1924 getrouwd met Martin E. Mortensen, maar ze leefden al gescheiden voor Gladys zwanger werd. Vermoedelijk was Norma Jeans vader Charles Stanley Gifford. Gifford en Gladys Baker werkten beiden in de snijstudio van RKO Pictures, waar Baker Giffords ondergeschikte was. Gladys Baker was drugsverslaafd en liet de opvoeding van Monroe over aan haar vrienden Albert en Ida Bolender. Toen Baker na een lange tijd met haar dochter in een oud krot ging wonen, kreeg ze een zenuwinzinking waardoor ze helemaal op hol sloeg (volgens ooggetuigen zou ze op het dak geklommen zijn en zo de hele buurt bij elkaar geschreeuwd hebben). Monroe wordt daardoor in het gezin van Grace McKee (later Goddard) geplaatst. Monroe zou nooit een goede band met haar moeder opbouwen. In een later interview zei ze over haar moeder: "To me, she was just that red-haired woman." ("Voor mij was ze slechts die roodharige vrouw.")
In 1942 moet McKees man voor zijn werk naar de oostkust van de Verenigde Staten. Het is voor het stel te duur om de 16-jarige Monroe nog te onderhouden. Het jonge meisje heeft twee keuzes: terug naar het weeshuis of trouwen. Ze koos voor het laatste en trouwde op 19 juni 1942 met haar 21-jarige buurjongen James Dougherty. Terwijl Dougherty in het leger diende, ging Monroe in op het verzoek van een fotograaf om te poseren, onder andere voor naaktfoto's. Toen Dougherty terugkeerde, kon hij haar niet langer thuishouden en op 13 september 1946 scheidde het stel. Dougherty trouwde nog tweemaal. Hij overleed in 2005.
Actrice
In de jaren daarna probeerde Monroe aan de slag te komen in Hollywood. Ze kreeg onder de naam Marilyn Monroe een contract bij een filmmaatschappij, maar buiten één kleine bijrol, die ook nog eens sneuvelde in de montagekamer, bleef dit zonder succes. Een contract bij een maatschappij was in die tijd vaak een geïnstitutionaliseerde vorm van prostitutie: de 'actrices' mochten met de relaties van de filmbazen uit eten.
Ze werkte ondertussen aan haar houding, nam acteer- en zanglessen, blondeerde haar haar en liet haar gebit reviseren. Ze maakte geleidelijk aan naam als dom blondje, een imago dat ze bewust cultiveerde. Haar eerste grote rol was in How to Marry a Millionaire. Ze had groot succes in Gentlemen Prefer Blondes, naast Jane Russell en met The Seven Year Itch, waarin het befaamde shot zit met de opwaaiende jurk. Haar laatste project was Something's Got To Give, een onvoltooide film samen met Dean Martin. Als de film was afgemaakt, was zij de eerste actrice geweest die een naaktscène deed in een film.
Monroes huwelijk met de honkballer Joe DiMaggio, met wie ze op 14 januari 1954 trouwde, duurde slechts 7 maanden (tot 27 oktober 1954), ze gingen evenwel als goede vrienden uit elkaar. DiMaggio bracht na Monroe's dood in 1962 gedurende 20 jaar driemaal per week verse rozen naar haar graf.
Arthur Miller
Aan het einde van de jaren vijftig richtte ze haar eigen productiehuis op, en verhuisde naar New York. Ze nam lessen bij The Actors Studio van Lee Strasberg, en kreeg een relatie met toneelschrijver Arthur Miller met wie ze op 29 juni 1956 trouwde. Ze wilde zich verdiepen en serieuzere rollen spelen. In Engeland maakte ze The Prince and the Showgirl, met Laurence Olivier. De film was een flop, maar werd achteraf helemaal niet slecht bevonden. Velen vinden dat haar beste film Some Like It Hot was, tegenover Jack Lemmon en Tony Curtis, alhoewel ze ook goede reacties kreeg voor haar optreden in Bus Stop.
Miller schreef voor haar het script van The Misfits, waarin ze speelde tegenover Clark Gable en Montgomery Clift, twee Hollywoodlegenden. De opnames waren een hel, doordat ze plaats vonden in de woestijn van Nevada, ver van de bewoonde wereld. Monroe repeteerde tot diep in de nacht met haar persoonlijke coach Paula Strasberg de tekst voor de volgende dag. Samen met haar alcohol- en medicijngebruik leidde dat tot veelvuldig laatkomen of eenvoudigweg niet verschijnen. Halverwege de opnamen stuurde de regisseur John Huston, die zelf ook wel een slokje lustte en soms tijdens de opnamen in slaap viel, haar naar een kliniek om van haar verslaving af te komen. De laatste opnamen zijn in softfocus gefilmd om de sporen van de verslaving te maskeren.
Miller ontmoette tijdens de opnamen de fotografe Inge Morath. Dit leidde tot de scheiding van Monroe op 20 januari 1961.
Overlijden
Daarna werkte Monroe nog mee aan opnames voor Something's Got to Give, een project dat door de studio werd stilgelegd omdat ze bijna nooit op de set kwam. Haar psychische problemen, deels geërfd van haar moeder, verergerden door haar chronische medicijngebruik.
Op 5 augustus 1962 werd ze dood aangetroffen door de huishoudster Eunice Murray in haar huis in Brentwood, Californië. Bij de autopsie op het lichaam van Marilyn Monroe werd acht milligram van het middel chloraalhydraat en 4,5 milligram van het middel Nembutal in haar lichaam gevonden, en dr. Theodore J. Curphey van The Los Angeles County Coroner's Office zei in een persconferentie dat de doodsoorzaak een acute " barbituraat-vergiftiging " was, als gevolg van een "waarschijnlijke zelfmoord".
Monroe is begraven op het Westwood Village Memorial Park Cemetery in Los Angeles.
Speculaties
Er is in de media veel gespeculeerd over een mogelijke relatie tussen Monroe en president Kennedy. Met de Amerikaanse president John F. Kennedy zou ze volgens deze geruchten een affaire hebben gehad, maar nadat hij haar beu was, zou deze haar over hebben gedragen aan zijn broer Bobby Kennedy. Toen deze haar zou hebben laten vallen, zou Monroe door het lint zijn gegaan, en een poging tot chantage hebben gedaan.
Bewijs voor de relatie en een andere doodsoorzaak dan zelfmoord is echter nooit gevonden.
Er zijn oorzaken aan te wijzen voor het ontstaan van deze geruchten. Het grote publiek was in de jaren 1960 onwetend van het drugsgebruik van Monroe. Voor buitenstaanders kwam haar dood dan ook onverwacht. Dat gaf dan ook voeding aan speculaties over de doodsoorzaak. Ook het optreden van Monroe op een verjaardag van president Kennedy, zij zong in mei 1962 op een opvallend zwoele manier de president Happy Birthday toe, gaf achteraf voeding aan de bovengenoemde speculaties.
Tenslotte ging het hier om twee iconen van de vroege jaren 1960 die alle twee op een onverwachte en raadselachtige manier aan hun eind kwamen, voor de populaire pers goed voor veel sappige verhalen.
Brigitte Bardot (Parijs, 28 september 1934) is een Frans fotomodel, actrice en zangeres. Als ondeugende "stoeipoes" en frivole pin-upgirl maakte ze zeer snel internationaal furore en vooral in Europa vormde ze een icoon van de jaren 50. Als sekssymbool was zij een Frans antwoord op de Amerikaanse Marilyn Monroe (MM). Haar naam werd vaak afgekort als BB, wat vanwege de alliteratie erg voor de hand lag, maar wat nog meer populair werd door een tophit van Dario Moreno (1961), waarin Bardot in het Frans en Portugees wordt bezongen.
Afkomst en relaties
Bardot, een dochter van een industrieel Louis Bardot, werd op het conservatorium van Parijs tot klassiek balletdanseres geschoold. Ze begon met modellenwerk toen ze 15 jaar oud was. In 1952 was ze voor het eerst te zien op het witte doek in Le Trou Normand. In hetzelfde jaar trouwde ze op 18-jarige leeftijd met regisseur Roger Vadim. Ze scheidde in 1957 van hem en trouwde later met acteur Jacques Charrier (1959-1962), de Duitse miljonair Gunther Sachs (1966-1969) en de Franse, extreemrechtse politicus Bernard d'Ormale (1992-heden). BB heeft ook relaties gehad met Serge Gainsbourg (die zelfs een album naar haar vernoemde), Sacha Distel en Jean-Louis Trintignant (acteur). Ze heeft één kind, Nicolas-Jacques Charrier (geboren in 1960).
Eind september 1960 doet ze een mislukte zelfmoordpoging en belandt ze in een ziekenhuis in Nice. Een jaar later maakt ze bekend te zullen stoppen met filmen, maar aan dat voornemen geeft ze geen gevolg. Haar laatste film maakt ze in 1973
Films
Brigitte Bardot heeft in totaal 48 films gemaakt. Haar internationale doorbraak kwam in 1956 met Vadims "Et Dieu... créa la femme", waarin ze het weesmeisje Juliette speelt. De film veroorzaakte een sensatie in de Verenigde Staten, en katapulteerde Bardot naar wereldfaam.
Brigitte Bardot was op haar best in lichte komedies, waarvoor ze een merkbaar acteertalent bezat. Een goed voorbeeld hiervan is 'Une Parisienne' uit 1957, naar Bardots zeggen een van haar weinige films waar ze trots op is. Toch was Bardot wellicht ook in staat om dramatische rollen te spelen, zoals althans bleek in de film La Vérité (1960) van regisseur Henri-Georges Clouzot. De rol die ze hierin speelt wordt artistiek als haar beste beschouwd.
Zang
Naast haar films heeft Brigitte tijdens haar filmcarrière ongeveer zestig lichte populaire liedjes opgenomen. Haar zang-kwaliteiten waren echter zeer beperkt. Desondanks werden haar liedjes in de handel gebracht. Beroemd zijn haar drie televisieshows uit de jaren zestig, waarin een aantal van deze liedjes met een bijpassend filmpje werden vertoond. Haar bekendste nummers zijn allicht de composities van Serge Gainsbourg "Bonnie and Clyde" en "Harley Davidson". In 1967 nam zij met Gainsbourg de eerste versie van "Je t'aime...moi non plus" op, maar achteraf vond zij het nummer te gewaagd om uit brengen. Het duurde nog tot 1986, voordat die versie alsnog werd uitgebracht.
Foto's
Bij het Filmfestival van Cannes in 1953 poseerde Brigitte Bardot in bikini op het strand en zette daarmee een trend die door talloze sterren en sterretjes zou worden nagevolgd. Onder de ontelbare foto's van de filmster Brigitte Bardot behoren die van beroepsfotograaf Sam Levin speciaal genoemd te worden. In het begin van Brigittes carrière hebben Levins foto's belangrijk bijgedragen aan haar imago van sensualiteit en lichte immoraliteit. Een van deze opnames toont Bardot in een wit korset, van achteren gefotografeerd. Naar verluidt verkocht de ansichtkaart met deze foto in Parijs rond 1960 beter dan ansichtkaarten van de Eiffeltoren.
Activiste
Sinds de jaren '70 doet Bardot veel werk als dierenrechtenactiviste. Zo heeft ze een aantal keer op de foto gestaan met zeehondjes om de zeehondenjacht aan te klagen. Veel van haar werk voor dierenrechten was in samenwerking met de milieu-organisatie Sea Shepherd Conservation Society. (Om die reden heeft Sea Shepherd een van hun schepen naar haar genoemd, namelijk de voormalige 'Gojira'). Ook maakt zij zich sterk voor het behoud van de natuur van het schiereiland achter St. Tropez. Haar controversiële en openhartige meningen over zaken als immigratie, de islam en homoseksualiteit hebben haar reputatie in de loop der jaren sterk beïnvloed. Ze werd meerdere malen veroordeeld wegens racisme en discriminatie.
Ricardo Esteban 'Richard' Valenzuela Reyes, beter bekend als Ritchie Valens (Pacoima, 13 mei 1941 - bij Clear Lake (Iowa), 3 februari 1959) was een Amerikaans rock-'n-roll-zanger, songwriter en gitarist die reeds aan het begin van zijn carrière om het leven kwam in een vliegtuigongeluk, samen met collega-rockers Buddy Holly en The Big Bopper.
Biografie
Ritchie Valens werd geboren in het Californische Pacoima, een district van Los Angeles, uit ouders van Mexicaanse origine. Hij groeide op met de typisch Mexicaanse mariachimuziek, maar ontdekte al snel de Spaanse flamenco en de zwarte blues en R&B. Later kwam daar de toen alomtegenwoordige rock-'n-roll bij. Ritchie leerde gitaar en trompet spelen en werd autodidactisch drummer. Op zijn zestiende werd hij gitarist bij het lokale rockbandje The Silhouettes.
In 1958, op 17-jarige leeftijd, kreeg hij zijn eerste platencontract aangeboden bij Del-Fi Records. Al snel bracht hij twee singles uit, Come On, Let's Go en Donna. Voor de B-kant van die laatste single bracht Valens een gitaarrockversie van het oude Mexicaanse volksliedje La Bamba, wat hem uiteindelijk zijn bekendste nummer zou opleveren. Deze vernieuwende stijl met Latijns-Amerikaanse invloeden werd Chicano rock gedoopt. Later zou deze muziek van grote invloed zijn op onder meer Carlos Santana.
Ritchie Valens vergaarde al snel beroemdheid en mocht optreden over heel de Verenigde Staten, onder meer met zijn grote voorbeelden Buddy Holly, Paul Anka, Chuck Berry, Bo Diddley, The Everly Brothers, Duane Eddy, Eddie Cochran en Jackie Wilson.
In de winter van 1959 toerde Valens met Buddy Holly en The Big Bopper door het Middenwesten van de VS. Na het optreden in Clear Lake, Iowa, op 2 februari 1959, vlogen de drie artiesten met een vliegtuigje dat Holly gecharterd had naar Fargo, North Dakota, de volgende stopplaats van de tournee. Het vliegtuigje belandde echter in een sneeuwstorm en stortte neer, waarbij alle inzittenden stierven. 3 februari 1959 ging de geschiedenis in als The Day the Music Died, een term die zanger Don McLean jaren later verzon voor zijn nummer American Pie, waarin hij hulde bracht aan de overleden rockgrootheden.
In 1987 kwam de film La Bamba uit, die het levensverhaal van Ritchie Valens vertelde. De regie was in handen van Luis Valdez en Valens werd gestalte gegeven door de acteur Lou Diamond Phillips. De titelsong werd uitgevoerd door de groep Los Lobos, wat hen ook internationaal succes opleverde.
Hij werd opgenomen in de Hollywood Walk of Fame, de Rock and Roll Hall of Fame en Rockabilly Hall of Fame.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Tags:Ritchie Valens, rock & roll
