It has been a while, but here is another poem for you to enjoy: The Road Not Taken by Robert Frost. It goes well with my (over-) reflective mood today ...
Two roads diverged in a yellow wood, And sorry I could not travel both And be one traveler, long I stood And looked down one as far as I could To where it bent in the undergrowth;
Then took the other, as just as fair And having perhaps the better claim, Because it was grassy and wanted wear; Though as for that, the passing there Had worn them really about the same,
And both that morning equally lay In leaves no step had trodden black Oh, I kept the first for another day! Yet knowing how way leads on to way, I doubted if I should ever come back.
I shall be telling this with a sigh Somewhere ages and ages hence: two roads diverged in a wood, and I -- I took the one less traveled by, And that has made all the difference.
23-06-2008 om 18:50 geschreven door Miss A
22-06-2008
Foto's: evening sky
Schoonheid zit in kleine dingen, de kunst is om er af en toe eens bij stil te staan ...
22-06-2008 om 00:00 geschreven door Miss A
16-06-2008
Tripalon!
Dit is nieuw voor me, maar Tripalon lijkt me wel ontzettend leuk om eens te doen. Ik vertrouw m'n paardje ook niet voor een 'echte' eventingwedstrijd, dit lijkt me een goede oefening! Jammer genoeg weer een Nederlands initiatief ... nu maar wachten op iets gelijkaardigs in het apenlandje hier.
Tripalon is een samengestelde wedstrijd zonder competitie
Een samengestelde wedstrijd is voor de meeste ruiters een hele uitdaging. Je bent thuis uren aan het boenen om netjes op de wedstrijd te verschijnen, je rijdt het hele eind naar het concoursterrein en bij de eerste hindernis zegt je paard doe het lekker zelf. Teleurgesteld kun je weer naar huis. Maar niet bij de tripalon in het Gelderse Laren, daar mag je altijd doorgaan. Een dag plezier voor alle ruiters, ook als het mis gaat.
Enge hindernis? Dan rijd je er gewoon langs. Drie weigeringen? Dan probeer je het een vierde keer. Of je nu als zesjarige amazone komt opdagen met een Shetlander of met een KWPNer verschijnt, iedereen is welkom op deze samengestelde wedstrijd, met wat extra onderdelen.
De wedstrijd De tripalon is een samengestelde wedstrijd, maar dan zonder competitie-element. Er is een normale dressuurproef en springparcours met een aangepaste puntentelling. Het crossparcours is wel anders dan bij de traditionele wedstrijd. In Laren leggen paard en ruiter tien kilometer (A-, B- en C-ponys vijf kilometer) af door de vrije natuur, in plaats van de normale vier kilometer. Bovendien zitten er een paar bijzondere onderdelen in het parcours. Kijk niet verbaasd op als je ineens iemand een stukje naast zijn paard ziet rennen of als een ruiter geconcentreerd rondrijdt met een bekertje water. Valsspelen? Neem een slokje als de jury even niet kijkt en spuug deze aan het eind weer terug in het bekertje. Dé manier om onderweg geen water te verliezen.
Gelukkig hoef je niet op de tijd te letten. Het maakt niet uit hoe lang je erover doet om te finishen en uitgebeld worden is onmogelijk. Strafpunten krijg je ook niet. Sterker nog: je krijgt zelfs nog een punt als je een hindernis overslaat. Je verdient wel extra punten als je foutloos over de hindernis gaat. Het gaat om belonen bij de tripalon, straffen bestaan niet.
Geschiedenis De tripalon is bedacht door voorzitter Johan Slot van rijvereniging de Sint Steffenrijders. Hij vindt dat ook recreatieve ruiters het samengestelde wedstrijdrijden moeten kunnen proberen, zonder direct een startkaart aan te vragen. De naam is afgeleid van de triatlon. Drie onderdelen, maar dan met paarden.
Een vleugje cultuur dat eindelijk ook naar Antwerpen komt. Dan kan ik eens live kippenvel krijgen wanneer het slavenkoor begint te zingen, hmmmm. Nu enkel nog een gewillig slachtoffer vinden ...
Ik hou normaal gezien niet zo van forwards in m'n mailbox, maar deze kan ik de seksegenoten niet ontzeggen:
Dag meiden, Net als vorig jaar is het vandaag weer de Internationale Zeer Goed Uitziende, Verdraaid Slimme Vrouwendag, dus stuur dit bericht naar iemand op wie dit slaat. Stuur het niet terug naar mij want ik heb het al gekregen van een zeer goed uitziende, verdraaid slimme vrouw. En onthoud het volgende levensmotto: Het leven is een reis naar het graf maar vergeet de intentie daar veilig aan te komen in een aantrekkelijk en goed geconserveerd lichaam. Streef ernaar aan te komen met chocola in je ene en een glas wijn in je andere hand, met een totaal opgebruikt lichaam, helemaal versleten en gillend: 'Whoa, wat een trip! Heb het heerlijk gehad!' Aan de meiden: 1. In elk oud iemand zit een jong iemand - die zich afvraagt wat er in godsnaam is gebeurd. Cora Harvey Armstrong -
2. In mij leeft een slank iemand. Maar ik kan haar gemakkelijk de baas met koekjes en chocola. Ester Warlicht -
3. De oude dag is geen plaats voor watjes. Bette Davis -
4. Een man moet doen wat een man moet doen. Een vrouw moet doen wat hij niet kan. Rhonda Hansome -
5. De uitdrukking 'werkende moeder' is overbodig. Jane Sellman -
6. Een vrouw moet twee keer zo goed zijn als een man, om half zo goed gevonden te worden. Gelukkig is dit niet moeilijk. Charlotte Whitton -
7. Vijfendertig is de leeftijd waarop je je hoofd op orde krijgt en je lichaam begint in te storten. Caryn Leschen -
8. Wanneer vrouwen gedeprimeerd zijn gaan ze of eten of winkelen. Mannen vallen een ander land binnen. Elayne Boosler -
9. Achter elke succesvolle man staat een verraste vrouw. Maryon Pearson -
10. Wanneer je in de politiek iets gezegd wil hebben, vraag je het een man. Wanneer er iets gedaan moet worden, vraag je het een vrouw. Margaret Thatcher -
11. Ik heb nog nooit een man advies horen vragen over hoe hij zijn carrière en zijn huwelijk moet combineren. Gloria Steinem -
12. Ik ben een geweldige huishoudster; elke keer als ik een man verlaat, houd ik zijn huis. Zsa Zsa Gabor -
13. Niemand kan je minderwaardig doen voelen zonder je toestemming. Eleanor Roosevelt -
Stuur dit door naar briljante vrouwen en geef hen een fijne dag!! Heel veel liefs en goeds gewenst!
You go girls! :)
09-06-2008 om 10:17 geschreven door Miss A
VIDEO: pleidooi voor vrede
Een pleidooi voor de vrede ...
Ik heb de vrijheid genomen van een powerpoint een video te maken zodat ik die hier kon posten met enige aanpassingen.
09-06-2008 om 00:00 geschreven door Miss A
05-06-2008
ART: David by Michelangelo
After a short stay in America, Michelangelo's David returned to Europe supersized. :)
05-06-2008 om 13:40 geschreven door Miss A
02-06-2008
MUZIEK: Era
Hmmm, leuke clip bij een mooi nummer. Enjoy Ameno van Era!
02-06-2008 om 19:37 geschreven door Miss A
30-05-2008
BOEK: Lynne Truss - Eats, Shoots & Leaves
Leuk boekje aan het lezen over interpunctie. Hier alvast enkele quotes:
Eats, Shoots & Leaves is not a book about grammar. I'm not a grammarian. To me a subordinate clause will for ever be (since I heard the actor Martin Jarvis describe it thus) one of Santa's little helpers.
[interpunctie als vorm van beleefdheid] But best of all, I think, is the simple advice given by the style book of a national newspaper: that puncutation is "a courtesy designed to help readers to understand a story without stumbling". Isn't the analogy with good manners perfect? Truly good manners are invisible: they ease the way for others, without drawing attention to themselves. It is no accident that the word "punctilious" ("attentive to formality or etiquette") comes from the same original root word as punctuation. As we shall see, the practice of "pointing" our writing has always been offered in a spirit of helpfulness, to underline meaning and prevent awkward misunderstandings between writer and reader.
Voorbeelden:
A woman, without her man, is nothing. A woman: without her, man is nothing.
Dear Jack, I want a man who knows what love is all about. You are generous, kind, thoughtful. People who are not like you admit to being useless and inferior. You have ruined me for other men. I yearn for you. I have no feelings whatsoever when we're apart. I can be forever happy - will you let me be yours? Jill
Dear Jack, I want a man who knows what love is. All about you are generous, kind, thoughtful people who are not like you. Admit to being useless and inferior. You have ruined me. For other men I yearn. For you I have no feelings whatsoever. When we're apart I can be forever happy. Will you let me be? Yours, Jill
Why else would they [people] open a large play area for children, hang up a sign saying "Giant Kid's Playground", and then wonder why everyone stays away from it? (Answer: everyone is scared of the Giant Kid.)
[explaining the origin of the apostrophe in singular possessive cases] Certainly the Henry-His-Wives (Henry's Wives) rationalisation falls down noticeably when applied to female possessives, because "Elizabeth Her Reign" would have ended up logically as "Elizabeth'r Reign", which would have had the regrettable result of making people sound a) a bit stupid, b) a bit drunk, or c) a bit from the West Country.
[aardige reactie :)] To those who care about punctuation, a sentence such as "Thank God its Friday" (without the apostrophe) rouses feelings not only of despair but of violence. The confusion of the possessive "its" (no apostrophe) is an unequivocal signal of illiteracy and sets off a simple Pavlovian "kill" response in the average stickler. [...] Getting your itses mixed up is the greatest solecism in the world of punctuation. No matter that you have a PhD and have read all of Henry James twice. If you still persist in writing, "Good food at it's best", you deserve to be struck by lightning, hacked up on the spot and buried in an unmarked grave.
[wat te doen] How long will it be before a mainstream publisher allows an illiterate title into print? How long before the last few punctuation sticklers are obliged to take refuge in a cave? So what I propose is action. Sticklers unite, you have nothing to lose but your sense of proportion, and arguably you didn't have a lot of that to begin with. Maybe we won't change the world, but at least we'll feel better. The important thing is to unleash you Inner Stickler, while at the same time not getting punched on the nose, or arrested for damage to private property. [...] Be a nuisance. Do something. And if possible use a bright red pen. Send back emails that are badly punctuated; return letters; picket Harrods. Who cares if members of your family abhor your Inner Stickler and devoutly wish you had an Inner Scooby-Doo instead?
TESTJE
Bedenk zelf de interpunctie: "Charles the First walked and talked half an hour after his head was cut off" Ik zie de oplossingen wel in de reacties verschijnen ;)
30-05-2008 om 20:57 geschreven door Miss A
consulente revisited
Daar gingen we weer voor een volgende (tweede) afspraak met de consulente van de werkwinkel. Misschien lag het aan de renovatiewerken in het gebouw of aan het plakkerige weertje, maar ik had de indruk dat ze deze keer niet zo bij de pinken was. Vriendelijk, ja, maar een beetje afwezig en ondoordacht.
Zij vraagt vriendelijk wat ik in de afgelopen tijd allemaal gedaan heb in mijn zoektocht naar werk. Ik geef tekst en uitleg en besluit mijn verhaaltje met de verklaring dat ik waarschijnlijk toch in het onderwijs wil stappen. Dat de zakenwereld me bij nadere beschouwing toch niet zo ligt. Ja, zegt zij, het is een harde wereld. Ik heb maar braaf 'ja' geknikt en de innerlijke gedachtenstroom het zwijgen opgelegd. Ik kan ook hard zijn als ik wil, maar ik heb er geen behoefte aan. Dat is het probleem niet. Wat míj vooral stoort aan de zakenwereld is de enggeestigheid, de 9 to 5 mentaliteit en het vaak uitsluitend bezig zijn met winstbejag ter meerdere eer en glorie van het bedrijf. Daar bedank ik vriendelijk voor, evenals voor het vaak beknotten van andere vaardigheden en eigenschappen die voor die functie net niet in aanmerking komen. Met andere woorden, ik betwijfel of ik echt mezelf zou kunnen zijn in die wereld. Je kan er natuurlijk niet zeker van zijn en wat weet ik als jongeling tenslotte van de professionele wereld, maar ik volg toch liever m'n gevoel.
Ik ga verder dat ik nu op zoek ben naar scholen in de omgeving die me wel liggen qua mentaliteit en dat ik van zin ben die aan te schrijven. En uiteraard, liefste consulente, ben ik reeds bekend met de leerkrachtendatabank van de VDAB. Het is heel vriendelijk dat u een paar vacatures uitprint, maar 3 van de 4 zijn reeds verlopen en het laatste betreft een tijdelijke aanbieding (ontdek ik thuis aangekomen). Gelukkig kan ik het papier nog als klad gebruiken ... Zo zie je maar, iedereen kan al eens een minder dagje hebben, zelfs de vriendelijke consulente van de werkwinkel. Ik ben benieuwd welke oudbakken vacatures ze voor me in petto heeft op onze volgende afspraak binnen 2 maanden :)
Het komt er dus op neer, om het op z'n slecht Frans te zeggen: tirer votre plan. Dat was ik uiteraard altijd al van zin. Je sais me débrouiller! Denk ik toch, als ik eenmaal weet WAT ik wil ;) Eens die mallemolen stopt met draaien is het zwaarste werk gedaan en wijk ik zelden nog af van een beslissing. Nah, standvastigheid ! :)
30-05-2008 om 12:00 geschreven door Miss A
27-05-2008
FUN: dom blondje
Nu weet ik eindelijk ook dat je in een bibliotheek stilletjes moet praten tijdens het bestellen ;)
27-05-2008 om 12:13 geschreven door Miss A
25-05-2008
Kon. Eli. Wed.: Szabolcs Brickner wint eerste prijs
Gisteren won de Hongaar Szabolcs Brickner de Koningin Elizabethwedstrijd voor zang. Deze tenor is een romantische jongen zegt hij, en dat zien we altijd wel zitten ... ;) Hieronder dus ook een kleine link naar een fragmentje waarin hij Kuda, kuda zingt, de aria van Lenski uit Jevgeni Onegin van Tsjaikovski.
What need I say more ? *sigh* Deze moet ik dringend eens terug bekijken.
Voor de mensen die er graag de tekst bij lezen:
To be, or not to be: that is the question:
Whether 'tis nobler in the mind to suffer
The slings and arrows of outrageous fortune,
Or to take arms against a sea of troubles,
And by opposing end them? To die: to sleep;
No more; and by a sleep to say we end
The heart-ache and the thousand natural shocks
That flesh is heir to, 'tis a consummation
Devoutly to be wish'd. To die, to sleep;
To sleep: perchance to dream: ay, there's the rub;
For in that sleep of death what dreams may come
When we have shuffled off this mortal coil,
Must give us pause: there's the respect
That makes calamity of so long life;
For who would bear the whips and scorns of time,
The oppressor's wrong, the proud man's contumely,
The pangs of despised love, the law's delay,
The insolence of office and the spurns
That patient merit of the unworthy takes,
When he himself might his quietus make
With a bare bodkin? who would fardels bear,
To grunt and sweat under a weary life,
But that the dread of something after death,
The undiscover'd country from whose bourn
No traveller returns, puzzles the will
And makes us rather bear those ills we have
Than fly to others that we know not of?
Thus conscience does make cowards of us all;
And thus the native hue of resolution
Is sicklied o'er with the pale cast of thought,
And enterprises of great pith and moment
With this regard their currents turn awry,
And lose the name of action. - Soft you now!
The fair Ophelia! Nymph, in thy orisons
Be all my sins remember'd.
23-05-2008 om 00:20 geschreven door Miss A
09-05-2008
GEDICHT: Marcel Weemaes
Voor al m'n vrienden en vooral zij die het nu ietsjes meer nodig hebben:
Indien ik je dragen kon over de diepe grachten van je gesukkel en je angsten heen, dan droeg ik je, uren en dagen lang.
Indien ik de woorden kende om antwoord te geven op je duizend vragen over leven, over jezelf over liefhebben en gelukkig worden, dan praatte ik met je, uren en dagen lang.
Indien ik vrede in je hart kon planten door geduldig te wachten en te hopen tot het zaad van vrede in je openbrak, dan wachtte ik, uren en dagen lang.
Indien ik genezen kon wat omgaat in je hart aan onmacht, ontevredenheid en onverwerkt verdriet, dan bleef ik naast je staan, uren en dagen lang.
Maar ik ben niet groter, niet sterken dan jij, en ik weet niet alles en ik kan niet zoveel, ik ben maar een vriend op je weg al uren en dagen lang.
En ik kan alleen maar hopen dat je dit weet : je hoeft nooit alleen te vechten of te huilen als je een vriend hebt voor uren en dagen lang.
Marcel Weemaes
09-05-2008 om 11:06 geschreven door Miss A
07-05-2008
BIZAR: 1 PKtje
Waar een mens zich niet allemaal mee bezig houdt. Fascinerend, maar geef mij dan toch maar een gewone koets met het paard ervoor. Of beter nog: geen koets, gewoon erop rijden! Gelukkig zijn de paarden hieronder vrij vertrouwd met de mobiel, mijn paard moet je daar niet in zetten, tenzij je brokken wilt.
Nieuwe wagen rijdt op echte paardenkracht
Het spreekwoord 'het paard achter de wagen spannen' is door ene Abdolhadi Mirhejazi uit de oliestaat Dubai wel erg letterlijk genomen. De man heeft een soort auto gebouwd die louter door paardenkracht wordt aangedreven, zij het dan wel slechts één pk. Mirhejazi doopte zijn voertuig om tot de Naturmobil, met als krachtbron een paard dat in het voertuig en achter de bestuurder staat. Door op een band te lopen, zet het paard de wagen in beweging.
Patent Het frame van het voertuig is gebouwd uit licht polycarbonaat, een soort van kunststof dii doorzichtig en erg sterk is, met daarover doorzichtig plastiek. Zo kan het voertuig een snelheid van 80 km per uur bereiken, al is de gemiddelde snelheid slechts 20 kilometer per uur. Mirhejzai, die uit Iran komt en daar ook patent heeft aangevraagd voor zijn Naturmobil, heeft ruim 2 jaar aan de ontwikkeling van het voertuig gewerkt. Het paard staat op een loopband van fiberglas en produceert genoeg kracht om de 300 kilo wegende Naturmobil vooruit te krijgen.
Extra accu Daarnaast wordt er ook genoeg extra energie opgewekt om een kleine accu op te laden, waarmee de verlichting en het elektrisch systeem kan worden gevoed. Die accu kan ook dienen om de kar verder te laten rijden als het paard moe is. Dat laatste wordt zelfs aangegeven via een sensor, die de lichaamstemperatuur van het paard mee. Is die te hoog, wordt de loopband automatisch gestopt en kan het paard zo'n 20 minuten uitrusten. De accu neemt dan automatisch zijn taak over.
De Naturmobil staat op zes motorfietsbanden. Voor de hygiëne is het voertuig uitgerust met een uitwerpselen- en urinevanger, kwestie van ook wat aan de diervriendelijkheid te denken. (odbs)
Blah. Niet veel inspiratie voor een originele post vandaag. Ik las wel iets waar ik zelf ook vaak over nadenk, i.v.m. werk.
Waarom moet een job per se beantwoorden aan je ware aard? Krekels: "Ik vergelijk het met een ei. Iedereen heeft een dik ei in z'n buik dat eruit moet. Als je dat ei niet kan of mag leggen, krijg je buikpijn en raak je gefrusteerd. Je moet dus een job vinden waarin je je ei kwijt kan, waarin je talenten tot uiting komen. En er is nog een reden: je kan alleen maar schitteren als je talent aangesproken wordt. Ook al heb je de nodige competenties voor een job, als je je ziel er niet kan in leggen, blijf je altijd middelmaat."
'Middelmaat', ja, daar kan ik me wel in vinden momenteel ...
06-05-2008 om 21:56 geschreven door Miss A
03-05-2008
Zitten op baby's
Zitten op baby's, het moet je hobby maar wezen. Gelukkig zijn ze nog vrij zacht en kan je ze bij protesteren een fopspeen in de mond steken. Je wilt tenslotte toch niet dat er lucht ontsnapt uit je zachte kussentje. Heb je er twee om op te zitten, dan is het extra luxe natuurlijk, je kan er eentje onder je voeten steken en relaxed achterover gaan hangen terwijl je zappend de wijde wereld op het televisiescherm verkent.
Gelukkig zijn er ook bezorgde meters die, mss wel wat onwennig maar met toewijding, voor de hun toegewezen kroost zorgen. Het is niet altijd hun meest prioritaire of uitverkoren hobby, maar als de bengels 5 minuten braaf in de zetel zitten en tegen je aan komen kruipen voor een knuffel, dan is het het toch allemaal even waard geweest. Toch geniet je van de rust als je ze even later (zonder zeuren! :D) in hun bedje gestopt hebt. En dankbaar (en uitgeput) draag je ze weer over aan de ouders als die een paar uurtjes later weer opduiken. Kinderen, mss leuk voor even, maar het echte ding stel ik graag nog uit (of af?).
03-05-2008 om 00:00 geschreven door Miss A
02-05-2008
BOEK: Iain Banks - Het kraaienpad (The Crow Road)
Ik heb eindelijk nog eens een boekje uit sinds ik deze blog begonnen ben. Het volgende is een poging om het boek structureel een beetje te bespreken :)
GEGEVENS: Banks, Iain, Het kraaienpad (The Crow Road). Uitgeverij Luitingh ~ Sijthoff B.V., Amsterdam, 1998. 416 p's.
WAAROM: ik was eigenlijk in de bibliotheek op zoek naar een boek van Iain M. Banks, maar door enige haastigheid (mijn lift stond te wachten) heb ik een verkeerde Iain Banks meegenomen.
WAAR: voornamelijk in m'n zeteltje met muziek van Susan McKeown dat er erg mooi bij paste. Ook in de donkere uurtjes van de nacht in m'n bed met het nachtlampje aan omdat ik nog geen zin had om te gaan slapen. Eén keertje in bad :)
DUUR: ik heb na de eerste keer lezen het boek weggelegd omdat ik toen even geen zin had. Daarna steeds ongeveer een uurtje of anderhalf uur per dag, naarmate de plot vorderde wel telkens iets langer :) Ik schat dat ik er ongeveer, in effectieve leestijd, een 15 uurtjes over gedaan heb.
PLOT: Prentice is een normale, mss enigszins gevoelige jongen, die voor de begrafenis van z'n oma naar z'n geboortedorp terugkeert van zijn studies in Glasgow. Door enkele toevalligheden, vastberadenheid en een knappe kop slaagt hij erin een lang verborgen familiemysterie op te lossen en vindt hij ook vrede met zichzelf. De rest moet je zelf maar lezen :)
OPINIE: de plot klinkt ongelooflijk saai en banaal, maar toch was het een fijn boek. Het begint in een vrij gemoedelijke sfeer, je leert ineens veel personages kennen in hun dorp Gallanach. Gelukkig is er de verteller om dat allemaal in goede banen te leiden. Het is bijna een kleinschalig menselijk epos over een doodgewone familie met mss net een tikkeltje meer ongeluk. Dat maakte het boek net zo leuk om te lezen, de o zo typische menselijke trekjes, gedachtengangen en motiveringen. Echt enorm herkenbaar, tastbaar en zo subtiel uitgeschreven. Het bevat veel humor, soms ook sarcasme en vooral ook zelfrelativering. Een boek dat niets pretendeert, maar gewoon aangenaam leest. Dat laatste is natuurlijk vrij persoonlijk, want ik neem aan dat niet iedereen graag prachtig gedetailleerde beschrijvingen leest over lochs en glens en Schotse kastelen, kilten en whisky. Het was ook een soort ontdekking om, als vrouw, enkele dingen vanuit een mannelijk perspectief te beleven (vnl gerelateerd aan de interacties ts mannelijke en vrouwelijke personages dan ;)). Enkele anekdotes waren erg grappig en andere dan weer ontroerend zodat een klein heimelijk lachje of een grijns zich vaak afwisselde met een opkomende traan.
Niet enkel het hart werd aangesproken, maar ook de grijze celletjes. Het boek is namelijk ook een geestelijke uitdaging omdat je voortdurend zit met flashbacks die vaak ook nog vanuit het perspectief van een ander personage geschreven zijn. De hoofdplot loopt over de periode van ongeveer 1 jaar, beginnend met de dood van oma Margot. De subplot omvat de levens van Prentice's ouders en andere famillieleden toen zij tieners en jonge ouders waren, maar ook Prentice's jeugdjaren. Gelukig zijn deze flashbacks voornamelijk in functie van de hoofdplot gekozen, het is niet zomaar lukraak of langs de neus weg neergepend. Er zit wel degelijk een motivering achter, namelijk de personages van het familiemysterie beter te kunnen begrijpen. En dat is net wat me zo aanspreekt, je krijgt een totaalbeeld en kan de motivatie van ieder personage (tot op zeker hoogte) begrijpen zonder dat er iets voorgekauwd hoeft te worden.
Of om het met de opinie van The Times te zeggen: "Banks bewijst telkens dat hij twee zeldzame trucs beheerst: hij combineert snelle plotlijnen met een lome literaire dictie, en hij mixt een weelde aan sociaal realisme met uitbarstingen van bizzare fantasie."
02-05-2008 om 13:27 geschreven door Miss A
01-05-2008
GEDICHT: Heinrich Heine (1797-1856)
What we understand by romance these days is a far cry from romanticism, the literary movement. The following sentence by a well known German romanticist contains a lot to think about and has nothing to do with either love or romance. It's about the meaning or, better, the meaninglessness of life, how insignificant we can sometimes feel when we consider our own lives. When you are in a melancholic mood, the following line certainly makes sense, even if that is in a mere philosophical way:
Gut ist der Schlaf, der Tot ist besser, freilich Das beste wäre, nie geboren sein.
H. Heine
I am not saying I completely agree with him, but sometimes I think it would indeed be easier to just be able to avoid or deny your (troubles in) life. It's a tempting (and escapist) idea, but since we can't choose to get born (in my opinion), it is therefore better to try and make the best of what we have. It doesn't always come easy, but I rather have a confirming attitude towards life. (Anyway, that is what I say today, ask me again tomorrow ;) )
01-05-2008 om 00:54 geschreven door Miss A
30-04-2008
Kaitlin's Journey 7
Ik weet dat jullie vol oprechte spanning hebben uitgekeken naar een ander stukje van dit verhaal :p En als jullie geen feedback geven, tja, dan ga ik gewoon op de oude voet verder, verwacht m.a.w. meer meligheid en clichés! ;)
De hemel was overtrokken, geen grote grijze wolken die de lucht onheilspellend bevolkten, maar een staalgrijze lucht die regen voor de komende dagen voorspelde. Het begon inderdaad lichtjes te regenen nu. Kaitlin voelde de motregen zacht landen op haar gelaat en handen. Ze vroeg zich af hoelang de druppels onderweg waren geweest eer ze hun finale bestemming, de aarde, bereikt hadden en hoeveel ze onderweg van hun koers waren afgeweken onder invloed van de wind. Ze stak haar handen uit en genoot van het verfrissende gevoel op haar huid. Plens. Plens. Geen enkele druppel landde op exact dezelfde plaats, ze waren allemaal even uniek. Kaitlin had nooit erg ingezeten met regen. Om een of andere reden maakte het juist dat ze zich meer verbonden voelde met het leven. Regen prikkelde haar zintuigen. De iets of wat zilte smaak van de regen wanneer die op haar lippen valt en ze deze voorzichtig proeft. De sensatie van een druppel die in haar nek belandt en haar doet huiveren. De geur in de lucht als er regen op komst is, een geur van belofte en van vernieuwing. Het geluid van de regen op de weg, op het zand en, waar ze vroeger woonde, op de bladeren van de bomen. Een zacht monotoon geluid dat met intervallen harder of zachter klinkt, maar altijd even betoverend.
Kaitlin bleef even staan bij een poel op het strand die achtergebleven was toen de zee zich terugtrok. Ze was gefascineerd door de concentrische cirkels die de regen veroorzaakte op het oppervlak. De cirkels deinden uit of kwamen met een andere cirkel in aanvaring en werden abrupt afgebroken. In het zand ernaast ontstonden kleine putjes door de regen en werden kleine korreltjes zand door de kracht van de impact omhoog geworpen. Kleine, betekenisloze dingen zijn vaak het mooist.
Voor zover ze kon kijken was Kaitlin alleen op het strand. Welke zinnige mens gaat er dan ook voor zijn plezier wandelen met dit weer, dacht ze. Kaitlin wandelde langzaam langs de eblijn en gaf zich over aan de melancholische invloed van de regen. Ze vroeg zich af wat er met haar gebeurd was, of ze aan het slaapwandelen, of slaapleven, geweest was en plots ontwaakte nu ze hier was. Vroeger was ze een opgewekt kind dat met veel zelfvertrouwen en moed het leven tegemoet ging, niets kon haar uit het veld slaan. Ze had ooit grootse plannen en nog grootsere idealen gekoesterd, ze zou altijd gelukkig zijn en de wereld verbeteren, al was het maar een klein beetje. Nu had ze het gevoel dat haar leven er helemaal niet toe deed. De wereld gaat ongenadig door en houdt geen rekening met vervlogen dromen en afgebrokkelde idealen. Haar leven en haar dromen waren als een schip op de rotsen geworpen en de brokstukken aangespoeld op het strand. Zijzelf een drenkeling die uitgeput en verslagen in het zand ligt, te moedeloos om recht te kruipen maar ook te angstig om te blijven liggen. Kaitlin was in tweestrijd.
En dan was daar plots Andrew. Andrew die als een moderne Robinson Crusoe ook gestrand was, maar de moed niet had opgegeven. Hij had een nieuw bestaan weten op te bouwen in een wereld waarin zijn kleine leven centraal stond, een nieuwe wereld waarin hij gelukkig was. Een wereld die niet geregeerd werd door geldgewin en blinde ambitie. En deze Andrew reikte zijn hand uit naar haar, bood haar een glimp op een ander mogelijk bestaan. Een eerste stap onderweg naar geluk. Hij zou er zijn als vriend om haar te steunen, al was het maar door ongezouten zijn mening te geven zoals vandaag. Ja, dacht Kaitlin, al moet ik het meeste werk zelf doen, ik kan op Andrew rekenen om mee te stappen op mijn weg. Ik heb niemand nodig die me de weg wijst of die me voorruit port, en ook niemand die een blok aan mn been is of die me op een zijspoor brengt. Ik heb iemand nodig die met me meeleeft, iemand die me aanmoedigt en in me gelooft. Iemand die het beste in me naar boven brengt.
30-04-2008 om 11:49 geschreven door Miss A
Hoi iedereen, zoals jullie wel doorhebben is Miss A een pseudoniem, maar ik zal toch een beetje uitleg verschaffen over mezelf.
Ik ben een 'jonge dame' van 24 en woon in de provincie Antwerpen. Mijn hobby's zijn voornamelijk paardrijden, lezen en muziek luisteren. Daarnaast val ik ook regelmatig vrienden lastig. Ik heb thuis een kat en een paardje op stal.
Laat gerust een reactie achter of post iets in het gastenboek. Zo kan ik ook weten wat voor vlees er in de kuip is op Bloggen.be ;)