Toevallig zag ik tijdens een bezoek aan de Maan deze voorstelling verschijnen op het aankondigingsscherm. Het werken met ijzerdraad sprak me wel aan. Samen met Charlotte ben ik naar de voorstelling gaan kijken. Deze werd niet gespeeld in de gewone zaal van de Maan maar in een kleiner zaaltje. In het midden van de zaal stond een blok dat licht gaf. De acteur van het stuk zat klaar en maakte voorwerpen in ijzerdraad. Het publiek ging rond het blok zitten op gewone stoelen. In het zaaltje hing een plasmascherm aan de muur. Tijdens het stuk speelde de acteur meteen camera. Hij toonde wat hij vertelde met de in ijzerdraad gemaakte figuren. De camera gebruikte hij om deze figuren te tonen aan het publiek.De combinatie van de techniek en hoe de acteur er mee omging was echt heel speciaal. Ik vond het een super toneelstuk: goed geacteerd, origineel aangebracht en zeer leuk voor de kinderen. Het toneelstuk zelf is niet geschikt voor kleuters, maar meer voor lagereschoolkinderen. Het verhaal gaat over een jongen die verliefd is op een vriendin van zijn moeder. Hij adoreert haar en gaat helemaal op in zijn eigen fantasiewereld. De jongen kan het niet uitstaan dat zijn vriendin een vriend heeft en begrijpt helemaal niets meer van zijn leven. Het is een onderwerp dat vooral bij lagereschoolkinderen heel hard leeft, verliefd zijn! Ik vind de manier van werken ook wel leuk om in de kleuterklas te doen, bijvoorbeeld bij alternatief vertellen. Al de personages maken in ijzerdraad, lijkt me wel moeilijk, maar zeker het proberen waard!
