En daar zijn we weer!

Een weekje vakantie heeft me deugd gedaan, ook al was het dan maar om te werken.

Ik heb mijn batterijtjes toch kunnen opladen.  En ondanks het vele werk hebben we toch regelmatig tijd gevonden om iets leuks te doen, iets gaan eten, gaan wandelen, gaan shoppen.

Er waren ook een paar mindere momenten bij, zo is mijn verwarmingsketel weer kapot.  Ik heb vorige maand nog maar 800 euro betaald voor herstellingen en nu is hij er weer aan.

Heb dan maar een andere hersteldienst gebeld, na van mijn foert te hebben gemaakt bij de eerste hersteller.  Na 2 dagen wachten en maar bellen en bellen kwam er dan toch iemand opdagen, een type zoals Demis Roussos met een hem achtervolgende stank van sigaretten en alcohol.  Ik hield al mijn hart vast!

Maar hij kreeg de chauffage weer aan de praat en beloofde het stuk dat kapot was maandag te komen herstellen, na 9.30 u.  Ondertussen zijn we maandag, heb ik alweer mogen bellen omdat hij niet komt opdagen en nu zou het deze namiddag zijn.   Pfff.  Vakmannen.  Een pest zijn ze!

Ook heeft mijn modem van mijn pc thuis de geest gegeven.  Morgen komt er iemand van Telenet om het ding te vervangen.  En dan mag het binnenkort wel eens gedaan zijn met alle dingen die kapot gaan zulle!  We hebben ons deel al wel gehad de laatste tijd!

Ik heb Mohamed uit mijn hoofd gezet.  ’t Is te zeggen, het was toch een beetje uit het oog, uit het hart.  Deze morgen was er ook iemand anders met de koffie.  Was toch een beetje benieuwd, maar ik ga mijn kop niet laten zot maken (I hope so anyway!)

31-03-2008 om 00:00 geschreven door sunshine

Geen Mohamed met koffie, maar die stomme Olivier met z'n storende Gentse accent en zijn gigantische dikke nek.  valt het op dat ik hem niet mag???  
hij: 'haai, lang geleden hé!' en ik zo van: 'ah, 't is gij.'
You've made my day. NOT!
Moest mijn koek nog betalen ook.
Mohamed, come back
Je bent veel leuker en aangenamer gezelschap dan die omhooggevallen strop!
Nog twee uurtjes en dan vakantie....
Rust....
I hope...

21-03-2008 om 09:49 geschreven door sunshine

Deze middag gaan eten in het restaurant met collega J.

Heb hem wijsgemaakt dat ik hem best gezelschap wil houden, anders zit ie daar zo alleen.

Hij is mijn  gewillig en onwetend slachtoffer want eigenlijk vind ik hem niet zo leuk, hij is precies een elastiekje, op van de zenuwen, veel te impulsief en bovendien praat ie een dialect dat ik niet zo goed versta.

’t Heeft niet veel uitgehaald.  Heb Mohamed gezien, in de verte, maar hij heeft mij niet gezien.  

Mijn vriendin en tevens collega C weet ondertussen wat er aan de hand is (tja ze weet meer over mij dan ikzelf) en probeert me te kalmeren of beter gezegd, in bedwang te houden.

Ik voel me als een roofdier dat z’n tanden in z’n prooi moet zetten om voldoening te krijgen.  En tegelijk voel ik me het opgejaagd wild.  Ik besterf het zowat van de zenuwen.

Bovendien kwam ik J-C tegen in ’t restaurant, aspirant-flik (pardon: inspecteur) en neef van ex-man.  Hij probeerde me ooit te verleiden op een nieuwjaarsfeest en nu kom ik hem tegen op mijn terrein.  Bah!

‘Hey, hoe gaat het ermee?  Long time no see, maar ja, uit het oog is uit het hart hé’

Jak, jak, jak.
Anyway, ik hoop dat ik M morgen te zien krijg.
Volgende week ben ik de hele week met vakantie.
Uit het oog uit het hart?  In 't geval van M. denk ik dat niet...

20-03-2008 om 15:36 geschreven door sunshine

Mijn hart bonkt in mijn keel.

Ik heb hem gezien deze morgen, twee keer zelfs.

Ik doe het er om…

Deze morgen was ik vroeg op kantoor, ik heb hem zelfs opgewacht om samen naar de prikklok te kunnen gaan en hem ‘sbah el chier’ (goeie morgen) te horen zeggen.

Shit zeg, ik voel me precies een tiener. En eigenlijk ook wel een beetje belachelijk.  Hoe oud ben ik eigenlijk?

Rond half tien kwam hij met koffie.  Mijn hart bonkte in mijn keel, echt niet te doen.  Ik zei dat ik blij was dat hij terug was.  Hij lachte verlegen, zo heb ik hem nog niet gezien.  Ik kreeg mijn koffie, pakte mijn koekje, gaf 50 cent en kreeg 50 cent terug.  En hij keek me aan, veelbetekenend.  Shit zeg, mijn kopje koffie begon te rammelen op het schoteltje.  Ik was helemaal de kluts kwijt.

Soit, hij liep door de gang en ik naar de kopiemachine, heb hem daar opgewacht en ik zag dat hij me iets wou zeggen, maar er liep nog iemand door de gang en hij hield zich in.   Ik heb dan maar gewoon ‘saluutjes’ gezegd. 

Misschien zie ik hem deze middag.

Ik ga eten in het restaurant.  Da’s al jaren geleden…  ik doe de gekste dingen gewoon.

Even iets anders.  Gisteren was het concert van mijn dochter.  Ik als trotse moeder in de zaal tussen alle andere trotse moeders en vaders.  Naast mij een trotse broer aan de linkerkant, en een trotse stiefvader aan de rechterkant.  Ze heeft het goed gedaan, ze was wel nerveus, maar ’t was toch goed.

20-03-2008 om 11:09 geschreven door sunshine

Vanochtend kwam ik hem tegen aan de prikklok.

Mohamed.

Neen, niet die van de spotprenten, maar gewoon, de koffiejongen op kantoor.

Een knipoog en goeie morgen, eerst in ’t Nederlands, dan in ‘t Arabisch.  Hij vindt me leuk, dat had ik al wel een tijdje in de gaten, maar sinds hij weet dat ik ook een mondje Arabisch spreek, behandelt hij me alsof ik de Royal Highness herself ben!

Bijna elke morgen komt hij langs met zijn karretje met koffie en koekjes.  Hij kijkt me doordringend aan, brengt me m’n koffie en mijn gratis koekje.  Ja ja, normaal zijn de koekjes te betalen, maar Mohamed geeft me al weken krediet, of zo.  Ik hoop dat er geen factuur achteraan komt…

Langs de ene kant is ’t wel spannend.  Maar langs de andere kant, verder moet het niet gaan, hij is getrouwd een maand of 4 geleden (dat verklapte hij toen hij zei: je spreekt vééél beter Arabisch dan mijn vrouw en die gaat naar school en jij niet – en zo gaf hij me bewust weer die hint die hij me elke dag geeft) en ik ben natuurlijk ook al een tijdje van straat.

Maar ik betrap mezelf erop dat ik ermee bezig ben.  Ik denk aan hem en kijk uit naar z’n komst, ik maak me mooi en durf bijna niet in z’n ogen te kijken.  Hij kijkt me zo doordringend aan.  Ik ben bang dat ik helemaal zal bezwijken.

Ken uzelf is een hele wijze uitspraak.  En daarom moet ik afstand nemen.  Maar wil ik dat wel?  Shit, ik denk dat ik verliefd ben…

Op zich is daar niets op tegen, ook al ben je getrouwd.  Maar mijn vrouwelijke intuïtie zegt me dat dit meer zou kunnen zijn dan een platonische liefde.  En dat is nu net het probleem.  En ook dat ik altijd mannen met een bruin kleurtje aantrek.  Het is echt zo vreemd, ik weet niet hoe het komt, maar ze vallen echt wel op mij en echt, ik doe helemaal niets speciaals om hen aan te trekken.  Een vriendin van me zei ooit: wat is dat toch met jou, overal waar wij komen vallen de mannen van vreemde origine als vliegen voor jou.  

Nu ja, dat was misschien wat overdreven en ik ben ook niet speciaal mooi of zo, maar waar ligt het dan aan?

Zucht...  

18-03-2008 om 13:44 geschreven door sunshine

Over mijn 'eerste keer' zullen we het maar niet hebben.
Maar wel over mijn allereerste blog!
Moet ik mezelf nu feliciteren omdat ik nu tot het kransje behoor dat z'n belevenissen via het web wereldkundig maak?  Ik dacht het niet. 
Weet zelf helemaal nog niet waar het naartoe gaat met dit blogje.  Misschien komt het na een paar dagen/weken al in de vergeethoek terecht.  Of misschien wordt het een plekje waar ik echt alle gevoelens en emoties van me af kan schrijven.  Net zoals mijn dagboek dat was toen ik een prille tiener was  

Nu ja, even over mij zeker?  Wie is sunshine?
32 jaar jong, gescheiden en hertrouwd, mama van 2 kids (7 en 9 jaar oud) uit 1e huwelijk. 
Ik ben een kreeftje, dat betekent dat ik nogal gevoelig ben.  Ik ben een echte babbelkous, hou veel van sociale contacten, ben spontaan en zorgzaam maar ook regelmatig in de knoop met mezelf.  Een kreeft heeft scherpe klauwen en die heb ik ook, if you know what I mean! 

Da's voldoende als opener zeker.  More about me in the next days...

17-03-2008 om 00:00 geschreven door sunshine