Gisteren won de Hongaar Szabolcs Brickner de Koningin Elizabethwedstrijd voor zang. Deze tenor is een romantische jongen zegt hij, en dat zien we altijd wel zitten ... ;) Hieronder dus ook een kleine link naar een fragmentje waarin hij Kuda, kuda zingt, de aria van Lenski uit Jevgeni Onegin van Tsjaikovski.

Bekijk Fragment op de site van Klara  (om in een nieuw venster te openen, houdt de CTRL-toets ingedrukt terwijl je op de link klikt!)

25-05-2008 om 00:00 geschreven door Miss A

What need I say more ? *sigh* Deze moet ik dringend eens terug bekijken.

Voor de mensen die er graag de tekst bij lezen:

To be, or not to be: that is the question:
Whether 'tis nobler in the mind to suffer
The slings and arrows of outrageous fortune,
Or to take arms against a sea of troubles,
And by opposing end them? To die: to sleep;
No more; and by a sleep to say we end
The heart-ache and the thousand natural shocks
That flesh is heir to, 'tis a consummation
Devoutly to be wish'd. To die, to sleep;
To sleep: perchance to dream: ay, there's the rub;
For in that sleep of death what dreams may come
When we have shuffled off this mortal coil,
Must give us pause: there's the respect
That makes calamity of so long life;
For who would bear the whips and scorns of time,
The oppressor's wrong, the proud man's contumely,
The pangs of despised love, the law's delay,
The insolence of office and the spurns
That patient merit of the unworthy takes,
When he himself might his quietus make
With a bare bodkin? who would fardels bear,
To grunt and sweat under a weary life,
But that the dread of something after death,
The undiscover'd country from whose bourn
No traveller returns, puzzles the will
And makes us rather bear those ills we have
Than fly to others that we know not of?
Thus conscience does make cowards of us all;
And thus the native hue of resolution
Is sicklied o'er with the pale cast of thought,
And enterprises of great pith and moment
With this regard their currents turn awry,
And lose the name of action. - Soft you now!
The fair Ophelia! Nymph, in thy orisons
Be all my sins remember'd.

23-05-2008 om 00:20 geschreven door Miss A

Voor al m'n vrienden en vooral zij die het nu ietsjes meer nodig hebben:

Indien ik je dragen kon
over de diepe grachten
van je gesukkel en je angsten heen,
dan droeg ik je,
uren en dagen lang.

Indien ik de woorden kende
om antwoord te geven op je duizend vragen
over leven, over jezelf
over liefhebben en gelukkig worden,
dan praatte ik met je,
uren en dagen lang.

Indien ik vrede in je hart kon planten
door geduldig te wachten en te hopen
tot het zaad van vrede in je openbrak,
dan wachtte ik,
uren en dagen lang.

Indien ik genezen kon wat omgaat in je hart
aan onmacht, ontevredenheid
en onverwerkt verdriet,
dan bleef ik naast je staan,
uren en dagen lang.

Maar ik ben niet groter, niet sterken dan jij,
en ik weet niet alles en ik kan niet zoveel,
ik ben maar een vriend op je weg
al uren en dagen lang.

En ik kan alleen maar hopen dat je dit weet :
je hoeft nooit alleen te vechten of te huilen
als je een vriend hebt
voor uren en dagen lang.

Marcel Weemaes

Nieuwe wagen rijdt op echte paardenkracht

Het spreekwoord 'het paard achter de wagen spannen' is door ene Abdolhadi Mirhejazi uit de oliestaat Dubai wel erg letterlijk genomen. De man heeft een soort auto gebouwd die louter door paardenkracht wordt aangedreven, zij het dan wel slechts één pk. Mirhejazi doopte zijn voertuig om tot de Naturmobil, met als krachtbron een paard dat in het voertuig en achter de bestuurder staat. Door op een band te lopen, zet het paard de wagen in beweging.

Patent
Het frame van het voertuig is gebouwd uit licht polycarbonaat, een soort van kunststof dii doorzichtig en erg sterk is, met daarover doorzichtig plastiek. Zo kan het voertuig een snelheid van 80 km per uur bereiken, al is de gemiddelde snelheid slechts 20 kilometer per uur. Mirhejzai, die uit Iran komt en daar ook patent heeft aangevraagd voor zijn Naturmobil, heeft ruim 2 jaar aan de ontwikkeling van het voertuig gewerkt. Het paard staat op een loopband van fiberglas en produceert genoeg kracht om de 300 kilo wegende Naturmobil vooruit te krijgen.

Extra accu
Daarnaast wordt er ook genoeg extra energie opgewekt om een kleine accu op te laden, waarmee de verlichting en het elektrisch systeem kan worden gevoed. Die accu kan ook dienen om de kar verder te laten rijden als het paard moe is. Dat laatste wordt zelfs aangegeven via een sensor, die de lichaamstemperatuur van het paard mee. Is die te hoog, wordt de loopband automatisch gestopt en kan het paard zo'n 20 minuten uitrusten. De accu neemt dan automatisch zijn taak over.

De Naturmobil staat op zes motorfietsbanden. Voor de hygiëne is het voertuig uitgerust met een uitwerpselen- en urinevanger, kwestie van ook wat aan de diervriendelijkheid te denken. (odbs)

 

Bron: Het Laatste Nieuws, http://www.hln.be/hln/nl/959/Bizar/article/detail/265775/2008/05/05/Nieuwe-wagen-rijdt-op-echte-paardenkracht.dhtml

07-05-2008 om 19:54 geschreven door Miss A

Blah. Niet veel inspiratie voor een originele post vandaag. Ik las wel iets waar ik zelf ook vaak over nadenk, i.v.m. werk.

Waarom moet een job per se beantwoorden aan je ware aard? Krekels: "Ik vergelijk het met een ei. Iedereen heeft een dik ei in z'n buik dat eruit moet. Als je dat ei niet kan of mag leggen, krijg je buikpijn en raak je gefrusteerd. Je moet dus een job vinden waarin je je ei kwijt kan, waarin je talenten tot uiting komen. En er is nog een reden: je kan alleen maar schitteren als je talent aangesproken wordt. Ook al heb je de nodige competenties voor een job, als je je ziel er niet kan in leggen, blijf je altijd middelmaat."

omdat we niet willen plagiëren: Barbara Peirs, Speelgoed verklapt veel. [http://vdab.be/magezine/mei08/speelgoed.shtml]

'Middelmaat', ja, daar kan ik me wel in vinden momenteel ...

06-05-2008 om 21:56 geschreven door Miss A

03-05-2008 om 00:00 geschreven door Miss A

Ik heb eindelijk nog eens een boekje uit sinds ik deze blog begonnen ben. Het volgende is een poging om het boek structureel een beetje te bespreken :)

GEGEVENS: Banks, Iain, Het kraaienpad (The Crow Road). Uitgeverij Luitingh ~ Sijthoff B.V., Amsterdam, 1998. 416 p's.

WAAROM: ik was eigenlijk in de bibliotheek op zoek naar een boek van Iain M. Banks, maar door enige haastigheid (mijn lift stond te wachten) heb ik een verkeerde Iain Banks meegenomen.

WAAR: voornamelijk in m'n zeteltje met muziek van Susan McKeown dat er erg mooi bij paste. Ook in de donkere uurtjes van de nacht in m'n bed met het nachtlampje aan omdat ik nog geen zin had om te gaan slapen. Eén keertje in bad :)

DUUR: ik heb na de eerste keer lezen het boek weggelegd omdat ik toen even geen zin had. Daarna steeds ongeveer een uurtje of anderhalf uur per dag, naarmate de plot vorderde wel telkens iets langer :) Ik schat dat ik er ongeveer, in effectieve leestijd, een 15 uurtjes over gedaan heb.

PLOT: Prentice is een normale, mss enigszins gevoelige jongen, die voor de begrafenis van z'n oma naar z'n geboortedorp terugkeert van zijn studies in Glasgow. Door enkele toevalligheden, vastberadenheid en een knappe kop slaagt hij erin een lang verborgen familiemysterie op te lossen en vindt hij ook vrede met zichzelf. De rest moet je zelf maar lezen :)

OPINIE: de plot klinkt ongelooflijk saai en banaal, maar toch was het een fijn boek. Het begint in een vrij gemoedelijke sfeer, je leert ineens veel personages kennen in hun dorp Gallanach. Gelukkig is er de verteller om dat allemaal in goede banen te leiden. Het is bijna een kleinschalig menselijk epos over een doodgewone familie met mss net een tikkeltje meer ongeluk. Dat maakte het boek net zo leuk om te lezen, de o zo typische menselijke trekjes, gedachtengangen en motiveringen. Echt enorm herkenbaar, tastbaar en zo subtiel uitgeschreven. Het bevat veel humor, soms ook sarcasme en vooral ook zelfrelativering. Een boek dat niets pretendeert, maar gewoon aangenaam leest. Dat laatste is natuurlijk vrij persoonlijk, want ik neem aan dat niet iedereen graag prachtig gedetailleerde beschrijvingen leest over lochs en glens en Schotse kastelen, kilten en whisky. Het was ook een soort ontdekking om, als vrouw, enkele dingen vanuit een mannelijk perspectief te beleven (vnl gerelateerd aan de interacties ts mannelijke en vrouwelijke personages dan ;)). Enkele anekdotes waren erg grappig en andere dan weer ontroerend zodat een klein heimelijk lachje of een grijns zich vaak afwisselde met een opkomende traan.  

Niet enkel het hart werd aangesproken, maar ook de grijze celletjes. Het boek is namelijk ook een geestelijke uitdaging omdat je voortdurend zit met flashbacks die vaak ook nog vanuit het perspectief van een ander personage geschreven zijn. De hoofdplot loopt over de periode van ongeveer 1 jaar, beginnend met de dood van oma Margot. De subplot omvat de levens van Prentice's ouders en andere famillieleden toen zij tieners en jonge ouders waren, maar ook Prentice's jeugdjaren. Gelukig zijn deze flashbacks voornamelijk in functie van de hoofdplot gekozen, het is niet zomaar lukraak of langs de neus weg neergepend. Er zit wel degelijk een motivering achter, namelijk de personages van het familiemysterie beter te kunnen begrijpen. En dat is net wat me zo aanspreekt, je krijgt een totaalbeeld en kan de motivatie van ieder personage (tot op zeker hoogte) begrijpen zonder dat er iets voorgekauwd hoeft te worden.

Of om het met de opinie van The Times te zeggen: "Banks bewijst telkens dat hij twee zeldzame trucs beheerst: hij combineert snelle plotlijnen met een lome literaire dictie, en hij mixt een weelde aan sociaal realisme met uitbarstingen van bizzare fantasie."

02-05-2008 om 13:27 geschreven door Miss A

What we understand by romance these days is a far cry from romanticism, the literary movement. The following sentence by a well known German romanticist contains a lot to think about and has nothing to do with either love or romance. It's about the meaning or, better, the meaninglessness of life, how insignificant we can sometimes feel when we consider our own lives. When you are in a melancholic mood, the following line certainly makes sense, even if that is in a mere philosophical way:

Gut ist der Schlaf, der Tot ist besser, freilich
Das beste wäre, nie geboren sein.

H. Heine

I am not saying I completely agree with him, but sometimes I think it would indeed be easier to just be able to avoid or deny your (troubles in) life. It's a tempting (and escapist) idea, but since we can't choose to get born (in my opinion), it is therefore better to try and make the best of what we have. It doesn't always come easy, but I rather have a confirming attitude towards life.
(Anyway, that is what I say today, ask me again tomorrow ;) )

Ik weet dat jullie vol oprechte spanning hebben uitgekeken naar een ander stukje van dit verhaal :p En als jullie geen feedback geven, tja, dan ga ik gewoon op de oude voet verder, verwacht m.a.w. meer meligheid en clichés! ;)

De hemel was overtrokken, geen grote grijze wolken die de lucht onheilspellend bevolkten, maar een staalgrijze lucht die regen voor de komende dagen voorspelde. Het begon inderdaad lichtjes te regenen nu. Kaitlin voelde de motregen zacht landen op haar gelaat en handen. Ze vroeg zich af hoelang de druppels onderweg waren geweest eer ze hun finale bestemming, de aarde, bereikt hadden en hoeveel ze onderweg van hun koers waren afgeweken onder invloed van de wind. Ze stak haar handen uit en genoot van het verfrissende gevoel op haar huid. Plens. Plens. Geen enkele druppel landde op exact dezelfde plaats, ze waren allemaal even uniek.
Kaitlin had nooit erg ingezeten met regen. Om een of andere reden maakte het juist dat ze zich meer verbonden voelde met het leven. Regen prikkelde haar zintuigen. De iets of wat zilte smaak van de regen wanneer die op haar lippen valt en ze deze voorzichtig proeft. De sensatie van een druppel die in haar nek belandt en haar doet huiveren. De geur in de lucht als er regen op komst is, een geur van belofte en van vernieuwing. Het geluid van de regen op de weg, op het zand en, waar ze vroeger woonde, op de bladeren van de bomen. Een zacht monotoon geluid dat met intervallen harder of zachter klinkt, maar altijd even betoverend.

Kaitlin bleef even staan bij een poel op het strand die achtergebleven was toen de zee zich terugtrok. Ze was gefascineerd door de concentrische cirkels die de regen veroorzaakte op het oppervlak. De cirkels deinden uit of kwamen met een andere cirkel in aanvaring en werden abrupt afgebroken. In het zand ernaast ontstonden kleine putjes door de regen en werden kleine korreltjes zand door de kracht van de impact omhoog geworpen. Kleine, betekenisloze dingen zijn vaak het mooist.

Voor zover ze kon kijken was Kaitlin alleen op het strand. “Welke zinnige mens gaat er dan ook voor zijn plezier wandelen met dit weer”, dacht ze. Kaitlin wandelde langzaam langs de eblijn en gaf zich over aan de melancholische invloed van de regen. Ze vroeg zich af wat er met haar gebeurd was, of ze aan het slaapwandelen, of ‘slaapleven’, geweest was en plots ontwaakte nu ze hier was. Vroeger was ze een opgewekt kind dat met veel zelfvertrouwen en moed het leven tegemoet ging, niets kon haar uit het veld slaan. Ze had ooit grootse plannen en nog grootsere idealen gekoesterd, ze zou altijd gelukkig zijn en de wereld verbeteren, al was het maar een klein beetje. Nu had ze het gevoel dat haar leven er helemaal niet toe deed. De wereld gaat ongenadig door en houdt geen rekening met vervlogen dromen en afgebrokkelde idealen. Haar leven en haar dromen waren als een schip op de rotsen geworpen en de brokstukken aangespoeld op het strand. Zijzelf een drenkeling die uitgeput en verslagen in het zand ligt, te moedeloos om recht te kruipen maar ook te angstig om te blijven liggen. Kaitlin was in tweestrijd.

En dan was daar plots Andrew. Andrew die als een moderne Robinson Crusoe ook gestrand was, maar de moed niet had opgegeven. Hij had een nieuw bestaan weten op te bouwen in een wereld waarin zijn kleine leven centraal stond, een nieuwe wereld waarin hij gelukkig was. Een wereld die niet geregeerd werd door geldgewin en blinde ambitie. En deze Andrew reikte zijn hand uit naar haar, bood haar een glimp op een ander mogelijk bestaan. Een eerste stap onderweg naar geluk. Hij zou er zijn als vriend om haar te steunen, al was het maar door ongezouten zijn mening te geven zoals vandaag. “Ja”, dacht Kaitlin, “al moet ik het meeste werk zelf doen, ik kan op Andrew rekenen om mee te stappen op mijn weg. Ik heb niemand nodig die me de weg wijst of die me voorruit port, en ook niemand die een blok aan m’n been is of die me op een zijspoor brengt. Ik heb iemand nodig die met me meeleeft, iemand die me aanmoedigt en in me gelooft. Iemand die het beste in me naar boven brengt.”

30-04-2008 om 11:49 geschreven door Miss A

Het is een kwestie van tijd, zei de consulente. Daar, nu hoor je het eens van een ander. Werk vinden als hoger opgeleide met een specifiek diploma is niet altijd even makkelijk. Terwijl je met een bang hartje naar een werkwinkel trekt en denkt dat je naar je voeten gaat krijgen omdat je nog steeds geen werk gevonden hebt, vind je daar (tegen alle verwachtingen in) iemand met een beetje begrip en inlevingsvermogen. Tja, die cv ziet er keurig uit. Erg mooi vormgegeven en goed gestructureerd. En die sollicitatiebrief die je als voorbeeld moest meenemen is gewoon perfect. Dat je nog geen werkervaring hebt, heb je prima verwoordt en gecompenseeerd met je vaardigheden en eigenschappen.

Zo, gewoon een beetje goede commentaar en wat aanmoediging. Meer heeft een mens vaak niet nodig om met hernieuwde moed een volgende brief de deur uit te sturen en te wachten op het negatieve of uitblijvende antwoord.
Ik had nog gedacht een ingewikkelde speech voor te bereiden over het Catch 22 principe met powerpoint en al, en desnoods een vluchtroute uit te stippelen indien ik dreigde gedeporteerd te worden naar een galeischip, maar geen van beide bleek gelukkig nodig te zijn.

Al bij al een niet demotiverende ervaring dus. En nu het echt heuglijke nieuws: binnen een maandje mag ik weer langskomen. Dolle pret! Ik kijk al vol verwachting uit naar wat de vriendelijke jonge dame dan voor me kan betekenen.

28-04-2008 om 12:13 geschreven door Miss A

My favourite Scottish group: Runrig. They have been bringing Scottish rock since 1973 and contributed a lot to the revival of Scottish Gaelic. I'm not a freak, but I have around 122 songs of them on my pc ;) Their version of Loch Lomond always gives me goosebumbs and makes me think of my holiday in Scotland where we sang it in the car. And although I'm not Scottish, it always makes me feel a little homesick :)

26-04-2008 om 00:00 geschreven door Miss A

HIEP HIEP HOERA !! Er is er eentje jarig vandaag :) Drie dikke kussen van het baasje

25-04-2008 om 00:23 geschreven door Miss A

Yesterday, someone reminded me of a poem by W. H. Auden so I hád to look it up again. The ever so famous failure of Icarus as he falls from the sky has no importance in the insensitive world of the poem (or is it today's world?). I am fortunate to have seen the real painting that is referred to in this poem when I visited the museum in Brussels a few months ago. That was a memorable experience :)

Musée des Beaux Arts

About suffering they were never wrong,
The Old Masters; how well, they understood
Its human position; how it takes place
While someone else is eating or opening a window or just walking dully along;
How, when the aged are reverently, passionately waiting
For the miraculous birth, there always must be
Children who did not specially want it to happen, skating
On a pond at the edge of the wood:
They never forgot
That even the dreadful martyrdom must run its course
Anyhow in a corner, some untidy spot
Where the dogs go on with their doggy life and the torturer’s horse
Scratches its innocent behind on a tree.
In Breughel’s Icarus, for instance: how everything turns away
Quite leisurely from the disaster; the ploughman may
Have heard the splash, the forsaken cry,
But for him it was not an important failure; the sun shone
As it had to on the white legs disappearing into the green
Water; and the expensive delicate ship that must have seen
Something amazing, a boy falling out of the sky,
had somewhere to get to and sailed calmly on.

24-04-2008 om 11:13 geschreven door Miss A

http://www.youtube.com/watch?v=p-zTDCd0BkU

24-04-2008 om 00:00 geschreven door Miss A

Ben jij mijn vlam, mijn eeuwig brandend vuur?
Houd jij me warm, in 't diepste van de nacht?
Is het jouw liefde dan, waar ik naar smacht?
Is het aan jou dat 'k denk, elk dralend uur?

Ben jij de vlam waar ik naar smacht?
Houd jij me warm elk dralend uur?
Is het jouw liefde dan, dit eeuwig brandend vuur?
Is het aan jou dat 'k denk, in 't diepste van de nacht?


Elk dralend uur ben jij mijn vlam.
Waar ik naar smacht is jouw warmte.
Dit eeuwigbrandend vuur is mijn gepeins.
In 't diepste van de nacht ... heb ik jou lief.

23-04-2008 om 13:13 geschreven door Miss A

Al een behoorlijke tijd geleden kwam ik enkele gevatte quotes en een stukje tekst tegen van Mark Eyskens. Dit laatste gaat over de verloedering van taal en in het bijzonder bij één van zijn studenten. Het is te leuk om het niet te delen met mede taalmensen. Lees vooral de brief en Eyskens' subtiele ironische commentaar! Eyskens niet enkel politicus en professor, maar ook nog schrijver, knap! Meer werk, oa gedichten, kan je lezen op zijn site waar ik hier geen reclame voor wil maken :) (ik geloof niet dat het jullie interesseert, mij ook niet trouwens ;)

Hoezeer knettereren de Nederlandse letteren

captatio malevolentiae [opm: voor de leken, captatio benevolentiae is in de rhetoriek een stijlfiguur die gebruikt wordt om het publiek gunstig te stemmen, captatio malevolentiae stemt dus ongunstig]

WOORDRIJKDOM EN TAALARMOEDE

Woorden vormen een omheining rond de dingen die mensen kennen en de gedachten die
mensen willen of kunnen uitdrukken. Aldus worden het kenbare en het denkbare bepaald,
 begrensd en ontgrensd door het zegbare. Woordrijkdom biedt gerieflijkheid en
welgesteldheid van kennis en gedachten. Maar een ruime woordenschat staat nog niet
 borg voor een correct taalgebruik. De verbale zeilboot moet ook nog kunnen varen
op de oceaan van syntaxis en grammatica.

Niet zo lang geleden kreeg ik een brief van een mij onbekende maar wellicht
aantrekkelijke meisjesstudente-economie. Zij schreef mij als volgt:

"Proffessor, (kennelijk was mijn correspondente de mening toegedaan dat een letter
 te veel beter is dan een letter te weinig, wat in strijd is met het economisch
principe)

Sedert verschillende dagen probeer ik met U telephonisch betrekking te hebben,
maar tot nu toe zonder enige bevrediging. Mogelijks wou ik U vragen van profmotor
te zijn van mijn eindverhaal, met als onderwerp: ‘Inflamatoire geldvolumegroei’.
 Enige haastigheid is wel wenselijk.

          Met voorbarige dank, "

          handtekening onleesbaar

Deze bloemlezing-brief, die ik zorgvuldig bij heb gehouden, sterkt mijn overtuiging
dat weldra de dag aanbreekt waarop de ‘laatste alfabeet’ door het Koninkrijk zal
schrijden, vereenzaamd en scheef bekeken. Want door het gebruik van rekenmachientjes
kunnen steeds minder mensen rekenen, door het gebruik van tekstverwerkers met
spelling-en grammatica-functies kunnen steeds minder mensen schrijven, door
dagelijks uren te staren naar soap-programma’s op de beeldbuis, die een dwangbuis
is geworden, kunnen steeds minder mensen lezen en door gebruik te maken van
vertaalmachines zullen steeds minder mensen in de nabije toekomst vreemde talen
spreken en lezen. Studenten zullen niet meer vermogen hun diploma te lezen dat
hen bij het behalen van hun licentiaat of doctoraat wordt uitgereikt. Het
analfabetisme zal echter zo rechtvaardig en democratisch mogelijk worden verspreid
en verdeeld onder de bevolking. Ontlezing, ontrekening, ontschrijving, onttaling
worden glanzende neologismen, die de Nederlandse woordenschat zullen verrijken,
op het ogenblik dat taalarmoede zal ontaarden in taalpauperisme en het monddode
taalproletariaat onverstaanbare eisen zal uiten. Die tijd zal de geschiedenis ingaan
 als de ‘nieuwe eistijd’. Dan zullen de Nederlandse letteren niet langer knetteren,
maar niemand zal het kunnen zeggen, schrijven, noch lezen.

Mark EYSKENS

23-04-2008 om 00:22 geschreven door Miss A

In haar kamer aangekomen ging Kaitlin aan de linkerkant van haar bed liggen en ze sloeg het donsdeken terug aan de rechterkant. “Are you coming? I hope you don’t usually sleep on the other side of the bed.”

“No, it’s fine, I usually sleep in the middle of the bed but I can move over a little.”

Kaitlin voelde het bed bewegen toen Andrew zich aan de andere kant van haar bed nestelde. Ze schoof iets op naar het midden. “I’m sorry if you feel a bit awkward. Please tell me if you would rather sleep on the couch again.”

“No, it’s fine, really. Lots of women ask me to come share their bed with them.” Andrew schoof ook een stukje op.

Kaitlin moest lachen. “Of course, I forgot how popular you are around here. But it must be hard to carry all of them from their wheelchairs to the bed and to put their teeth in a glass of water on the bedside table.”

“You got me there”, zei Andrew. “So how about your teeth, shall I remove them too?”

“Watch it, or I’ll hit you!”

“What? Domestic violence and we’re not even married yet?”

“I was only joking. Please feel free to tuck in one of your ladies instead of me.”

“No, I think I’ll stay right where I am.”

Andrew keek Kaitlin aan en opende uitnodigend een arm. “Are you coming? I thought you wanted someone to hold you.”

Kaitlin glimlachte en zei plechtig “Yes, Andrew, I’d be most delighted” toen ze haar hoofd in zijn arm neervlijde.

Kaitlin had niet gedacht dat met een vreemde man in bed liggen zo vertrouwd zou zijn. Ze kon Andrew voelen ademhalen en als ze goed luisterde, dan hoorde ze zijn hartslag in de arm waarop ze lag. Ze had het ook meteen lekker warm, alsof ze naast een stoof lag die haar zachtjes opwarmde. Vaag rook ze Andrews geur en haar shampoo die hij gebruikt had toen hij onder haar douche had gestaan en haar handdoek had gebruikt om zich af te drogen. En nu lag hij in haar bed.

Ze voelde de haartjes op zijn benen zacht kriebelen tegen haar onderbenen.

“Andrew?” zei Kaitlin vragend toen ze haar hoofd naar hem draaide.

“Yes, Kaitlin?” antwoordde hij. ‘What is it?”

“Do women really invite you to their bed often?”

Andrew moest lachen. “Don’t be daft, I was only joking. The last time I slept with a woman was when I was still seeing my last girlfriend.” Even was er een stilte alsof hij twijfelde of hij wel zou verdergaan. “And perhaps with an occasional visitor that I fancied. But I never stayed to spend the night.”

“Ow”, zei Kaitlin, “and what am I to you then? Another visitor?” Kaitlin wist dat ze best niet teveel vragen moest stellen, maar ze kon het niet laten. Ze wilde weten hoe hij over haar dacht.

“No, I don’t think you’re a visitor, I think you’re here to stay. And what does it matter anyway, I don’t fancy you.”

Kaitlin was lichtjes teleurgesteld. “I see”, zei ze.

Andrew vervolgde schijnbaar zonder haar antwoord te horen. “I don’t fancy you because you’re too much trouble. You always want me to do things for you, like sleeping with you and holding you. I can’t take much of that.”

“Can’t you be serious for once?” zei Kaitlin gemaakt beledigd.

Dat is het laatste stukje dat ik voorlopig ga posten. Ik wacht graag even af om te zien wat de reacties zijn vooraleer ik me verder belachelijk maak :)

22-04-2008 om 11:20 geschreven door Miss A

Vervolg van het vorige stukje:

Kaitlin draaide zich geschrokken om. “Andrew! I thought you were sleeping. You almost scared me to death.” Andrew stond achter haar in zijn boxershort en T-shirt, slaperig in zijn haar aan het wrijven.

“Well, I was sleeping until you woke me up with your skulking around.”

“I wasn’t skulking around.”

“You seemed to take an awful long while to get from the kitchen to the window. Did you like what you saw?”

Kaitlin werd rood, gelukkig kon Andrew dat niet zien. “I was only jealous of you, snoring away on my couch while I couldn’t sleep upstairs.”

Andrew keek haar geamuseerd aan. “Fair enough, but I don’t snore.” Hij deed een stap in haar richting en keek uit het raam. “This is beautiful, it was worth waking up for.”

“You  already said it was beautiful, it’s no use saying it twice.”

“Ow”, zei Andrew, “but I wasn’t talking about the garden the first time.”

Er hing een stilte in de woonkamer. Kaitlin was even met verstomming geslagen en deed of ze Andrew niet begrepen had. “I’m sorry, what did you say?”

“Never mind”, zei Andrew, “it was nothing special.”

Na een korte stilte zei Kaitlin, “Would you awfully mind to come lie in bed with me and hold me? I could really use the company. Nothing more.”

“Are you sure you want to invite me up to your room? I might take advantage of the situation.”

“I’m sure you will behave like the gentleman that you are. And if you don’t, then I’ll just have to sleep on the couch myself.”

“Ok” zei Andrew, “but if you start snoring I’ll have to wake you up.”

Kaitlin keek Andrew aan en nam diens hand. “Stop the jokes and follow me you silly man.”

Even loste Kaitlin haar greep een beetje toen ze plots een lichte tinteling voelde, maar ze nam Andrews hand resoluut stevig vast en liep richting trap. Andrew volgde haar braaf naar boven.

...

21-04-2008 om 20:37 geschreven door Miss A

Niet dat er echt iemand geïnteresseerd is, maar toch een klein fragmentje uit het midden van het verhaal ergens :) Kaitlin huurt nu een klein boerderijtje in Schotland (wsl Isle of Skye, nog aan het uitwerken) dat ze aan het opknappen is samen met de eigenaar, Andrew. Ze heeft ondertussen ook een kat die ze naar hem vernoemd. Ik ga hier geen hele persoonsbeschrijving geven of heel het tussenstuk samenvatten. Bekijk het maar als een soort experimenteel lezen ;p Commentaar of vragen zoals steeds welkom!

Het was een zware dag geweest en Kaitlin lag in haar bed te draaien en te woelen. Ze kon de slaap maar niet vatten. Uiteindelijk gaf ze het op en draaide zich op haar rug om naar het plafond te staren. De wind beroerde zachtjes de gordijnen door het halfopen raam en schaduwen bewogen heen en weer door het schijnsel van de maan. Even bleef Kaitlin naar het schaduwspel kijken, maar toen haar rug pijn begon te doen door te lang in dezelfde positie te liggen, gleed ze voorzichtig uit bed. Het tapijt voelde fris aan onder haar voeten en de zachte luchtstroom die van het raam kwam verkwikte haar. Ze was weer klaarwakker. Nieuwsgierig vroeg ze zich af of Andrew beneden al sliep, of dat hij ook maar moeilijk kon inslapen. Omdat ze niets kon horen vanuit haar kamer, besloot ze de trap af te sluipen om even de woonkamer in te kijken.     

Langzaam en met grote zorg om de houten treden niet te doen kraken, daalde ze de trap af. Op de onderste trede stak ze haar hoofd om de hoek om de living in te kunnen kijken. De zetel stond met de rugleuning naar haar toe. Ze kon nog net Andrews kruin zien met het warrige, korte bruine haar. Kaitlin bleef even naar de rustige ademhaling luisteren en wenste dat zij ook zo diep en rustig kon slapen die nacht. Het was de eerste keer in lange tijd dat ze niet vlot in slaap geraakte. Misschien kwam het omdat ze erg moe was toen ze uiteindelijk haar bed in kroop, of misschien was het de aanwezigheid van een man in huis die ze niet meer gewoon was. Ze besloot dat het het eerste was. Ja, zeker het eerste. Nu ze gezien had dat Andrew goed sliep, wilde Kaitlin ook weer naar bed om te slapen. Maar ze zou eerst in de keuken een tas warme melk met honing maken in het idee dat alle beetjes helpen.

Kaitlin liep op haar tenen achter de zetel langs richting keuken. Daar nam ze voorzichtig een tas uit de kast en opende ze de koelkast om de melk te nemen. Plots was daar haar kat Andrew die zich tegen haar benen vleide. “Verdorie Andrew”, fluisterde Kaitlin, “je deed me schrikken, rakker. Maar ik weet wel waarom je hier ineens verschijnt.” Kaitlin nam het blikje met kattenvoer uit de koelkast en onder het enthousiaste gespin van Andrew vulde ze een bordje met eten. “En laat me nu niet meer schrikken maffe kat.” Toen haar tas melk klaar was, liep Kaitlin terug richting woonkamer. Andrew lag nog steeds rustig te slapen. Kaitlin was verleid om even dichterbij te gaan kijken. Stil stond ze aan de andere kant van de zetel te kijken naar Andrews bijna roerloze lichaam onder haar favoriete dekentje. Zijn borstkas ging rustig op en neer en af en toe trok een vinger aan de hand die uit de zetel hing. Op zijn wangen waren de eerste ruwe stoppels al weer te zien en z’n oogleden trilden een beetje. “Toch iemand in huis die kan dromen”, dacht Kaitlin.

Ook in de woonkamer kwam er een streepje maanlicht binnen door een kier in de gordijnen. Kaitlins nachtkleed ruiste een beetje toen ze naar het raam toeliep en de gordijnen wegschoof om naar buiten te kunnen kijken. Het maanlicht legde vreemde accenten in haar tuin, die nu zo anders leek dan haar oude vertrouwde plekje. In de verte kon ze het begin van de duinen zien die wit afstaken in het licht.

“Beautiful”, zei opeens een stem achter haar.

21-04-2008 om 20:31 geschreven door Miss A

I've always loved art and paintings in particular. This is a video representing women in art over the last few centuries. The images polymorphing into eachother show how little the ideals have changed. Absolutely amazing!!

You can find other wonderful videos on Youtube, for eg. this one: women in renaissance art or this one: women in romantic art

PS: the music is wonderful too!

19-04-2008 om 19:22 geschreven door Miss A