Sinds ik Julie ken is mijn leven helemaal veranderd. Ook al past het woord 'leven' niet echt in deze context. Julie, het meisje dat ik gered heb uit de handen van de andere zombies. Ik weet niet wat me bezielde maar ze mocht niet sterven. Ze moest en zou blijven leven. Dus had ik haar uiteindelijk meegenomen naar het vliegveld en daar heb ik haar dan verstopt in mijn huis. Nou ja als je boeing 747 tenminste een huis kunt noemen.
Het vliegtuig bevindt zich in de meest afgelegen plek van de luchthaven. Waarom ik deze locatie als onderkomen gekozen heb? Wel gewoon omdat het zo ver van alles verwijdert ligt en privacy is iets wat mij bevalt. Op de een of andere manier voel ik mij hier op mijn gemak. Waarschijnlijk was ik nogal vaak op weg met het vliegtuig toen ik nog tot de mensheid behoorde. Dit kan ik natuurlijk niet met zekerheid vertellen, maar de kans is zeer groot. Ik ben een verzamelaar, alles wat ik vind hou ik bij. Dit kun je dan ook zien wanneer je instapt in het vliegtuig. Op sommige plaatsen reiken de spullen al tot aan het plafond. Je kunt er bijna alles vinden. Puzzels, tijdschriften, boeken, speelgoed en zo kan ik blijven doorgaan. Maar volgens mij ben ik weer aan het afdwalen, ik wou het eigenlijk over Julie hebben.
Ze is een prachtig meisje. Ze heeft mooi blond haar en prachtige blauwe ogen, die veel kracht uitstralen. Je kan zien dat ze de voorbije jaren zoveel heeft meegemaakt, wat volgens mij niet zo abnormaal is. Ik voel me schuldig omdat ik haar vriendje heb opgegeten. Bij het eten van zijn hersenen kwamen zoveel van zijn herinneringen vrij en in bijna elke herinnering kwam zij voor. Het deed me pijn en ik voelde me verschrikkelijk.
We zitten al enkele dagen samen op mijn vliegtuig. Ik wil haar geen schrik aanjagen, maar ik wil niet dat ze weg gaat. Ik wil haar hier houden. We hebben al leuke tijden beleeft, zo heeft ze mij leren auto rijden. Er is iets aan het veranderen, ik voel me anders, minder koud. Het is alsof ik weer een beetje leef.
