Zoals altijd heb ik het veel moeilijker met het eten van mensen. Ik ben dan ook veel gevoeliger dan alle andere zombies. Als het kon zou ik stoppen met het eten van mensenvlees, maar dat is helaas niet mogelijk. Het is iets wat wij nodig hebben om verder te leven. Wij eten zonder smaak, we kauwen gewoon op stukken ledematen. Terwijl we dit doen, blijven de mensen het uitschreeuwen van de pijn.
Ik verkies altijd het direct eten van de hersenen, dit is het beste stuk van het menselijk lichaam. Wanneer je erop kauwt, is het alsof je naar een film aan het kijken bent. 30 seconden lang ervaar je de herinneringen van de mens. Talloze beelden verschijnen er op mijn netvlies.
Na het eten van onze maaltijd keren we terug naar de luchthaven, met overgebleven stukken die we daar dan aan de jongere kinderen geven. Deze zijn nog te jong om te gaan jagen en moeten dit nog aangeleerd krijgen.
Je kunt zien dat ik het enorm moeilijk heb met sommige gewoontes die we hebben. Wanneer we terugkeren loop ik altijd een beetje achter en stop ik vaak bij een of andere waterton om de laatste menselijke resten toch van me af te wassen. Soms wou ik dat het me duidelijk werd waarom ik nu zo juist mensen moest eten. Misschien vreet ik gewoon aan de mensen om mijn eigen tekortkomingen goed te maken. Misschien wel, ik zou het nooit met zekerheid weten.
