Zaterdagmiddag samen met Dirk en Jurgen vertrokken naar Duitsland.  We gokten om er een overnachting te vinden á la 'zimmer frei', helaas verkeerd gegokt, overal waar we aanbelden was het op zijn Duits 'belegt',  zelfs tot in het volgende dorpje.  Dan maar het plaatselijke 4-sterren hotel binnengestapt en daar een kamer gehuurd.  Gelukkig viel die mens aan de receptie goed mee en hij had zowat medelijden met ons en gaf ons daarbij nog een fikse korting. 
Snel de fietskledij aangetrokken om nog even los te rijden en zo een deeltje van het parkoer te verkennen.  Het viel me snel op dat het om een typisch Duits parkoer ging met brede dolomietpaden.  Het kwam in mij op dat ik me al snel zou vervelen op zo'n autostrade-parkoer, mja we zouden wel zien wat het 's anderendaags zou worden.
Net tegenover het hotel was er een italiaans restaurant, dit was de plek voor ons avondeten.  Op aanraden van Jurgen gingen we voor een kleine pizza als voorgerecht en vervolgens nog een spaghetti.  Toen de ober kwam opnemen, bekeek die mens ons verwonderlijk aan en deelde ons nog mee dat een kleine pizza helemaal niet zo klein is.  Aan het tafeltje naast ons zaten ook een stel bikers (Reevax-team), op hun beurt vertelden ze dat die kleine pizza inderdaad wel groot is.
De pizza kwam er aan, ahja dat zijn hier dus kleine pizza's, ons tafeltje was een beetje te klein voor die pizza's, maar op 't gemakske hebben we hem naar binnen gewerkt.  Vervolgens de spaghetti er bij en we waren opgeladen voor de Saarschleifen Bike Marathon.
Naar gewoonte zat ik vol twijfels, het parkoer is niet mijn ding, de vermoeidheid van de voorbije week, ik had nog wat hoofdpijn,... alé ik trooste me dat het misschien wel een goed teken zou zijn.  En...Jurgen vertelde me dat het zeker niet aan de slaapgelegenheid, het avondeten, de fiets, en het weer kon liggen, maw alles was in orde om morgen te biken.

Zondagmorgen een goed ontbijt, niet te veel want ik zat eigenlijk nog propvol.  Klaarmaken, uitchecken, opwarmen en naar de startbox.  Oei, wat was dat, we konden al helemaal achteraan gaan staan, tot ik ergens hoorde dat de vergunninghouders in het eerste vak mochten staan, ah ja... dan gaan we eens kijken, en ja hoor we mochten er in, maar er was geen plaats meer, dus helemaal vooraan gaan staan dan.  Jawadde zo op de eerste rij staan van een marathon, dat zal waarschijnlijk ook nooit meer gebeuren.  Ondertussen was mijn bikepartner voor de Bikechallenge in Polen er ook komen bij staan en zo stonden we daar met 4 southparkbikers op de eerste rij.
Het startschot ... Dirk en Jurgen mochten het ganse peleton op gang trekken.  Ik probeerde om niet overhoop gereden te worden van die vloedgolf bikers die voorbijstormden.  'k Vond dat ik heel goed gestart was en probeerde me niet te laten opjagen door de snellere mannen, zo trachte ik mijn eigen tempo te vinden, dit lukte niet zo goed op dit parkoer, er was teveel verschil, eerst typische dolomietpaden, dan een steile klim dan wat singeltracks dan weer snelheid op de dolomietpaden enzoverder.  Het parkoer viel al bij al nog mee, het was uiteindelijk geen typisch Duitse marathon zoals ik had verwacht, het was eigenlijk een mengeling tussen een Ardennen marathon en een Duitse.  De organisatie die was dan wel typisch Duits, gewoonweg 'af'.
Ik had uiteindelijk mijn tempo gevonden en probeerde wat te eten en voldoende te drinken, maar dat lukte deze keer niet zo goed, ik zat nog altijd propvol.  Ik vreesde dan ook om de rekening gepresenteerd te krijgen naarmate de marathon vorderde.  En ja hoor na een 75-tal km was het zover, ik kreeg het moeilijk, de moral daalde en net toen kwam een bekende biker (supernaut) naast me rijden en vroeg of ik nog vanalles genoeg had en hoe het zat.  Hij zal wel gezien hebben dat ik in een moeilijk moment zat en een beetje steun kon gebruiken.  Samen met hem heb ik dan het laatste deel afgefietst en ik was serieus content dat ik de 'ziel' bereikt had.
Het was nog gezellig nagenieten onder een stralend zonnetje, iedereen die zijn verhaal deed, de volgende bike-afspraken werden gemaakt, ...
Mijn bikepartner voor Polen riep me opeens dat ik op het podium moest gaan, ik was 4de geworden en bij een marathon is er een podium voorzien voor de eerste 5.  Jammer van mijn dipje, indien ik dat niet had gehad zat er een 3e plaats in.  Ik was in ieder geval supercontent met het boeketje bloemen en de envelop die ik kreeg.  Met een goed gevoel keerde ik terug naar huis.

Al sinds eergisteren een beetje vermoeid, slecht slapen, pijn in nek en schouders en drukke beroepsbezigheden.  Rust kan nu wel geen kwaad, maar vandaag moest ik enkele formaliteiten vervullen en heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om dit met de fiets te doen en zo een beetje los te rijden.

Zondag start ik in de Saarschleifen marathon in Duitsland.  96 km mtb-plezier met 2700 hoogtemeter te overbruggen.  Ik hoop daar geen last te hebben van de vermoeidheid. 

Het was net midden in de zomer, de zon gaf warmte, net iets teveel naar mijn mening.  Samen met een groep (38) wielertoeristen naar Tiegem gereden.  Een ritje goed voor 5uur in de extensieve hartslagzone, behalve de enkele hellingen waar ik eens heb doorgetrokken.

2u30 gefietst vandaag.  Rustig tempo met enkele versnellingen en een paar intensieve blokken.   

Net een weekend met de familie in Houffalize achter de rug.  Houffalize was de 'place to be' afgelopen weekend, de wereldbeker mountainbike vond er plaats.  Aangezien de kids mee waren zou ik zelf niet veel kunnen fietsen deze dagen en daarom had ik besloten om als weerstandstraining deel te nemen aan de wedstrijd in de categorie 'open met vergunning'.

Zaterdagochtend was het zover, ik had me ingeschreven en kon beginnen aan mijn verkenningsronde.  Het voelde allemaal wat onwennig aan moet ik zeggen, zo tussen de wereldtop.  Ik wist dat er 2 moeilijke afdalingen inzaten, de alom gekende Foss d'Outh en die aan de brandweer.  Foss d'Outh neem je best rechts vertelde men mij.  Ok, ik kom aan een afdaling en dacht dat het deze was waar ik mij moest rechts houden ... niet dus, mijn achterwiel steekt mij voorbij,  vervolgens ikke met mijn kop in 't zand.  Het was de afdaling aan de brandweer waar ik stond (lag).  Terug de fiets op en verder afdalen, maar wat voor een afdaling is me dat, ik dacht bij mezelf "hier rij ik nooit meer af, dit is zelfmoord".  En dan moest nog de moeilijkste komen, de Foss d'Outh.  Met de schrik in mij verkende ik het parkoer verder tot ik in het dorp kwam en ik plots besefte dat nu die Foss d'Outh er aan kwam.  Ik trok aan mijn remhendels en kwam tot stilstand... ik stond te twijfelen... ik doe het niet... als ik het nu niet doe... alé 'k zal eens gaan kijken...  Zo gedacht zo gedaan en daar stond ik dan, helemaal bovenaan de Foss d'Outh, samen met nog andere bikers te bekijken hoe we heelhuids naar beneden zouden geraken.  Let's go...steil...oeps een drop off...wauuw...oef ik ben beneden.  Uiteindelijk vind ik de afdaling aan de brandweer veel moeilijker, daar komt echt stuurvaardigheid bij kijken, de Foss is steil maar eens je aan het afdalen bent is er geen mogelijkheid om te stoppen.
Er moest natuurlijk ook geklommen worden.  Er zat een zeer lange klim in die goed berijdbaar was en dan nog een zeer steile klim die ook lang duurde, de andere klimmen waren eerder kort maar wel allemaal steil.  De afdalingen die er tussen zaten waren niet om te recupereren, heel veel putten, stenen, steil, sporen, boomwortels.  De recuperatie moest gebeuren op de bevoorradingsposten en het stukje door het dorp.
Om 14u30 was de start.  Ik trok er met een bang hart heen.  Aangezien ik pas 's ochtend had ingeschreven stond ik in de laatste blok, helemaal achteraan met de trial moto achter mij.  Het startschot werd gegeven, op het groot blad gestart, maar al snel moeten afschakelen.  De startklim was op een asfaltweg om zo op het parkoer in te pikken.  Ik had deze klim nog niet gedaan en hij was veel langer dan ik dacht en ging daarbij nog van steil naar steiler.  Ik had het gevoel van nooit boven te geraken, maar hoe verder de klim vorderde en ik besefte dat ik al wat deelnemers had ingehaald hoe meer moed ik kreeg.  Het wedstrijdgevoel in mij werd wakker en ik gaf het beste van mezelf.  De afdalingen lukten prima, de klimmen verteerden, maar het was afzien.  Veel drinken en wat suikers loodsten me zonder energietekort door deze wedstrijd, bij deze een woordje van dank aan mijn bevoorraders Dirk, Evi en Jelle.  De finish overrijden was een voldoening.
Met een tevreden blik kijk ik terug op deze wedstrijd en naar training toe is deze meer dan geslaagd.   
Zondag hebben we dan naar de wereldbekerwedstrijd gekeken en de bikers aangemoedigd.
Een schitterend weekend achter de rug, zelf niet veel gefietst, maar heel veel fietsen gezien.

Gedurende het ganse weekend ben ik gaan biken in de omgeving van Tournavaux, een kleinschalig dorpje net over de grens met Frankrijk.  Vrijdagmorgen arriveerden we aan ons verblijf en vervoegden er de groep van de 4bikers  Het werd een blij weerzien met enkele bekenden, maar eveneens een leuke ontmoeting met enkele nieuwe gezichten.
Ik heb er 3 schitterende trainingsdagen op zitten.  Er zat vanalles in het parkoer, van steile korte tot steile lange hellingen, technische klimmen, worteltapijten, extreme stukken, vlot bollende bospaden, heel weinig asfalt, beekpassages, ...  Het is er zowaar een bikeparadijs.  De groep zorgde er mee voor dat het een niet te vergeten weekend werd, die mannen van 4bikers kunnen wel iets organiseren als je 't mij vraagt.  Aangepaste voeding voor de sporter, energierijke bevoorradingen, een leuk verblijf, ... er was aan alles gedacht.  En de sfeer in de groep was uitstekend en daarvoor wil ik iedereen bedanken die er bij was.  Het weer zat ook aan onze kant, schitterend zomerweer, warm, zonnig,.. en daarom werd het weekend afgesloten met een bbq, uiteraard met pasta, ah ja.
Het was eveneens een test om samen gedurende 3 dagen te biken met mijn teamgenoot voor de Bikechallenge Polen.  Ikzelf heb er een goed gevoel aan overgehouden en ik vermoed dat het wederzijds is.  Een volgende afspraak om ons voor te bereiden op ons Polenavontuur is de lcmt

Nog wat klimmen en wat kilometers malen vandaag.  Vertrokken in Zingem richting Brakel, Vloesberg, Elleszelles, Etikhove, Maarkedal, Schorisse, Oudenaarde en zo terug naar Zingem.  Enkele bekende hellingen gedaan waaronder Molenberg, Berendries, Fayte, La Houppe, Taaienberg, Varentberg, ...

Een duurtraining gedaan deze namiddag.  Mij in het peleton gezet, zoveel mogelijk uit de wind, en maar meebollen.  Geestig.  Toch weer 4u gefietst. 

Zoals voorspeld in het weerbericht was het vandaag een schitterende lentedag, doe daar nog een keineig mtb-tochtje bij dat perfect is georganiseerd en je kan spreken van een meer dan geslaagde dag.
In Andenne weten ze wat mtb betekent.  Wat een parkoer man...steile klimmen, lange klimmen, steile afdalingen, rotsige afdalingen, glibberige afdalingen, haarspeldbochten, trapjes,... een technisch parkoer dus, en daar hou ik van.  Dit is een tocht voor de gevorderde biker onder ons.  De bevoorrading daarentengen doet vermoeden dat je een sneukeltoer aan het rijden bent met de familie, spek met ei, lasagne, artisanale peperkoek, warme wijn, ... teveel om op te noemen.  Voor mijn part mag er elke week zo eentje zijn.
Op de hellingen goed doorgereden, en door de drassige ondergrond toch veel moeten stoempen waardoor de hartslag niet echt daalde, voor de rest heb ik het rustig aan gedaan waar het kon.