Julie haar geur wordt intenser, ik ben eindelijk weer bijna bij haar. Ik volgde deze en kwam zo terecht bij een huis dat mij eerder deed denken aan een kruising tussen een herenhuis en een gevangenis. Ik denk dat mijn vliegtuig in vergelijking met dit een paradijs is. Ik hou op met strompelen en luister aandachtig naar de geluiden die uit het huis komen. Julie haar klanken komen het huis uit en klinken mij als muziek in de oren. Ze is niet alleen er is nog iemand in de kamer dus ik zal me nog even gedeisd houden.
Ineens kwam ze haar balkon opgelopen. Volgens mijn gevoel had ik haar al jaren lang niet meer gezien, ook al is ze gisteren maar vertrokken. Toen hoorde ik haar mopperen over haar vader. Ze was blijkbaar teleurgesteld naar hoe hij haar ontvangen had. Ik wou tevoorschijn komen toen ze ineens mijn naam zachtjes over haar lippen liet vloeien.
ze zei: "Ik mis R! Ik weet dat het bizar is, maar is het echt zó bizar? Alleen maar omdat hij... is wat hij dan ook is? Ik bedoel, is 'zombie' niet gewoon een rare naam die we hebben bedacht voor een wezenstoestand die we niet begrijpen? Het is maar een naam, toch? Als we... als er een soort...'
Na deze woorden viel ze stil, waarna ze een dagboekrecorder over de balustrade smijt. Deze hou ik bij en leg het zo dicht mogelijk bij mijn slaapplaats in het vliegtuig. Ik besloot om eindelijk mij schuilplaats achter te laten en naar haar toe te stappen.
Ik ontwaakte uit mijn droom, wat raar is want zombies kunnen normaal gezien niet dromen. Ik droomde over de herinneringen van Perry en hij moedigde mij aan om goed voor haar te zorgen en haar te bewaken. Hij neemt het mij niet kwalijk dat ik hem heb opgegeten. Ik opende mijn ogen en keek uit het raam. De buien waren eindelijk opgehouden en lichtstralen raakten Julie haar lichaam, die nog steeds vredig in het bed lag te slapen. Ik loop naar de veranda wetend dat het einde bijna nabij is. Ik zou afscheid van haar moeten nemen, maar ik weet niet zeker of ik dit wel kan. Hoe kon alles in een maand tijd veranderd zijn, vroeger had niets in mijn leven zin. Er was niets dat mij ook maar iets kon schelen en nu ineens kan ik alleen maar verlangen naar een leven met Julie.
Wanneer ik de kamer weer inkwam bleek ze al wakker te zijn. Ze wou absoluut haar vader bellen om te laten weten dat ze veilig was. Niet alleen om hem gerust te stellen, maar ook omdat hij dan niet achter haar aan zou komen. Ze wil dat ik blijf leven. Wanneer ze de telefoon neerlegt vraagt ze me om benzine te gaan zoeken en omhelst ze mij vlug. Ze had even de tijd nodig om na te denken.
Ik was opzoek naar benzine toen ik een motor hoorde starten in de verte, maar ik bestede er geen verdere aandacht aan. Dit had ik beter wel gedaan want wanneer ik terugkeerde met een jerrycan zie ik dat de Mercedes verdwenen is. Ze had een briefje achtergelaten op de eetkamertafel, wat compleet nutteloos was. Aangezien zombies niet kunnen lezen. Ik probeerde de tekens te omschrijven maar het wilde mij maar niet lukken. Toen viel mijn oog viel op twee foto's. De ene waarbij ze met haar hand zwaait. Op de andere laat ze haar hand op haar borst rusten. Je kon niets van haar gezicht aflezen, maar toch kon je zien dat haar ogen vochtig waren. Deze foto's zijn haar vaarwel naar mij toe. Ik heb geen afscheid kunnen nemen, maar de woorden willen nog steeds niet over mijn lippen vloeien.
Ik liet de foto's op tafel liggen en besloot dat het tijd was om terug te keren naar het vliegveld.
