Het is een kwestie van tijd, zei de consulente. Daar, nu hoor je het eens van een ander. Werk vinden als hoger opgeleide met een specifiek diploma is niet altijd even makkelijk. Terwijl je met een bang hartje naar een werkwinkel trekt en denkt dat je naar je voeten gaat krijgen omdat je nog steeds geen werk gevonden hebt, vind je daar (tegen alle verwachtingen in) iemand met een beetje begrip en inlevingsvermogen. Tja, die cv ziet er keurig uit. Erg mooi vormgegeven en goed gestructureerd. En die sollicitatiebrief die je als voorbeeld moest meenemen is gewoon perfect. Dat je nog geen werkervaring hebt, heb je prima verwoordt en gecompenseeerd met je vaardigheden en eigenschappen.

Zo, gewoon een beetje goede commentaar en wat aanmoediging. Meer heeft een mens vaak niet nodig om met hernieuwde moed een volgende brief de deur uit te sturen en te wachten op het negatieve of uitblijvende antwoord.
Ik had nog gedacht een ingewikkelde speech voor te bereiden over het Catch 22 principe met powerpoint en al, en desnoods een vluchtroute uit te stippelen indien ik dreigde gedeporteerd te worden naar een galeischip, maar geen van beide bleek gelukkig nodig te zijn.

Al bij al een niet demotiverende ervaring dus. En nu het echt heuglijke nieuws: binnen een maandje mag ik weer langskomen. Dolle pret! Ik kijk al vol verwachting uit naar wat de vriendelijke jonge dame dan voor me kan betekenen.

28-04-2008 om 12:13 geschreven door Miss A

My favourite Scottish group: Runrig. They have been bringing Scottish rock since 1973 and contributed a lot to the revival of Scottish Gaelic. I'm not a freak, but I have around 122 songs of them on my pc ;) Their version of Loch Lomond always gives me goosebumbs and makes me think of my holiday in Scotland where we sang it in the car. And although I'm not Scottish, it always makes me feel a little homesick :)

26-04-2008 om 00:00 geschreven door Miss A

HIEP HIEP HOERA !! Er is er eentje jarig vandaag :) Drie dikke kussen van het baasje

25-04-2008 om 00:23 geschreven door Miss A

Yesterday, someone reminded me of a poem by W. H. Auden so I hád to look it up again. The ever so famous failure of Icarus as he falls from the sky has no importance in the insensitive world of the poem (or is it today's world?). I am fortunate to have seen the real painting that is referred to in this poem when I visited the museum in Brussels a few months ago. That was a memorable experience :)

Musée des Beaux Arts

About suffering they were never wrong,
The Old Masters; how well, they understood
Its human position; how it takes place
While someone else is eating or opening a window or just walking dully along;
How, when the aged are reverently, passionately waiting
For the miraculous birth, there always must be
Children who did not specially want it to happen, skating
On a pond at the edge of the wood:
They never forgot
That even the dreadful martyrdom must run its course
Anyhow in a corner, some untidy spot
Where the dogs go on with their doggy life and the torturer’s horse
Scratches its innocent behind on a tree.
In Breughel’s Icarus, for instance: how everything turns away
Quite leisurely from the disaster; the ploughman may
Have heard the splash, the forsaken cry,
But for him it was not an important failure; the sun shone
As it had to on the white legs disappearing into the green
Water; and the expensive delicate ship that must have seen
Something amazing, a boy falling out of the sky,
had somewhere to get to and sailed calmly on.

24-04-2008 om 11:13 geschreven door Miss A

http://www.youtube.com/watch?v=p-zTDCd0BkU

24-04-2008 om 00:00 geschreven door Miss A

Ben jij mijn vlam, mijn eeuwig brandend vuur?
Houd jij me warm, in 't diepste van de nacht?
Is het jouw liefde dan, waar ik naar smacht?
Is het aan jou dat 'k denk, elk dralend uur?

Ben jij de vlam waar ik naar smacht?
Houd jij me warm elk dralend uur?
Is het jouw liefde dan, dit eeuwig brandend vuur?
Is het aan jou dat 'k denk, in 't diepste van de nacht?


Elk dralend uur ben jij mijn vlam.
Waar ik naar smacht is jouw warmte.
Dit eeuwigbrandend vuur is mijn gepeins.
In 't diepste van de nacht ... heb ik jou lief.

23-04-2008 om 13:13 geschreven door Miss A

Al een behoorlijke tijd geleden kwam ik enkele gevatte quotes en een stukje tekst tegen van Mark Eyskens. Dit laatste gaat over de verloedering van taal en in het bijzonder bij één van zijn studenten. Het is te leuk om het niet te delen met mede taalmensen. Lees vooral de brief en Eyskens' subtiele ironische commentaar! Eyskens niet enkel politicus en professor, maar ook nog schrijver, knap! Meer werk, oa gedichten, kan je lezen op zijn site waar ik hier geen reclame voor wil maken :) (ik geloof niet dat het jullie interesseert, mij ook niet trouwens ;)

Hoezeer knettereren de Nederlandse letteren

captatio malevolentiae [opm: voor de leken, captatio benevolentiae is in de rhetoriek een stijlfiguur die gebruikt wordt om het publiek gunstig te stemmen, captatio malevolentiae stemt dus ongunstig]

WOORDRIJKDOM EN TAALARMOEDE

Woorden vormen een omheining rond de dingen die mensen kennen en de gedachten die
mensen willen of kunnen uitdrukken. Aldus worden het kenbare en het denkbare bepaald,
 begrensd en ontgrensd door het zegbare. Woordrijkdom biedt gerieflijkheid en
welgesteldheid van kennis en gedachten. Maar een ruime woordenschat staat nog niet
 borg voor een correct taalgebruik. De verbale zeilboot moet ook nog kunnen varen
op de oceaan van syntaxis en grammatica.

Niet zo lang geleden kreeg ik een brief van een mij onbekende maar wellicht
aantrekkelijke meisjesstudente-economie. Zij schreef mij als volgt:

"Proffessor, (kennelijk was mijn correspondente de mening toegedaan dat een letter
 te veel beter is dan een letter te weinig, wat in strijd is met het economisch
principe)

Sedert verschillende dagen probeer ik met U telephonisch betrekking te hebben,
maar tot nu toe zonder enige bevrediging. Mogelijks wou ik U vragen van profmotor
te zijn van mijn eindverhaal, met als onderwerp: ‘Inflamatoire geldvolumegroei’.
 Enige haastigheid is wel wenselijk.

          Met voorbarige dank, "

          handtekening onleesbaar

Deze bloemlezing-brief, die ik zorgvuldig bij heb gehouden, sterkt mijn overtuiging
dat weldra de dag aanbreekt waarop de ‘laatste alfabeet’ door het Koninkrijk zal
schrijden, vereenzaamd en scheef bekeken. Want door het gebruik van rekenmachientjes
kunnen steeds minder mensen rekenen, door het gebruik van tekstverwerkers met
spelling-en grammatica-functies kunnen steeds minder mensen schrijven, door
dagelijks uren te staren naar soap-programma’s op de beeldbuis, die een dwangbuis
is geworden, kunnen steeds minder mensen lezen en door gebruik te maken van
vertaalmachines zullen steeds minder mensen in de nabije toekomst vreemde talen
spreken en lezen. Studenten zullen niet meer vermogen hun diploma te lezen dat
hen bij het behalen van hun licentiaat of doctoraat wordt uitgereikt. Het
analfabetisme zal echter zo rechtvaardig en democratisch mogelijk worden verspreid
en verdeeld onder de bevolking. Ontlezing, ontrekening, ontschrijving, onttaling
worden glanzende neologismen, die de Nederlandse woordenschat zullen verrijken,
op het ogenblik dat taalarmoede zal ontaarden in taalpauperisme en het monddode
taalproletariaat onverstaanbare eisen zal uiten. Die tijd zal de geschiedenis ingaan
 als de ‘nieuwe eistijd’. Dan zullen de Nederlandse letteren niet langer knetteren,
maar niemand zal het kunnen zeggen, schrijven, noch lezen.

Mark EYSKENS

23-04-2008 om 00:22 geschreven door Miss A

In haar kamer aangekomen ging Kaitlin aan de linkerkant van haar bed liggen en ze sloeg het donsdeken terug aan de rechterkant. “Are you coming? I hope you don’t usually sleep on the other side of the bed.”

“No, it’s fine, I usually sleep in the middle of the bed but I can move over a little.”

Kaitlin voelde het bed bewegen toen Andrew zich aan de andere kant van haar bed nestelde. Ze schoof iets op naar het midden. “I’m sorry if you feel a bit awkward. Please tell me if you would rather sleep on the couch again.”

“No, it’s fine, really. Lots of women ask me to come share their bed with them.” Andrew schoof ook een stukje op.

Kaitlin moest lachen. “Of course, I forgot how popular you are around here. But it must be hard to carry all of them from their wheelchairs to the bed and to put their teeth in a glass of water on the bedside table.”

“You got me there”, zei Andrew. “So how about your teeth, shall I remove them too?”

“Watch it, or I’ll hit you!”

“What? Domestic violence and we’re not even married yet?”

“I was only joking. Please feel free to tuck in one of your ladies instead of me.”

“No, I think I’ll stay right where I am.”

Andrew keek Kaitlin aan en opende uitnodigend een arm. “Are you coming? I thought you wanted someone to hold you.”

Kaitlin glimlachte en zei plechtig “Yes, Andrew, I’d be most delighted” toen ze haar hoofd in zijn arm neervlijde.

Kaitlin had niet gedacht dat met een vreemde man in bed liggen zo vertrouwd zou zijn. Ze kon Andrew voelen ademhalen en als ze goed luisterde, dan hoorde ze zijn hartslag in de arm waarop ze lag. Ze had het ook meteen lekker warm, alsof ze naast een stoof lag die haar zachtjes opwarmde. Vaag rook ze Andrews geur en haar shampoo die hij gebruikt had toen hij onder haar douche had gestaan en haar handdoek had gebruikt om zich af te drogen. En nu lag hij in haar bed.

Ze voelde de haartjes op zijn benen zacht kriebelen tegen haar onderbenen.

“Andrew?” zei Kaitlin vragend toen ze haar hoofd naar hem draaide.

“Yes, Kaitlin?” antwoordde hij. ‘What is it?”

“Do women really invite you to their bed often?”

Andrew moest lachen. “Don’t be daft, I was only joking. The last time I slept with a woman was when I was still seeing my last girlfriend.” Even was er een stilte alsof hij twijfelde of hij wel zou verdergaan. “And perhaps with an occasional visitor that I fancied. But I never stayed to spend the night.”

“Ow”, zei Kaitlin, “and what am I to you then? Another visitor?” Kaitlin wist dat ze best niet teveel vragen moest stellen, maar ze kon het niet laten. Ze wilde weten hoe hij over haar dacht.

“No, I don’t think you’re a visitor, I think you’re here to stay. And what does it matter anyway, I don’t fancy you.”

Kaitlin was lichtjes teleurgesteld. “I see”, zei ze.

Andrew vervolgde schijnbaar zonder haar antwoord te horen. “I don’t fancy you because you’re too much trouble. You always want me to do things for you, like sleeping with you and holding you. I can’t take much of that.”

“Can’t you be serious for once?” zei Kaitlin gemaakt beledigd.

Dat is het laatste stukje dat ik voorlopig ga posten. Ik wacht graag even af om te zien wat de reacties zijn vooraleer ik me verder belachelijk maak :)

22-04-2008 om 11:20 geschreven door Miss A

Vervolg van het vorige stukje:

Kaitlin draaide zich geschrokken om. “Andrew! I thought you were sleeping. You almost scared me to death.” Andrew stond achter haar in zijn boxershort en T-shirt, slaperig in zijn haar aan het wrijven.

“Well, I was sleeping until you woke me up with your skulking around.”

“I wasn’t skulking around.”

“You seemed to take an awful long while to get from the kitchen to the window. Did you like what you saw?”

Kaitlin werd rood, gelukkig kon Andrew dat niet zien. “I was only jealous of you, snoring away on my couch while I couldn’t sleep upstairs.”

Andrew keek haar geamuseerd aan. “Fair enough, but I don’t snore.” Hij deed een stap in haar richting en keek uit het raam. “This is beautiful, it was worth waking up for.”

“You  already said it was beautiful, it’s no use saying it twice.”

“Ow”, zei Andrew, “but I wasn’t talking about the garden the first time.”

Er hing een stilte in de woonkamer. Kaitlin was even met verstomming geslagen en deed of ze Andrew niet begrepen had. “I’m sorry, what did you say?”

“Never mind”, zei Andrew, “it was nothing special.”

Na een korte stilte zei Kaitlin, “Would you awfully mind to come lie in bed with me and hold me? I could really use the company. Nothing more.”

“Are you sure you want to invite me up to your room? I might take advantage of the situation.”

“I’m sure you will behave like the gentleman that you are. And if you don’t, then I’ll just have to sleep on the couch myself.”

“Ok” zei Andrew, “but if you start snoring I’ll have to wake you up.”

Kaitlin keek Andrew aan en nam diens hand. “Stop the jokes and follow me you silly man.”

Even loste Kaitlin haar greep een beetje toen ze plots een lichte tinteling voelde, maar ze nam Andrews hand resoluut stevig vast en liep richting trap. Andrew volgde haar braaf naar boven.

...

21-04-2008 om 20:37 geschreven door Miss A

Niet dat er echt iemand geïnteresseerd is, maar toch een klein fragmentje uit het midden van het verhaal ergens :) Kaitlin huurt nu een klein boerderijtje in Schotland (wsl Isle of Skye, nog aan het uitwerken) dat ze aan het opknappen is samen met de eigenaar, Andrew. Ze heeft ondertussen ook een kat die ze naar hem vernoemd. Ik ga hier geen hele persoonsbeschrijving geven of heel het tussenstuk samenvatten. Bekijk het maar als een soort experimenteel lezen ;p Commentaar of vragen zoals steeds welkom!

Het was een zware dag geweest en Kaitlin lag in haar bed te draaien en te woelen. Ze kon de slaap maar niet vatten. Uiteindelijk gaf ze het op en draaide zich op haar rug om naar het plafond te staren. De wind beroerde zachtjes de gordijnen door het halfopen raam en schaduwen bewogen heen en weer door het schijnsel van de maan. Even bleef Kaitlin naar het schaduwspel kijken, maar toen haar rug pijn begon te doen door te lang in dezelfde positie te liggen, gleed ze voorzichtig uit bed. Het tapijt voelde fris aan onder haar voeten en de zachte luchtstroom die van het raam kwam verkwikte haar. Ze was weer klaarwakker. Nieuwsgierig vroeg ze zich af of Andrew beneden al sliep, of dat hij ook maar moeilijk kon inslapen. Omdat ze niets kon horen vanuit haar kamer, besloot ze de trap af te sluipen om even de woonkamer in te kijken.     

Langzaam en met grote zorg om de houten treden niet te doen kraken, daalde ze de trap af. Op de onderste trede stak ze haar hoofd om de hoek om de living in te kunnen kijken. De zetel stond met de rugleuning naar haar toe. Ze kon nog net Andrews kruin zien met het warrige, korte bruine haar. Kaitlin bleef even naar de rustige ademhaling luisteren en wenste dat zij ook zo diep en rustig kon slapen die nacht. Het was de eerste keer in lange tijd dat ze niet vlot in slaap geraakte. Misschien kwam het omdat ze erg moe was toen ze uiteindelijk haar bed in kroop, of misschien was het de aanwezigheid van een man in huis die ze niet meer gewoon was. Ze besloot dat het het eerste was. Ja, zeker het eerste. Nu ze gezien had dat Andrew goed sliep, wilde Kaitlin ook weer naar bed om te slapen. Maar ze zou eerst in de keuken een tas warme melk met honing maken in het idee dat alle beetjes helpen.

Kaitlin liep op haar tenen achter de zetel langs richting keuken. Daar nam ze voorzichtig een tas uit de kast en opende ze de koelkast om de melk te nemen. Plots was daar haar kat Andrew die zich tegen haar benen vleide. “Verdorie Andrew”, fluisterde Kaitlin, “je deed me schrikken, rakker. Maar ik weet wel waarom je hier ineens verschijnt.” Kaitlin nam het blikje met kattenvoer uit de koelkast en onder het enthousiaste gespin van Andrew vulde ze een bordje met eten. “En laat me nu niet meer schrikken maffe kat.” Toen haar tas melk klaar was, liep Kaitlin terug richting woonkamer. Andrew lag nog steeds rustig te slapen. Kaitlin was verleid om even dichterbij te gaan kijken. Stil stond ze aan de andere kant van de zetel te kijken naar Andrews bijna roerloze lichaam onder haar favoriete dekentje. Zijn borstkas ging rustig op en neer en af en toe trok een vinger aan de hand die uit de zetel hing. Op zijn wangen waren de eerste ruwe stoppels al weer te zien en z’n oogleden trilden een beetje. “Toch iemand in huis die kan dromen”, dacht Kaitlin.

Ook in de woonkamer kwam er een streepje maanlicht binnen door een kier in de gordijnen. Kaitlins nachtkleed ruiste een beetje toen ze naar het raam toeliep en de gordijnen wegschoof om naar buiten te kunnen kijken. Het maanlicht legde vreemde accenten in haar tuin, die nu zo anders leek dan haar oude vertrouwde plekje. In de verte kon ze het begin van de duinen zien die wit afstaken in het licht.

“Beautiful”, zei opeens een stem achter haar.

21-04-2008 om 20:31 geschreven door Miss A

I've always loved art and paintings in particular. This is a video representing women in art over the last few centuries. The images polymorphing into eachother show how little the ideals have changed. Absolutely amazing!!

You can find other wonderful videos on Youtube, for eg. this one: women in renaissance art or this one: women in romantic art

PS: the music is wonderful too!

19-04-2008 om 19:22 geschreven door Miss A

19-04-2008 om 11:42 geschreven door Miss A

I've always liked this poem and have even translated into Dutch for one of the courses I followed at uni. Nothing can beat the original though, you can read so much into it. I also love the different turns in it, how the sly lover carefully chooses his words and arguments to convince his lady to give into him. A quick, but incomplete summary of this wonderful poem might be 'carpe diem'. 

 

To his Coy Mistress

Had we but world enough, and time,
This coyness, lady, were no crime.
We would sit down and think which way
To walk, and pass our long love's day;
Thou by the Indian Ganges' side
Shouldst rubies find; I by the tide
Of Humber would complain. I would
Love you ten years before the Flood;
And you should, if you please, refuse
Till the conversion of the Jews.
My vegetable love should grow
Vaster than empires, and more slow.
An hundred years should go to praise
Thine eyes, and on thy forehead gaze;
Two hundred to adore each breast,
But thirty thousand to the rest;
An age at least to every part,
And the last age should show your heart.
For, lady, you deserve this state,
Nor would I love at lower rate.

        But at my back I always hear
Time's winged chariot hurrying near;
And yonder all before us lie
Deserts of vast eternity.
Thy beauty shall no more be found,
Nor, in thy marble vault, shall sound
My echoing song; then worms shall try
That long preserv'd virginity,
And your quaint honour turn to dust,
And into ashes all my lust.
The grave's a fine and private place,
But none I think do there embrace.

        Now therefore, while the youthful hue
Sits on thy skin like morning dew,
And while thy willing soul transpires
At every pore with instant fires,
Now let us sport us while we may;
And now, like am'rous birds of prey,
Rather at once our time devour,
Than languish in his slow-chapp'd power.
Let us roll all our strength, and all
Our sweetness, up into one ball;
And tear our pleasures with rough strife
Thorough the iron gates of life.
Thus, though we cannot make our sun
Stand still, yet we will make him run.

17-04-2008 om 20:27 geschreven door Miss A

Hoewel het nog vroeg in de morgen was, was Kaitlin klaarwakker. Het vooruitzicht om opnieuw te beginnen vulde haar met blijdschap en iets dat ze lang niet meer gevoeld had: hoop. Misschien had ze er toch goed aan gedaan om haar oude leven vaarwel te zeggen. Misschien was deze nieuwe ervaring exact wat ze nodig had. Misschien zouden haar ongeluk en zorgen nu eindelijk wegblijven, achtergebleven op het perron als overtollige bagage samen met haar nare herinneringen. Het bezoek van de treinconducteur leidde haar aandacht even terug naar het heden. Ze besefte goed genoeg dat ze nu de kans had een nieuwe start te maken en dat ze het niet mocht verprutsen. Het leven raast voorbij als een trein en voor je het weet zijn al je kansen op, er is geen ‘Ga terug naar start’ in dit spel. Kaitlin keek uit het raam naar het voorbijrazende landschap en bedacht dat het net leek op haar voorbije leven. De meeste dingen razen langs je voorbij zonder er al te lang bij stil te staan, en op sommige momenten komt je leven even tot stilstand. Een eerste mislukte relatie bijvoorbeeld en al de emotionele rompslomp eromheen. Je krijgt de trein erna wel weer aan het rijden, maar het ding is een diesel. En voor hij weer goed en wel aan het rollen is, ligt er weer een blok op de rails. Een tweede relatie die op de klippen loopt, net nu de dingen weer terug een beetje zin beginnen te krijgen. Lang staat de trein niet stil dit keer, Kaitlin stort zich op haar werk en raast als een bezetene door het leven. Haar hoge snelheid doet haar tenslotte ontsporen als ze verneemt dat haar beste vriendin kanker heeft en niet lang meer zal leven. Ook haar derde relatie, die toch al niet veel meer was dan een ersatz voor een lang verloren gevoel, ging eraan ten onder.

Zo, dat was de opening van het verhaal. Het bord is gezet, laat het spel beginnen :) Nu zijn het vooral stukjes en fragmentjes die ik al heb geschreven, hoewel ik de grote lijnen van het verhaal wel in gedachten heb. Het is vrij moeilijk om ineens alles op papier te zetten, maar geduld is een schone gave!! Misschien heb ik nog niet verteld dat er in de loop van het verhaal ook Engels zal voorkomen wanneer Kaitlin eenmaal in Schotland is en met de lokale mensen moet communiceren ... bij dezen weten jullie het nu :) Misschien niet erg realistisch moest ik ooit aan publiceren denken, maar het is gewoon leuk om te doen. Het is ook handig voor de mensen die tweetalig zijn en voor m'n enkele Engelstalige lezers (die er wel degelijk zijn, mind you!) ;) Maar soit, enjoy!

15-04-2008 om 00:00 geschreven door Miss A

Funny video with Americans being interviewed about the world ... To think that this country calls itself a world power. I have never heard of the 'power' of ignorance though!

Enjoy!!
 

13-04-2008 om 18:21 geschreven door Miss A

Today I had a bit of fun with my horse and jumped some obstacles.

In the pic is an oxer. Luckily it isn't high at all because we lift off a bit too early for this jump. And yes, I should shorten my stirrups ^^

Last but not least, a reward for all the hard work today: getting dirty in the sand !

12-04-2008 om 00:00 geschreven door Miss A

Wanneer

Wanneer ik het niet meer vind in de wereld,
niet in dit woord, niet in liefde,
laat mij dan donker worden als de zee 's nachts,
laat mij dan uitgaan als een vuur in de regen.
Want dan zal ik zozeer hebben gefaald,
dat ik mezelf geen mens meer mag noemen.
Laat mij
dan alleen maar een dode zijn
in het slechte gezelschap van zijn laatste gedachten.
Ik heb altijd wel willen leven,
maar wat is dat zonder de warmte
van een hartslag in liefde of zelfs meer,
wat is dat wanneer men zichzelf niet loslaat?
Wanneer ik het niet meer vind in een woord,
niet in een vrouw, niet in mijn wereld,
laat mij dan een koude dode zijn,
zwervend langs het winterse strand van die dood.
Ik grens
aan twee kanten aan het licht:
ik word verwekt
en ik ga dood:
een spiegel
kijkt in een spiegel

11-04-2008 om 09:07 geschreven door Miss A

Ik kreeg een mailtje in m'n inbox om een petitie te tekenen. Als dierenvriend heb ik dat ook gedaan. Hopelijk zijn jullie het ook van zin!!

Hieronder volgt de mail:

Voor wie er nog niet van gehoord had... Straathonden vangen om ze dan uit te hongeren wordt tegenwoordig als kunst beschouwd. Het is reeds één keer gebeurd, maar er werd de "kunstenaar" gevraagd het nogmaals te doen.

De foto's spreken voor zich. De site is in het Portugees, maar niettemin hoop ik dat jullie de petitie mee tekenen. Naam, emailadres, woonplaats en land ingeven: that's it.
 
Surf naar de volgende pagina en teken de petitie: http://www.petitiononline.com/13031953

10-04-2008 om 23:01 geschreven door Miss A

Kaitlin's Journey is de werktitel van een verhaal waar ik de laatste tijd af en toe aan werk. Het gaat over een jonge vrouw die besluit om een tijdje in het buitenland te gaan wonen wanneer zij het even niet meer ziet zitten. Ik heb nog maar 7 pagina's bij elkaar geschreven ... Het bestaat voorlopig nog uit stukjes en beetjes, maar hier toch al een voorsmaakje van de opening:

Het was koud en vochtig die morgen. De traag wegtrekkende mist zorgde voor een natuurlijke geluidsdemper op de drukke straat die naar het station leidde. Ondanks het vroege uur waren er al veel mensen op de been, vooral pendelaars die zich met grote stappen en lege blikken naar hun verschillende treinen haastten. Kaitlin was niet gehaast. Ze wist precies om hoe laat haar trein vertrok en ze wandelde op een traag tempo naar de ingang van het station. Ze nam haar tijd om de omgeving in zich op te nemen, bleef af en toe staan, maar vervolgde vastberaden haar weg. Het leek wel alsof ze afscheid nam van haar omgeving, en de dingen een laatste groet bracht. Na drie mislukte relaties en het plotse overlijden van haar beste vriendin was dit ook niet zo verwonderlijk. Haar zelfbeeld had een flinke klap gekregen en de enige troost en toeverlaat die ze nog had, haar kat, moest na een tragisch ongeluk worden ingeslapen. Na een lange periode van zelfmedelijden en depressie had Kaitlin besloten haar baan voor de krant op te zeggen en een oude, maar niet vergeten droom achterna te gaan. Eindelijk had ze genoeg lef bijeen gegaard om een eerste stap te zetten naar wat ze hoopte dat haar geluk was. Ze had tot verassing van haar familie en vrienden een treinticket bij Eurostar gekocht en een kamer gehuurd in een klein hotelletje in een uithoek van Schotland. Als kind al was ze gefascineerd door het prachtige land en de rijke cultuur. Toen ze ouder was, ging ze er een eerste keer op vakantie met haar beste vriendin. Het waren niet de romantische beelden van stoere mannen in kilts die haar aantrokken, hoewel ze wel de romans van Sir Walter Scott had gelezen. Neen, wat haar aantrok was iets dat vanuit haar binnenste kwam. Schotland betekende voor haar rust en vrede en harmonie met zichzelf. En dit was precies wat ze nu zo hard nodig had.

10-04-2008 om 00:00 geschreven door Miss A

Missen is een vreemd woord,

ik weet niet of ik het wel ken.

Maar ik ben wie ik ben,

dat is toch niet zo ongehoord.

 

Is het misschien dat gevoel

dat ik heb ’s avonds laat

als ik me wat verloren voel

en m’n hart een paar keer overslaat?

 

Is missen misschien dat ik dan aan je denk

zoals ik in je armen lig en je naar me kijkt

en al het andere plots zo banaal en ver weg lijkt?

Of is het eerder een enkele stille wenk?

 

Missen lijkt me zoals het gras de regen

en de bloemen de warmte van de zon:

niet zonder elkaar kunnen leven.

 

Ik weet niet of ons dat is gegeven,

en ik hoef geen vuurwerk of mooi vakjargon,

maar toch ... je bent me erg genegen.

09-04-2008 om 00:00 geschreven door Miss A